บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 326

บทที่ 326 มหาวายร้ายทั้งห้า

บทที่ 326 มหาวายร้ายทั้งห้า

รถม้าเกล็ดแดงเคลื่อนออกไปก่อนจะลับหายไปตรงสุดปลายถนน ปล่อยเฉินซีไว้ที่จุดนั้นเพียงคนเดียว ชายหนุ่มมองดูสภาพแวดล้อมรอบตัว ทว่ากลับไม่พบอะไรที่จะบ่งบอกว่าเป็นเมืองอีกาคลั่งสักอย่าง

พื้นที่โดยรอบปกคลุมด้วยพุ่มไม้เจริญงอกงามเขียวชอุ่มและมีทั้งวัชพืชสีเหลืองและเขียวเอนไหวไปตามแรงลม นับว่าเป็นแดนเถื่อนที่กว้างใหญ่เอาการ เพราะถึงตอนนี้เขายังไม่เห็นเลยว่าตรงไหนที่เรียกว่าเมืองอีกาคลั่งสักแห่ง

เคราะห์ยังดีที่จิตสัมผัสเทพของเขาแข็งแกร่งมากพอ หลังจากพยายามมองหาในบริเวณใกล้เคียงกว่าพันลี้อยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็พบแผ่นไม้ซึ่งซ่อนอยู่ในพุ่มแห่งหนึ่ง

แผ่นไม้นั้นผุกร่อนหมดแล้วและยังแขวนอยู่บนกิ่งไม้ผุ ๆ และด้วยความที่มันมีสีสันเหมือนกับพวกวัชพืชที่อยู่รอบข้าง หากไม่สังเกตให้ถ้วนถี่ก็พบเห็นได้ยากจริง ๆ

บนแผ่นไม้ผุแผ่นนั้นปรากฏตัวอักษรบิด ๆ เบี้ยว ๆ ว่า ‘เมืองอีกาคลั่ง’

เฉินซีรีบกระโจนเข้าหาแผ่นไม้ทันที เขาพิจารณาดูอยู่พักใหญ่ก่อนจะเงื้อฝ่ามือและฟาดลงไปเบื้องหน้า กระแสลมคมกริบดุจใบมีดพลันพุ่งออกจากฝ่ามือและกวาดออกไปในแนวนอน ส่งผลให้วัชพืชหนาแน่นในบริเวณนั้นถูกสะบั้นและกระจัดกระจายหายไปกว่าครึ่งทันที

ทันใดนั้นเส้นทางเล็กแคบและคดเคี้ยวก็ปรากฏแก่สายตา

‘ต้นไม้เจริญเติบโตและเหี่ยวแห้งไปตามกาลเวลา ถนนที่นำไปสู่เมืองอีกาคลั่งจึงถูกวัชพืชเหล่านี้ปกคลุมไว้จนมิดนั่นเอง อันที่จริงหากมองลงมาจากบนท้องฟ้าก็น่าจะสามารถหาที่ตั้งของเมืองอีกาคลั่งได้เหมือนกัน แต่ด้วยวิธีนั้นจะทิ้งร่องรอยเอาไว้ซึ่งจะไม่คุ้มกัน…’ เฉินซีหยุดอยู่ครู่ จากนั้นจึงตัดสินใจก้าวไปตามเส้นทางข้างหน้าโดยไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย

ดวงอาทิตย์คล้อยเคลื่อนถึงเวลาสายัณห์ สายลมเหน็บหนาวพัดมาปะทะ เฉินซีมุ่งไปข้างหน้าราวเกือบหนึ่งเค่อจึงปรากฏเมืองหนึ่งขึ้นไกล ๆ ณ สุดขอบฟ้า

บริเวณท้องฟ้าเหนือเมืองขนาดเล็กมีหมอกหนาดำทะมึนปกคลุมสร้างความประหลาดใจให้แก่เขาอย่างยิ่ง หมอกหนาทึบประหนึ่งปราณวิญญาณที่เกิดจากเหล่าภูตผีวิญญาณอาฆาตที่ยังคงวนเวียนอยู่ อีกทั้งยังปลดปล่อยกลิ่นอายเหี้ยมเกรียมและน่าสยดสยองออกมาอย่างเต็มที่

ชายหนุ่มสันนิษฐานว่าอาจมีพวกที่ชอบก่อกรรมทำชั่วจำนวนมากใช้เมืองอีกาคลั่งเป็นที่ซ่อนตัว และเข้ามาก่ออาชญากรรมร้ายแรงจนทำให้เกิดความขุ่นแค้นในวงกว้าง ดังนั้นพวกมันจึงถูกไล่ล่าจากผู้บ่มเพาะในแผ่นดินซ่ง ในขณะนั้นปราณวิญญาณอันน่าสะพรึงกลัวได้ม้วนตัวไปรอบ ๆ ไม่กระจัดกระจายออกไป แสดงว่าข่าวลือที่ว่าเป็นความจริง เฉินซีจับตามองอย่างใช้ความคิดพลางกะพริบตาช้า ๆ

วิ้ว~ วิ้ว~ วิ้ว~

ยามค่ำเข้ามาแทนที่พร้อมกับลมหนาวพัดดังหวีดหวิว กระแสลมหนาวเยือกเย็นอย่างน่ากลัวให้ความรู้สึกหดหู่และสะเทือนขวัญอยู่ในที ราวกับพวกภูตผีวิญญาณอาฆาตเหล่านี้กำลังโหยหวนครวญครางอยู่ในบริเวณพื้นดินแถวนั้น ทำให้เมืองอีกาคลั่งที่อยู่ไกลออกไปออกจะคล้ายกับเมืองปีศาจ

ทันใดนั้นเฉินซีก็ชะงักหยุดเมื่อชายหนุ่มมองเห็นว่ามีร่างผอมแห้งร่างหนึ่งออกมาจากเมืองอีกาคลั่งและกำลังตรงมาทางเขานั่นเอง

อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มแต่ร่างกายซูบซีด ผ่ายผอมและขี้โรคจนดูเหมือนถ้าลมกระโชกแรงสักวูบหนึ่ง เห็นทีคงพัดพาร่างเขาลอยไปเลยทีเดียว แต่ผมเผ้ากลับเป็นกระเซิงยุ่งอย่างกับรังนก

“ลูกค้าผู้มาเยือน… ขอต้อนรับสู่เมืองอีกาคลั่ง ข้าเป็นคนดูแลโรงเตี๊ยมอีกาคลั่ง เจ้าจะเรียกข้าว่าเฉียวเซิงก็ได้ และเห็นทีนี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เจ้าเข้ามาในเมืองอีกาคลั่งกระมัง ไม่ทราบว่าเจ้าต้องการคนนำทางสักคนหรือไม่” ชายหนุ่มร่างผอมแห้งที่ชื่อเฉียวเซิงยิ้มเผล่เห็นฟันขาวจั๊วะ ด้วยบุคลิกท่าทางทำให้คนอื่นประทับใจในตัวเขาไม่ยาก

“คนนำทาง?” เฉินซีเลิกคิ้วถามด้วยความสนใจ เขามองออกในทันทีว่าเฉียวเซิงผู้นี้มีฐานการบ่มเพาะเพียงขอบเขตเคหาทองคำเท่านั้น จึงไม่อาจตบตาหรือเป็นภัยแก่เขาแน่

เฉียวเซิงตอบยิ้ม ๆ “ถูกแล้ว… คนนำทาง ข้าสามารถช่วยเจ้าให้คุ้นเคยกับสภาพภายในเมืองอีกาคลั่งได้ เพราะข้าแนะนำได้ว่าสิ่งไหนที่เจ้าควรสนใจ สิ่งไหนที่ผ่านเลยได้ กฎการอยู่ในเมืองอีกาคลั่งและอื่น ๆ อีกมากมาย ข้าสามารถบอกได้ทั้งหมด”

คนฟังถามทันควัน “ค่าจ้างเท่าใด?”

อีกฝ่ายชูนิ้วพลางตอบ “สามหมื่นโอสถกลั่นแรกเริ่ม”

เฉินซีพยักหน้าหงึก “ตกลง”

ความน่าประหลาดของเมืองอีกาคลั่งที่เผยให้เห็น ทำให้ชายหนุ่มคิดได้ว่าจำเป็นที่จะต้องหาคนนำทางเพื่อทำความรู้จักกับสภาพแวดล้อมของที่นั่นโดยเร็ว ส่วนที่ว่าราคาค่าจ้างสูงจนน่าตกใจนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจ

“เยี่ยม… ตราบใดที่ไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น คนตรงไปตรงมาเช่นเจ้า ย่อมเข้าไปอยู่ในเมืองอีกาคลั่งได้สบายอยู่แล้ว” เฉียวเซิงยิ้มกว้างอย่างชอบใจ ต่อมาไม่นานเขาก็เริ่มออกนำทางไปทันที

เฉินซีสังเกตสภาพแวดล้อมข้างทางในขณะเดินตามหลังเฉียวเซิงเงียบ ๆ ไม่ช้าไม่นานเขาก็เข้าสู่เมืองอีกาคลั่ง

ถ้าพูดกันตามตรง เมืองอีกาคลั่งเป็นเพียงหมู่บ้านที่มีถนนหนทางเป็นดิน บ้านเรือนเก่าแก่ทรุดโทรม กลิ่นอายความอ้างว้างและยากจนกระจายอยู่ทั่วทุกที

ภายใต้บรรยากาศยามค่ำคืนที่โอบล้อม นาน ๆ เขาจึงจะเห็นแสงสว่างจากโคมไฟที่มีอยู่เพียงไม่กี่ดวงในเมืองอีกาคลั่งเท่านั้น เมื่อกระแสลมพัดทำให้เปลวไฟกะพริบริบหรี่ มองเห็นแต่ไกลจึงดูหรุบหรู่หมองมัวเหมือนดวงไฟปีศาจ

ขณะที่กำลังเดินไปนั้น เฉินซีพลันชะงักฝีเท้ากะทันหันพร้อมกับหันขวับไปมองทางขวามือ

ตรงนั้นมีเสาไม้แท่งกลมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านกว่าสิบต้น แต่ละต้นสูงราวสิบจั้งขึ้นไป ถัดไปจากถนนสายหลักไม่มากนัก แต่ที่ส่วนยอดเสาไม้มีซากศพห้อยต่องแต่ง ร่างไร้วิญญาณของสตรีที่ยังคงสดใหม่และเปลือยเปล่า ที่ลำคอของศพเปลือยเหล่านี้ถูกมัดเชือกไว้อย่างแน่นหนา โดยถูกมัดมือไพล่หลัง ส่วนขาแกว่งไกวอยู่กลางอากาศ ดวงตาเหลือกถลนแทบปะทุออกมานอกเบ้าและปกคลุมด้วยเงาแห่งมัจจุราช

ขณะนั้นมีกระแสลมเย็นเยือกพัดกระโชกไปยังใส่ซากศพ จนมองผิวเผินเหมือนร่างไร้วิญญาณของหุ่นไล่กาจำนวนมาก

ที่เสาไม้กลมแท่งสุดท้ายมีชายวัยกลางคนยืนเด่นเป็นสง่า เขาสวมเครื่องแต่งกายปักลวดลายทับด้วยผ้าคลุมขนพังพอนและที่ศีรษะสวมหมวกทรงกลม สีหน้าดูอบอุ่นบ่งบอกถึงความเป็นผู้มีอัธยาศัยเหมือนคนใจบุญสุนทานซึ่งมักจะพบเห็นได้บ่อยครั้ง เขากำลังยืนเกาคางของตนเองขณะพิจารณาซากศพที่เพิ่งถูกนำขึ้นไปแขวนมาหมาด ๆ

ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อย ชายวัยกลางคนท่าทางมีอันจะกินผู้นี้เปล่งกลิ่นอายสังหารอย่างแน่นหนาออกมาทั่วร่าง กระทั่งรอบตัวเขามีหมอกดำทะมึนก่อตัวทับซ้อนกันเป็นชั้นเบาบาง กลิ่นอายเหล่านี้เป็นกลิ่นอายของ ‘บาป’ ที่จะปรากฏขึ้นได้จากการปฏิบัติต่อผู้คนอย่างทารุณจนถึงแก่ความตายมานับไม่ถ้วนเท่านั้น และมือของเขาย่อมปรากฏร่องรอยแปดเปื้อนจากดวงวิญญาณของผู้ที่ตายโดยไม่ได้รับความเป็นธรรมเหล่านั้น

“คนนั้นคือหุ่นไล่กาจาง หนึ่งในห้ามหาวายร้ายแห่งเมืองอีกาคลั่ง” เฉียวเซิงพูดออกมาจากข้างตัวอย่างรวดเร็ว “คนผู้นี้ชื่นชอบการรวบรวมซากศพของสตรีจนถึงขั้นเสพติดและนำพวกมันมาขัดเกลาด้วยทักษะลับให้กลายเป็นหุ่นคน เขาจะรวบรวมซากศพให้ได้ร้อยศพ จากนั้นจะใช้ธาตุอโลหะในร่างจุดคบไฟให้ความสว่างไสวและพุ่งสูงขึ้นไปบนฟ้าที่มองเห็นได้จากระยะไกล …มันเป็นภาพที่งดงามมากทีเดียว”