บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2166

บทที่ 2166 จุดสิ้นสุดแห่งกาล

………………..

บทที่ 2166 จุดสิ้นสุดแห่งกาล

เป็นไปไม่ได้!

แค่ผู้ช่วงชิงเพียงหนึ่ง จะฆ่าปฐมบรรพชนได้อย่างไร?

แต่ทำไมกระบี่สังสารวัฏจึงมาอยู่ในมือเขาได้? หัวใจยอดฝีมือจากเผ่าผู้รุกรานเต๋าทั้งหลายสั่นสะท้านไม่หยุดนิ่ง รู้สึกตะลึงประหลาดใจยิ่งนัก พวกเขาล้วนสัมผัสว่าเรื่องทั้งหมดนี้ต้องมีเงื่อนงำบางอย่าง

“ข้าปล่อยให้กระบี่นี้แปดเปื้อนด้วยมือพวกเจ้ามิได้” เฉินซีให้คำตอบ ขณะที่ความคิดมากมายแล่นพล่านในห้วงคำนึงของยอดฝีมือเผ่าผู้รุกรานเต๋าทั้งหลาย สายตาลึกล้ำของเขามองไปยังข้ารับใช้เต๋าทั้งสองอย่างเฉยชา

“ฮึ!” จิตสังหารอันถูกสะกดเนิ่นนานของมหาเทพเต๋ากาลวัฏแผดพล่าน แค่นเสียงเย็นเยียบ

ธารนทีกว้างไกลปรากฏขึ้นจากอากาศธาตุ พลังแห่งกาลเวลาเคลื่อนสะท้อน เต็มไปด้วยปราณแห่งลิขิตอันบริสุทธิ์

ไม่ว่าจะเคลื่อนผ่านหนใด สรรพสิ่งล้วนถูกกัดกร่อน ราวถูกกาลเวลาบั่นทอนอย่างไร้ปรานี สุดท้ายก็สิ้นพลังชีวิต หลงเหลือเพียงความตายอันวังเวง

กาลเวลา!

อายุขัยนั้นคือเวลา แหล่งพลังการคืบเคลื่อนแห่งโลกหล้า ที่มาของทุกการเปลี่ยนแปลงในแดนดิน แล้วตลอดกาลผ่านมา จะมีผู้ใดต้านการกัดกร่อนแห่งกาลได้บ้าง?

ไม่มี!

แม้ผู้บ่มเพาะจะมีอายุขัยยืนนาน แต่ก็ยังต้องตกตายตามกาลเวลาอยู่ดี กระทั่งผู้ที่ถูกกล่าวอ้างว่ายืนยงตราบกาล ก็ยังไม่อาจพ้นการกัดกร่อนแห่งเวลาได้

นี่คือหนึ่งในกฎสูงสุดแห่งมหาเต๋าในโลกหล้า!

ขณะนี้ มหาเทพเต๋ากาลวัฏผู้ควบคุมพลังแห่งเวลาได้แผลงฤทธาปราณลิขิต ก่อเป็นธารนทีแห่งกาลเวลา กางอาณาเขตยอดเทวาคลุมฟ้าดินในทันที

อาณาเขตยอดเทวาของเขามีนามว่า ‘จุดสิ้นสุดแห่งกาล’!

ในอาณาเขตยอดเทวานี้ กาลเวลาเป็นเช่นหัตถ์ล่องหน ถักทอลิขิตป่วนสรรพสิ่ง แม้จะเป็นตัวตนอันยืนยง ก็ยังพังทลายเป็นกองกระดูกภายในนี้ได้

“ผู้ช่วงชิง! รับบททัณฑ์ของเจ้าเสีย! อายุขัยของเจ้าจะเสื่อมสลาย ถูกกาลเวลาทอดทิ้ง มิอาจตายตาหลับชั่วกาล!” มหาเทพเต๋ากาลวัฏกล่าวเสียงเรียบ ดวงตาเฒ่าชราวาวโรจน์

พร้อมกันนั้น ผิวกายทุกคืบชุ่นของเฉินซีก็เริ่มเหี่ยวเฉาอย่างรวดเร็ว เส้นผมทุกเส้นจางสีสู่ขาว กระทั่งดวงตายังลึกโหล ร่างเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นราวอายุเพิ่มพูนเกินคณนาในชั่วกาลเพียงสั้น ๆ

นี่คือพลังแห่งกาลเวลา ไร้สีไร้ลักษณ์ ทว่ากลับสามารถช่วงชิงพลังชีวิตและอายุขัยของหนึ่งบุคคลในพริบตา!

“กระทั่งสวรรค์ยังชิงชีวิตข้ามิได้ แล้วแค่เวลานั้นนับประสาอะไร?” เฉินซียืนนิ่งอย่างสุขุม ขณะกล่าวเช่นนั้น ร่างอันเหี่ยวเฉาผุพังอย่างรวดเร็วก็คืนสภาพเฉียบพลัน กลายเป็นสะอาดสะอาด แจ่มใสไร้มลทิน

ยิ่งกว่านั้น ปราณลิขิตอันไหลเวียนทั่วกายก็ถาโถมเยี่ยงมหาธาร ทำให้เขาดูประหนึ่งตัวตนอนันตกาลที่ไม่อาจใช้เวลากัดกร่อน!

สีหน้าของมหาเทพเต๋ากาลวัฏแปรเปลี่ยนเล็กน้อย การปะทะนี้ดูดาษดื่น ทว่าแท้จริงเปี่ยมด้วยจิตสังการ หากเป็นมหาเทพเต๋าทั่วไป คงกลายเป็นกองกระดูกผุ ๆ ไปแล้ว

แต่การโจมตีนี้กลับใช้กับเฉินซีไม่ได้ผลเลย!

หรือการบรรลุความลึกล้ำแห่งลิขิตของผู้ช่วงชิงนี่จะเลิศล้ำกว่าข้าห่างไกล? แม้อำนาจกาลเวลาจะเคลื่อนวนใน ‘จุดสิ้นสุดแห่งกาล’ แต่นี่ก็คือวิชาต่อสู้ซึ่งอิงตามมหาเต๋าแห่งลิขิตเป็นแกนพลัง และกระตุ้นอำนาจแห่งกาลออกมาโจมตี

แต่เฉินซีกลับไร้ผลกระทบใด ๆ จึงมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่ง คือการบรรลุมหาเต๋าแห่งลิขิตของเขาสูงล้ำไปไกลกว่ามหาเทพเต๋ากาลวัฏ!

เหตุที่สีหน้าของมหาเทพเต๋ากาลวัฏแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยก็เพราะตระหนักทราบเรื่องนี้ ในที่สุดจึงพอเข้าใจว่าเหตุใดมหาเทพเต๋าอสนีบาตจึงตกตายด้วยน้ำมือเฉินซี

“แสงสว่างนั้นอยู่ทุกที่! หากสิ้นแสง โลกหล้าไร้ความกระจ่าง คนไร้ทัศนะ เต๋าสิ้นความชัดเจน! แสงแห่งข้าไร้ขอบเขตเช่นข้าเป็น!” หนึ่งเสียงอันอบอุ่นไม่รีบร้อนดังขึ้น ฟังดูเมตตาต่อทั่วโลกหล้า

หลังจากนั้น หนึ่งเส้นแสงก็ปรากฏภายใน ‘จุดสิ้นสุดแห่งกาล’ เยี่ยงแสงแรกเบิกรัตติกาลตราบยุคสมัย บริสุทธิ์ยิ่งใหญ่ เรืองรองเฉิดฉัน

พร้อมกันนั้น ร่างของมหาเทพเต๋าอาโลกะก็ปรากฏขึ้นจากอากาศธาตุ เขามีสีหน้าเมตตาใจดี สวมอาภรณ์ขาวสะอาดสะอ้านเรียบง่าย เปล่งรัศมีเจิดจ้า

เพียงพริบตานั้น กระทั่งเฉินซียังอดหรี่ตามิได้

แสงสว่างจากมหาเทพเต๋าอาโลกะนั้นกว้างไกล บริสุทธิ์ไร้ขอบเขต แต่ขณะนี้ มันแปรสภาพเป็นอำนาจชวนสะพรึงอันสาดส่อง กัดกร่อนร่างของเฉินซีไม่จบสิ้น

ราวกับตัวเขา เฉินซีเป็นคนบาปผู้อยู่ในความมืดมาแสนนาน และกำลังได้รับทัณฑ์แห่งแสงในขณะนี้

แสงสว่างนั้นดูไม่มีอำนาจทำลายล้างรุนแรง แต่มันมีอยู่ทุกที่! ดูกระจ่างบริสุทธิ์ แต่กลับแฝงอำนาจชำระล้างอันน่าสะพรึงกลัวบางอย่าง!

ใช่แล้ว มันคือการชำระล้าง!

ไม่ว่ากายเนื้อ วิญญาณ พลัง ปราณและอื่นใด ล้วนรู้สึกราวจะถูกชะหายไปสิ้น

สถานการณ์แปรเปลี่ยนสู่อันตราย

มหาเทพเต๋ากาลวัฏและอาโลกะยืนข้างกันใน ‘จุดสิ้นสุดแห่งกาล’ ไม่ได้เคลื่อนไหวจากที่มาแต่ต้น

เฉินซีก็ไม่ขยับตัวสักนิดเช่นกัน

แต่ศึกนี้ปะทุขึ้นนานแล้ว จนมาถึงสภาวะอันดุเดือดอันตรายเหนือใด

เฉินซีเป็นเช่นพฤกษาอันวนเวียนระหว่างสะพรั่งบานและร่วงโรย ดุจวนเวียนระหว่างความเป็นความตาย เป็นวงจรระหว่างแสงสว่างและความมืด เดินวนตามกาลวัฏ

แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็หาตกตายไม่!

นอกจากนั้น เมื่อกาลเวลาผ่านไป เฉินซีก็เริ่มฟื้นตัวเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ความเสียหายจากพลังแห่งกาลเวลาและแสงสว่างต่อเขาน้อยลงทุกขณะ….

สิ่งนี้ทำให้มหาเทพเต๋ากาลวัฏและอาโลกะตะลึงจังงัง มันเป็นไปได้เช่นไร?

อย่าว่าแต่ผู้ที่เพิ่งบรรลุสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋าเลย กระทั่งมหาเทพเต๋าสูงสุดระดับโครงกระดูกโบราณเดินได้ยังไม่น่าจะพ้นดับสลายแสนนานต่อหน้าการโจมตีเช่นนี้!

“พวกเจ้าทำได้แค่นี้หรือ? คิดไปแล้วก็ถูก พวกเจ้าเป็นเพียงจิตวิญญาณอันเกิดจากบัญชาของนภาผนึกเทพ แม้จะบรรลุบัญชาแห่งแสงและกาลเวลา สุดท้ายพวกเจ้าก็มิใช่นภาผนึกเทพอย่างแท้จริง” เฉินซีพลันเปิดปาก ดวงตาลึกล้ำสีดำจ้องมองมา น้ำเสียงสุขุมเฉยเมย ไร้ความเย้าเยาะใด ๆ ราวแต่บรรยายข้อเท็จจริง

แต่ยามวาทะเหล่านี้ประสบโสตมหาเทพเต๋าอาโลกะและมหาเทพเต๋ากาลวัฏ มันก็เหมือนเป็นเรื่องตลกร้ายอันดับหนึ่งในโลกหล้า ทำให้สีหน้าของพวกเขาคล้ำดำ จิตสังหารในใจเพิ่มทวีรุนแรง

ไอ้เด็กเวรสมควรตายนี่คิดจริง ๆ หรือว่าข้าเล่นงานเขาไม่ได้? ทันใดนั้น มหาเทพเต๋าอาโลกะสูดหายใจลึก ดวงตาฉายประกายมาดมั่น ดูเหมือนกำลังจะใช้วิชาต้องห้ามบางอย่าง เพลิงแสงอันดูจับต้องได้ลุกโหมจากภายในร่าง ทำให้อำนาจดูทวีความยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต

สีหน้าของมหาเทพเต๋ากาลวัฏแปรเปลี่ยนเล็กน้อย เขาทราบว่ามหาเทพเต๋าอาโลกะกำลังจะใช้พลังแก่นแท้สสารของตนออกมา!

“ด้วยพลังแห่งข้า ขอแผลงฤทธิ์บัญชา อาโลกะโอบสรรพสิ่ง!” มหาเทพเต๋าอาโลกะกล่าวเสียงเรียบ แม้เพียงไม่กี่คำ แต่แท้จริงแฝงบรรยากาศยิ่งใหญ่สูงส่งอย่างยิ่ง

พริบตานี้ ใบหน้าของเขาเครียดเขม็ง ดูกระทั่งเผยความทุ่มเทยิ่งกว่าหนใด

ครืน!

แสงสว่างไร้ขอบเขตสาดส่อง โอบอุ้มฟ้าดินและสรรพสิ่ง ฤทธามหาเต๋าจากเขาเหมือนจะเป็นสื่อนำพลังต้องห้ามบางอย่างในเต๋าสวรรค์ เผยอำนาจยิ่งใหญ่อันตราย

พลังนั้นมิใช่สิ่งที่ควรมีอยู่ในโลกหล้าเลย!

บรรยากาศจากมันมิใช่สิ่งที่มหาเทพเต๋าผู้ใดจะครอบครองได้!

เพราะนี่คืออำนาจบัญชาเต๋าสวรรค์ สูงส่งเกินสิ่งใด!

ขณะนี้ ในที่สุดดวงตาลึกล้ำเฉยชาของเฉินซีก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับสู่ความสงบเงียบเช่นกาลก่อน

ร่างของเขาถูกฉาบเคลือบโดยแสงสว่าง ดูคลับคล้ายจะถูกชำระสู่ความไม่มี แต่เขากลับหาสนใจไม่

ทว่าร่างอันนิ่งเฉยมาตลอดก็เคลื่อนขยับ ก้าวลงสู่แสงสว่างเกินคณานับ เยื้องย่างสู่เบื้องหน้า!

………………..