บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 626

บทที่ 626 ทักษะวิชาที่ทำให้ยอดเขาจรัสเทวะต้องตกตะลึง

บทที่ 626 ทักษะวิชาที่ทำให้ยอดเขาจรัสเทวะต้องตกตะลึง

หวังจ้งฮ่วนได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก และกระอักเลือดออกมา ทำให้ทุกคนที่มองดูการต่อสู้อยู่ต้องตกตะลึง พวกเขาแทบไม่กล้าเชื่อว่าสิ่งนี้คือความจริงเสียด้วยซ้ำ!

อย่างไรแล้ว ตั้งแต่เข้าสู่ยอดเขาจรัสเทวะเมื่อสิบสามปีก่อน หวังจ้งฮ่วนก็แทบไม่พบคู่ต่อสู้ที่เข้ามือเลย เมื่อประกอบกับดวงชะตาที่ดี พรสวรรค์ธรรมชาติที่โดดเด่น และการเป็นที่ชื่นชอบของผู้อาวุโสมากมาย เขาจึงกลายเป็นตัวตนที่ไม่มีผู้ใดกล้าย่างกรายเข้ามาใกล้ในหมู่ศิษย์ชั้นยอด

ใครจะไปจินตนาการว่าตัวตนผู้แข็งแกร่งและโหดเหี้ยมอย่างเขาจะต้องพ่ายแพ้ให้กับศิษย์หน้าใหม่อย่างเฉินซีกัน?

ฟุ่บ! ระหว่างที่ทุกคนตกตะลึงอยู่นั้น เฉินซีก็เคลื่อนไหวอีกครั้งหนึ่ง ทักษะปีกกำราบผกผันกระพืออย่างรวดเร็วก่อนที่ทั้งร่างของเขาจะหายวับไป แล้วชายหนุ่มก็พุ่งตรงไปหาหวังจ้งฮ่วนที่อยู่ไกลออกไป

เฉินซีไม่ได้ตั้งใจจะสังหารหวังจ้งฮ่วน แต่แค่อยากสั่นสอนอีกฝ่ายไม่ให้ลืมไปตลอดชีวิต เฉินซีอยากจะสำแดงพลังออกมาในที่สาธารณะ! ด้วยวิธีนี้ เฉินซีก็จะมีรากฐานที่มั่นคงในยอดเขาจรัสเทวะ!!!

แต่ก่อนที่เฉินซีจะได้เข้าไปถึงตัวหวังจ้งฮ่วน รัศมีอันตรายก็พุ่งพล่านเข้ามาในหัวใจของเขา ทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดชะงักลงในทันใด

ปัง!

แน่นอนว่ามันก็เป็นอย่างที่เขาสัมผัสได้ หวังจ้งฮ่วนผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสลุกขึ้นยืนขณะที่ปราณแท้พลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย แล้วอีกฝ่ายก็ฟื้นฟูร่างกายกลับมายังสภาพสมบูรณ์ในทันที!

นี่มัน… สายตาของเฉินซีหรี่ลงขณะที่เขาสัมผัสได้ถึงร่องรอยของความหวาดกลัวที่ปรากฏขึ้นในใจ

ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพึ่งจะเคยเห็นคนได้รับบาดเจ็บสาหัสฟื้นฟูกลับมาเต็มที่ได้ในชั่วพริบตา ภาพนี้น่าตกตะลึงเกินไป และทำให้แม้แต่เฉินซีต้องรู้สึกกดดันอย่างหนัก

“ดีมาก ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะฝึกทักษะปีกกำราบผกผันด้วย มันทำให้ข้าประหลาดใจจริง ๆ” ห่างไกลออกไป ชุดคลุมสีทองของหวังจ้งฮ่วนเปื้อนไปด้วยเลือด แต่เขาก็ดูราวกับบุตรแห่งสวรรค์ผู้ถือกำเนิดใหม่ สีหน้าของเขาบึ้งตึงและเยือกเย็นอย่างถึงขีดสุด ดวงตาของเขามืดและมัวหมอง พวกมันเต็มไปด้วยเจตสังหาร “แต่ข้าต้องบอกเลย ว่าเพราะข้าเสริมสมบัติอมตะของข้า ‘กระบี่สรรค์สร้างขจี้’ อยู่ จึงไม่อาจใช้พลังได้มากกว่านี้นับห้าเท่า ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าจะทำให้ข้าบาดเจ็บได้หรือ?”

ห้าเท่างั้นหรือ!?

แม้แต่เฉินซีก็ต้องตกตะลึงอยู่ในใจเมื่อได้ยินดังนั้น หากเป็นเช่นนั้นจริง นั่นก็หมายความว่าหวังจ้งฮ่วนเชี่ยวชาญระดับขั้นเต๋ารู้แจ้งขอบเขตสมบูรณ์แล้ว!

“มิน่าล่ะ! ข้าก็คิดว่าพละกำลังของศิษย์พี่หวังจ้งฮ่วนอ่อนแอลง กลายเป็นว่าเขายังไม่ได้แสดงพละกำลังที่แท้จริงออกมานี่เอง”

“ถ้าเช่นนั้น ถึงจะดูเหมือนว่าหวังจ้งฮ่วนแพ้การต่อสู้ แต่เฉินซีก็แค่โชคดีสินะ”

“พลังต่อสู้ห้าเท่า! หากเป็นเรื่องจริง เฉินซีก็คงชนะได้ยากอย่างแน่นอน”

ผู้ชมเหตุการณ์ไกลออกไปต่างก็พูดคุยกันด้วยเสียงแผ่วเบา ทุกคนตกตะลึงในคำพูดของหวังจ้งฮ่วน และไม่เคยมีใครจินตนาการมาก่อนว่าหวังจ้งฮ่วนจะเก็บพลังอันน่าสะพรึงกลัวเอาไว้จริง ๆ

“ฮึ่ม! หรือเจ้าคิดว่าข้ามีพละกำลังแค่นี้?” เฉินซีพลันคำรามอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดังลั่น แต่ทุกคนที่นี่ต่างก็ได้ยินอย่างชัดเจน

ทันใดนั้น บรรยากาศโดยรอบก็เงียบสงัดลง

คำพูดเหล่านั้นของเฉินซีทำให้ทุกคนต้องตะลึงงัน แค่หวังจ้งฮ่วนสามารถเพิ่มพลังต่อสู้ได้อีกห้าเท่า มันก็ทำให้พวกเขาประหลาดใจแล้ว และตอนนี้เฉินซียังพูดว่าตัวเขาไม่ได้แสดงพลังออกมาเต็มที่อีก เช่นนั้นจะไม่ให้คนทั้งหมดตกตะลึงได้อย่างไรกัน?

“ทำเป็นคุยโวโอ้อวด!” สีหน้าของหวังจ้งฮ่วนดูจริงจังมากขึ้น แล้วเขาก็กล่าวด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “ตอนนี้ข้าอยู่ในจังหวะสำคัญของการฝึกฝนแล้ว และในอีกไม่กี่เดือนหลังจากนี้ ข้าจะมาบดขยี้เจ้าอย่างแน่นอน ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นข้ารับใช้ของข้า คอยเอาน้ำและชามาให้ข้าดื่ม แล้วก็อย่าฝันที่จะหนีไปจากข้าตลอดชีวิตเสียเถอะ!”

“ใช้เวลาไม่กี่เดือนนี้ให้คุ้มค่าละ เพราะเมื่อถึงเวลา ทุกสิ่งจะไม่อยู่ในการควบคุมของเจ้าอีกต่อไป!” ขณะที่พูด ร่างของหวังจ้งฮ่วนก็กะพริบและหายวับไป

“น่าขันเสียจริง! หากเจ้ามีความสามารถแล้วทำไมไม่ช่วยเหลือข้ารับใช้ของเจ้าไปเล่า หนีไปแบบนี้ยังกล้าพูดจาโอ้อวดอีกหรือ?” เฉินซียืนอยู่เหนือเส้นชีพจรวิญญาณต้นกำเนิดสีชาด ขณะที่มองไปยังร่างที่หายไปของหวังจ้งฮ่วน แล้วสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยเจตสังหารเย็นยะเยือก

เจตนาที่จะแก้แค้นในคำพูดของหวังจ้งฮ่วนนั้นรุนแรงอย่างถึงที่สุด หากไม่ใช่เพราะพวกเขาอยู่บนยอกเขาจรัสเทวะ เฉินซีคงจะพุ่งออกไปและสังหารหวังจ้งฮ่วนเพื่อกำจัดตัวปัญหานี้ไปตั้งนานแล้ว

…

“ศิษย์พี่เฉินซี โปรดให้อภัยพวกเราด้วยเถิด!”