บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2185

บทที่ 2185 กล้าดีเช่นไร!?

………………..

บทที่ 2185 กล้าดีเช่นไร!?

ฟ้าดินเงียบสงัด มีเพียงเสียงวายุหวีดหวิวดังก้องรอบทิศ

อู๋เซวี่ยฉานยืนโชกเลือด แอ่งโลหิตชวนสะพรึงทว่างดงามก่อตัวแทบเท้า

เรือนผมขาวดุจหิมะถูกโลหิตย้อมแดง อาภรณ์ชุ่มโชกด้วยเลือด ทั่วร่างมีโลหิตสด ๆ หลากชโลม

ร่างอาบเลือดนั้นสะดุดตาเหลือแสน

นอกจากนั้น ยามเหตุเช่นนี้ปรากฏแก่มหาเทพเต๋าผู้หนึ่งซึ่งได้ทัศนาเค้าความล้ำลึกแห่งมหาวิถีแล้ว จึงยิ่งสะดุดตาเกินผู้ใด

ในการต่อสู้ก่อนหน้า อู๋เซวี่ยฉานบาดเจ็บสาหัสอย่างชัดเจน และบาดแผลของเขาก็ร้ายแรงถึงขนาดที่มิอาจห้ามโลหิตได้!

ศิษย์เอกของฝูซี ตัวตนแข็งแกร่งเลิศล้ำผู้บรรลุขั้นสุดยอดแห่งขอบเขตมหาเทพเต๋ามาเนิ่นนาน กลับมิอาจห้ามโลหิตตนไม่ให้ทะลักไหลได้ พูดไปคงไร้ผู้บ่มเพาะใดกล้าเชื่อ

แต่นั่นแหละคือสถานการณ์ปัจจุบัน!

สิ่งนี้แสดงชัดว่าบาดแผลที่อู๋เซวี่ยฉานได้ระหว่างต่อสู้กับเจ้านิกายอำนาจเทวะอย่างไร้เสียงนั้นหนักหนาเพียงไร

โลหิตทะลักรินต่อเนื่อง ทว่าแผ่นหลังของอู๋เซวี่ยฉานก็ยังเหยียดตรง ยืนนิ่งกับที่เยี่ยงรูปสลักอันตระหง่านสูง คุ้มครองศิษย์เขาเทพพยากรณ์ทั้งมวลเบื้องหลัง

เขาไม่ยอมก้าวถอยหลังแม้เพียงหน และไม่เต็มใจปล่อยให้ตนล้มลง!

นี่คืออู๋เซวี่ยฉาน นายใหญ่ผู้ลือลั่นในโลกา เป็นศิษย์พี่ใหญ่ อาจารย์ลุงใหญ่ และบรรพจารย์ลุงใหญ่ผู้คุ้มครองดูแลพวกเขามาเกินนับปี….

ไม่ว่าผู้ใด ศิษย์ที่นี่ทุกคนล้วนอยู่ในการดูแลของอู๋เซวี่ยฉานนับแต่เหยียบย่างมาสู่เขาเทพพยากรณ์

เขาเป็นเช่นผู้อาวุโสอันอบอุ่นเป็นมิตร อ่อนโยนดุจวายุยามวสันต์

ในสายตาปวงศิษย์เขาเทพพยากรณ์ อู๋เซวี่ยฉานเลิศล้ำรอบด้าน ไร้เทียมทานเสมอมา ราวไร้สิ่งใดในหล้าที่เขาทำไม่ได้ ไม่ว่าจะเผชิญอันตรายใด อู๋เซวี่ยฉานก็จะมายืนเบื้องหน้าพวกเขาได้ทุกเวลา

แผ่นหลังนั้นมิได้กว้างใหญ่นัก แต่กลับเหมือนกำแพงเหล็กเกินทะลวงข้ามที่ขวางสรรพสิ่ง ปกป้องพวกเขาจากอันตรายทั้งปวง

แต่ยามนี้….

อู๋เซวี่ยฉานดูไม่อาจทานทนได้อีกต่อไปโดยแท้จริง

ศิษย์เขาเทพพยากรณ์มากมายสุดแสนรวดร้าว หยาดน้ำตาคลอเบ้าใครหลายคน ขณะที่อีกหลายคนกำหมัดอย่างอดมิได้

ขณะนี้ พวกเขาราวได้เห็นผู้ที่ตนยึดเหนี่ยวจิตใจพังทลายลงต่อหน้า หัวใจเกิดความรู้สึกรวดร้าวผวาหวาดสุดขั้ว

ทั่วฟ้าดินเงียบกริบ สายลมยังคงกระโชกหวีดหวิวข้างหู ฟังแล้วคล้ายเสียงโหยไห้ร่ำรำพัน

ที่ข้างศิลาหน้ากระท่อม เจ้านิกายอำนาจเทวะมิได้โจมตีมากไปกว่านั้น เขาทำเพียงยืนนิ่ง สองมือไพล่หลัง ราวไม่มีตัวตน หรือกระทั่งมิได้อยู่ที่นี่

การต่อสู้เมื่อครู่แทบมิได้ส่งผลร้ายใด ๆ กับเขาเลย

จากมุมมองของเจ้านิกายอำนาจเทวะ เขาเห็นใบหน้าของอู๋เซวี่ยฉานได้ชัดเจน พินิจได้ว่ามันซีดขาวเพียงไร นอกจากนั้น โลหิตสองสายยังรินจากนัยน์ตาลึกล้ำของอู๋เซวี่ยฉาน อาบใบหน้าซีดขาว ทำให้เป็นภาพชวนสยดสยองยิ่ง

นอกจากนั้น นิ้วของอู๋เซวี่ยฉานยังสั่นระรัว ราวกำลังรวบรวมกำลัง

แต่เจ้านิกายอำนาจเทวะมิได้กังวลเลย เขาตระหนักชัดกว่าใครว่าเส้นเอ็น กระดูก และเส้นเลือดของอู๋เซวี่ยฉานถูกขยี้แหลกไปแล้ว ขณะที่ ‘ความโกลาหล’ ในกาลอู๋เซวี่ยฉานถูกระเบิดรวนไร้ระเบียบ กระทั่งเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์วิญญาณของอู๋เซวี่ยฉานยังเจียนดับเต็มที

กล่าวคือ แม้อู๋เซวี่ยฉานจะยังยืนอยู่ มันก็ไม่ต่างกับตายมากนัก

ดังนั้นเจ้านิกายอำนาจเทวะจึงไม่กังวลใด ๆ

แต่เขาก็ยังอดสะเทือนใจมิได้ เพราะเหมือนอู๋เซวี่ยฉานจะยังคุ้มกันผู้อื่นโดยไม่ยอมก้าวถอย รวบรวมกำลังยืนหยัดอยู่ได้แม้จะอยู่ในสภาพเช่นนี้

มันดูน่าขันเป็นพิเศษ

เพราะเขาอ่อนแอยิ่ง ใกล้ตายเต็มที แต่ก็ยังดันทุรังกระเสือกกระสน มิน่าขันหรือ?

เขากระทั่งไม่สงสัยเลยว่า เพียงใช้หนึ่งนิ้วจิ้มเบา ๆ อู๋เซวี่ยฉานก็น่าจะถูกผลักล้ม ไม่อาจลุกกลับขึ้นยืนได้อีกแล้ว

แต่เจ้านิกายอำนาจเทวะมิได้ทำเช่นนั้น เขาทำเพียงชำเลืองอู๋เซวี่ยฉาน ขมวดคิ้วถาม “พวกเขาล้วนเป็นผู้ที่เจ้าปกป้องมาจนบัดนี้ แต่หากเสียเจ้าไป ก็มิต่างกับนักโทษรอพิพากษ์ทัณฑ์ เหตุใดต้องทุ่มเทเพียงนี้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น?”

ริมฝีปากของอู๋เซวี่ยฉานสั่นระริก อ้าปากพูดอย่างยากลำบาก ดูเจียนมิอาจเอื้อนเอ่ยอันใดเต็มที

“เจ้า… ไม่เข้าใจหรอก” คำพูดเหล่านั้นแหบพร่า อ่อนแรง และดูเค้นเอ่ยยากเย็นยิ่ง แต่กลับยังดูสำรวมสงบนิ่ง

“ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ แหละ” เจ้านิกายอำนาจเทวะกล่าวเสียงเรียบ “ทุ่มกำลังทั้งหมดเพื่อศิษย์ไร้ประโยชน์กลุ่มหนึ่ง ช่างโง่เง่าเสียนี่กระไร? ดังข้ากล่าวก่อนหน้านี้ หากเจ้าสามารถเพ่งสมาธิฝึกฝน มิต้องมัวพะวงปกป้องเขาเทพพยากรณ์ได้ละก็ ป่านนี้ ความสามารถโดยกำเนิดของเจ้าก็เพียงพอให้เจ้าสำเร็จสูงมิแพ้ฝูซีในกาลก่อนได้แน่แท้”

ริมฝีปากโชกเลือดของอู๋เซวี่ยฉานยกยิ้มบาง ๆ กล่าวขณะหอบหายใจ “ดังนั้น… เจ้า… จึงไม่เข้าใจจริง ๆ”

สิ้นคำ ร่างของเขาพลันกระตุกสั่น ราวจวนเจียนมิอาจค้ำยันตนได้ พวกหลียางเห็นเช่นนี้ก็อดอุทานมิได้ คิดพุ่งเข้ามาช่วยพยุง

แต่ยามนี้ อู๋เซวี่ยฉานรวบรวมกำลังพ่นโลหิตข้นเข้มคำโตจากปาก ก่อนจะกล่าวเสียงเบา “ถอยไป!”

เสียงของเขาหนักแน่นเปี่ยมอำนาจ แต่ทุกคนตระหนักดีว่านี่คือการฟื้นกำลังชั่วคราวในวาระสุดท้าย

ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งพิสูจน์ชัดว่าอู๋เซวี่ยฉานใกล้ความตายเต็มที

“ศิษย์พี่ใหญ่!!” ศิษย์มากมายมิอาจทนมอง อาดูรเดือดดาลกันยิ่งนัก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน