บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2152

บทที่ 2152 สังหารมหาเทพเต๋า!

………………..

บทที่ 2152 สังหารมหาเทพเต๋า!

รูม่านตาของเยียนเจินพลันหดเล็กลง ประสบการณ์การต่อสู้ที่เขาสั่งสมมาตลอดหลายปีทำให้ยังคงความสงบสุขุมไว้ได้ แม้จะอยู่ต่อหน้าสถานการณ์อันตรายเช่นนี้

ฟุบ!

ค้อนสัมฤทธิ์ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา และสกัดกั้นอาวุธสีแดงที่กำลังพุ่งเข้ามาหา

สายฟ้าพลุ่งพล่านไปทั่วค้อนสัมฤทธิ์ พลังอสนีบาตหนาแน่นจนแทบจะกลั่นได้เป็นหยดน้ำ มันวิ่งพล่านไปทั่วอาวุธ พร้อมแผ่กลิ่นอายทำลายล้างออกมา

มันคือสมบัติที่เยียนเจินได้รับเป็นรางวัล ค้อนอสนีวิบัติ!

พลังในอาวุธชิ้นนี้ไม่ใช่สิ่งที่สมบัติวิญญาณธรรมชาติธรรมดาจะสามารถเทียบเคียงได้ เมื่อใช้มันแล้วก็คล้ายกับสายฟ้าจากเบื้องบนลงทัณฑ์ลงมา มันนับว่าพลังอำนาจสูงส่งเลยทีเดียว

ตู้ม!

ทันใดนั้นเอง กระบี่สีแดงเลือดปะทะกับค้อนอสนีวิบัติจนเกิดเป็นสะเก็ดไฟกระจายไปทั่วสารทิศ แสงสว่างพลันเจิดจ้าทั่วบริเวณ

ทว่าเยียนเจินก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าการโจมตีสุดกำลังครั้งนี้ กลับไม่สามารถบีบให้กระบี่สีแดงนั่นถอยกลับไปได้

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าผู้ช่วงชิงซึ่งอยู่เพียงขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดาราผู้นี้มีพลังเทียบเท่ากับเขางั้นหรือ?

เยียนเจินตะลึง เขาเป็นผู้อาวุโสระดับมหาเทพเต๋าที่ใช้ชีวิตมานานจนไม่อาจนับได้ ทั้งยังรู้ดีว่าความแตกต่างของแต่ละขอบเขตมีมากเพียงใด มันไม่ใช่สิ่งที่แค่เอาพลังอะไรมาทดแทนกันก็ได้เลย

ตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยมีจ้าวเอกภพเก้าดาราคนไหนข้ามขอบเขตมาต่อสู้กับมหาเทพเต๋าได้อย่างสูสีสักคนเดียว!

แต่วันนี้มันเกิดขึ้นแล้ว!

เป็นไปได้ยังไงกัน?

ความโกรธพลันปรากฏขึ้นในใจเยียนเจิน เขาเปล่งเสียงคำรามออกมา พร้อมเหวี่ยงค้อนโจมตีเฉินซีโดยหมายให้ถึงแก่ความตาย

แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

เปรี๊ยะ!

รอยแตกปรากฏขึ้นบนค้อน เส้นสายนั้นค่อย ๆ แตกระแหงออกมาจากจุดศูนย์กลาง

อะไรกัน? เยียนเจินราวกับถูกฟ้าผ่า นี่มันค้อนอสนีวิบัติเชียวนะ! เป็นสมบัติล้ำค่าที่ขัดเกลามาไม่รู้กี่ปี ทว่าตอนนี้กลับถูกโจมตีจนแยกออกเป็นสองส่วน!

กระทั่งมหาเทพเต๋าอย่างเยียนเจินก็ยังไม่ทันตั้งตัวกับเหตุการณ์เช่นนี้

เพราะการโจมตีเมื่อครู่ไม่เพียงพิสูจน์ให้เห็นว่าเฉินซีสามารถต่อต้านเขาได้ แต่ยังทำลายอาวุธของเขาได้อีกต่างหาก!

หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปจะมีใครเชื่อ?

อีกทั้งสิ่งที่สำคัญคือ ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในอาณาเขตยอดเทวาของเขาเองด้วย!

มหาเทพเต๋าหน้าไหนก็คงตั้งรับไม่ทันเมื่อเหตุการณ์กลับตาลปัตรเช่นนี้

…

ตอนที่เฉินซีซัดการโจมตีนั้นออกไป จนกระทั่งทำลายค้อนอสนีวิบัติของเยียนเจินไปได้ เขาใช้เวลาเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น นับว่าแทบจะพร้อมกันเลยทีเดียว

ขณะที่เยียนเจินยังไม่ได้สติ กระบี่สีโลหิตของเฉินซีก็ใช้จังหวะนี้พุ่งใส่ลำคอเยียนเจิน

มันรวดเร็วจนไม่อาจบรรยาย เสมือนเงาสีเลือดที่หายวับไปในพริบตา

ทว่าเยียนเจินก็รวดเร็วกว่าเฉินซี กลิ่นอายโชคชะตาศักดิ์สิทธิ์พลันขวางทางกระบี่ไว้ได้ในจังหวะที่มันอยู่ตรงคอเขาพอดี

กระบี่นั่นอยู่ห่างจากคอเยียนเจินเพียงชั่วลมกั้น แต่กลับไม่สามารถขยับเข้าไปได้อีก

เฉินซีหรี่ตาลง

ใบหน้าของเยียนเจินเคร่งขรึม มหาเทพเต๋าทุกคนล้วนต้องรู้สึกอับอายกันทั้งสิ้น หากจ้าวเอกภพเก้าดาราสามารเอากระบี่ชี้มาที่คอตนเองเช่นนี้ได้

ทว่าเยียนเจินก็รู้สึกดีใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเฉินซีทำไม่สำเร็จ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าตัวบัดซบเอ๋ย เจ้าสังหารมหาเทพเต๋าที่สามารถควบคุมโชคชะตาได้ไม่ไหวหรอก!”

ว่าแล้วเขาก็ยกมือขึ้น พร้อมคิดฉวยกระบี่โลหิตมาจากเฉินซี

ฟึบ!

แต่เป็นจังหวะนั้นเองที่กระบี่สีโลหิตเฉือนผ่านชั้นกลิ่นอายแห่งโชคชะตา และทะลวงเข้าไปในลำคอของเยียนเจินเต็มแรง

ทันใดนั้นเอง เยียนเจินเบิกตาถลน นัยน์ตาเผยแววเหลือเชื่อ ทั้งยังพึมพำออกมา “เป็นไปได้ยังไงกัน? จ้าวเอกภพเก้าดาราจะสามารถตัดโชคชะตาได้อย่างไร…?”

ตู้ม!

เฉินซีใช้ข้อมือเพิ่มแรงเข้าไปอีกยามเยียนเจินพึมพำ กระบี่ของเขาเฉือนผ่านลำคอเยียนเจินไปได้ง่าย ๆ ศีรษะคนลอยกระเด็นขึ้นฟ้า โลหิตกระจายตามหลังออกมา!

มหาเทพเต๋าที่ใช้ชีวิตอยู่มานานกลับถูกจ้าวเอกภพเก้าดาราอย่างเฉินซีสังหารไปเช่นนี้!

ดังนั้นเฉินซีจึงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร

ไม่นานกระบี่เต๋าวิบัติก็เปลี่ยนแปลงเสร็จสิ้น พร้อมกันนั้นพลังที่พุ่งเข้าสู่ร่างกายของเฉินซีก็หยุดลงเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าพลังในร่างของเยียนเจินถูกดูดซับเข้ามาหมดแล้ว

แต่เฉินซีรู้ดีว่ากระบี่เต๋าวิบัติแปรสภาพดูดซับพลังบาปกับความชั่วร้ายภายในร่างเยียนเจินเข้ามาในร่าง ไม่ใช่แก่นพลังของอีกฝ่าย

ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หากมันสามารถแปรสภาพดูดซับพลังงานได้ทุกอย่าง กระบี่เต๋าวิบัติก็คงตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่เขายังอยู่ที่โลกภายนอกแล้ว

สิ่งที่เขาสงสัยมีอยู่อย่างเดียวคือ ทำไมกระบี่เต๋าวิบัติถึงสามารถทำเช่นนี้ได้!

หรือว่ามันจะมีความลับบางอย่างที่เชื่อมโยงอยู่กับแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋า?

เฉินซีไม่มีเวลามาคิดวิเคราะห์อะไร เพราะอาณาเขตยอดเทวาของเยียนเจินได้หายไปพร้อมกับความตายของอีกฝ่ายแล้ว พร้อมเผยให้เห็น ‘นครกลางเวหา’ แดนก่อกำเนิดบาปอยู่ไกล ๆ

ขณะนั้นสีหน้าของเฉินซีก็คืนสู่ความสงบ เขาเหลือบมองกระบี่เต๋าวิบัติในมือ ก่อนจะมองนครที่อยู่ไกล ๆ

ตอนนี้เฉินซีเริ่มรู้สึกได้อย่างชัดเจนขึ้นแล้วว่าพลังที่ตนโหยหาและอยากได้มาตลอด ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในนครแห่งนั้นแน่

ฟุบ!

ชั่วพริบตาที่อาณาเขตยอดเทวาหายไป เฉินซีก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้ง เจตจำนงอันน่าเกรงขามจำนวนมากกวาดเข้ามาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงเสียงเอะอะโวยวาย

“ผู้ช่วงชิงยังไม่ตายหรือ? งั้นก็หมายความว่า… สหายเต๋าเยียนเจินถึงคราวเคราะห์?”

“เป็นเช่นนี้ได้ยังไงกัน? เป็นไปไม่ได้!”

“จ้าวเอกภพเก้าดาราที่ตกลงสู่อาณาเขตยอดเทวาของมหาเทพเต๋ากลับสามารถรอดออกมาได้หรือ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ทุกคน เราเห็นกันแล้วว่าสหายเต๋าเยียนเจินถูกสังหารไปแล้ว เด็กนั่นเป็นฆาตกร เราอย่ามองว่าเขาเป็นจ้าวเอกภพเก้าดาราเลย ให้มองว่าเป็นผู้ช่วงชิงที่สามารถสู้มหาเทพเต๋าได้ดีกว่า!”

น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย ทั้งตกตะลึง สงสัย พิศวง และก็ไม่อยากจะเชื่อ มันแสดงให้เห็นว่าการที่เยียนเจินตายด้วยฝีมือเฉินซีส่งผลกระทบต่อพวกเขามากแค่ไหน

เห็นชัดว่าทุกคนล้วนไม่อยากจะเชื่อว่ายอดฝีมือที่ขึ้นชื่อว่าเป็นขอบเขตมหาเทพเต๋ามานานหลายปี กลับถูกจ้าวเอกภพเก้าดาราสังหารทิ้งทั้ง ๆ ที่อยู่ในอาณาเขตยอดเทวาของตนเองได้

เฉินซียังคงสีหน้าเดิมไว้ไม่เปลี่ยนยามได้ยิน จากนั้นก็เลือกเดินทางมุ่งหน้าไปยัง ‘นครกลางเวหา’

รังของพวกผู้ต่อต้านเต๋าอยู่ที่นั่น เป็นค่ายที่มั่นใหญ่ที่พวกเขาใช้พักอาศัยและบ่มเพาะ หากเข้าไปก็คงต้องพบกับอันตรายอย่างแน่นอน

ทว่าเฉินซีก็ดูไม่ได้สนใจอะไร เขามุ่งหน้าไปตามลำพังพร้อมกับกระบี่สีโลหิตในมือ