บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2181

2181 /2202

บทที่ 2181 เหวินเต้าเจิน

………………..

บทที่ 2181 เหวินเต้าเจิน

ดาบแห่งลิขิตอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว!

ตี้ซุนตะโกนเสียงดังลั่น ผมของเขาพลิ้วไหวราวกับเปลวไฟลุกโหม ประหนึ่งเจ้าเหนือหัวผู้เดือดดาล มือขวากวาดไปในแนวนอนราวกับสายฟ้า

เปรี้ยง!

ดาบแห่งลิขิตหายไปอย่างไร้ร่องรอยดังกระจกแตก แต่พลังที่สร้างขึ้นนั้นไม่ได้ทำให้เกิดความผันผวนในอวกาศ หรือส่งผลกระทบต่อสิ่งใด ๆ รอบตัว

ทว่าร่างของตี้ซุนลอยละลิ่ว เลือดก็กระเด็นออกจากทั้งปากและจมูก ยิ่งไปกว่านั้น ใบหน้าที่หนักแน่น เคร่งขรึม ก็เต็มไปด้วยสีแดงที่ไม่เป็นธรรมชาติ

ตู้ม!

ร่างของตี้ซุนกระแทกลงกับพื้น ดูเหมือนว่าพลังทั้งหมดจะถูกสะกด ขณะที่ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายซึ่งไม่สามารถขจัดได้

มหาเทพเต๋าซึ่งเป็นบุคคลระดับบรรพบุรุษผู้ก่อตั้ง ผู้เฝ้าดูเขาเทพพยากรณ์มานับไม่ถ้วน และถือได้ว่าเป็นหัวกะทิในบรรดามหาเทพเต๋าทั้งหมดในโลก กลับได้รับบาดเจ็บสาหัสและใกล้จะตายจากกระบวนท่าเดียว!

ส่วนที่น่าอัศจรรย์ที่สุด คือทั้งการโจมตีของประมุขนิกายอำนาจเทวะ และการตอบโต้ของตี้ซุนไม่ได้ทำให้เกิดความผันผวนหรือส่งผลกระทบใด ๆ รอบตัวพวกเขาเลย

มันสงบและราบเรียบมาก แต่อานุภาพกลับดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิม

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า การควบคุมพลังของพวกเขาได้มาถึงระดับความสูงที่ไม่อาจจินตนาการได้อีกแล้ว!

“มันไม่ใช่พลังของเจ้าเองจริง ๆ” สีหน้าของตี้ซุนเปลี่ยนจากสีแดงเลือดเป็นซีดเผือดอย่างน่าสยดสยอง ทุกอณูบนร่างกายทุกข์ทรมานจากการถูกกัดเซาะด้วยพลังแห่งความตายอย่างไม่อาจต้านทาน

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องทนกับความเจ็บปวดเหลือคณานับ เส้นเลือดบนหน้าผากโป่งขึ้น ขณะที่นิ้วสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ แต่สีหน้ายังคงเยือกเย็นและสงบ

“มันไม่ใช่ของข้าจริง ๆ แต่มันควรจะเป็นของข้ามานานแล้ว” ประมุขนิกายอำนาจเทวะกล่าวอย่างตรงไปตรงมามาก มิหนำซ้ำ เสียงของเขายังราบเรียบและคลุมเครือ

“เจ้าเป็นแค่สุนัขที่ยืนเฝ้าเต๋าแห่งสวรรค์ และการยืมพลังเต๋าแห่งสวรรค์เป็นขีดจำกัดของเจ้า เจ้าไม่ประเมินความแข็งแกร่งของเจ้าสูงเกินไป โดยพยายามควบคุมมันอย่างไร้ประโยชน์หรอกเหรอ?” ตี้ซุนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

สุนัข!

เท้าของเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าแต่กลับหยุดลงกะทันหัน เมื่อได้ยินคำกล่าวดูถูกอย่างยิ่งเช่นนี้

ชายชุดดำมองไปทางตี้ซุนซึ่งนั่งอยู่บนพื้น และเขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ หลังจากนั้น เขาก็ถอนสายตาและกล่าวอย่างเฉยเมย “เจ้าด้อยกว่าจริง ๆ เมื่อเทียบกับฝูซี อย่างน้อยที่สุด เขาจะไม่ก้มลงไปกระทำการที่น่าอับอายเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะต้องตายก็ตาม”

“ศิษย์พี่ของข้าไม่จำเป็นต้องให้เจ้าตัดสินเขา” ตี้ซุนสูดหายใจเข้าลึก ๆ นั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนพื้น พลางเช็ดคราบเลือดบนปากและจมูกออก จากนั้นไม่สนใจพลังแห่งความตายที่กัดกร่อนทั้งร่างกายของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน

ประมุขนิกายอำนาจเทวะขมวดคิ้วและไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “หากเจ้าตั้งใจจะต่อสู้กับข้าจนตาย ก็อย่าตำหนิข้าที่ทำลายล้างชีวิตทั้งหมดบนเขาเทพพยากรณ์!”

ตี้ซุนหรี่ตาลงพร้อมสีหน้าบิดเบี้ยวและเจตนาฆ่าลุกโชนในดวงตา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่สามารถทำได้สำเร็จ”

ประมุขนิกายอำนาจเทวะเริ่มหัวเราะ เขาเอามือไพล่หลังและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พลางกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าอยากลองดูหรือไม่?”

ตี้ซุนเงยหน้าขึ้น ทอดมองไปที่ประมุขนิกายอำนาจเทวะอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะหรี่สายตาลง ในที่สุด มันเหมือนกับว่าพละกำลังทั้งหมดหายไป เขาถอนหายใจลึก ๆ พลันจ้องมองประมุขนิกายอำนาจเทวะอย่างว่างเปล่าในความเงียบงัน

“ตามความคิดของข้า ไม่ว่าข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมดหรือไม่ก็ตาม มันหาได้สำคัญไม่ และสิ่งที่ข้าต้องการก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเจ้าทุกคนสามารถเข้าใจได้ บางทีถ้าฝูซีอยู่ที่นี่ เขาอาจเข้าใจความคิดของข้า น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีเขาอยู่บนเขาเทพพยากรณ์อีกแล้ว” ประมุขนิกายอำนาจเทวะเริ่มเดินอีกครั้ง เขาก้าวออกจากเส้นทางและมาถึงยอดเขา

เขาเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสบาย ๆ ในขณะที่ชุดสีดำหลวม ๆ ปลิวไปตามสายลม ร่างกายราวกับไม่มีอยู่จริงราวกับเต๋าแห่งสวรรค์ เป็นการดำรงอยู่ที่หลุดพ้นจากความเข้าใจทั้งปวง

ร่างกายของตี้ซุนถูกปกคลุมไปด้วยพลังแห่งความตาย ใบหน้าดูซีดเซียว และปราศจากพละกำลังที่จะหยุดยั้งอีกฝ่าย

เขาไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยของความแข็งแกร่ง

สิ่งนี้ทำให้เกิดความเศร้าโศกในใจของตี้ซุนที่ไม่อาจสลัดทิ้งไปได้

ประมุขของนิกายอำนาจเทวะมาที่นี่ด้วยตัวเอง และเขาเคลื่อนตัวผ่านเขาเทพพยากรณ์ โดยไร้อุปสรรคกีดขวาง หากนี่เป็นรูปแบบหนึ่งของการยั่วยุ มันก็เป็นการยั่วยุที่ไม่ธรรมดา และหากเป็นการดูถูก ก็เป็นการดูถูกที่ฝังลึกถึงกระดูก!

เขาเทพพยากรณ์จะเคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้ตั้งแต่ก่อตั้งเมื่อใด

ไม่เคย!

ตี้ซุนไม่กลัวความตาย แต่ตระหนักอยู่เช่นกันว่าหากเขาต้องต่อสู้อย่างสิ้นหวังโดยเอาชีวิตเป็นเดิมพัน นิกายอำนาจเทวะจะกล้าสังหารศิษย์ทั้งหมดที่อยู่ทั่วเขาเทพพยากรณ์แน่นอน!

นั่นคือที่มาของความเศร้าโศกของเขา

ความเจ็บปวดนำพาตี้ซุนด่ำดิ่งสู่ความมืด

ทันใดนั้น เสียงทุ้มลึกและสง่างามดังก้องมาจากท้องฟ้า “ศิษย์พี่ใหญ่ไม่อยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะอาละวาดไปทั่วเขาเทพพยากรณ์ได้”

ทันทีที่เสียงนี้ดังขึ้น ทันใดนั้นก็มีกระแสความผันผวนแปลก ๆ ปรากฏขึ้นทั่วทั้งภูเขา พลังจากสัญลักษณ์ที่ลึกลับและหนาแน่นจนสามารถมองเห็นได้ชัดเจนพวยพุ่งออกมาจากช่องว่างระหว่างหินแต่ละก้อนที่เชิงเขา ราวกับแสงดาวส่องสว่าง

น้ำพุ น้ำตก พืชพรรณที่อุดมสมบูรณ์ สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ หมอก… ทุกสิ่งทั่วทั้งภูเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นค่ายกลยันต์เทวะที่สว่างไสวด้วยแสงอันศักดิ์สิทธิ์ และพุ่งทะยานขึ้นไปในอากาศ

หลังจากนั้น ยันต์อักขระนับหมื่นแสนล้านที่เต็มไปด้วยภาพลวงตา และแสงที่เหมือนความฝันก็พุ่งออกมาจากทุกมุมของภูเขา โดยที่มันได้มาบรรจบกันที่จุดสูงสุดของมัน

อักขระ ค่ายกล ลำแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้ขอบเขตทั้งหมดนี้…. พวกมันทั้งหมดหลอมรวมกันที่จุดเดียวราวกับสุริยันที่เจิดจ้า ซึ่งควบแน่นจนกลายเป็นอักขระยันต์อันหนาแน่นที่กว้างใหญ่ไพศาล งดงาม เปี่ยมไปด้วยการเปลี่ยนแปลงอันไม่มีที่สิ้นสุด!