บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2171

2171 /2171

บทที่ 2171 ไร้ผู้ใดเหลือบแล

………………..

บทที่ 2171 ไร้ผู้ใดเหลือบแล

เฉินซี! ซุ่ยเหรินขวงหลันแน่ใจว่าตนมิได้จำผิด เขารู้ว่าตนไม่มีทางมองเฉินซีพลาดไป ต่อให้อีกฝ่ายจะมาในลักษณ์เถ้าธุลี!

ผู้ช่วงชิงสมควรตายนั่นรอดกลับมาได้อย่างไร?

ซุ่ยเหรินขวงหลันไม่อาจยอมรับได้ ยามเขาอยู่ในค่ายที่มั่น ณ ที่ราบสูงสังหาร เขาขวัญเสียกับวาทะของเฉินซีจนหนีกระเจิงต่อหน้าสาธารณชน มีหรือจะลืมเรื่องน่าขายหน้าอันโดดเด่นเช่นนี้ได้ลง?

เพียงพริบตา สีหน้าของซุ่ยเหรินขวงหลันก็บูดบึ้ง ชวนสะพรึงถึงที่สุด ผู้ช่วงชิงนั่นกล้ากลับมาด้วย! เขาคิดหรือว่ายอดฝีมือจากตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์อย่างเราจะไร้ปัญญาต่อกร เพียงแค่เพราะผู้รุกรานเต๋าเหล่านั้นไม่ฆ่าเขา?

ร่างของเฉินซีค่อย ๆ ปรากฏชัดบนท้องฟ้า สองมือไพล่ไว้เบื้องหลัง อาภรณ์เขียวโบกไสวตามลม ดูประหนึ่งเดินเล่นในสวนหลังบ้านตัวเอง

ขณะที่ฝีเท้าของเขาดูมิได้เนิบช้าหรือเร่งเร็ว ทุกย่างก้าวกลับทำให้มิติต้องก้มหัว ฉับไวถึงขีดสุด

“เฉินซี! หยุดตรงนั้นเลยนะ!” ซุ่ยเหรินขวงหลันไม่อาจยั้งตนได้อีก เมื่อเห็นร่างของเฉินซีเจียนจากลับ เขาก็ตะโกนออกมาดังลั่น

“มีอะไร?” ร่างของเฉินซีชะงักเล็กน้อย ชำเลืองมองซุ่ยเหรินขวงหลันอย่างเฉยชาราวอีกฝ่ายเป็นเพียงมด

ความเฉยชาในสายตานั้นทำให้ซุ่ยเหรินขวงหลันคลับคล้ายมีโทสะ สีหน้าคล้ำดำ เพลิงโทสะเจียนครอบงำเหตุผล

เป็นแค่ผู้ช่วงชิง ยังกล้าทำตัวสามหาวยามกลับค่ายพำนักของสิบสามข้ารับใช้เต๋าอีก? ความผิดนี้ต้องตายเพื่อชดใช้เท่านั้น!

“มีอะไร? ข้าต้องเตือนเจ้าหรือ? ไสหัวลงมานี่ คุกเข่าโขกหัวชดใช้ความผิดเสีย!” ซุ่ยเหรินขวงหลันตะคอกเสียงแข็ง ดูไร้ความกลัวอย่างสิ้นเชิง เท่าที่เขารู้ จิตสำนึกอันยิ่งใหญ่ของสิบสามข้ารับใช้เต๋าปกคลุมไปทั่วค่ายที่มั่น เฉินซีไม่มีทางกล้าลงมือแน่

กลับกัน ขณะนี้เฉินซีไม่ต่างกับเดินมาติดกับดัก มิกล้ากระทำการสามหาว หาไม่ เพียงข้ารับใช้เต๋าสักคนก็เพียงพอบดขยี้เฉินซีในพริบตาเหมือนบี้มดแล้ว!

น่าเสียดาย ซุ่ยเหรินขวงหลันยังหารู้ไม่ว่า เฉินซีในปัจจุบันต่างจากกาลก่อนราวคนละคน

หากเขาทราบว่าเฉินซีเพิ่งสังหารมหาเทพเต๋ากาลวัฏ อาโลกะและอสนีบาตมา เขาคงขวัญผวาจนหนีกระเจิงไปอีกครั้งเป็นแน่ มีหรือจะกล้าทำตัวกร่างกำแหงเช่นยามนี้?

เฉินซีย่อมไม่สาธยาย ด้วยไม่จำเป็นเลยสักนิด เขาทำเพียงชำเลืองซุ่ยเหรินขวงหลันผู้รนหาที่ตายด้วยการโวยวายไม่หยุดปากตรงหน้าอย่างเฉยชา ก่อนจะส่ายหัวเดินจากไป

หากเป็นในอดีต เขาคงลงมือสังหารซุ่ยเหรินขวงหลันแล้ว

แต่ยามนี้เขาไม่เหมือนก่อน เฉินซียืนอยู่บนจุดสูงซึ่งซุ่ยเหรินขวงหลันไม่มีวันเอื้อมถึงตราบชั่วชีวิต เฉินซีย่อมมิคิดวุ่นวายกับเรื่องนี้

ไม่!

นี่แหละสภาพความคิดปัจจุบันของเฉินซี

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! หยุด!!” ซุ่ยเหรินขวงหลันถูกโทสะครอบงำเมื่อเห็นเฉินซีทำเพียงเดินจาก หาสนใจเขาไม่มาแต่ต้น ใบหน้าพลันบิดเบี้ยว พุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่งราวจะสู้กับเฉินซีจนตายไปข้าง

แต่ความคิดแท้จริงซุ่ยเหรินขวงหลันนั้นงุนงง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!? ผู้ช่วงชิงเฉินซีเผยตัวแล้ว เหตุใดสิบสามข้ารับใช้เต๋าจึงยังเมินเฉยอยู่อีก?

เขาจึงตัดสินใจลองเสี่ยงลงมือหยุดเฉินซี ไม่ยอมเชื่อว่าสิบสามข้ารับใช้เต๋าจะทำเพียงเฝ้าดูเฉย ๆ ยามเกิดศึกระหว่างเขาและเฉินซียามนี้

เขากระทั่งรู้สึกว่าอาจฉวยโอกาสนี้ฆ่าเฉินซีด้วยการยุแยงข้ารับใช้เต๋าสักหน่อย!

ไม่ต้องพูดก็ทราบได้ว่าความคิดของซุ่ยเหรินขวงหลันถูกต้องตรงเผง การยืมพลังของข้ารับใช้เต๋านั้นเป็นวิธีการอันสมเหตุสมผลยิ่ง หากเป็นในอดีต สิบสามข้ารับใช้เต๋าคงฆ่าผู้ผิดบาปอย่างเฉินซีอย่างไร้ลังเล เพื่อปกป้องตัวตนไร้เทียมทานจากตระกูลระดับสูงในหมู่ตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์แน่นอน

แต่ยามนี้….

สถานการณ์แตกต่างคนละขั้ว!

น่าเสียดายที่ซุ่ยเหรินขวงหลันหาทราบถึงความน่าขันของการกระทำตนไม่

ยามเขากำลังจะเฉียดใกล้เฉินซี เขาเห็นเฉินซีหยุดฝีเท้ากะทันหัน หัวใจก็นึกปรีดา เจ้านี่กลัวจนไม่กล้าหนีต่อไปแล้วแท้ ๆ!

ทว่าซุ่ยเหรินขวงหลันมิได้จู่โจมทันที ด้วยเกรงกลัวในอำนาจต่อสู้ของเฉินซี

เขากำลังรอ

เฉินซีหยุดฝีเท้าแล้วไร้การกระทำอื่นใดต่อ ดูคล้ายกำลังกลัวจนตัวแข็งทื่อ เห็นเช่นนี้ซุ่ยเหรินขวงหลันก็อดตื่นเต้นมิได้ ว่าแล้วเชียว เจ้านี่สังเกตเห็นอันตรายใกล้เข้ามา จึงกลัวตัวแข็งไปแล้ว!

เพียงครู่ต่อมา หนึ่งเสียงทุ้มต่ำเฒ่าชราพลันกึกก้องมาจากบนฟ้าแสนไกล “ผู้ช่วงชิง มิคาดเลยว่าผู้กระทำจะเป็นเจ้าจริง ๆ”

เสียงนั้นเต็มไปด้วยความทรงสิทธิ์น่าเกรงขาม ฟังแล้วเป็นเช่นบัญชาสวรรค์ ทำให้หัวใจของซุ่ยเหรินขวงหลันบีบตัว สัมผัสแรงกดดันเกินครั้งใดจนเจียนคุกเข่า

แต่อึดใจต่อมา หัวใจก็เต็มไปด้วยความปรีดาฉีดพล่าน เป็นข้ารับใช้เต๋า! ข้ารับใช้เต๋าท่านหนึ่งปรากฏตัวแล้วจริง ๆ! แล้วไอ้เวรเฉินซีจะรอดไปได้หรือ?

ขณะที่ความคิดนี้บังเกิดในใจซุ่ยเหรินขวงหลัน หนึ่งร่างทรงอำนาจก็ปรากฏขึ้นไกล ๆ กลางอากาศ ดูราวก่อตัวจากเงามืด เป็นเช่นมายา นอกจากนั้นยังแผ่บรรยากาศกดดันราวบัญชาเหนือมวลเต๋า พิพากษ์สรรพชีวิต

ตุ้บ!

ขณะนี้ ซุ่ยเหรินขวงหลันถูกกดดันเสียจนเข่าอ่อน ทรุดลงคุกเข่ากลางอากาศ ทว่าเขาหาสนใจไม่ ใบหน้าเผยความตื่นเต้นและจริงใจ ร้องออกมา “ใต้เท้าข้ารับใช้เต๋า เฉินซีเจ้าเด็กนั่นทำเรื่องสามานย์มากมาย ฆ่าสหายเต๋าอย่างโหดเหี้ยมหลายต่อหลายคน วิธีการของเขาอำมหิตน่าสะอิดสะเอียน ความผิดสมควรตาย! ใต้เท้าข้ารับใช้เต๋าโปรดลงมือเถิด สังหารพาลเพื่อนำความสงบสุขสู่โลกหล้าด้วย!”