บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2191

บทที่ 2191 ธารนทีสายยาวแห่งโชคชะตา

………………..

บทที่ 2191 ธารนทีสายยาวแห่งโชคชะตา

เมื่อการสนทนาดำเนินถึงจุดนี้ เฉินซีก็เข้าใจถ่องแท้ ตระหนักว่าเขามิใช่ผู้เดียวที่มองแผนการของเจ้านิกายอำนาจเทวะออก อาจารย์ของเขา ฝูซีก็ตระหนักถึงมันมานานแล้ว

เฉินซีกล่าวว่า “หรือก็คือการควบคุมบัญชาเต๋าสวรรค์ของเจ้านิกายอำนาจเทวะเทียบได้กับทำลายสมดุล กระทั่งท่านอาจารย์ในมาตุภูมิหมื่นวิถี… ยังไม่น่าจะถ่วงแข้งขาเจ้านิกายอำนาจเทวะได้อีก?”

จี้อวี๋พยักหน้า “นั่นแหละสถานการณ์โดยสังเขป แต่อันตรายกว่าที่เจ้าคิดยิ่งไปอีก ขณะนี้ อาจารย์เจ้า หนี่หวา หลิวเซินจี และคนอื่น ๆ รวมตัวกันในมาตุภูมิหมื่นวิถี พวกเขาต้องผนึกกำลังกันจึงพอต่อต้านเจ้านิกายอำนาจเทวะไว้ได้ ทว่าสถานการณ์แย่ลงทุกขณะเมื่อเจ้านิกายอำนาจเทวะควบคุมพลังเต๋าสวรรค์” น้ำเสียงของจี้อวี๋ในช่วงท้ายเจือเค้ากังวล

เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ “อาจารย์ลุงโปรดวางใจ เจ้านิกายอำนาจเทวะจะไม่ฆ่าพวกเขาก่อนข้าไปถึงมาตุภูมิหมื่นวิถีแน่นอน”

จี้อวี๋ตะลึง “เหตุใดจึงแน่ใจนัก?”

เฉินซีตอบอย่างสุขุม “ง่ายมาก เขาตระหนักชัดยิ่งว่าข้ายอมทิ้งมหาวิถีดีกว่ามายังมาตุภูมิหมื่นวิถีหากพวกท่านอาจารย์ตายไป หากข้าไม่ไปสู่มาตุภูมิหมื่นวิถี แผนการทั้งหมดของเขาก็จะสูญเปล่า”

เฉินซีเว้นช่วงเล็กน้อย จึงเสริมว่า “ด้วยเหตุนี้ เจ้านิกายอำนาจเทวะจะไม่ผลีผลามอย่างแน่นอน”

จี้อวี๋ครุ่นคิดหนักอยู่ครู่หนึ่ง “ในการเดินทางสู่มาตุภูมิหมื่นวิถีนี้ เจ้ามั่นใจเพียงไร?”

เฉินซีไหวไหล่ “เมื่อไปถึงจึงรู้”

ว่าแล้ว เฉินซีก็ลุกขึ้น “อาจารย์ลุง ข้าไม่มีห่วงอื่นเมื่อมีท่านปกป้องสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าอยู่ ข้าเลยจะไปมาตุภูมิหมื่นวิถีเดี๋ยวนี้แล้ว”

จี้อวี๋ขมวดคิ้ว “เจ้าจะไม่ไปพบทุกคนที่สำนักศึกษาจริง ๆ หรือ?”

เฉินซีเงยหน้าขึ้น สายตาทะลวงมิติสู่สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าอันแสนห่างไกลอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่ออวตารของข้าอยู่ในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ข้าก็จะรู้ทุกสิ่งตลอดหลายปีมานี้ได้เอง”

ว่าแล้ว ร่างของเขาก็ค่อย ๆ เลือนหาย ยามเจียนสลายสิ้นก็เอ่ยขึ้น “อาจารย์ลุง รักษาตัวด้วย”

จี้อวี๋สูดหายใจลึก จึงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ดูแลตัวเองด้วย ข้าจะรอเจ้ากลับมา!”

พูดจบ ร่างของเฉินซีก็มลายสิ้น

“สำเร็จหรือไม่ขึ้นกับเขาแล้ว…” จี้อวี๋พึมพำ

“อาจารย์ลุง” ทันใดนั้น หนึ่งร่างสูงใหญ่ก็วูบไหวมาจากไกล ๆ เขามีรูปลักษณ์หล่อเหลา สายตาลึกล้ำ ซึ่งก็คืออวตารของเฉินซี

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” จี้อวี๋หันไปก็เห็นอวตารซึ่งมีรูปลักษณ์เหมือนเฉินซีทุกกระเบียด แต่ก็ตระหนักชัดว่าเฉินซีมิได้ติดต่ออวตารนี้ของตน

“เมื่อครู่ข้าทำสมาธิอยู่ จู่ ๆ ก็สัมผัสเค้าปราณคุ้นเคยได้ แต่พริบตาต่อมามันก็หายสิ้น ประหลาดจริงแท้” อวตารของเฉินซีขมวดคิ้ว

“สหายเก่าของข้าเอง เขาเพิ่งจากไปนี่แหละ” จี้อวี๋กล่าวเรียบ ๆ

“ผู้ใดหรือ?” อวตารของเฉินซีประหลาดใจ เขาคือส่วนหนึ่งของเฉินซี ความคิดอ่าน สติปัญญา และกระทั่งร่างเนื้อล้วนแล้วมาจากที่มาเดียวกัน ทว่าอวตารนี้มิอาจสังเกตเห็นเฉินซีได้ เนื่องด้วยเฉินซีไม่อยากพบเขาในยามนี้

“อีกไม่นานเขาก็กลับมา แล้วเจ้าจะเข้าใจเอง” จี้อวี๋มองอวตารของเฉินซีด้วยสายตาแฝงความนัย

อวตารของเฉินซีผงะจังงัง หนึ่งความคิดปรากฏในใจอย่างช่วยไม่ได้ ร่างต้นของข้ามาหรือ?

หลังจากนั้น เขาก็ส่ายหน้า หากเป็นร่างต้นของข้า ข้าคงรู้ตัวนานแล้ว ดูเหมือน ‘สหายเก่า’ ที่ว่าจะเป็นผู้อื่น

ตลอดหลายปีที่ร่างต้นของเฉินซีสัญจรจากภพเซียน อวตารของเขาก็ปิดด่านบ่มเพาะในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ปลีกวิเวกจากโลกภายนอกเสมอมา แต่เขาก็สังเกตเห็นทุกเหตุการณ์ภายในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า

เขาทำเช่นนั้นเพื่อที่ร่างต้นจะทราบถึงทุกสิ่งทันทีที่หวนกลับมา

“ไปกันเถอะ” ร่างของจี้อวี๋วูบไหวกลับสำนักศึกษา

อวตารของเฉินซีสูดหายใจลึก แล้วสายตาก็คืนความสุขุม ไล่ตามจี้อวี๋ไป

…

ภพมนุษย์ แดนภวังค์ทมิฬ

แดนไร้นาม

ที่มันถูกเรียกว่าไร้นามก็เพราะความเกินนิยาม ไม่เป็นที่รู้จักนักในหมู่ผู้อาศัยแห่งโลกหล้า จึงเหมือนเพิ่มชั้นปริศนาลงปกคลุมพื้นที่บริเวณนี้ ณ แดนภวังค์ทมิฬ

แต่เนิ่นนานมา ผู้บ่มเพาะในแดนภวังค์ทมิฬถือแดนไร้นามเป็น ‘มิติเซียนย่อย’ เสมอมา กล่าวกันว่าเป็นแดนดินส่วนที่ใกล้ชิดภพเซียนที่สุด

แต่ผู้บ่มเพาะทั้งหลายหาตระหนักไม่ว่า แท้จริงแดนไร้นามนั้นลึกลับที่สุดในสามภพ และกระทั่งทั่วภพจบแดน!

ที่นี่มีนิกายมากมายเช่น ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขนนก วัดป่าธยานะ นิกายเอกวิถี และนิกายอสูรสวรรค์แรกกำเนิด

และยังมีสำนักนิกายโบราณมากมายอันสาบสูญตามกาลอันแสนนาน พวกมันส่วนใหญ่มีทายาทเพียงหนึ่งหรือสอง ลึกลับสุดขั้วไม่แตกต่างกัน

ทว่าเท่าที่เฉินซีทราบ สถานที่ลึกลับที่สุดในแดนไร้นามก็คือมาตุภูมิหมื่นวิถี!

วูบ!

ขณะนี้ มิติที่นี่สั่นไหวขณะที่เฉินซีเคลื่อนผ่านสู่แดนไร้นาม ความเร็วของเขาดูมิได้รวดเร็วอะไร แต่ทุกย่างก้าวกลับส่งร่างสาบสูญในพริบตา ไม่อาจมีผู้ใดสังเกตเห็นเขาได้เลย

โลกหล้าที่นี่มีเอกลักษณ์ยิ่ง มันเก่าแก่ ไร้ขอบเขต เวิ้งว้าง ไม่ว่าจะเป็นทิวทัศน์หรือพรรณไม้ล้วนให้บรรยากาศโบราณหนักหนา

ดุจแดนบรรพกาลอันตกสำรวจจนบัดนี้ การสัญจรเข้าไปมาต่างกับมาถึงยามความโกลาหลเพิ่งถูกเบิก ไร้สัญญาณชีวิตใดที่นี่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน