บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 408

บทที่ 408 น้ำพระทัยของจักรพรรดิซ่ง

บทที่ 408 น้ำพระทัยของจักรพรรดิซ่ง

ในระหว่างการต่อสู้อันดุเดือด

จู่ ๆ เจิ้นหลิวชิงก็ถอนตัวออกไปกลางคัน ทำให้ผู้ชมทุกคนต่างก็ตกตะลึง และเมื่อได้ยินเหตุผลที่เจิ้นหลิวชิงต้องถอนตัว ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะร้องโวยวาย

“นางละทิ้งการต่อสู้ ก็เพราะเห็นแก่ใครบางคนที่ต้องการยุติความเป็นปฏิปักษ์กับชิงซิ่วอี้?”

“คนผู้นั้นคือใครกัน? ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจิ้นหลิวชิงเป็นอย่างไร”

“นางช่างหุนหันพลันแล่นยิ่งนัก! ทั้งที่เป็นการประลองเพื่อชิงสามอันดับแรกในการชุมนุมดาวรุ่ง แต่นางกลับยอมแพ้เช่นนี้ มันช่างน่าเสียดายจริง ๆ!”

“ข้านึกออกแล้ว! คนผู้นั้นต้องเป็นเฉินซีอย่างแน่นอน! ตั้งแต่เริ่มการแข่งขัน เขามักจะอยู่กับเจิ้นหลิวชิงเสมอ และการที่นางถอนตัวออกจากการประลอง ก็เพื่อให้ชิงซิ่วอี้มีโอกาสต่อสู้กับเฉินซีได้อย่างราบรื่น!”

คลื่นแห่งความโกลาหลระลอกแล้วระลอกเล่าดังก้องออกไป จากนั้นสายตาของผู้คนก็ค่อย ๆ มองไปที่เฉินซี

หลังจากได้ไตร่ตรองอยู่พักใหญ่ พวกเขาก็รู้สึกสงสัยในตัวเฉินซีมากที่สุด เพราะไม่เพียงแต่ชายหนุ่มจะมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างใกล้ชิดกับเจิ้นหลิวชิงเท่านั้น แต่เขายังได้เข้าสู่รอบชิงสามอันดับแรกโดยตรง มันจึงสอดคล้องกับเนื้อหาในคำกล่าวของเจิ้นหลิวชิงอย่างสมบูรณ์

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาสับสนมากที่สุดก็คือ เฉินซีมีดีอะไรถึงทำให้เจิ้นหลิวชิงยอมเสียสละครั้งใหญ่ได้ หรือว่าทั้งสองคนเป็นคู่บำเพ็ญกัน?

ในบรรดาผู้คนที่อยู่ในตอนนี้ มีเพียงฟ่านอวิ๋นหลานเท่านั้นที่แน่ใจอย่างยิ่งว่า บุคคลที่เจิ้นหลิวชิงกล่าวถึงคือเฉินซีอย่างแน่นอน

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะเฉินซีไม่เพียงแต่ร่วมหลับนอนอย่างร้อนแรงกับนางเท่านั้น แต่เขายังพรากความบริสุทธิ์ของชิงซิ่วอี้ไปต่อหน้าต่อตานางอีกเช่นกัน…

“ข้าหวังว่าเขาจะไม่ปฏิบัติกับนางเหมือนที่เขาปฏิบัติต่อข้า และหวังว่าชิงซิ่วอี้จะไม่ให้อภัยแก่เขา มิฉะนั้นเขาจะสบายเกินไป… จะเป็นการดีที่สุด หากนางสามารถมอบบทเรียนให้แก่เขาอย่างดุเดือดและทำให้เขาได้รู้ว่า ไม่มีอาหารเลิศรสใดที่จะได้มาโดยปราศจากแลกเปลี่ยน!” ฟ่านอวิ๋นหลานพึมพำอย่างดุดัน แต่ดวงตาที่สวยงามของนางมีร่องรอยของรอยยิ้มปรากฏอยู่ และเหมือนว่านางกำลังนึกถึงรูปลักษณ์ของเฉินซีหลังจากถูกทุบตีจนตัวเขียวช้ำ

…

“การประลองคู่ที่สอง จ้าวชิงเหอปะทะหลิงอวี๋!” เสียงของมหาเสนาบดีดังขึ้น ขณะที่เขาประกาศการเริ่มต้นของการประลองคู่ที่สอง และทำให้ทุกคนละสายตาจากเฉินซีไปยังสังเวียนในทันที

“เจ้าไม่ควรทำผิดเพราะเห็นแก่ข้า” เฉินซีไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจเหตุการณ์บนสังเวียนในขณะนี้ และหันกลับไปมองที่เจิ้นหลิวชิง ขณะที่กล่าวอย่างจริงจัง

แต่เจิ้นหลิวชิงเพียงขยิบตาและยิ้ม “แต่ว่าข้าได้ติดหนึ่งในสิบอันดับแรกแล้ว และข้าก็ไม่อยากได้วิชากระบวนยุทธ์ที่อยู่ในขุมสมบัติของราชวงศ์ ดังนั้น แทนที่จะทำเช่นนั้น ทำไมข้าไม่ถอยออกมาสักก้าวและปล่อยให้เจ้าได้ยุติสิ่งที่ค้างคาใจอยู่เสียเลยล่ะ”

เฉินซีตกตะลึง ความอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเขา เนื่องจากสิ่งที่เจิ้นหลิวชิงกล่าวออกมานั้น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ค่าตอบแทนที่นางต้องจ่ายนั้นสูงเทียมฟ้าจนไม่ว่าใครก็สามารถรับรู้ได้

“บุญคุณครั้งนี้มากมายเกินไป ในอนาคตข้าจะคืนมันได้อย่างไร” เฉินซีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และยับยั้งความคิดฟุ้งซ่านในใจ ก่อนจะส่ายศีรษะและหัวเราะอย่างขมขื่น

เจิ้นหลิวชิงกล่าวหยอกล้อด้วยรอยยิ้มว่า “เช่นนั้น เหตุใดถึงไม่ให้ข้าเป็นที่หนึ่งล่ะ หากเป็นเช่นนั้นก็ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณต่อข้าได้แล้ว”

“เช่นนั้นคงไม่ได้ บุญคุณก็คือบุญคุณ การแข่งขันก็คือการแข่งขัน สองสิ่งนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง” เฉินซีส่ายศีรษะอย่างแน่วแน่ จากนั้นเขาก็มองเจิ้นหลิวชิงอย่างลึกซึ้งและกล่าวว่า “ข้าจะทุ่มพลังทั้งหมดเพื่อคว้าอันดับที่หนึ่งให้ได้ เพื่อเจ้าและตัวข้าเอง”

เจิ้นหลิวชิงตกตะลึง จากนั้นนางก็ก้มศีรษะลง แต่รอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก

ตู้ม!

มีเสียงระเบิดกึกก้องได้ดังขึ้นจากสังเวียนสังหารปีศาจในขณะนี้ ทำให้สวรรค์และโลกสั่นสะเทือน

“ข้ายอมรับความพ่ายแพ้!” เสียงของหลิงอวี๋ดังขึ้น

“จ้าวชิงเหอสามารถเอาชนะหลิงอวี๋ได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างนั้นหรือ?” เฉินซีรู้สึกตกตะลึง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง และเห็นหลิงอวี๋นั่งยอง ๆ อยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว ในขณะที่จ้าวชิงเหอผู้แข็งแกร่งยืนเอามือกอดอกอยู่ที่เบื้องหน้าของหลิงอวี๋ เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย!

…