บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2183

บทที่ 2183 ศิลาอดีตชาติ

………………..

บทที่ 2183 ศิลาอดีตชาติ

ความหวาดหวั่นไร้ขอบเขตหลากเข้าสู่ทุกดวงใจที่นี่ ดุจหนึ่งประกายเพลิงจุดไฟท่วมทุ่งหญ้า แผ่ลามทั่วทั้งกาย ผลาญเผาจนร่างสะท้าน

กระทั่งบรรพชนผู้ก่อตั้ง ตี้ซุนและเหวินเต้าเจินยังพ่าย จะยังมีผู้ใดในโลกหล้าหยุดฝีเท้าชายชุดดำได้อีก? เขาเป็นใครกัน? เหตุใดจึงเข้ามาในดินแดนเร้นลับหวงห้ามเช่นนี้ได้ง่าย ๆ?

ยิ่งพวกเขาครุ่นคิด หัวใจยิ่งหนักอึ้ง สีหน้าแปรเปลี่ยนเกินคาดหยั่ง พวกเขาไม่อาจสังเกตเลยว่าทันทีที่สายตาสบเห็นชายชุดดำ ในใจก็เกิดความคิดทันทีว่าคนผู้นี้ต่อกรด้วยมิได้!

ใช่แล้ว นอกจากความรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง ประหลาดใจและงุนงง ไร้ผู้ใดเกิดความคิดตั้งคำถามหรือหยุดยั้งชายชุดดำเลยสักคน!

ราวกับว่าในขณะนี้ จิตสำนึกของพวกเขาถูกเปลี่ยนแปลงควบคุม ความสามารถเช่นนี้เกินคำว่าเหนือแถลงไข มันน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง!

สายลมกระโชกแรงเหนือภูเขา ศิษย์เขาเทพพยากรณ์ทั้งมวลหนาวยะเยือก พวกเขายืนหน้ากระท่อม สีหน้าแปรเปลี่ยนไปมาราวถูกผีเข้า

ขณะนี้ ชายชุดดำเดินมาด้านหน้าภูเขาแล้ว

เขาย่อมมิใช่ใครอื่นนอกจากเจ้านิกายอำนาจเทวะ ทันทีที่ปรากฏตัว สายตาเฉยชาไร้อารมณ์ก็กวาดเนิบ ๆ ผ่านคนทั้งหลาย

เพียงสายตานี้เท่านั้น ปวงชนก็ถูกสะกดนิ่งในพริบตา ทำให้ความแข็งแกร่งและแก่นโลหิตราวถูกผนึกสิ้น มิอาจขยับเขยื้อนใด ๆ ได้

กระทั่งจะพูดยังทำไม่ได้เลย!

พวกเขาทำได้เพียงมองแต่ทำอะไรไม่ได้ ราวหุ่นกระบอกไร้วิญญาณ

สิ่งนี้ทำให้หัวใจทุกดวงสะท้าน รู้สึกทั้งประหลาดใจ เดือดดาล ขวัญผวา และเหม่อลอย เจ้านี่เป็นใครกันแน่? เหตุใดจึงร้ายกาจเพียงนี้? พวกเขาใช้จิตสำนึกยังไม่อาจประจักษ์ว่าเขามีอยู่ ราวกับบุคคลตรงหน้าไร้ตัวตน

สายตาของพวกเขาไม่อาจพินิจใบหน้าอีกฝ่ายชัดเจน ราวกับตรงหน้าคือภาพมายา

จนกระทั่งยามที่ชายชุดดำมาหยุดยืนตรงหน้า พวกเขาก็สิ้นแรงขัดขืน ทำได้เพียง….

มองอย่างจนปัญญา!

มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยประสบมาก่อนชั่วชีวิต ราวชะตาดิ้นหลุดจากกำมือ ไปอยู่ใต้เมตตาผู้อื่น เป็นความคับแค้นสุดขั้ว

ไม่ว่าจะเป็นจ้าวเอกภพหรือมีขอบเขตบ่มเพาะต่ำกว่านั้น คนทั้งหลายล้วนมีสภาพไม่ต่างกัน

ราวพวกเขาเป็นเพียงมดต่อหน้าชายชุดดำ!

เจ้านิกายอำนาจเทวะดูเหมือนลืมการมีอยู่ของพวกเขาไป สองมือไพล่นิ่งที่หลัง พินิจยอดเขาน้อยอย่างเงียบ ๆ สายตาวูบไหวตามจุดต่าง ๆ ของภูเขา หามีวาจาสักคำไม่

เขาพินิจพิเคราะห์ละเมียดละไมราวกำลังสำรวจหนึ่งสมบัติล้ำค่าเกินเปรียบปาน แต่ก็เหมือนทำความเข้าใจปริศนาเกินอธิบายบางอย่างด้วย

ท้ายที่สุด สายตาของเขาก็มาหยุดที่กระท่อม และรำพึงออกมาหลังเงียบอยู่นาน “เนิ่นนานกาลก่อน ฝูซีบรรลุเต๋าที่นี่ ประจักษ์ทุกความเป็นไปของครรลองสวรรค์ ทำให้เขาสร้างเขาเทพพยากรณ์ขึ้นมา บางทีนี่อาจเป็นเขาเทพพยากรณ์อย่างแท้จริง!”

แม้จะพูดไม่ได้ แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของทุกคนก็แปรเปลี่ยนผิดปกติ มีทั้งความเป็นปรปักษ์ ตกตะลึง และประหลาดใจ

เหมือนพวกเขาพอเดาฐานะของชายชุดดำได้แล้ว แต่ไม่อาจเชื่อลงได้ทันที เพราะมันน่าตกใจเกินตีความไปหน่อย

เจ้านิกายอำนาจเทวะมิได้สนใจพวกเขา หรือบางที อาจไม่ได้สนใจพวกเขามาแต่แรก

ความสนใจทั้งหมดของเขามุ่งไปยังภูเขาและกระท่อมบนนั้น

หลังทอดถอนใจ เจ้านิกายอำนาจเทวะก็เริ่มก้าวเดินบนเส้นทางขึ้นเขา มุ่งสู่กระท่อมหลังนั้น

ฝีเท้าของเขาไม่ช้าไม่เร็ว ราวกำลังเดินเล่นในสวนหลังบ้านตน

ไม่นาน เจ้านิกายอำนาจเทวะก็มาถึงตรงหน้ากระท่อม แต่เขาไม่ได้ผลักประตูเดินเข้าไปในกระท่อมอันเรียบง่ายซึ่งออกจะคับแคบเล็กน้อยนี้ทันที เขาทำเพียงยืนตรงหน้าศิลาก้อนหนึ่งซึ่งตั้งอยู่นอกกระท่อม

“กาลก่อนยามฝูซีได้แผนภาพวารีหลากมา เขาปิดด่านบ่มเพาะที่นี่ เผยตัวต่อสายลม ร้อนหนาวไร้กำบัง จมจิตใจสู่มหาเต๋าอย่างสมบูรณ์ ขัดเกลาบากบั่นแปดพันปี สุดท้ายสังขารอันต่ำต้อยนี้ก็บรรลุประจักษ์เค้าความลึกล้ำแห่งมหาวิถี ยามนั้นเอง เขาเทพพยากรณ์จึงสำเร็จรุ่งโรจน์ได้เช่นนี้ น่าเสียดายที่นับแต่เขาติดอยู่ในมาตุภูมิมหาวิถี เขาเทพพยากรณ์ก็ไม่อาจสร้างบุคคลใดเทียบเคียงเขาได้อีกเลย น่าเสียดายจริง ๆ” เจ้านิกายอำนาจเทวะนั่งลงบนศิลา ทอดสายตาสู่ท้องนภาพร่างพราวอันไร้ขอบเขตพลางทอดถอนใจไม่หยุดปาก

แม้จะบอกว่าทอดถอนใจ แต่น้ำเสียงกลับราบเรียบ ไม่มีอารมณ์ใดแม้เพียงเสี้ยว

สีหน้าแววตาของผู้คนมากมายแปรเปลี่ยนเล็กน้อยยามเห็นเจ้านิกายอำนาจเทวะนั่งลงบนก้อนหินอย่างไม่ใส่ใจมารยาท

โดยเฉพาะสายตาของหลียาง เที่ยอวิ๋นไห่ และคนอื่น ๆ ที่เกิดโทสะอย่างไม่อาจปกปิด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน