บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2180

บทที่ 2180 การมาของประมุขนิกาย

………………..

บทที่ 2180 การมาของประมุขนิกาย

แก่นโลกต้นกำเนิดสั่นสะเทือน และหลั่งไหลไปด้วยแสงเรืองรองอันงดงาม

มันเป็นพลังของบัญชาเต๋าสวรรค์ที่สวรรค์กำเนิดบรรพ์ครอบครอง และมันอยู่ในห้วงนิทรามานานนับไม่ถ้วนหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ในขณะนี้ เฉินซีกำลังประทับความลึกซึ้งของสังสารวัฏ ซึ่งเขาได้เข้าใจลงในบัญชาเต๋าสวรรค์ ซึ่งเป็นของสวรรค์กำเนิดบรรพ์

เขาไม่ได้สร้างบัญชาเต๋าสวรรค์ใหม่ทั้งหมด เขาเพียงใช้สวรรค์กำเนิดบรรพ์เป็นสื่อกลางในการหมุนเวียนและปลดปล่อยพลังสังสารวัฏ

มันเหมือนกับการจารึกยันต์ โดยแก่นโลกต้นกำเนิดคือกระดาษยันต์ พลังสังสารวัฏคือหมึกของเขา และพวกมันก็หลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แบบ

ต่อมาเฉินซีได้วางกระบี่สังสารวัฏไว้ในแก่นโลกต้นกำเนิด และเขาใช้มันเป็นแหล่งกำเนิดพลังเพื่อให้พลังสังสารวัฏพุ่งเข้าสู่บัญชาเต๋าสวรรค์แห่งสวรรค์กำเนิดบรรพ์

เฉินซีหยุดหลังจากที่เขาทำทั้งหมดนั้นแล้ว เขาทราบอย่างชัดเจนว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป การพัฒนาของสวรรค์กำเนิดบรรพ์จะต้องแตกต่างไปจากนภาผนึกเทพอย่างสิ้นเชิง

…

ในเวลาเดียวกัน

มีร่างหนึ่งยืนอยู่ที่เขาเทพพยากรณ์ เขาสวมชุดสีดำที่มีแขนเสื้อกว้าง และมือของเขาถูกวางไว้ด้านหลัง ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นและพินิจเขาเทพพยากรณ์

ภูเขานั้นสูงตระหง่านงดงามและตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น มันถูกปกคลุมไปด้วยหมอกและรัศมีอันศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังเดือดพล่าน ขณะที่ลำแสงมงคลจำนวนนับไม่ถ้วนส่องลงมา

มันสูงเสียเหลือเกิน ดูเหมือนว่ามันจะทะลุผ่านท้องฟ้าและยืนอยู่ตรงหน้า ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าพวกเขาตัวเล็กเหมือนมด

“สวรรค์และโลกก่อตัวขึ้นจากเต๋า และเต๋าก็กำเนิดรูปแบบของธรรมชาติ…. แต่หลายปีผ่านไปแล้ว มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม ดูเหมือนว่าเขาเทพพยากรณ์จะเริ่มพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่ และสูญเสียความทะเยอทะยานหลังจากที่ฝูซีจากไป” ชายชุดดำถอนสายตาแล้วเดินช้า ๆ ขึ้นไปบนภูเขาตามเส้นทางหินกรวดเล็ก ๆ ด้านข้าง

เขามีท่าทางไร้กังวลราวกับกำลังเดินเล่นในสวนหลังบ้านของตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาเทพพยากรณ์จะเป็นสถานที่คุ้นเคยอย่างมาก ในขณะที่เขาเดินต่อไปเพียงลำพัง

ต้นไม้โบราณห้อยลงมาจากด้านข้างของเส้นทางเล็ก ๆ ที่มีตะไคร่น้ำปกคลุมอยู่ เส้นทางนั้นรายล้อมไปด้วยสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์หายากจำนวนมากทั้งยังแผ่แก่นแท้ของสวรรค์ กลิ่นหอมหวานหลั่งไหลลงมาสู่บริเวณโดยรอบ

ซึ่งเรามักจะเห็นต้นสนสูงตระหง่านที่น่าประทับใจ น้ำพุและน้ำตกที่พลุ่งพล่าน ดอกไม้และพืชพรรณนานาชนิด ประกอบกับผลไม้ป่าที่กระจายตัวอยู่ทั่วภูเขา

“เจ้าเป็นใคร?” ไม่นานนัก ชายหนุ่มรูปงามก็กระโจนออกมาจากด้านข้าง และถามคำถามนี้ด้วยน้ำเสียงสงสัยใคร่รู้

“สหายเก่า” ชายชุดดำยิ้มกว้าง

“สหายเก่าของใคร?” ชายหนุ่มรูปงามยังคงกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลงใจ

“เจ้าเป็นเพียงวิญญาณที่ก่อตัวจากเมฆสีม่วงเล็ก ๆ และมีชีวิตอยู่มาพันกว่าปีเท่านั้น ดังนั้นเจ้าจึงไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร” ชายชุดดำยิ้มก่อนจะเดินต่อไป

“หยุดนะ! เอ๊ะ…. เขาไปไหนแล้ว?” ชายหนุ่มกำลังจะลงไปข้างล่าง ทว่าทันใดนั้นเขาก็ไม่พบชายชุดดำคนนั้นอีกต่อไป มันเหมือนกับว่าอีกฝ่ายหายไปในอากาศ

เขาอดไม่ได้ที่จะเกาหัวด้วยสีหน้ามึนงง หรือว่าข้าเหนื่อยเกินไปจากการบ่มเพาะและมองเห็นภาพหลอน?

ชายชุดดำเดินต่อไปบนภูเขา และไม่นานก็ได้พบกับเด็กหนุ่มที่ถือกำเนิดขึ้นจากดอกบัวสีเขียว เขาตบไหล่เด็กหนุ่มแล้วกล่าวว่า “บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งของเจ้าอยู่ที่ไหน?”

เด็กหนุ่มดูเหมือนราวกับถูกครอบงำและเหม่อมองอย่างว่างเปล่า ขณะที่เขากล่าวว่า “ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้”

ชายชุดดำถอนหายใจ “ไม่เป็นไร นอนเถอะ ความฝันของเจ้านี้ถือได้ว่าเป็นโชคดี”

ร่างของเด็กหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้น จากนั้นกลายร่างเป็นดอกบัวสีเขียวที่ส่งเสียงกรนดัง

เมื่อเห็นเด็กหนุ่มหลับไปแล้ว ชายชุดดำจึงจ้องมองไปที่ยอดเขา

ในเวลาเดียวกัน เสียงที่ชัดเจน ดังกึกก้อง และเคร่งขรึมก็ดังขึ้น “ข้าขอทราบได้หรือไม่ว่าเหตุใดประมุขนิกายอำนาจเทวะจึงมาที่นี่?”

พร้อมกับเสียงนี้ บุรุษรูปงามและเย็นชาผู้มีผิวขาวราวหยกก็ปรากฏตัวออกมาจากอากาศ เขาสวมเสื้อคลุมของนักพรตเต๋าสีแดงเพลิงประดับไปด้วยลวดลายลายไม้ ในขณะที่เท้าเปล่ายืนอยู่บนดอกบัวศักดิ์สิทธิ์

ขณะยืนอยู่อย่างสบาย ๆ นั้น เขาดูราวกับสุริยันศักดิ์สิทธิ์สูงสุดที่เปล่งประกายเจิดจ้าอันสุกใส ทำให้โลกสว่างไสวด้วยแสงที่เจิดจรัส

น่าแปลกที่เขาคือถังเสียน ศิษย์อันดับหนึ่งสายบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งคนที่สามของเขาเทพพยากรณ์ เหวินเต้าเจิน!

ใบหน้าของถังเสียงกลับมีสีหน้าเคร่งขรึมที่หาได้ยากยามเผชิญหน้ากับชายชุดดำที่เอามือไพล่หลัง

เพราะชายชุดดำคือประมุขนิกายอำนาจเทวะ!

เพียงแค่คำว่า ‘ประมุขนิกายอำนาจเทวะ’ ก็เหมือนกับตำนานสูงสุดอันเป็นนิรันดร์ที่อาจทำให้หัวใจของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดสั่นเทา!

ทว่าท่าทางและรูปลักษณ์ของชายชุดดำนั้นดูธรรมดามาก ในขณะที่ยืนเอามือไพล่หลัง แทบไม่มีทางที่ใครจะรู้สึกผิดปกติจากตัวเขา

ถังเสียนจำหน้าอีกฝ่ายไม่ได้

แม้ว่าพวกเขาจะสอดประสาน และถังเสียนก็มองเห็นเขาได้ชัดเจน กระนั้นถังเสียนก็จำชายชุดดำไม่ได้

เหมือนกับว่ารูปลักษณ์ของอีกฝ่ายจะถูกลบออกจากจิตใจของถังเสียนทันที และมันก็เป็นความรู้สึกอึดอัดอย่างยิ่ง ราวกับว่าอีกฝ่ายไม่มีตัวตนทั้งที่ยืนอยู่ตรงหน้า

สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของถังเสียนดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น ในขณะที่เสื้อคลุมสีแดงเข้มของเขาโหมกระพือ

“ข้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวเท่านั้น คือตั้งใจจะดูว่าฝูซีทิ้งอะไรไว้ในเขาเทพพยากรณ์ ก่อนที่เขาจะจากไปหรือไม่” เสียงของชายชุดดำแผ่วเบาและไม่สามารถจับทิศทางได้ รู้สึกเหมือนเสียงของเขาดังมาจากทุกทิศทุกทาง ก่อนจะอันตรธานหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

“นี่คือเขาเทพพยากรณ์ ไม่ใช่นิกายอำนาจเทวะ” ถังเสียนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน