บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 383

บทที่ 383 บัลลังก์เทพเต๋าแห่งการต่อสู้ปรากฏขึ้น

บทที่ 383 บัลลังก์เทพเต๋าแห่งการต่อสู้ปรากฏขึ้น

คนที่กล่าวอยู่ในขณะนี้คือ หญิงสาวอายุประมาณสิบเจ็ดปีในเสื้อคลุมหรูหราสีเหลืองสดที่ปักด้วยลวดลายวิหคอมตะ นางสวมมงกุฎขนนก หน้าผากของนางโค้งมนได้รูปและขาวราวกับหยก คิ้วโก่งสีดำ มีดวงตากลมโตที่เปล่งประกายราวกับผลึกแก้วที่เต็มไปด้วยความชีวิตชีวา

ผิวของนางขาวราวกับหิมะ อ่อนโยนและสง่างาม แม้ว่านางจะดูอ่อนเยาว์ แต่รูปร่างก็สูงเพรียวพร้อมกับเอวที่คอดกิ่วยืดหยุ่นได้เหมือนอสรพิษ ขาของนางยาวและเรียวบาง ทำให้ส่วนโค้งของนางดูงดงามอย่างมาก

ในขณะนี้ นางยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง และทุกอิริยาบถที่นางได้แสดงออกมาก็เปล่งกลิ่นอายอันสูงส่ง ทำให้นางดึงดูดความสนใจจากสายตานับไม่ถ้วน

นางคือบุตรีคนสุดท้องของจักรพรรดิฉู่ที่มีนามว่า หวงฝู่ฉิงอิง!

ทุกคนไม่สามารถเข้าใจได้ว่า เหตุใดหวงฝู่ฉิงอิงผู้ได้รับการยกย่องจึงสนทนากับเฉินซีอยู่ในขณะนี้ ยิ่งกว่านั้นยังอยู่ภายใต้การจ้องมองของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นและไม่ได้มีทีท่าปิดบังเลยแม้แต่น้อย นางกำลังคิดจะทำสิ่งใดอยู่?

เฉินซีตกตะลึงและเขาก็แน่ใจเป็นอย่างยิ่งว่า ตนเคยพบกับบุตรสาวของจักรพรรดิฉู่คนนี้เพียงครั้งเดียว และตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่น้อย ทำให้คนทั้งคู่ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว

“นี่ เจ้ามัวยืนทำอะไรอยู่!? มายืนข้างข้าซะแล้วจะไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าอีก!” เมื่อนางเห็นว่าเฉินซีไม่ได้มีทีท่าจะเคลื่อนไหว หวงฝู่ฉิงอิงก็ขมวดคิ้วขณะที่นางกล่าวออกไปด้วยความไม่พอใจ

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวออกไป เสียงหอบหายใจก็ดังก้องไปทั่วบริเวณโดยรอบอีกครั้ง “สวรรค์! เจ้าเด็กคนนี้ไม่เพียงได้รับความโปรดปรานจากเจิ้นหลิวชิง แม้แต่องค์หญิงก็ดูเหมือนจะต้องการปกป้องเขาด้วย”

นายน้อยโจว อันเชี่ยนอวี้ หวังเต้าซวี่และคนอื่น ๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน แต่ไม่ว่าในกรณีใด หากเฉินซีได้รับการคุ้มครองจากหวงฝู่ฉิงอิง พวกเขาก็จะได้รับประโยชน์ไม่มากก็น้อยจากการได้คบหากับเฉินซีและมันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง

“ไปเถอะ เจ้าไม่ต้องกล่าวถึงสิ่งอื่นใด ถ้าเจ้าสามารถติดตามอยู่ข้างกายหวงฝู่ฉิงอิงได้ ก็คงไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับเจ้า” เจิ้นหลิวชิงเป็นคนฉลาดและเข้าใจได้ทันทีว่าเหตุใดเฉินซีถึงลังเล

“เช่นนั้นข้าก็ขอบพระทัยองค์หญิงสำหรับความกรุณา” เฉินซีประสานกำปั้นของเขาจากระยะไกลโดยไม่ลังเล ก่อนนำกลุ่มของเขาไปรวมตัวกับหวงฝู่ฉิงอิง

เมื่อทุกคนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ สีหน้าของหวงฝู่ฉงหมิง หลินโม่เซวียนและคนอื่น ๆ ก็หม่นหมองลงอย่างมาก และพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในห้วงทะเลทรายมรณะ…

ทุกครั้งที่พวกเขากำลังจะบดขยี้เฉินซีได้ อาจเป็นเพราะโชคชะตาของเฉินซีที่ท้าทายสวรรค์เกินไปหรือโชคของพวกเขาเองที่แย่เกินไป …แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาวิกฤตเสมอ!

เหตุการณ์เบื้องหน้านี้กับเหตุการณ์ในวันนั้นแตกต่างกันตรงไหนนะ?

“อย่าได้ลงมือผลีผลาม เมื่อมีเจิ้นหลิวชิงกับหวงฝู่ฉิงอิงอยู่ด้วย แม้แต่ข้าก็ไม่กล้าที่จะลงมือ จงอดทนไว้ก่อน แล้วสักวันโอกาสที่จะฆ่ามันได้ก็จะมาถึงเอง!” หวงฝู่ฉางเทียนเห็นท่าทางที่ไม่ค่อยน่าดูและมืดมนของน้องชายของเขา ทั้งยังมีเปลวไฟแห่งความโกรธกำลังเผาไหม้อยู่ภายในดวงตาของผู้เป็นน้องชายอย่างชัดเจน เขาจึงขมวดคิ้วและกล่าวเตือนในทันที

แม้ว่าหวงฝู่ฉงหมิงจะไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แต่เขาก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับ

“เจ้าไม่จำเป็นต้องคาดเดา พี่ใหญ่ย่าชิงเป็นคนขอให้ข้าดูแลเจ้า” ที่ด้านหน้าของจัตุรัส หวงฝู่ฉิงอิงมองไปยังเฉินซี ก่อนที่นางจะส่งสายตาให้กับชายหนุ่มด้วยความใคร่รู้ขณะที่กล่าวว่า “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้ามีดีอันใดกันแน่ เหตุใดพี่ใหญ่ย่าชิงถึงชอบเจ้านัก”

ในเวลาเดียวกัน เฉินซีก็เริ่มเข้าใจและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอาย เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างเขากับย่าชิงได้ถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาทนไม่ได้เช่นกัน

“ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเจ้าจะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญเช่นนี้ ส่วนสองคนนี้…” เมื่อนางเห็นเฉินซีนิ่งเงียบ สายตาที่ชาญฉลาดของหวงฝู่ฉิงอิงก็หันไปหาเจิ้นหลิวชิงกับฟ่านอวิ๋นหลาน นางจ้องพวกนางตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าและกำลังจะเยาะเย้ยเฉินซี แต่จู่ ๆ นางก็สังเกตเห็นรังสีคุกคามฉายออกมาจากดวงตาของหญิงสาวทั้งสอง ทำให้นางเม้มปากและหยุดกล่าว

เมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนที่จัตุรัสกลางก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น ทำให้บรรยากาศ ณ ที่ตรงนี้ยิ่งเงียบงัน หนักอึ้ง และอึดอัด จนแม้แต่อากาศรอบข้างก็ดูเหมือนกับว่าถูกแช่แข็ง

“โอม!” ท่ามกลางความเงียบงัน จู่ ๆ ก็เกิดความผันผวนแปลก ๆ ไปทั่วท้องฟ้าและผืนดิน

ไม่นานหลังจากนั้นได้มีกลุ่มหมอกพวยพุ่งออกมาจากทั่วทุกมุมของแผ่นดินอันไร้ขอบเขต ซึ่งดูคล้ายกับคลื่นยักษ์สีขาวกำลังคำรามอยู่