บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2169

บทที่ 2169 พ่ายแพ้ยับเยิน

………………..

บทที่ 2169 พ่ายแพ้ยับเยิน

ดวงจิตแห่งเต๋าของเขาตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

เมื่อเห็นเฉินซีต่อสู้และเอาชนะทายาทศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากด้วยตัวคนเดียวในที่ราบสูงสังหาร ชื่อฉู่เกอรู้ดีว่าดวงจิตแห่งเต๋าของตนกำลังประสบปัญหา

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่สัมผัสได้ถึงความรู้สึกพ่ายแพ้ เพราะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดเหล่านั้นได้ด้วยตัวคนเดียวอย่างแน่นอน

การตระหนักรู้ บางครั้งก็เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต

เมื่อชื่อฉู่เกอรับรู้ถึงความห่างชั้นระหว่างตนเองกับเฉินซีอย่างชัดเจน เขาก็เงียบไป ทั้งหงุดหงิดและมึนงงอยู่พักใหญ่ เหมือนสูญเสียแรงจูงใจที่จะเดินต่อไปในเส้นทางสู่เต๋า

ในขณะที่ผู้เยี่ยมยุทธ์ของตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์ถอนตัวออกจากสนามรบแล้ว ชื่อฉู่เกอก็ทำตัวผิดปกติและเดินตามรอยเท้าของเฉินซีสู่มหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์

เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าเหตุใดถึงทำเช่นนี้ เหมือนกับว่าเขาต้องการค้นหาบางสิ่งที่ทำหายไป และสิ่งนั้นจะหาได้จากเฉินซีเท่านั้น

น่าเสียดายที่หาเฉินซีไม่พบ

นั่นทำให้เขาหงุดหงิดและพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

เขารู้สึกเหมือนถูกสวรรค์ทอดทิ้ง โลกกำลังเยาะเย้ย ดังนั้นเขาจึงต่อสู้กับโลกหล้า

ทุกสิ่งละทิ้งเขาไปแล้ว แต่เขากลับไม่ยินยอม ดังนั้นจึงใช้ทุกสิ่งที่มีเพื่อต่อสู้และเข่นฆ่าโดยไม่รู้ว่าทำทำไม

หลังจากที่ใช้พลังเฮือกสุดท้ายภายในร่างกายจนหมด และล้มลงเหมือนท่อนซุงในมหาสมุทรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ ความเหนื่อยล้าก็เกิดขึ้นในหัวใจของชื่อฉู่เกอ

เขาเกลียดความรู้สึกเช่นนี้ และไม่อยากจะเป็นแบบนี้ต่อไป

ดังนั้นเขาจึงยื่นมือขวาออกจากมหาสมุทรหมายคว้าบางอย่าง จากนั้นธารนทีสายยาวแห่งโชคชะตาก็ปรากฏขึ้นภายในขอบเขตการมองเห็น

เขาทะลวงและก้าวหน้า

ทุกอย่างเกิดขึ้นได้อย่างราบรื่นเหมือนที่มันควรจะเกิดขึ้น

เมื่อชื่อฉู่เกอยืนขึ้นจากภายในมหาสมุทร ความคับข้องใจ ความรู้สึกพ่ายแพ้ และอารมณ์ด้านลบอื่น ๆ ทั้งหมดในหัวใจก็ถูกพัดพาไป

กลายเป็นมหาเทพเต๋า ผู้ซึ่งจับตาดูพลังลิขิต และค้นพบดวงจิตแห่งเต๋าที่สูญหายไป!

เขาเริ่มกลับมามั่นคง สงบ เยือกเย็น หล่อเหลา และสง่างามเหมือนเมื่อก่อน แต่กลิ่นอายแห่งลิขิตที่เขามีบอกว่ายังมีโซ่ตรวนพันอยู่รอบหัวใจ

ดังนั้นชื่อฉู่เกอจึงตัดสินใจจัดการกับโซ่ตรวนนั้น จากนั้นเขาก็พบเฉินซี

…

“โชคดีที่ข้าได้ดวงจิตแห่งเต๋าของข้ากลับคืนมา” ชื่อฉู่เกอจ้องมองเฉินซีอย่างสงบ “ดังนั้นเหตุผลที่ข้ามาตามหาเจ้านั้นง่ายมาก ข้าเพียงแสวงหาการต่อสู้”

เฉินซีไม่รู้ว่าชื่อฉู่เกอได้ประสบพบเจอกับเหตุอันใดบ้าง แต่การจ้องมองที่ทั้งสงบ หนักแน่น และแน่วแน่ของอีกฝ่าย ทำให้เฉินซีเข้าใจได้ทันทีว่าคนผู้นี้จะรังควานเขาอย่างไม่หยุดหย่อน หากเขาไม่ตอบตกลง

เฉินซีขมวดคิ้วมุ่น หลังไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าวว่า “ทุกคนมีเส้นทางไปสู่เต๋าของตัวเอง และไม่จำเป็นต้องตัดสินผู้ชนะระหว่างคนสองคน คู่ต่อสู้ที่ปราบได้ยากที่สุดในโลกนี้คือตัวเจ้าเอง”

ชื่อฉู่เกอพยักหน้า “ข้าเข้าใจ”

เฉินซีจ้องอีกฝ่ายเป็นเวลานาน “เจ้าไม่เข้าใจ”

เฉินซีหันหลังและจากไป

เขาจากไปเหมือนได้กล่าวในสิ่งที่ควรกล่าว และมุ่งหน้าไปจัดการกับสิ่งที่ตนต้องจัดการเช่นกัน

ไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ที่นี่

มันไม่มีความหมายสำหรับเขา

คิ้วของชื่อฉู่เกอขมวดเข้าหากันแน่น เขาจ้องมองเฉินซีที่เคลื่อนตัวออกไป และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ชิ้ง!

หอกเพลิงโลหิตย้อมนภาที่ผูกไว้บนหลังหลุดจากที่ยึดไว้ ปลายสีแดงสดแทงทะลุอวกาศด้วยวิธีที่เรียบง่ายอย่างยิ่ง

เรียบง่าย สะอาดตา และพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล!

นี่ไม่ใช่ความแข็งแกร่งของอาณาเขตยอดเทวา แต่ความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดของชื่อฉู่เกอได้ถูกรวมเข้ากับการโจมตีครั้งนี้

อวกาศเงียบสงัด ดวงดาราเคลื่อนคล้อย เป็นไปตามครรลองของมัน มีเพียงหอกสีแดงเลือดปรากฏด้านหลังเฉินซี และแทงทะลุร่างอย่างรวดเร็ว

การโจมตีครั้งนี้น่าตกใจมากเพียงพอที่จะครองอำนาจสูงสุดเหนือกาลเวลา!

ทว่าชื่อฉู่เกอตกตะลึงทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ความขมขื่นประดับมุมปาก “ดังนั้นเขาถึงได้บรรลุความสูงที่ข้าไม่สามารถแม้แต่จะชายตาได้….”

ฟิ่ว!

ในขณะเดียวกัน ร่างของเฉินซีที่ถูกหอกแทงดูเหมือนจะกระเพื่อม ก่อนที่มันจะหายไปในทันที มีเพียงปลายหอกสีแดงเลือดเท่านั้นที่แทงทะลุสุญตา และดูเหมือนว่ามันถูกลืมไปแล้ว

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงภาพติดตาที่เฉินซีทิ้งไว้เบื้องหลัง

มันเป็นเหตุนี้เองที่ทำให้ชื่อฉู่เกอตระหนักได้ว่า เขาพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงตั้งแต่ชั่วพริบตาที่โจมตีเมื่อครู่แล้ว

การโจมตีที่รุนแรงที่สุดของเขาเพียงแค่เจาะทะลุภาพลวงตาเท่านั้น

มันเป็นปัญหากับจิตสำนึกของเขา และความสามารถในการระบุเป้าหมายของเขาหรือไม่?

ไม่ เป็นเพราะเขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าเฉินซีจากไปนานแล้ว!

เขาไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเฉินซีจากไปเมื่อใด และนี่ก็พิสูจน์ได้ว่าชื่อฉู่เกอพ่ายแพ้ยับเยิน

นั่นคือความห่างชั้น

ความห่างชั้นที่ไม่อาจระบุได้ว่ากว้างใหญ่เพียงใด…

เขายืนอยู่ข้างมหาสมุทรเป็นเวลานาน ก่อนที่จะทอดถอนใจยาว จากนั้นเขาก็ไม่แม้แต่จะดึงหอกเพลิงโลหิตย้อมนภากลับมา และเขาเดินจากไปอย่างไร้จุดหมาย

รูปร่างอันเยือกเย็นดูโดดเดี่ยวอย่างยิ่งในโลกที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน