บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 3

บทส่งท้าย 3.1 บุตรชายตระกูลเฉิน

………………..

บทส่งท้าย 3.1 บุตรชายตระกูลเฉิน

สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า

ตอนนี้มันกลายเป็นมหาอำนาจอันดับต้น ๆ ของใต้หล้าไปแล้ว เป็นตัวแทนของทุกคนในสามภพ ถึงขนาดเป็น ‘แดนศักดิ์สิทธิ์’ ในใจเหล่าผู้บ่มเพาะพลังทั้งหลายเลยด้วยซ้ำ

เช้าตรู่วันหนึ่ง ภายในห้องสอนใกล้ฝ่ายบำเพ็ญเต๋า

จ้าวอวิ๋นซงเป็นหนึ่งในศิษย์ที่เพิ่งผ่านการทดสอบและเข้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ามา เขามาจากตระกูลยากจน แต่มีพรสวรรค์ไม่ธรรมดา

ก่อนที่จะสามารถเข้ามาเป็นศิษย์สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าได้ ไม่มีใครคิดเลยว่าคนจนอย่างจ้าวอวิ๋นซงจะสามารถทำอะไรแบบนี้ได้

กระทั่งพ่อแม่ของจ้าวอวิ๋นซงยังแทบไม่อยากเชื่อ

เพราะอย่างไรก็ยังมีผู้บ่มเพาะพลังอยู่อีกมากมายที่อยากเข้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ทว่าก็เป็นที่รู้กันว่าพวกเขารับคนจากตระกูลใหญ่หรือสำนักใหญ่เท่านั้น!

นี่จึงนับว่าหายากมาก!

นับตั้งแต่เด็ก คนจากสำนักหรือตระกูลใหญ่เหล่านั้นก็มีทรัพยากรให้กินให้ใช้ไม่เหมือนผู้บ่มเพาะธรรมดา ทั้งยังมีผู้อาวุโสในตระกูลหรือในสำนักคอยให้คำแนะนำ พอรวมกับความสามารถของพวกเขาเองแล้วก็แทบจะเรียกได้ว่าเป็นยอดอัจฉริยะคนหนึ่งได้ทีเดียว

ดังนั้นเมื่อเทียบกันแล้ว คนที่มีบ้านเดิมต่ำต้อยเช่นเขาสุดท้ายก็คงต้องถูกปฏิเสธ คงสู้กับคนพวกนั้นไม่ไหว

ด้วยเหตุนี้ ศิษย์แทบจะทั้งหมดที่เข้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าได้จึงมักมีชาติกำเนิดสูงส่งหรือมาจากสำนักโบราณกันทั้งนั้น

ส่วนคนอย่างจ้าวอวิ๋นซงที่มีฐานะต่ำต้อย แต่กลับขึ้นมาเป็นศิษย์สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าได้ก็หายากมาก หายากเหมือนขนปักษาเพลิงและเขากิเลนทีเดียว

ตอนนี้ยังเหลือเวลาก่อนคาบเรียนเริ่มอยู่ ในห้องจึงยังมีคนไม่เท่าไหร่ ทว่าจ้าวอวิ๋นซงก็มารอแล้ว

เขารู้ซึ้งถึงโอกาสที่ได้เข้ามาศึกษาในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ามาก ไม่คิดเกียจคร้านหย่อนยานเลย

ที่สำคัญคือ อาจารย์วันนี้คือโจวจื่อหลี! เขาเป็นอาจารย์ใหญ่สายนอกที่ขึ้นชื่อไปทั่วทางใต้หล้ามานมนาน!

นานมาแล้ว อาจารย์ใหญ่โจวจื่อหลีถึงกับเคยเป็นผู้ชี้แนะให้ยอดฝีมือในตำนาน ซึ่งในตอนนี้เป็นผู้ที่อยู่เหนือใครทั้งจักรวาลไปแล้ว!

ดังนั้นจ้าวอวิ๋นซงจึงตั้งตารอคอยคาบเรียนนี้มาก

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะโต๊ะตรงหน้าสองครั้ง จ้าวอวิ๋นซงเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งที่แผ่กลิ่นอายชั่วร้ายออกมาเล็กน้อยกำลังคลี่ยิ้มให้

จ้าวอวิ๋นซงใจสะดุ้ง กำหมัดโดยไม่รู้ตัว เพราะใบหน้านี้เป็นใบหน้าที่ทำให้เขาสะดุ้งตื่นจากฝันอยู่หลายครั้ง

ชายหนุ่มคนนี้มีนามว่าเหวินเหรินเลี่ย มาจากตระกูลโบราณชั้นสูง ก็คือตระกูลเหวินเหริน ฐานะสูงส่ง พรสวรรค์นับว่าหาได้ยาก

เหวินเหรินเลี่ยเป็นหนึ่งในศิษย์เรื่องชื่อที่เพิ่งเข้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ามาในปีนี้

ทว่าเหวินเหรินเลี่ยนั้นเป็นเหมือนฝันร้ายของจ้าวอวิ๋นซง ไม่รู้ทำไม แต่เหวินเหรินเลี่ยมักจะปฏิบัติต่อจ้าวอวิ๋นซงเหมือนเป็นข้ารับใช้ สั่งให้ไปทำนู่นทำนี่อยู่เสมอ ซึ่งก็เป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น

พูดกันตามตรงคือ จ้าวอวิ๋นซงนั้นฐานะต่ำต้อยกว่าข้ารับใช้ในสายตาเหวินเหรินเลี่ย! อย่างน้อย ๆ ข้ารับใช้ทำงานก็ได้เงิน แต่จ้าวอวิ๋นซงไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย แถมยังถูกดุด่าว่ากล่าวอยู่หลายครั้ง

ยกตัวอย่างเช่น เหวินเหรินเลี่ยเคยหยอกล้อศิษย์สตรีอยู่คนหนึ่ง ทั้งยังแอบสัมผัสบั้นท้ายนาง แต่กลับบังคับให้จ้าวอวิ๋นซงออกหน้ารับผิดแทน ทำให้จ้าวอวิ๋นซงเกือบถูกอาจารย์ที่ทำหน้าที่ดูแลและลงโทษศิษย์ไล่ออกเลยด้วยซ้ำ

จ้าวอวิ๋นซงเคยพยายามต่อต้านแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์หรือเพื่อนศิษย์ ทุกคนล้วนไม่สนใจเรื่องของเขา ไม่มีใครเชื่อเขาเลยสักคน!

จึงทำให้จ้าวอวิ๋นซงผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง นับจากนั้นมา เขาก็เข้าใจว่าถึงแม้สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าจะมีกฎเกณฑ์เข้มงวดสมบูรณ์ แต่ก็ไม่สามารถปกป้องศิษย์ที่มีชาติกำเนิดต่ำต้อยไร้คนให้พึ่งพิงอย่างเขาได้

ถึงขั้นที่จ้าวอวิ๋นซงสงสัยว่าหากเขามีหลักฐานมาพิสูจน์การกระทำของเหวินเหรินเลี่ยได้ สุดท้ายเจ้าตัวก็คงไม่ถูกลงโทษอยู่ดี

เพราะอย่างไร เหวินเหรินเลี่ยนั้นไม่เพียงแต่มีฐานะทางบ้านสูงส่ง แต่ยังฉลาดมากด้วย ในเมื่อสามารถเข้ามาที่นี่ได้ เขาก็ต้องมีเพื่อนมากมาย มีความสัมพันธ์อันดีกับอาจารย์ทั้งหลาย กระทั่งพลังบ่มเพาะยังสูงส่งเป็นลำดับต้น ๆ ของปีด้วยซ้ำ

เช่นนี้แล้วจะมีใครเชื่อคำอธิบายของจ้าวอวิ๋นซงกัน?

“เอานี่ไปสิ” เหวินเหรินเลี่ยยิ้มแล้วโยนป้ายหยกแผ่นหนึ่งให้จ้าวอวิ๋นซง จากนั้นก็ส่งสายตาเยาะเย้ยให้แล้วเดินกลับไปนั่งยังที่นั่งอีกฟาก

จ้าวอวิ๋นซงถือป้ายหยกไว้ แล้วถอนหายใจออกมา ก่อนมองไปด้านข้าง

หญิงสาวหน้าตางดงามนั่งอยู่ตรงนั้น นางมีเรือนผมสีดำงดงามเกล้าขึ้นเป็นมวยบนผม เผยให้เห็นดวงหน้างดงามไม่ธรรมดา

นางที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นเหมือนนางฟ้านางสวรรค์ ให้ความรู้สึกสุขสงบ งดงามอย่างไม่อาจอธิบายได้

นางเองก็เป็นศิษย์ใหม่ที่เข้ามาในปีนี้เช่นกัน มีนามว่าถังเป่าเอ๋อร์ น้ำเสียงของนางไพเราะเสนาะหู น่าเสียดายที่นางไม่ใช่คนช่างพูด และไม่สนใจศิษย์คนอื่น ๆ เลยนับตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่

ทว่าถังเป่าเอ๋อร์ก็มีชื่อเสียงขึ้นมาหลังจากเข้ามาได้ไม่นาน ศิษย์ชายหลายคนต่างชื่นชอบหลงใหลนางกันทั้งนั้น ชื่อเสียงนางเองก็ดีจนขนาดที่ศิษย์สายในและอาจารย์สายในก็รู้จักนางกันทั้งนั้น

เหวินเหรินเลี่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาหลงนางมาก ถึงขนาดประกาศว่าจะแต่งงานกับนาง หน้าไหนที่มันกล้าแย่งนางไปก็ถือเป็นศัตรูกับเขา!

น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้ตัวตนของถังเป่าเอ๋อร์เลย เรื่องของนางเป็นเหมือนความลึกลับ เหวินเหรินเลี่ยพยายามใช้เส้นสายสืบเสาะหาอยู่ทุกทาง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรกลับมาเลย

เรื่องนี้ทำให้เหวินเหรินเลี่ยยิ่งหลงนางมากกว่าเดิม แต่เท่าที่เขารู้ ยิ่งนางลึกลับมากเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็อยากเอาชนะนางให้ได้มากขึ้นเท่านั้น

“เจ้าโง่! ยังจะนั่งบื้ออะไรอยู่ตรงนี้อีก? ไปเลย! คุณชายท่านนี้จ่ายอะไรไปตั้งเยอะเพื่อให้ได้คำเชิญนี้มา หากเจ้ามอบมันให้ถังเป่าเอ๋อร์ไม่ได้ก็อย่าหวังจะอยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุขเลย!” เหวินเหรินเลี่ยเห็นจ้าวอวิ๋นซงยังนั่งนิ่งอยู่ก็เผยสีหน้าไม่พอใจ เอ่ยผ่านกระแสปราณบอกอีกฝ่าย

จ้าวอวิ๋นซงเองก็เป็นบุรุษคนหนึ่ง มีหรือจะไม่รู้สึกอะไรต่อคนงามอย่างถังเป่าเอ๋อร์? มีชายใดไม่อยากให้นางรู้สึกประทับใจบ้าง?

ทว่าคำขู่ของเหวินเหรินเลี่ยก็ดังขึ้นในใจ เขาจึงไม่ลังเลอีก ยืนขึ้นมาคิดจะส่งคำเชิญนั้นให้ถังเป่าเอ๋อร์

เป็นจังหวะนั้นเองที่อาจารย์ใหญ่สายนอกโจวจื่อหลีก้าวเท้าเดินเข้าห้องมาด้วยสีหน้าภูมิฐาน ข้างกายมีชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนเดินตามมา

ทันใดนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสนิท

จ้าวอวิ๋นซงถอนหายใจโล่งอก เขาจึงเก็บคำเชิญยุ่งยากนั่นไว้แล้วนั่งลงที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหวินเหรินเลี่ยตวัดสายตาจ้องจ้าวอวิ๋นซงเขม็ง ทว่าก็ได้แต่ไม่พอใจอยู่ในใจ เพราะรู้ว่าอยู่ในคาบเรียนของโจวจื่อหลีคงทำอะไรไม่ได้

โจวจื่อหลีเดินเข้ามาภายในห้องเรียน เขาลูบหนวดตนแล้วก็คลี่ยิ้มกล่าว “ศิษย์ทั้งหลาย ข้าจะแนะนำศิษย์คนใหม่ที่จะเข้ามาเป็นสหายพวกเจ้าในวันนี้ เขาชื่อเฉินผู จากนี้ไปก็จะมาบ่มเพาะกับพวกเจ้าทุกคนที่นี่ด้วย”

ตอนนี้ภายในห้องมีศิษย์อยู่กว่าร้อยคน ล้วนแต่เป็นศิษย์ใหม่ที่ผ่านการทดสอบปีนี้มาทั้งนั้น ดังนั้นพอได้ยินแบบนี้ก็มองคนมาใหม่กัน

เพราะคนที่เพิ่งเข้ามานี้เข้ามาหลังจากผ่านการสอบไปได้หลายเดือน ทั้งยังเดินข้างกายอาจารย์ใหญ่โจวจื่อหลีมา เป็นภาพที่ชวนให้คิดไม่น้อย

ชายหนุ่มนามเฉินผูยิ้ม “ขออภัยที่ทำให้เสียเวลา ข้าเพิ่งมาเรียนที่นี่ ยังไม่ค่อยรู้กฎเกณฑ์เท่าไหร่ จากนี้ไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวช่วยชี้แนะให้ด้วย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน