บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2147

บทที่ 2147 อาณาเขตยอดเทวา

………………..

บทที่ 2147 อาณาเขตยอดเทวา

รัศมีสีเลือดเรืองรองออกมาจากกระบี่เต๋าวิบัติ กลืนกินพลังแห่งบาปชั่วร้ายในมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์อย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะเปลี่ยนมันไปเป็นพลังกฎเต๋าศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์อันบรรจุปราณลิขิตหลั่งหลากสู่ร่างของเฉินซี

ขณะนี้ เฉินซีมองไปที่ทัพอันแตกพ่ายของเหล่าผู้รุกรานเต๋า แต่ก็ไม่ได้ไล่ตามไป

เทียบกับพลังที่เขาได้จากการฆ่าผู้รุกรานเต๋าแล้ว พลังในมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์มากมายและทรงพลังยิ่งกว่า

ร่างของเขาดูดซับพลังอันเจือปราณลิขิตอย่างสุดกำลังราวหุบเหวไร้ก้นบึ้ง แต่เฉินซีก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อสังเกตว่าการบ่มเพาะของตนยังคงไร้วี่แววบรรลุสู่ขีดสุดกระทั่งในยามนี้

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? เฉินซีไม่อาจคิดหาเหตุผลออกเช่นกัน เขาจึงทำได้เพียงโบ้ยว่าเป็นเพราะชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากซึ่งหลอมรวมเป็นหนึ่งกับตัว

ไม่นานนัก สายตาของเฉินซีก็มองไปยังอีกฟากฝั่งของสมุทร ซึ่งเป็นค่ายที่มั่นของผู้รุกรานเต๋า ทว่ายามนี้มันเต็มไปด้วยความปั่นป่วน

สายตาของเฉินซีเป็นเช่นเส้นแสงดำทมิฬทะลวงผ่านมิติ ทอดมองแสนไกล

ขณะนี้ จู่ ๆ เขาก็เกิดสังหรณ์ว่าสุดห่างไกลจากสายตา มีบางสิ่งที่เขาโหยหาเสมอมา!

บางทีอาจเป็นพลังหรืออาจเป็นตัวกระตุ้นการพัฒนาที่เขามองหามาตลอด

วิ้ง!

ในฟ้าดินพลันเกิดคลื่นสะเทือน ทั่วท้องนภาพร่างพราวอันเป็นที่ตั้งมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ดูประหนึ่งครั่นคร้าม เผยสัญญาณชะงักนิ่งงัน

ขณะเดียวกันนั้นเอง หนึ่งปราณอันน่าสะพรึงกลัวเกินธรรมดาก็พุ่งออกมาจากค่ายที่มั่นของผู้รุกรานเต๋าอันห่างไกล

ชั่วขณะนั้น เฉินซีผละสายตา ดวงตาเรืองประกายเย็นวาบ มีผู้ทะลวงขอบเขตได้หรือ?

…

ครืน!

หนึ่งเมฆาอันกระจ่างโปร่งเช่นแก้วปรากฏบนท้องนภาเหนือค่ายที่มั่นของผู้รุกรานเต๋า มันสูงส่ง ยิ่งใหญ่ เต็มไปด้วยปราณลิขิตอันทำให้สรรพชีวิตสั่นสะท้านอย่างผวาหวาด

นี่มัน…. ทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดทั้งสี่ในค่ายที่มั่นเงยหน้าขึ้นทันที ม่านตาของพวกเขาบีบตัวเล็กน้อย ก่อนจะร้องออกมาอย่างเผลอตัว “รัศมีลิขิต? มีผู้ฝืนทะลวงขอบเขตสำเร็จ!”

ขณะนี้ ทัพอันแตกพ่าย หนีกระเจิงอย่างเสียขวัญของผู้รุกรานเต๋าชะงักนิ่ง เกิดความรู้สึกอึดอัดคับแน่นในใจ ยอดฝีมือมากมายเข่าอ่อนทรุดลง!

“ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย! พวกเจ้ารับมือผู้ช่วงชิงคนเดียวแต่กลับแตกพ่ายหนีกระเจิง หลังข้าฆ่าผู้ช่วงชิงนั่น ข้าจะมาคิดบัญชีพวกเจ้าต่อ!” ขณะที่น้ำเสียงเฉยชาแต่สง่างามนั้นดังขึ้น ลำแสงสีเลือดสายหนึ่งก็ทะยานสู่ฟ้า ก่อนจะก่อเป็นรัศมีศักดิ์สิทธิ์เรืองนภา เรืองรองไปทั่วมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์

หนึ่งเงาร่างอันเจิดจรัสด้วยรัศมีศักดิ์สิทธิ์ สวมผ้าคลุมสีแดงสดปรากฏให้เห็นราง ๆ

ชื่อชิงอิง! ทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดทั้งสี่ร่างสะท้าน พวกเขาหรือจะไม่รู้ว่าชื่อชิงอิงบรรลุเป็นมหาเทพเต๋าสำเร็จแล้ว!?

นอกจากรู้สึกตื่นเต้น ความริษยาหนาหนักก็ไหลบ่าสู่หัวใจของพวกเขาอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาตื่นเต้นเพราะชื่อชิงอิงบรรลุขอบเขตสำเร็จ หมายความว่าการบดขยี้ผู้ช่วงชิงนั้นง่ายดุจพลิกฝ่ามือ!

พวกเขาริษยาก็เพราะก่อนหน้านี้ ทุกคนล้วนเป็นตัวตนสูงสุดของขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดาราเหมือน ๆ กัน แต่จากตอนนี้เป็นต้นไป พวกเขามิได้เสมอภาคกับชื่อชิงอิงอีกแล้ว แม้จะถูกกั้นแบ่งด้วยขอบเขตเพียงหนึ่ง แต่ก็เหมือนอยู่กันคนละโลก!

มหาเทพเต๋า!

ใต้เท้าชื่อชิงอิงบรรลุเป็นมหาเทพเต๋าแล้ว!

ทัพผู้รุกรานเต๋าลุกฮือ ดวงตาเรืองประกายคลั่งไคล้ นับถือ และชื่นชม

แต่พวกเขาก็งุนงงอยู่เช่นกัน ผู้ปิดด่านบ่มเพาะ ฝืนทะลวงด่านมีทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดทั้งสิ้นห้าตน แต่เหตุใดจึงมีเพียงไต้เท้าชื่อชิงอิงที่ทะลวงขอบเขตออกจากการปิดด่านได้? ทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดอีกสี่ตนอยู่ที่ใด?

หรือพวกเขาเผชิญเคราะห์กันไปหมดแล้ว?

ขณะนี้ แมงมุมอสูรและทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดอีกสามตนในค่ายที่มั่นต่างตระหนักชัดแล้วเช่นกัน อดมองหน้ากันด้วยความคิดอันเป็นเอกฉันท์มิได้ว่า คนอื่น ๆ น่าจะ… ล้มเหลวไปแล้ว!

ความล้มเหลวเท่ากับความตาย!

นี่คือหนึ่งขอบเขตอันสื่อถึงลิขิต เป็นขอบเขตของมหาเทพเต๋าอันเหนือธรรมดา ไหนเลยการทะลวงขอบเขตจะบรรลุได้ง่ายดายปานนั้น?

กล่าวโดยทั่วไปแล้ว การที่มีทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดหนึ่งในห้าตนบรรลุสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋าได้อย่างราบรื่นนั้นถือว่าโชคดีมากแล้ว

ไม่ว่าอย่างไร ขณะนี้ชื่อชิงอิงก็พัฒนาสำเร็จ สายตาทุกคู่จึงมองมายังมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์จากไกล ๆ

ที่นั่นมีสัตว์ประหลาดไร้เทียมทานท้าทายสวรรค์ ณ ขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดาราผู้หนึ่งอยู่ แล้วชื่อชิงอิงหลังบรรลุเป็นมหาเทพเต๋าจะฆ่าเขาได้หรือไม่?

ทุกคนต่างเฝ้ารอที่จะได้รับคำตอบของประเด็นนี้

…

ครืน!

ว่าแล้ว เขาก็ยกมือขวา ลำแสงไร้สีม้วนพันรอบเรียวนิ้วขาว

เปรี้ยง!

เพียงการเคลื่อนไหวสุดเรียบง่ายนี้ กลับทำให้ท้องนภาเหนือศีรษะของเฉินซีถล่มเฉียบพลัน หนึ่งหลุมดำแยกตัวขึ้นกลางสุญตา เลื่อนลั่นดูดกลืนสรรพสิ่งเบื้องล่าง

เพียงพริบตา ฟ้าดินและสรรพสิ่งเหมือนถูกตัดขาด ทำให้เฉินซีตกอยู่ในสภาวะโดดเดี่ยว ราวถูกมหาเต๋าทอดทิ้ง!

มันเป็นอำนาจอันน่าสะพรึงสุดขั้ว บงการเหนือเต๋าทั้งมวล ช่วงชิงสรรพสิ่งจากฟ้าดิน ทำให้ศัตรูตกอยู่ในกำมือ

นี่คือความสามารถที่ยอดฝีมือขอบเขตมหาเทพเต๋าจะมีได้ อาณาเขตยอดเทวา!

ยามผู้ฝึกตนทั่วไปตกอยู่ภายใต้ทักษะนี้ พวกเขาจะไร้กำลังดิ้นรนหลีกหนี ชะตาตกอยู่ในกำมือมหาเทพเต๋าเจ้าของอาณาเขตยอดเทวาอย่างสมบูรณ์

มีเพียงยอดฝีมือขอบเขตมหาเทพเต๋าเท่านั้นที่ประชันมันได้

ชื่อชิงอิงมั่นใจมากว่าการโจมตีนี้ของเขาจะทำให้เฉินซีพินาศชั่วกาล! ถึงยามนั้น เขาตั้งใจจะให้เฉินซีลิ้มรสชาติของการถูกเขาลิขิตชะตา และต้องจำนนต่อเขาอย่างไร้ทางเลือก!

ทว่าเฉินซีเพียงเงยหน้าขึ้น ยกมืออย่างเฉยชา หลุมดำอันทิ้งตัวลงกระแทกใส่พลันระเบิดเป็นเสี่ยง มลายสิ้นสู่ความไม่มี

ขณะเดียวกัน พลังไร้ลักษณ์อันปกคลุมรอบกายเฉินซีก็เหมือนถูกฉีกทึ้งรุนแรง มอดมลายไปท่ามกลางเสียงเลื่อนลั่นเสียดโสต

การโจมตีอันเปี่ยมอำนาจอาณาเขตยอดเทวาของมหาเทพเต๋าผู้หนึ่งถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย! จากท่าทีสุดเรียบง่ายเฉยชา มันง่ายเหมือนเป่าฝุ่น!

เพียงพริบตา รอยยิ้มเย็นที่มุมปากชื่อชิงอิงก็ชะงักค้าง ดวงตาสีเลือดบีบตัว นั่นมันอำนาจขอบเขตมหาเทพเต๋านะ!

ตลอดมาในโลกหล้า มีจ้าวเอกภพเก้าดาราผู้ใดฝืนฤทธามหาเทพเต๋าได้ด้วยหรือ?

อีกทั้งเฉินซียังทำได้อย่างสุดสะดวก เป็นเรื่องเกินคาดคิดอย่างที่สุด

ไม่ว่าชื่อชิงอิงจะสำรวมเช่นไร เขาก็ยังอดรู้สึกเหลือเชื่อไม่ได้

เจ้านี่เป็นจ้าวเอกภพเก้าดาราจริง ๆ หรือ?

ขณะนี้ กระทั่งยอดฝีมือทั้งมวลในค่ายที่มั่นผู้รุกรานเต๋ายังสูดหายใจเฮือก สุดตะลึงยามได้พบเห็น

นั่นมันฤทธามหาเทพเต๋าเชียวนะ! แต่เขากลับสลายมันได้ง่าย ๆ! เจ้าเด็กนี่จะท้าทายสวรรค์อะไรขนาดนี้?

………………..