บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 68

หากปราศจากอิสระ ก็ไม่มีลม!

จิตใจของเฉินซีตกอยู่ในสภาวะรู้แจ้ง เต๋ามีอยู่ในช่วงเวลาอันไร้ขอบเขตของโลก และเต๋าแห่งสายลมก็มีอยู่ในแผ่นดิน แม่น้ำ หญ้าเขียวขจี หิน…ทุกที่

เมื่อลมพัดผ่านเนินเขา เมฆและหมอกที่ปลิวไปเป็นเงาของมัน ขณะพัดผ่านใบบัว ภาพที่พลิ้วไหวนั้นเป็นผลของมัน นี่คือรัศมีของเต๋า และความหมายของเต๋า!

เฉินซีนั่งขัดสมาธิเงียบ ๆ อยู่บนยอดเขาและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็สงบนิ่ง แต่จิตใจของเขายังคงติดตามสวรรค์และโลกตามลมที่เต้นรำอยู่บนท้องฟ้า เขายังคงแสวงหาลม

เต๋ารู้แจ้ง!

จี้อวี๋ยืนอยู่ในระยะไกล เสื้อผ้าของเขากระพือไปพร้อมกับสายลม ดวงตาลึกล้ำมองไปที่เฉินซีด้วยความสุขและความพึงพอใจ

หลังจากที่ได้สะสมประสบการณ์ต่าง ๆ มากมายแล้ว บุคคลจะสามารถผูกมัดจิตใจกับสวรรค์และโลกได้อย่างสมบูรณ์เมื่อโชคดีมาถึง จากนั้นพวกเขาจึงจะสามารถเรียนรู้และเข้าใจการมีอยู่ของเต๋าได้

ดวงดาวเปลี่ยนตำแหน่ง จันทราสว่างขึ้น และดวงอาทิตย์ตกดิน

เมื่อเวลาผ่านไป สายลมเริ่มรวมตัวกันที่ด้านข้างของเฉินซีซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น

“แกว้ก!” อีแร้งบินมาแต่ไกล สายตาเฉียบคมของมันจับจ้องไปที่ชายหนุ่มซึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ที่ริมหน้าผา ราวกับกำลังจ้องมองอาหารมื้ออร่อย ในฐานะนกป่าที่ยังไม่ได้พัฒนาสติปัญญา มันจึงไม่รู้สึกถึงปราณที่เป็นอันตรายบนร่างกายของเฉินซี อีกทั้งมันก็ยังหิวมากและเป็นอย่างนี้มาเป็นเวลานานแล้ว แทบจะในทันที มันดิ่งลงเข้าหาเฉินซีอย่างรวดเร็ว มันกางกรงเล็บอันแหลมคมหมายจะคว้าตัวชายหนุ่มอย่างดุเดือด

ทว่าเมื่อห่างจากเฉินซีราวสิบจั้ง

ครืน!

ทันใดนั้น พายุหมุนก็ปรากฏขึ้นจากอากาศ สายลมที่เร็วและรุนแรงปะปนด้วยมวลพลังจากสวรรค์และโลกสับอีแร้งจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที เนื่องจากลมรุนแรงเกินไปเลือดสดที่กระเซ็นออกมาก็ถูกบดเป็นละอองเลือด จากนั้นพายุก็ปลิวหายไปอย่างไร้ร่องรอย ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีกลิ่นเลือดเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย

“เขาเข้าใจแล้ว และความแข็งแกร่งของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว ข้าเกรงว่าอีกไม่นาน เขาจะสามารถผ่านระดับที่หนึ่งของบททดสอบแห่งสรวงสรรค์ได้ ในขณะที่ข้า… ข้าเกรงว่า ในอนาคตข้าจะออกไปจากเคหาบ่มเพาะได้ยากขึ้นเสียแล้ว” การแสดงออกของจี้อวี๋นั้นซับซ้อน จากนั้นมันก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าอันแน่วแน่ “ข้าช่วยเขามามากพอแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งและความคิดอ่านในปัจจุบัน เขาก็สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว การอยู่เคียงข้างเขาต่อไปจะเป็นการขัดขวางเส้นทางของแก่นแท้แห่งเต๋าเท่านั้น…”

ในรุ่งอรุณของเจ็ดวันต่อมา ดวงอาทิตย์อันยิ่งใหญ่ได้ขึ้นสู่ท้องฟ้าและสาดแสงสว่างส่องไปทั่วปฐพี

เฉินซีผู้นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างหน้าผา เปิดตาของเขาและมุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่หายาก

วิ้ว!

ในเวลาต่อมา เฉินซีดูเหมือนจะไม่ขยับ แต่ร่างของเขาได้ปรากฏขึ้นกลางอากาศแล้ว และปีกคู่หนึ่งที่ควบแน่นจากลมก็ปรากฏขึ้นเบื้องหลังเขา จากนั้นชายหนุ่มก็ทะยานขึ้นไปในอากาศอย่างจงใจ และภายใต้แสงอาทิตย์ยามเช้า ร่างของเขาได้ทะยานผ่านมวลเมฆจนแตกกระจาย รวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ!

ลม!

เสรีภาพ!

ร่างของเฉินซีเร็วยิ่งขึ้น เขาเป็นอิสระเหมือนกับสายลมที่พัดผ่าน ไร้รูปแบบทำให้ไม่อาจคาดเดาได้ถูก

…

การฝึกฝนในภูเขาลึกแยกตัวออกจากโลกภายนอกทำให้เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

เวลาสามเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากความกังวลและความไม่สบายใจตั้งแต่ต้น อารมณ์ของมู่ขุยก็ค่อย ๆ สงบลง

ราชาวานรทมิฬแห่งถ้ำวารีกระซิบไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นหลังจากเวลาผ่านไปนานมาก และสิ่งนี้ทำให้มู่ขุยเชื่อมั่นมากขึ้นว่าสยงผีกำลังหลอกเขาและหลอกลวงผู้อาวุโสเฉินซี หลีหู่อาจไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อถือได้ของราชาวานรทมิฬก็เป็นได้ เพราะราชาวานรทมิฬนั้นมีนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นอย่างยิ่งไม่ว่ากับเรื่องเล็กน้อยเพียงใดก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่เฉินซีจะอยู่ได้อย่างสงบเป็นเวลาถึงสามเดือนเช่นนี้

‘เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้? งี่เง่าสิ้นดี!’

มู่ขุยถือเหยือกสุราขณะที่เขาเอนกายอยู่ตรงหน้าที่พักอย่างสบาย ๆ และดื่มจนพอใจ เขาชอบวันที่เงียบสงบเช่นนี้ ผู้อาวุโสเฉินซีกำลังสอดส่องทุกอย่างอยู่บนยอดเขา หมาป่าหนุ่มจึงไม่ต้องกังวลว่าอสูรร้ายตัวอื่นที่อยู่ใกล้เคียงจะมารบกวนหรือกลืนกินอาณาเขตของเขา

ฟุ่บ!

ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในอากาศด้วยความเร็วที่ราวกับเคลื่อนย้ายพริบตา ภาพนี้ทำให้มู่ขุยกลัวจนร่างกายแข็งค้างจนเหยือกสุราในมือของเขาหล่นลงไปที่พื้นทันที ทว่าเมื่อเพ่งมอง เขาก็เห็นว่าผู้ที่มาใหม่คือผู้อาวุโสเฉินซีนั่นเอง!

มู่ขุยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย ‘เมื่อครู่นี้ข้าแสดงอาการน่าอับอายสุดขีดออกไปใช่ไหม? ทว่า… ความเร็วของผู้อาวุโสเฉินซีนั้นเร็วเกินไปจริง ๆ! เขาปรากฏตัวต่อหน้าข้าในชั่วพริบตา ใครจะไม่กลัวบ้างเล่า?’

“เตรียมแปรงและจานหมึกให้ข้าด้วย” เฉินซีเดินไปในเคหาทันทีที่เขาพูดจบ