บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2168

บทที่ 2168 พบกันอีกครั้ง

………………..

บทที่ 2168 พบกันอีกครั้ง

ณ สถานที่ห่างไกลจากแดนก่อกำเนิดบาป

สถานที่แห่งนี้เกือบจะเป็นสมรภูมิที่สอง มหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ ตราบใดที่มีคนมาถึงที่นี่ก็ต้องผ่านค่ายที่มั่นซึ่งเป็นของผู้พิทักษ์เต๋า เพื่อกลับไปสู่โลกภายนอกอย่างรวดเร็ว

มหาเทพเต๋าอาโลกะ มหาเทพเต๋ากาลวัฏ และมหาเทพเต๋าอสนีบาตได้เข้าไปในแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าผ่านทางค่ายที่มั่น ก่อนที่พวกเขาจะออกเดินทางเพื่อช่วงชิงดวงจิตสังสารวัฏ

แต่ในขณะนี้ มหาเทพเต๋าอสนีบาตกลับถูกสังหารอย่างน่าสังเวชภายใต้กระบี่สังสารวัฏ ในขณะที่มหาเทพเต๋าอาโลกะประสบชะตากรรมที่น่าสังเวชยิ่งกว่า เพราะเขาเสียชีวิตภายใต้มหาเต๋าแห่งแสงสว่าง ที่เขาเชี่ยวชาญมากที่สุด

ข้ารับใช้เต๋าคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ มหาเทพเต๋ากาลวัฏหนีหัวซุกหัวซุนด้วยความตื่นตระหนก

มหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์อยู่ไม่ไกล และสถานที่ตั้งค่ายที่นำไปสู่โลกภายนอกนั้นอยู่อีกด้านหนึ่งของมหาสมุทร

ในยามปกติ การเดินทางในระยะทางเพียงเท่านี้จะใช้เวลาเพียงชั่วครู่สำหรับตัวตนเช่นมหาเทพเต๋ากาลวัฏ

ทว่าตอนนี้ ระยะทางดังกล่าวเป็นเหมือนหุบเหวระหว่างความเป็นความตาย และมหาเทพเต๋ากาลวัฏไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้เลย!

ความหวังของเขาอยู่ตรงหน้า แต่ไม่อาจคว้ามาได้ นั่นก็เพียงพอให้เขาคลุ้มคลั่งแล้ว!

มหาเทพเต๋ากาลวัฏก็ไม่มีข้อยกเว้น ใบหน้าที่ซีดเซียวเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและอับจนปัญญา ดวงตาเฒ่าชราเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและความคับข้องใจ

ดูเหมือนเขาจะสูญเสียพลังทั้งหมด และนั่งยอง ๆ ด้วยความหดหู่ใจ พลางจ้องมองไปอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ ท่าทางคล้ายสูญเสียดวงวิญญาณ และเจอทางตัน

เขาเป็นวิญญาณที่เกิดจากบัญชาเต๋าสวรรค์ สามารถควบคุมพลังแห่งกาลเวลาตั้งแต่กำเนิดมา ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอยู่ในอันดับสองในบรรดาสิบสามข้ารับใช้เต๋า จนถึงทุกวันนี้ เขามักจะดูถูกสิ่งมีชีวิตทั้งหมดเหมือนราชันผู้ครอบครองพลังอันศักดิ์สิทธิ์อันไร้ขอบเขต

ทว่าบัดนี้….

เขาหวาดกลัวเยี่ยงสุนัข!

หรือเลวร้ายยิ่งกว่า!

มหาเทพเต๋ากาลวัฏใกล้จะพังทลายจากการประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ไม่คิดเลยว่า นอกจากพลังสังสารวัฏแล้ว ยังมีคนที่สามารถฆ่าตัวตนเช่นพวกเขาได้จริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่เคยคิดเลยว่า ตนจะถูกบีบให้ตกสู่สภาวะเช่นนี้โดยผู้ช่วงชิงที่เพิ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋า

ส่วนที่น่าขันที่สุด คือกลิ่นอายที่คุ้นเคยอย่างยิ่งได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของอีกฝ่ายกลับเป็นพลังแห่งกาลเวลา เป็นรูปแบบหนึ่งของพลังแห่งกาลเวลาที่แม้แต่เขา ผู้เป็นมหาเทพเต๋ากาลวัฏยังไม่เคยเห็นมาก่อน!

พลังนี้โผล่ขึ้นมาอย่างไร้ร่องรอย ปกคลุมพื้นที่อันกว้างใหญ่ของโลกนี้ และเติมเต็มมาตั้งแต่ครั้งโบราณกาล

พลังนี้น่ากลัวอย่างยิ่ง เพราะแม้แต่มหาเทพเต๋ากาลวัฏยังไม่สามารถหลบหนีหรือหลีกเลี่ยงมันได้เลย เขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างจนปัญญา เมื่อพลังชีวิตและอายุขัยในตัวถูกพรากไปอย่างไร้ความปรานี

ผิวของเขาเหี่ยวย่น พลังชีวิตถูกสูบ กระดูกถูกลมกัดกร่อนและหายไปทีละนิด ผมยาวกลายเป็นสีขาวเหมือนหิมะ ก่อนที่จะร่วงหล่นเป็นกระจุก… .

นี่คือพลังแห่งกาลเวลา!

มหาเทพเต๋ากาลวัฏคุ้นเคยกับมันดี แต่ก็ไม่คุ้นเคยในเวลาเดียวกัน เพราะเขาไม่เคยสัมผัสกับพลังแห่งกาลเวลาเช่นนั้นมาก่อน

สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึงมหาเทพเต๋าอาโลกะที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้ และรู้สึกขมขื่นในใจ ไม่นึกเลยว่าข้าจะต้องตายด้วยน้ำมือของพลังที่คุ้นเคยมากที่สุด เช่นเดียวกับมหาเทพเต๋าอาโลกะ…

นี่คืออาณาเขตยอดเทวาของคนผู้นั้นเหรอ?

มหาเทพเต๋ากาลวัฏเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบาก และการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เหมือนต้องเค้นพละกำลังทั้งหมดในกาย เขาในยามนี้ดูเหมือนศพที่กำลังจะเน่าเปื่อย และสลายไปกับสายลม

แต่ทำไมข้าถึงไม่เห็นมันล่ะ?

มหาเทพเต๋ากาลวัฏ มึนงง ฟ้าดินนั้นไร้ขอบเขตและเงียบสงบเช่นเคย ซึ่งเขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ของอาณาเขตยอดเทวาได้อย่างเต็มที่

อย่างไรก็ตาม มหาเทพเต๋ากาลวัฏมั่นใจมากว่า มันยังคงอยู่ที่นั่น แม้จะมองไม่เห็น แต่ก็มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง!

ไม่เช่นนั้นเขาคงมาถึงอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทรและหลบหนีไปแล้ว ไม่อยู่ให้ถูกกัดเซาะด้วยพลังแห่งกาลเวลาอันไม่มีที่สิ้นสุด และรอให้ความตายมาถึงเช่นนี้แน่

มิฉะนั้น….

มหาเทพเต๋ากาลวัฏรู้สึกท้อแท้และหดหู่ อย่างไรก็ต้องตายอยู่ ไยยังต้องคิดมากอีก?

ใช่แล้ว ความตายกำลังมาเยือน ดังนั้นมันไม่สำคัญ ไม่ว่าข้าจะรู้สึกไม่เต็มใจหรือสิ้นหวังแค่ไหนก็ตาม

ฟิ่ว! ฟิ่ว!

คลื่นลมพัดมา จากนั้นร่างของมหาเทพเต๋ากาลวัฏก็กลายเป็นธุลีที่หายไปในอวกาศ กลายเป็นความว่างเปล่า กลิ่นอายและร่องรอยทั้งหมดถูกกำจัดออกไปจากโลก

มหาเทพเต๋ากาลวัฏเสียชีวิตไปเช่นนั้น แม้ในห้วงสุดท้ายของชีวิต ก็ยังไม่สามารถทราบได้อย่างแน่ชัดว่าเฉินซีทำสิ่งนี้สำเร็จได้อย่างไร และมันก็กลายเป็นคำถามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา ก่อนที่เขาจะสิ้นชีพไป

…

แดนก่อกำเนิดบาป

เฉินซีซึ่งยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ได้ถอนสายตาและกวาดไปที่ผู้เยี่ยมยุทธ์ของเผ่าผู้รุกรานเต๋าที่ยืนอยู่ข้างหลัง

ในบรรดาทายาทศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ที่นี่ มีมหาเทพเต๋าไม่กี่สิบคนเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ยังมีลูกหลานจำนวนมากจากเผ่าต่าง ๆ ภายในแดนก่อกำเนิดบาป ซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยความรกร้าง

แต่ไม่ว่าเป็นใคร ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดก็เต็มไปด้วยความงุนงง ประหลาดใจ หวาดกลัว และแม้กระทั่งแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์

เพราะพวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า การต่อสู้ที่พวกเขาคิดว่าเป็นการต่อสู้จนตัวตาย กลับต้องจบลงในลักษณะนี้

ผู้ช่วงชิงไม่ตาย ตรงกันข้าม ข้ารับใช้เต๋าทั้งสามกลับถูกบดขยี้อย่างต่อเนื่อง!

“เพราะข้ากำลังจะไปต่อสู้กับข้ารับใช้เต๋าเหล่านั้น เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เสียงที่สงบและไม่แยแสดังขึ้น แต่ร่างของเฉินซีหายไปในขอบฟ้า

ชื่อชิงอิงและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง อารมณ์ที่ซับซ้อนยากอธิบายพุ่งเข้าสู่หัวใจของพวกเขาทุกคน

ในเวลานี้ ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจฉับพลัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าใจเฉินซีผิดมาตั้งแต่ต้น เพราะคนผู้นี้ไม่ใช่ศัตรูของพวกเขา และดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์กับปฐมบรรพชนของพวกเขาด้วยซ้ำ!

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้อธิบายอะไรเลยสักคำ ซ้ำยังบดขยี้มหาเทพเต๋าอาโลกะ มหาเทพเต๋ากาลวัฏ และมหาเทพเต๋าอสนีบาตให้ด้วย!

ตอนนี้เฉินซีกำลังจะจัดการกับข้ารับใช้เต๋าคนอื่น ๆ อีกด้วย ทำไมล่ะ? คำตอบก็ชัดเจนในตัวเอง เขาตั้งใจขจัดปัญหาที่อาจเกิดขึ้น เพื่อความอยู่รอดของเผ่าพวกเขา!

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ และหวนนึกถึงท่าทีที่พวกเขามีต่อเฉินซี รวมถึงถ้อยคำเยาะเย้ยเหยียดหยาม…. ผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งหมดจากเผ่าผู้รุกรานเต๋าก็รู้สึกถึงอารมณ์ที่ซับซ้อนอย่างมากในใจ

ทั้งความรู้สึกไม่ดีและความเกลียดชังที่มีต่อเฉินซีลดลงอย่างมาก และหลายคนถึงกับเริ่มยอมรับตัวตนของเฉินซี

…

หืม?

ทันทีที่มาถึงเบื้องหน้ามหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ เฉินซีก็หยุดเคลื่อนไหวทันทีและมองไกลออกไป

มีร่างหนึ่งวูบไหวเข้ามา เขามีท่าทางที่เยือกเย็นและสง่างาม มีรูปลักษณ์งดงาม ดูชัดเจนราวกับอยู่ในโลกอื่นดุจสรวงสวรรค์

เขาสะพายหอกสีแดงเข้มดุจโลหิตอยู่บนหลัง ทั้งยังแผ่กลิ่นอายที่ครอบครองโดยผู้ที่เพิ่งบรรลุสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋าเท่านั้น

แท้จริงแล้วเขาคือ ชื่อฉู่เกอจากตระกูลชื่อระดับสูงของตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์!

แต่ทำไมเขาถึงมาที่นี่? เฉินซีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ไม่สนใจชื่อฉู่เกออีก ทะยานไปยังมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์

“เฉินซี!” ทว่ากลับเป็นชื่อฉู่เกอที่ร้องเรียกเขา

“มีอันใด?” เฉินซีขมวดคิ้ว เขาไม่มีความประทับใจที่ดีต่อชื่อฉู่เกอนัก แต่ก็ไม่อาจกล่าวได้ว่าเกลียดมากเช่นกัน

“ข้าต่อสู้มาตลอดทาง ในที่สุดก็ทะลวงขอบเขตไปเมื่อวานนี้ ข้ามั่นใจว่าข้ามีความสามารถพอที่จะต่อสู้กับเจ้าในตอนนี้” ชื่อฉู่เกอมีท่าทางสงบขณะกล่าวอย่างเยือกเย็น ดวงตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

“ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว หยุดทำตัวเองขายหน้าเสียที” เฉินซีเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา

ชื่อฉู่เกอดูเหมือนจะไม่แยแสกับเรื่องนี้ “อย่าเข้าใจผิด ตั้งแต่ข้าเริ่มบ่มเพาะจนถึงตอนนี้ ข้าชื่อฉู่เกอไม่เคยทำตามคำสั่งของผู้ใด การฆ่าเจ้าไม่มีความหมายสำหรับข้าเลย”

เฉินซีจมอยู่กับความคิด “แล้วทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้?”

ชื่อฉู่เกอเงียบไปสักพัก ก่อนจะกล่าวว่า “ตั้งแต่ข้าเริ่มบ่มเพาะมาตั้งแต่อายุยังน้อย ข้ามุ่งความสนใจไปที่เส้นทางไปสู่ เต๋าของตัวเองอย่างต่อเนื่อง และข้าก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใดในโลก แต่หลังจากที่เจ้าปรากฏตัว ข้าจึงได้ตระหนักได้ว่า แม้แต่ข้าก็ยังรู้สึกอิจฉา ไม่เต็มใจ และตั้งคำถามถึงความแข็งแกร่งของตัวเอง ดวงจิตแห่งเต๋าของข้า… อยู่ในความสับสนวุ่นวายอย่างสิ้นเชิง….”

………………..