บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2186

บทที่ 2186 ความรวดร้าว

………………..

บทที่ 2186 ความรวดร้าว

เสียงนี้ราวกับมังกรที่คำรามอย่างภาคภูมิไปทั่วทั้งจักรวาล กึกก้องดุจระฆังล้างโลก!

แม้แต่เจ้านิกายอำนาจเทวะก็ยังถูกระเบิดจนถอยกลับด้วยเสียงนี้ ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าพลังภายในเสียงนี้น่าสะพรึงเพียงใด

ในทางกลับกัน การได้ยินเสียงนี้ก็เหมือนกับการได้ยินเสียงของธรรมชาติและเสียงสวดพระคัมภีร์ให้ผู้อื่นฟัง ดวงจิตแห่งเต๋าของพวกเขาได้รับการปลอบประโลม ความโศกเศร้าและความหดหู่ที่สะสมอยู่ภายในก็ถูกขจัดออกไป

เสียงนั้น….

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่รู้ตัว

ในเวลาเดียวกัน เจ้านิกายอำนาจเทวะก็มองไปยังทิศทางนั้นเช่นกัน

ร่างสูงปรากฏออกมาจากอากาศ เขาสวมชุดสีเขียว ผมสีดำสนิทหนายาวปลิวไปตามแรงลม ใบหน้าหล่อเหลาปกคลุมไปด้วยการแสดงออกที่เย็นชาและเฉยเมย

โดยเฉพาะดวงตาที่ลึกราวกับหุบเหว พวกมันพวยพุ่งด้วยจิตสังหารอันไร้ขอบเขต และมันน่าตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

แน่นอนว่าเป็นเฉินซีที่รีบรุดมาให้ทันเวลา!

ดวงตาของศิษย์ทุกคนจากเขาเทพพยากรณ์ทอประกายวาว ไม่เคยคิดเลยว่าเฉินซี จะสามารถมาถึงได้ทันเวลาจริง ๆ

ถึงขั้นที่สามารถบีบให้เจ้านิกายอำนาจเทวะล่าถอยได้ด้วยเสียงเดียว!

นั่นเป็นเพียงความรู้สึกเหมือนความฝัน

ในทางกลับกัน ดวงตาของเจ้านิกายอำนาจเทวะก็หรี่ลงเล็กน้อย กลิ่นอายเคร่งขรึมขึ้น

ก่อนหน้านี้ เขาได้ยินจากอู๋เซวี่ยฉานว่าเฉินซีได้สังหารสิบสามข้ารับใช้เต๋า และฉีกเทียบอันดับเทวาระหว่างศึกผู้พิทักษ์วิถี ดังนั้นเฉินซีจึงแตกต่างไปจากอดีตอย่างสิ้นเชิง

สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้เขาตกใจมากนัก และถึงขนาดที่มันอยู่ในการคาดการณ์ของเขาด้วยซ้ำ

สิ่งเดียวที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ การปรากฏตัวของเฉินซีทำให้แผนการของเขาหยุดชะงัก

อู๋เซวี่ยฉานก็ได้ยินเสียงของเฉินซีเช่นกัน แต่ดูเหมือนเขาจะสูญเสียเรี่ยวแรงทั้งหมดจนไม่สามารถแม้แต่จะหันหน้าไปมองได้

กระนั้นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะยืนยันว่าเฉินซีมาถึงแล้ว

หลังจากนั้น ร่างของเขาที่ยืนตัวตรงประหนึ่งหอกเหล็กกล้า ดูเหมือนจริง ๆ แล้วมันได้สูญเสียแรงพยุง และล้มลงกับพื้นอย่างเงียบ ๆ….

ความเหนื่อยล้าที่สุดจะบรรยายได้แล่นเข้าสู่หัวใจ และมันทะลักขึ้นมาอย่างรุนแรงราวกับกระแสน้ำ

เขาต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว และทำงานอย่างหนักเพื่อดูแลเขาเทพพยากรณ์มานานเกินนับปี เป็นภูเขาสูงตระหง่านที่ปกป้องเหล่าศิษย์ทั้งหลาย

เขาไม่เคยได้พักผ่อน และไม่เคยผ่อนคลายขนาดนี้มาก่อน

เขาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยล้าหรือรู้สึกไร้กังวลมาเป็นเวลานานแล้ว

ในขณะนี้ เมื่อความเหนื่อยล้านั้นแล่นผ่านร่าง และความกังวลสุดท้ายในใจหายไป อู๋เซวี่ยฉานก็รู้สึกว่าเขาไม่เสียใจที่ต้องตายเช่นนี้

“ศิษย์พี่ใหญ่!” เสียงแผ่วเบาที่แฝงด้วยความโศกเศร้าดังก้องอยู่ในหูของทุกคน และทันใดนั้น อู๋เซวี่ยฉานก็รู้สึกว่าร่างกายถูกโอบกอด

เขารู้ว่านั่นคือศิษย์น้องเล็กของเขา

เขาพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง เพื่อดูใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยตรงหน้า

ทว่าในขณะนี้ ใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความกังวล ความโศกเศร้า ความโกรธแค้น และความเกลียดชัง โดยเฉพาะในดวงตาคู่นั้น มีน้ำตาคลอหน่วยเจียนหยดรอมร่อ

ริมฝีปากของอู๋เซวี่ยฉานเผยอเล็กน้อย ขณะที่เขากล่าวด้วยความยากลำบาก “ในเมื่อเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว ข้าก็วางใจได้แล้ว”

เฉินซีรู้สึกเหมือนมีเหล็กแหลมทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจอย่างรุนแรง เจ็บปวดจนหายใจลำบาก เขามองเพียงปราดเดียว ก็รู้ว่าพลังชีวิตของศิษย์พี่ใหญ่กำลังหายไปอย่างรวดเร็ว และจวนหมดลมหายใจแล้ว

ซึ่งแม้แต่เขาก็จนปัญญากับอาการบาดเจ็บเช่นนี้!

เขารู้สึกหมดหนทาง!

เขารู้สึกไร้พลัง!

เขารู้สึกคับข้องใจ!

อารมณ์ทั้งหมดนี้เหมือนกับศิลาหลอมที่ลุกโชนพวยพุ่งในหัวใจ ทำให้เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

หากมีบุคคลหนึ่งนอกเหนือจากบิดามารดาที่เขาเคารพและรู้สึกว่าใกล้ชิดที่สุดในโลกนี้แล้ว นั่นก็คืออู๋เซวี่ยฉานอย่างแน่นอน

อู๋เซวี่ยฉานเป็นเหมือนผู้อาวุโสที่คอยโอบอุ้มปกป้องเขาจากลมฝน วางแผนเส้นทาง และไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับเขา หรือตำหนิเขาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น อู๋เซวี่ยฉานไม่เคยแสดงร่องรอยของความอ่อนแอ ความลังเล หรือความเย็นชาให้เห็นเลย

ในใจของเฉินซี ศิษย์พี่ใหญ่ของเขาทรงพลังเสมอ! อยู่ยงคงกระพัน! เขาเป็นคนที่เฉินซีรักเคารพและนับถืออย่างสูงเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!

บัดนี้….

ศิษย์พี่ใหญ่ของเขาล้มลง นอกจากเลือดที่ไหลรินอย่างต่อเนื่อง ใบหน้ายังเจือเค้าอ่อนล้าอย่างสุดแสน

เขาจวนหมดลมหายใจแล้ว

เขาไม่ได้มีอำนาจล้นฟ้า ไม่ได้อ่อนโยนและสงบเช่นกาลก่อน เฉินซีจะไม่ได้ยินอู๋เซวี่ยฉานเรียกเขาว่า ‘ศิษย์น้องเล็ก’ ด้วยเสียงที่อบอุ่นนั้นอีก….

เฉินซีกัดฟันแน่นพลางมองดวงตาของอู๋เซวี่ยฉานที่ค่อย ๆ หรี่ปรือ มันรู้สึกเหมือนคลื่นยักษ์กำลังโหมกระหน่ำในใจของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยพายุแห่งความโกรธ ความสิ้นหวัง ความโศกเศร้า และความรวดร้าว

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านจะต้องไม่ตายอย่างแน่นอน ข้าเข้าใจสังสารวัฏแล้ว ไม่มีใครในโลกนี้ที่ทำให้ท่านตายได้! ไม่มี!!” เฉินซีกัดฟันแน่น ในขณะที่ข้อนิ้วของเขาซีดลงจากการกำหมัดแน่นเกินไป

ริมฝีปากของอู๋เซวี่ยฉานเผยอเล็กน้อย ดูเหมือนเขาตั้งใจจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ นัยน์ตาถูกปกคลุมไปด้วยสีเทาขุ่นมัว และร่างกายเริ่มเย็นเฉียบ….

“ศิษย์พี่ใหญ่….” เฉินซีกอดอู๋เซวี่ยฉานไว้แน่น ในขณะที่เขาพึมพำคำว่า ‘ศิษย์พี่ใหญ่’ ซ้ำ ๆ น้ำตาอุ่นร้อนสองสายไหลรินออกมาจากดวงตา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน