บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 222

บทที่ 222 กลิ่นแห่งความมึนเมาจากสวรรค์

บทที่ 222 กลิ่นแห่งความมึนเมาจากสวรรค์

มันแตกต่างจากการกระทำที่คลุ้มคลั่งและไร้การควบคุมของฟ่านอวิ๋นหลาน การเคลื่อนไหวของชิงซิ่วอี้นั้นเป็นระเบียบและความเร็วของนางนั้นรวดเร็วมาก อีกทั้งยังไม่มีร่องรอยของความร้อนรนและไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย ทำให้นางดูสง่าและไม่เร่งรีบ ราวกับว่านางกำลังอาบน้ำและจุดเครื่องหอมอยู่ แต่ท้ายที่สุดนางก็ยังคงเป็นผู้หญิง และไม่ว่านางจะสงบเสงี่ยมสักเพียงใด เมื่อนางต้องเผชิญหน้ากับชายแปลกหน้า ก็ยังต้องรู้สึกละอายใจอย่างยากที่จะอธิบาย ทำให้ใบหน้าของนางที่งดงามเกินจะทานเทียบ กลายเป็นสีแดงกล่ำเสมือนกับเลือดกำลังจะไหลออกมาจากมัน

ทันใดนั้น!

เฉินซีก็ลืมตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดของเขาและสวมกอดชิงซิ่วอี้อย่างดุเดือดราวกับสัตว์ป่า

ชิงซิ่วอี้อาศัยแรงใจเพื่อต้านทานตัณหาที่พลุ่งพล่านภายในใจอย่างลำบาก แต่ขณะนี้ร่างกายอันบอบบางของนางกลับไร้เรี่ยวแรง ดังนั้นเมื่อเฉินซีโอบกอดนาง มันจึงทำให้นางไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อยที่จะต่อต้าน

“ไอ้คนต่ำช้า! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” ชิงซิ่วอี้กรีดร้องอย่างตื่นตระหนก แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่านางจะดิ้นรนอย่างไร นางก็ไม่อาจดิ้นรนให้เป็นอิสระจากอ้อมกอดของเฉินซีได้ และการดิ้นรนของนางกลับกระตุ้นให้เขาโอบกอดนางแนบแน่นยิ่งขึ้น

ชิงซิ่วอี้ตกตะลึง

นางเป็นอัจฉริยะที่น่าภาคภูมิใจของนิกายกระเรียนพิสุทธิ์ซึ่งครอบครองสถานะพิเศษ มีร่างกายที่เป็นเซียนสวรรค์ที่กลับชาติมาเกิดที่ทุกคนต่างก็ปรารถนา และชื่อเสียงของนางก็เลื่องลือไปทั่วอาณาเขตของราชวงศ์ซ่ง และเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามเที่ยง ภายใต้รัศมีแพรวพราวจำนวนนับไม่ถ้วนนี้ นางเป็นเหมือนเทพธิดาในหัวใจของศิษย์หนุ่มสาวทุกคนที่ไม่อนุญาตให้มีการดูหมิ่น

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ นางกลับถูกโอบกอดโดยชายแปลกหน้า ซึ่งแตกต่างกันอย่างคนละขั้ว ไม่ว่าจะเป็นในด้านสถานะ ตัวตน และการบ่มเพาะ ทำให้นางสูญเสียการควบคุมโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าสภาพจิตใจของนางจะดีเลิศสักแค่ไหน แต่ความตกใจที่นางได้รับอย่างกระทันหันนั้น ก็ทำให้จิตใจของนางยุ่งเหยิงอย่างช่วยไม่ได้ ดังนั้นนางจึงรู้สึกสับสนและโกรธเกรี้ยว

ด้วยความโกรธเกรี้ยวนี้ ชิงซิ่วอี้รู้สึกว่าจิตใจของนางปั่นป่วนในขณะที่ความคิดเหตุและผลที่เหลืออยู่ของนางถูกกลบด้วยกระแสแห่งตัณหา

ท่ามกลางความสับสน ชิงซิ่วอี้รู้สึกเพียงความเย็นที่บั้นท้าย ทำให้นางตระหนักได้ทันทีว่า ชั้นในที่อยู่ใต้เอวของนาง ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไปแล้ว และก่อนที่นางจะทันได้ตอบสนอง มือที่หยาบกร้านได้ล้วงเข้าไปในร่องบั้นท้ายของนาง ซึ่งมันก็ได้ลูบไล้อย่างรุนแรงจนนางรู้สึกวูบวาบ…

“ไอ้สารเลว! ข้าจะฆ่าแก ข้าจะฆ่าแก…” เปลวไฟแห่งความโกรธในดวงตาของชิงซิ่วอี้ปะปนไปด้วยความเร่าร้อนอันแรงกล้า เสมือนคู่บ่าวสาวที่เพิ่งเข้าสู่ห้องหอ เปี่ยมไปด้วยอารมณ์อันเย้ายวนต่าง ๆ นานา

“อืม…” เมื่อร่องสะโพกของนางถูกลูบไล้ ทำให้ขาของนางอ่อนแรงลงจนนางไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก การดิ้นรนขัดขืนของนางก็ค่อย ๆ สงบลง ในขณะต่อมา นางรู้สึกว่ามีวัตถุแข็งเกร็งกำลังขยับอยู่ในร่างกาย ทำให้ร่างกายที่บอบบางของนางสั่นไหว จู่ ๆ ความรู้สึกที่แปลกประหลาด ก็แผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างของนาง

…

จู่ ๆ เฉินซีก็ได้สติขึ้นมากลางคัน

ร่างกายของเขายังคงสั่นระริก คลื่นแห่งความสุขถาโถมเข้าใส่เขาอย่างไม่หยุดหย่อน โดยไม่จำเป็นต้องลืมตา เขาก็ตระหนักได้ว่าตนเองกำลังทำสิ่งมดอยู่ และผู้หญิงในอ้อมแขนของเขากลับถูกแทนที่ด้วยผู้หญิงอีกคน

นี่มัน . . . .ชิงซิ่วอี้!

“ข้ากำลังทำให้ชิงซิ่วอี้คร่ำครวญอย่างอ่อนหวานและสัมผัสถึงความสุขสมอยู่จริง ๆ หรือ?” ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกได้ก่อตัวขึ้นในใจของเฉินซี ทำให้เขารำลึกถึงความรู้สึกของการถูกเมินเมื่อครั้งที่พบกับนางเป็นครั้งแรก หรือความคับข้องใจและความโกรธที่เขารู้สึกจากการไร้พลังที่จะต่อต้านเมื่อเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้…

เมื่อได้คิดถึงสิ่งเหล่านี้ เขาจึงกระแทกใส่นางอย่างรุนแรงโดยไม่หยุดหย่อน

ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บ!

เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ หมอกสีฟ้าหนาทึบที่อยู่โดยรอบได้แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของคนทั้งสอง และพลังงานที่ไม่อาจอธิบายได้ ก็หล่อเลี้ยงอย่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ร่างกาย ปราณแท้ และจิตวิญญาณของพวกเขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ในขณะเดียวกัน ความคิดอาฆาตที่เฉินซีมีก่อนหน้านี้ได้สลายไปแล้ว และเขาเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในร่างกายของเขาอย่างระมัดระวัง