บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2192

บทที่ 2192 ความลับของปฐมกาล

………………..

บทที่ 2192 ความลับของปฐมกาล

มาตุภูมิหมื่นวิถี!

เป็นที่ซึ่ง ‘มารดา’ ของทุกสรรพสิ่งสถิตอยู่ และเป็นที่ซึ่งแก่นสารของทุกสิ่ง

มันเต็มไปด้วยความโกลาหลอันกว้างใหญ่ มิติและเวลาไม่มีอยู่ที่นี่ ทุกสิ่งในโลกก็สูญสลายไป มันลึกลับและเป็นปริศนา

หลังจากเฉินซียืนเป็นเวลานาน เขาก็ก้าวไปข้างหน้า ความล้ำลึกของอวกาศก็พุ่งกระจาย ในขณะที่เขาเริ่มเดินผ่านความโกลาหล

ความล้ำลึกของเวลาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน และทำให้เฉินซีสามารถรับรู้ถึงกาลเวลาได้อย่างชัดเจนในแต่ละย่างก้าว

เขาเดินผ่านโลกแห่งความโกลาหลไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่พบสิ่งใดที่คู่ควรสนใจ โลกนี้เต็มไปด้วยความว่างเปล่าสีเทาอันเวิ้งว้าง

กว้างใหญ่ แต่ว่างเปล่า

หลังจากเดินทางมาเป็นเวลานาน เฉินซีก็จ้องมองฉากแห่งความโกลาหลรอบตัว และทันใดนั้นก็ตระหนักว่าตนดูเหมือนจะหลงทางเข้าแล้ว เขาจะไม่มีทางหาทางเจอได้ ถ้ายังคงเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมายเช่นนี้

ฟิ่ว!

เฉินซีออกคำสั่งในใจ จากนั้นดวงดาวจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏ หลั่งไหลด้วยแสงระยิบระยับที่กระจ่างใส มันคือกฎแห่งดารา

ต่อมาแผ่นดินก็ปรากฏขึ้น และก่อตัวเป็นรูปร่างของโลก มันเป็นกฎแห่งฟ้าดิน

หลังจากนั้น ภูเขาก็งอกขึ้นมาจากพื้นดิน ธารน้ำก็ไหลเชี่ยว แสงอาทิตย์ที่ที่ส่องไขโลกจากเบื้องบน…. มันเป็นกฎของเบญจธาตุ

ในไม่ช้า โลกก็ต่อเป็นรูปเป็นร่าง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เฉินซีไม่ได้ใช้แม้แต่เศษเสี้ยวพลัง เขาทำเพียงคิดในใจ ทุกความคิดก็กลายเป็นความจริงภายในโลกแห่งความโกลาหลนี้

เขาเป็นเหมือนเทพแห่งการรังสรรค์ที่แท้จริง!

แม้ว่าโลกรอบตัวจะเวิ้งว้าง แต่ทุกสิ่งสามารถเกิดขึ้นจากความว่างเปล่าได้ ตราบใดที่ความคิดนั้นปรากฏอยู่ในใจของเขา!

จู่ ๆ เฉินซีก็กระจ่าง ในขณะที่มาตุภูมิหมื่นวิถีว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง แต่แท้จริงแล้วมันมีทุกสิ่ง หลักการ กฎเกณฑ์ ระเบียบ และสรรพสิ่งในโลก!

มันสามารถรองรับทุกสิ่งได้อย่างแท้จริง และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมจึงกล่าวกันว่าเป็นแหล่งกำเนิดของสรรพสิ่ง

ความแปลกประหลาดฉายชัดในดวงตาของเฉินซี “นี่คือพลังของปฐมกาล มันคือต้นกำเนิดของการเริ่มต้น มารดาของสรรพสิ่ง!”

เมื่อเขาเข้าใจแล้ว ความโกลาหลรอบตัวก็พลุ่งพล่าน จากนั้นมันก็หายไปอย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้น โลกอันว่างเปล่า และกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตก็ปรากฏในระยะสายตา

มันเหมือนกับพื้นที่อันกว้างใหญ่ไร้ดวงดาว จนดูเหมือนเป็นพื้นที่ไร้ขอบเขตที่ไม่มีท้องฟ้าหรือพื้นดิน

นั่นคือรูปลักษณ์ที่แท้จริงของมาตุภูมิหมื่นวิถี!

“เจ้าหนู ในที่สุดเจ้าก็มา” ทันใดนั้น เสียงคลุมเครือซึ่งเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่สง่างามอย่างยิ่งก็ดังก้องราวกับเป็นคำสั่งจากสวรรค์

จ้าวนิกายอำนาจเทวะ! ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง จากนั้นเขาก็เห็นเมฆโกลาหลปรากฏอยู่ไกล ๆ เมฆปกคลุมโลกและกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต เมื่อเปรียบเทียบกับมัน เฉินซีดูไม่ต่างอะไรกับหยดน้ำในมหาสมุทร

โซ่ศักดิ์สิทธิ์บัญชาที่สุกใสและแวววาวจำนวนนับไม่ถ้วนเป็นเหมือนมังกรขนาดใหญ่ที่พันกันรอบเมฆ หลั่งไหลไปด้วยรัศมีที่น่าเกรงขามและสง่างามอย่างยิ่ง ซึ่งเป็นของบัญชาเต๋าสวรรค์แต่เพียงผู้เดียว

เสียงของจ้าวนิกายอำนาจเทวะดังมาจากเมฆโกลาหล

แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลมาก แต่เฉินซีก็ตัดสินได้ทันทีว่า โซ่ศักดิ์สิทธิ์บัญชาที่สุกใสและแวววาวนั้น มีกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ของนภาผนึกเทพ

ทว่าไม่เหมือนกับเมื่อก่อน พลังบัญชาที่เป็นของนภาผนึกเทพถูกควบคุมโดยพลังลึกลับและทรงพลัง จนดูเชื่องเป็นพิเศษ!

เห็นได้ชัดว่าจ้าวนิกายอำนาจเทวะได้เริ่มควบคุมพลังของนภาผนึกเทพอย่างเต็มที่แล้ว!

สิ่งนี้พิสูจน์ได้ทันทีว่าความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขาเหนือกว่าเต๋าแห่งสวรรค์!

สามารถนำเต๋าแห่งสวรรค์ไว้ใต้ฝ่าเท้าได้ มันช่างน่ากลัวนัก

ความคิดของเฉินซีแวบขึ้นมาในใจ ก่อนที่เขาจะฟื้นสภาพที่เยือกเย็นและสุขุม เขาสังเกตเห็นราง ๆ ว่าเหตุผลที่จ้าวนิกายอำนาจเทวะสามารถบรรลุสิ่งนี้ได้ อาจเป็นเพราะเขาได้รับความลับที่แท้จริงของพลังปฐมกาลจากมาตุภูมิหมื่นวิถี!

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่สำคัญ เพราะเนื่องจากจ้าวนิกายอำนาจเทวะรอมาจนถึงตอนนี้ มันแสดงให้เห็นว่าแม้ว่าเขาจะได้รับความลับที่แท้จริงของพลังปฐมกาล แต่เขาก็ยังไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างเต็มที่

มิฉะนั้น เขาคงไม่รอเฉินซีหรอก

เฉินซีทราบเรื่องนี้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไม่ตื่นตระหนกเลยสักนิด

เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เขาเคลื่อนไหว ก็เพราะลำแสงที่แวววาวกะพริบภายในเมฆโกลาหล กลิ่นอายของลำแสงทุกเส้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อย่างกลิ่นอายของอารยธรรม กลิ่นอายของโลก รวมถึงพลังงานที่กว้างใหญ่และซับซ้อนทุกประเภท

แต่หากพินิจอย่างถี่ถ้วน ย่อมเห็นว่าลำแสงที่สุกใสเหล่านั้นคือระนาบมิติและโลกมากมาย!

ยมโลก ภพมนุษย์ ภพเซียน แดนเทพโบราณ ภูเขาผนึกเทพ แดนรวนเรลืมเลือน…. พวกมันทั้งหมดสะท้อนอยู่ในนั้น!

แม้กระทั่งเฉินซีสามารถมองเห็นโลกใบใหญ่สามพันโลก โลกใบเล็กมากมาย รวมถึงแม้กระทั่งภูมิทัศน์และผู้อยู่อาศัยจำนวนนับไม่ถ้วนภายในภพมนุษย์!

นั่นคือเหตุผลหลักว่าทำไมเฉินซีถึงสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัดในตอนนี้

เมฆโกลาหลปิดผนึกจักรวาลทั้งหมด และสะท้อนทุกสิ่งภายในโลก ยิ่งไปกว่านั้น เมฆโกลาหลยังถูกปกคลุมอย่างหนาแน่นด้วยพลังบัญชาที่สุกใสและเป็นประกายของนภาผนึกเทพ

เฉินซีกล่าวอย่างใจเย็น “เชิญลองดู”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะคลี่ยิ้ม “ตามที่เจ้าต้องการ”

ขณะที่กล่าว เมฆโกลาหลก็คร่ำครวญ จากนั้นทางเดินที่ดูเหมือนเส้นทางสู่นรกได้แยกออกบนเมฆโกลาหล

“อาจารย์ของเจ้าและคนอื่น ๆ ติดอยู่ในนั้น เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของพวกเขาได้ อย่างไรก็ตาม เจ้าคงปฏิเสธที่จะเชื่อข้าอยู่ดี ในเมื่อมันเป็นเช่นนั้น เจ้ายินดีที่จะเข้าไปดูหรือไม่?” เสียงของจ้าวนิกายอำนาจเทวะดังขึ้นอีกครั้ง และดูเหมือนว่าเขากำลังกล่าวถึงสิ่งที่ธรรมดาสามัญ ซึ่งไม่ได้ทำให้เกิดระลอกคลื่นในน้ำเสียงของเขาด้วยซ้ำ

“นี่คือแผนของเจ้า?” เฉินซีถาม

“ใช่” คำตอบของจ้าวนิกายอำนาจเทวะนั้นตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง

“เจ้าจะทำอย่างไรถ้าข้าปฏิเสธ” เฉินซีกล่าว

“ข้าจะเปลี่ยนไปใช้แผนอื่นจนกว่าข้าจะสร้างช่องโหว่ในดวงจิตแห่งเต๋าของเจ้า ซึ่งนั่นก็หมายความว่าฝูซีและคนอื่น ๆ จะต้องตายอย่างแน่นอน” จ้าวนิกายอำนาจเทวะกล่าวอย่างไม่แยแส

นี่ไม่ใช่แผนการร้าย แต่เป็นแผนการที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ไม่ว่าเฉินซีจะตกลงหรือไม่ก็ตาม เขาก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของจ้าวนิกายอำนาจเทวะตั้งแต่ต้น!

ตั้งแต่เมื่อนานมาแล้ว เฉินซีมักจะต่อต้านความรู้สึกของการตกอยู่ในเงื้อมมือของผู้อื่นอย่างมาก และไม่สามารถตัดสินชะตากรรมของตัวเองได้ ตอนนี้มันก็เหมือนกัน

ดังนั้นจิตสังหารที่ไม่อาจอธิบายได้จึงพุ่งออกมาจากหัวใจของเฉินซีในขณะนี้

“ประเสริฐ ความหวั่นไหวเริ่มปรากฏในดวงจิตแห่งเต๋าของเจ้าแล้ว” จ้าวนิกายอำนาจเทวะดูเหมือนจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในใจของเฉินซี และเขาก็ทอดถอนใจอย่างพึงพอใจ

จู่ ๆ เฉินซีก็ถามขึ้น “รู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงมาที่นี่”

“จะฆ่าข้าและช่วยเหลือฝูซีและคนอื่น ๆ? หรือควบคุมพลังแห่งปฐมกาล?” จ้าวนิกายอำนาจเทวะกล่าว

“ไม่ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตาย เพราะนั่นจะเหมือนกับการปล่อยเจ้าไปง่ายเกินไป ข้ามาที่นี่เพื่อบอกเจ้าว่า สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดตั้งแต่ยังเด็ก นั่นคือการตกอยู่ในแผนการร้ายของผู้อื่น!”

ทันทีที่กล่าวจบ ร่างของเฉินซีก็วูบไหว แล้วเขาก็เดินผ่านทางเดินท่ามกลางเมฆโกลาหลและหายไป พร้อมกับทางเดินที่ปิดลง

“ช่างเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้ความ เนื่องจากเขามีแผนภาพวารีหลากที่สมบูรณ์ ข้าคิดว่าเขาจะได้เห็นผ่านหลักการของชีวิต ความตาย และสิ่งที่ไม่เป็นจริง ซึ่งเขาจะเข้าใจว่ามีเพียงความไร้อารมณ์เท่านั้นที่นำไปสู่ความเป็นนิรันดร์ แต่คาดไม่ถึง เขายังคงไม่สามารถหลบหนีการจองจำของดวงจิตแห่งเต๋าได้” เสียงถอนหายใจเบา ๆ ของจ้าวนิกายอำนาจเทวะดังก้องไปทั่วพื้นที่อันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต

ดวงจิตแห่งเต๋า?

นั่นเป็นเพียงเรื่องโกหก!

หากใครตั้งใจที่จะบรรลุความเป็นนิรันดร์ แล้วดวงจิตแห่งเต๋าจะมีประโยชน์อะไร?

ความว่างเปล่าไร้ขอบเขตเป็นความลับที่แท้จริงของปฐมกาล!

………………..