บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 566

บทที่ 566 ก้าวสู่จุดสูงสุด

บทที่ 566 ก้าวสู่จุดสูงสุด

นี่คือใบหน้าอันสวยสง่าที่เต็มไปด้วยความงดงามแบบดั้งเดิม คิ้วโค้งดุจทิวเขาเขียวชอุ่ม ดวงตาพร่างพราวเปล่งประกาย ริมฝีปากสีแดงสวยสด ผิวอ่อนนุ่มและขาวเนียนดั่งหยก ผมเรียบเงายาวสลวยราวกับน้ำตก หน้าผากขาวอิ่มเอิบ ทำให้นางดูงดงาม ราวกับไม่มีตัวตนอยู่จริง

หญิงสาวผู้นี้กล่าวได้ว่างดงามอย่างไร้ที่ติ ดั่งตัวตนที่ยากพานพบในโลกหล้า ราวกับนางเซียนจากสวรรค์ชั้นฟ้า

อย่างไรก็ตาม รูปร่างของนางกลับมีเสน่ห์ดึงดูดใจอย่างน่าอัศจรรย์ ขายาวเรียว เอวกิ่วคอดราวกับกิ่งก้านของต้นหลิว หน้าอกอวบอิ่ม ลำคอขาวยาวระหง ไหล่ขาวเหมือนงาช้างเปล่งประกายโค้งมนงดงาม สัดส่วนโค้งเว้าที่สง่างาม ทำให้นางมีเสน่ห์เย้ายวนอย่างหาที่เปรียบมิได้

เมื่อนำความงดงามแบบดั้งเดิมรวมเข้ากับรูปร่างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งอันมีเสน่ห์เและเย้ายวนใจ ทำให้ผู้คนได้รับผลกระทบทางสายตาเป็นอย่างมาก

ด้วยระดับความนิ่งสงบของเฉินซี เมื่อได้เห็นอันเวยเป็นครั้งแรก เขาจึงเผลอเสียสมาธิไปเพียงชั่วครู่หนึ่ง ก่อนที่สายตาจะกลับมาชัดเจนและสงบอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนี้เป็นสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแท้จริง นางมีรูปร่างหน้าตาที่สามารถล่มเมืองได้ นับเป็นรูปลักษณ์ที่สามารถนำความหายนะมาสู่อาณาจักรและผู้คนโดยแท้ แต่เฉินซีได้พบกับหญิงสาวที่มีความงามที่ไม่มีใครเทียบได้มามาก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หลงเสน่ห์ดั่งลูกนกเพิ่งเคยพบเจอแม่

ตัวอย่างเช่น ชิงซิ่วอี้ เจิ้นหลิวชิง ฟ่านอวิ๋นหลาน… แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของพวกนางจะมีข้อดีในแบบของตัวเอง แต่หากเปรียบเทียบกับหญิงนางนี้ พวกนางก็ไม่ได้สร้างผลกระทบทางสายตาที่รุนแรงแก่เขาจนแทบหยุดหายใจขนาดนั้นเช่นกัน

ในขณะที่เฉินซีกำลังประเมินอีกฝ่ายอยู่ อันเวยก็กำลังประเมินเขาเช่นกัน และเมื่อนางเห็นอาการเหม่อลอยแวบผ่านดวงตาของชายหนุ่ม ริมฝีปากสีแดงแวววาวของนางก็โค้งขึ้นด้วยความเย็นชาเล็กน้อย ทว่าในชั่วครู่ต่อมาความเย็นชานี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เพราะนางต้องประหลาดใจ หลังจากพบว่าสายตาของชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้าตนนั้น กลับมาชัดเจนแทบจะในทันที มันมีเหลือเพียงแค่ความสงบและร่องรอยความชื่นชมภายในสายตาที่จ้องมองมา ไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ได้พบกับนางในคราแรก สายตาของคนพวกนั้นล้วนแสดงให้เห็นแต่ความโลภ ความปรารถนาอันแรงกล้า หรือความตั้งใจที่จะครอบครองตัวนางไม่มากก็น้อยเท่านั้น

การค้นพบเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ทำให้อันเวยรู้สึกว่าสหายผู้อยู่ต่อหน้าคนนี้มีลักษณะพิเศษเหนือธรรมดา ไม่เหมือนใครและแตกต่างจากคนอื่น อย่างที่น้องสาวของนางพูดเอาไว้จริง ๆ

ทว่านั่นคือทั้งหมดที่นางรู้สึก ในฐานะศิษย์อันดับหนึ่งในบรรดาศิษย์ชั้นสูงของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง นางเคยได้เห็นผู้บ่มเพาะรุ่นเยาว์ที่โดดเด่นมานับไม่ถ้วนแล้ว ในหมู่พวกเขามีผู้ที่สง่างาม ผู้ที่กล้าหาญ ผู้มีอิสระและเรียบง่าย และประเภทอื่น ๆ อีกหลากหลาย ดังนั้นเพียงแค่ได้เห็นเฉินซีเป็นครั้งแรก นางก็ไม่ได้เกิดประทับใจที่ดีต่อเขาแต่อย่างใด

นางยับยั้งความคิดของตนอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากสีแดงของนางอ้าออกช้า ๆ ขณะที่พูดออกมา “ที่ชั้นบนสุดของแท่นดอกบัว เป็นพื้นที่หลักของคัมภีร์เก้าเรืองรอง พื้นที่ต่าง ๆ ทั้งหมดบนแท่นดอกบัวทั้งเก้าชั้นก่อตัวขึ้นจากมัน และเมื่อคนนอกเข้าใกล้ พวกมันจะสร้างแรงต่อต้านออกมา ดังนั้นการเข้าไปในนั้นมีแต่จะทำให้ตัวเจ้าบาดเจ็บ”

“โอ้?” คิ้วของเฉินซีเลิกขึ้น “ข้าแค่ต้องการยืนยันว่า ข้าสามารถรับศาสตร์เต๋าที่ทรงพลังยิ่งกว่านี้มาได้หรือไม่ แต่ไม่รู้จริง ๆ ว่ามีเรื่องเช่นนี้อยู่ด้วย”

“เจ้าไม่เชื่อที่ข้าพูดรึ?” คิ้วที่สวยงามของอันเวยขมวดเล็กน้อย เมื่อรวมกับรูปลักษณ์ที่งดงามแบบดั้งเดิมและรูปร่างอันทรงเสน่ห์แล้ว มันจึงดูสวยงามอย่างน่าประหลาดใจ

“เอ่อ แน่นอน ข้าเชื่อเจ้า แต่ข้าก็ยังอยากลอง” เขาลูบจมูกและพูดเบา ๆ

“หากข้าจำไม่ผิด คงจะมีบางอย่างในร่างกายของเจ้าที่สามารถต้านทานแรงกดดันของเต๋ารู้แจ้งได้อยู่สินะ” ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะหันหลังกลับ และดำเนินขั้นตอนสุดท้าย หญิงสาวก็พูดขึ้นอีกครั้ง

หัวใจของเฉินซีสั่นไหวในทันที หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะมองเห็นชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากภายในจิตสำนึกเขา?

“เจ้าไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ศิษย์ชั้นสูงทุกคนที่สามารถมาถึงชั้นที่เก้าของแท่นดอกบัวได้ ล้วนมีบางอย่างให้พึ่งพาอยู่ ข้าเองก็เช่นกัน” อันเวยพึมพำ

ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ขณะที่ในใจกำลังครุ่นคิด ‘ดูเหมือนหญิงสาวตรงหน้าเขาผู้นี้ นอกจากจะเป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์มากมายแล้ว นางก็ดูจะมีดวงโชคลาภที่ดีไม่น้อย เพื่อให้ได้เป็นศิษย์ชั้นสูงอันดับหนึ่งของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง นางย่อมต้องได้รับโอกาสให้ได้โดดเด่น ท่ามกลางอัจฉริยะที่ไม่ธรรมดานับไม่ถ้วนมาบ้างอยู่แล้ว’

“ทว่าการสนับสนุนจากภายนอกทุกอย่างจะถูกจำกัดเมื่ออยู่ตรงบริเวณแกนกลางของแท่นดอกบัว แม้กระทั่งถูกทำลายก็มี” อันเวยชำเลืองมองคนที่เงียบไป ก่อนจะพูดต่อ

“เจ้าควรรู้ไว้นะว่าพื้นที่ฝึกฝนนี้ ก่อตัวขึ้นจากกลีบดอกบัวที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งทิ้งไว้ มันมีความลึกลับไม่รู้จบ จนถึงวันนี้ยังไม่มีใครเข้าใจความลึกซึ้งทั้งหมดของมัน ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญกับวัตถุศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ ข้าขอแนะนำให้เจ้าอยู่บนชั้นที่เก้าจะดีกว่า การก้าวไปข้างหน้าอย่างหุนหันพลันแล่นไม่ใช่เรื่องดีนัก”

“ขอบคุณมาก” เฉินซีตอบอย่างจริงจัง “ทว่าในเมื่อได้มาอยู่ที่นี่แล้ว จนกว่าจะได้ลองด้วยตัวเอง ข้าก็คงไม่สบายใจนัก”

“เจ้าคิดว่าที่ข้าเตือนเจ้า เป็นเพราะข้ากังวลว่าเจ้าจะแซงหน้าข้าไปอย่างนั้นหรือ?” หญิงสาวขมวดคิ้ว เสียงที่นุ่มนวลและไพเราะของนางเผยร่องรอยความไม่พอใจออกมา

เฉินซีเงียบไปเพราะเขาไม่รู้จะอธิบายให้นางฟังอย่างไรดี

“ลืมมันไปซะ ในเมื่อยืนยันจะทำเช่นนี้ก็เชิญไปตามทางที่เจ้าต้องการเถิด หวังว่าเจ้าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ” อันเวยส่ายหัว ราวกับนางรู้สึกว่าเฉินซีโง่เขลาเกินไป นางจึงไม่ใส่ใจที่จะพูดอะไรกับเขาอีกก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

การสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองเกิดขึ้นผ่านส่งเสียงทางกระแสปราณ ดังนั้นผู้คนโดยรอบจึงงุนงงกับท่าทีของพวกเขา และไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทั้งสองกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่

แต่ไม่ว่าอย่างไร ทุกคนก็ยังรู้สึกอิจฉาเมื่อได้เห็นอันเวยสนทนากับเฉินซีอยู่ดี