บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 711

บทที่ 711 ตบอย่างแรง

บทที่ 711 ตบอย่างแรง

ผู้ดูแลตกตะลึงราวกับถูกท่อนไม้ฟาดใส่หัว เขาปากสั่นเล็กน้อยขณะเอ่ยถามขึ้น “คุณชาย ท่าน…อยากได้ทั้งหมดนี้ร้อยชุดจริงหรือขอรับ?”

เฉินซีมุ่นคิ้ว “หรือว่าเจ้าไม่มี?”

ผู้ดูแลรีบส่ายหัว “มีขอรับมี! รอสักประเดี๋ยวนะขอรับ ข้าจะไปจัดเตรียมมาให้” ว่าแล้วก็เหมือนมีน้ำมันป้ายอยู่ใต้รองเท้าของคนผู้นี้ อีกฝ่ายจึงรีบวิ่งหายไปทางด้านหลังโดยไว

นี่เป็นลูกค้ารายใหญ่ หากปิดการขายนี้ได้ ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องหากินไปทั้งปีเลย!

เฉินซีอดส่ายหน้าไม่ได้ ว่ากันตามตรงแล้ว แม้ราคาเสื้อผ้าเหล่านี้จะแพง แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อเขา เพราะถึงจะมีวัตถุวิญญาณ โอสถวิญญาณ หรือว่าวัตถุดิบอื่นที่คล้ายกันซึ่งหมดไปเมื่อตอนที่อยู่ในนรกขุมที่เก้าแล้ว แต่เจดีย์บำเพ็ญทุกข์ก็ยังมีน้ำอมฤตกว่าหมื่นชั่งอยู่!

เขาได้มันมาตอนที่เข้าไปในพระราชวังแห่งการรังสรรค์ในเหวเงาทมิฬ ตอนนั้นเขาชิงน้ำอมฤตในบ่อมาได้กว่าครึ่ง และทำให้เหวินเต้าหราน นักพรตเต๋าสุริยันชาด และคนอื่น ๆ ไม่พอใจ

น้ำอมฤตนั้นมีความหนาแน่น ส่องประกาย และเจือกลิ่นหอมสดชื่น ทำให้เป็นเหมือนทองหลอม ทั้งยังมีกลิ่นอายมหาเต๋าแฝงอยู่หลายส่วน แค่เพียงหยดเดียวก็มีค่ากว่าศิลาอมตะแล้ว!

ดังนั้นการใช้มันเพื่อซื้อชุดร้อยชุดก็เหมือนกับการใช้ขนวัวเส้นหนึ่งจ่ายออกไปก็เท่านั้น

เมื่อเห็นว่าเฉินซีตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าที่มีราคาแพงกว่าร้อยชุดในพริบตาเช่นนี้ หงซานก็อดรู้สึกริษยาขึ้นมาไม่ได้

ช่างฟุ่มเฟือยเสียจริง!

ผู้อาวุโสท่านนี้เก็บความสามารถไว้เสียมิด สมบัติที่ข้าเก็บสะสมมาทั้งชีวิตยังไม่มีค่าเทียบเท่ากับเสื้อผ้าพวกนี้สักชิ้นด้วยซ้ำ…

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หงซานก็มีสีหน้าขรึม

เฉินซีที่เห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวหงซาน จึงคลี่ยิ้มแล้วมองชายร่างผอมตรงหน้า “ข้าจะมอบให้เจ้าสักชุดภายหลังเช่นกัน ถือเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยนำทางให้”

หงซานชะงักไปในทันที คล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน นี่มัน…เรื่องจริงหรือ?

จังหวะนั้นเองที่เขาพลันได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง “อ้าว นั่นมันหงซานนี่? อันใดกัน? คิดจะนำขยะมามอบให้ข้าอีกแล้วหรือ? ข้าไม่อยากได้หรอก เจ้ายอมแพ้เสียเถอะ ถึงตัวข้าหร่านเจียวจะไม่ได้ตบแต่งกับใครในชั่วชีวิตนี้ แต่ข้าก็ไม่มีทางตกหลุมรักเจ้าหรอก!”

ถ้อยคำประชดประชันถากถางเช่นนี้ ส่งผลให้ใบหน้าของหงซานขึ้นสีแดง ทั้งยังกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว

เฉินซีหันไปตามเสียงนั้น ก่อนพบเข้ากับหญิงสาวผู้หนึ่งที่มีใบหน้างดงามประณีต คิ้วสีดำโก่งราวคันศร ริมฝีปากบางเฉียบ สันจมูกโด่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยแววเยาะเย้ย ผู้กำลังส่งสายตาดูถูกมองหงซาน และมุมปากเผยแววเยือกเย็น

นางเดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่างาม ใบหน้าเชิดสูง ฝีเท้าดังสะท้อนราวกับเสียงเครื่องดนตรี ก่อนที่ผู้ดูแลซึ่งอยู่ใกล้เคียงจะเผยใบหน้าเคารพให้เมื่อเห็นนาง จากนั้นก็โค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน “แม่นางหร่าน!”

หร่านเจียวทำราวกับไม่ได้ยินเสียง นางเผยสีหน้าเย่อหยิ่งราวกับนกยูงรำแพนหาง ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหงซาน มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่งเสียงหัวเราะออกมา “ข้าเพิ่งเห็นว่านอกจากเจ้าจะช่วยผู้อื่นเก็บสมุนไพรแล้ว นี่เจ้ายังไปหางานเป็นผู้นำทางอีกหรือ? น่าเสียดายที่อย่างไรก็ยังยากจนอยู่เช่นเดิม ขนาดข้ายังรู้สึกสงสารเจ้า แต่ในเมื่อวันนี้ได้พบกัน ให้แม่นางคนสวยเช่นข้ามอบอาหารให้เจ้าบ้างดีหรือไม่?”

“หร่านเจียว! เจ้าอย่าได้กล่าวล่วงเกินกันนัก! ลืมไปแล้วหรือว่าใครส่งเจ้าเข้าหอชุมนุมทรัพย์ล้ำค่าไปเป็นหญิงรับใช้ของแม่นางตระกูลเริ่น!” ใบหน้าของหงซานแดงก่ำ เขากำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือด

“ช่างน่าขันเสียจริง! ถึงไม่ได้พ่อของเจ้าช่วยเหลือ ตัวข้าหร่านเจียวก็พึ่งพาตนเองให้ประสบความสำเร็จได้อยู่แล้ว!” หร่านเจียวกอดอกพลางกล่าวเยาะ “ดูตระกูลหงของเจ้าเสียก่อน เมื่อก่อนเจริญรุ่งเรือง แต่ตอนนี้เหลือแต่ขยะเช่นเจ้าอยู่ นี่ล่ะคือวงจรโชคชะตา เจ้าเข้าใจหรือยัง?”

ว่าแล้วนางก็หันไปมองเฉินซี “คุณชายแยกทางกับเขาเถอะเจ้าค่ะ และหากท่านทำเช่นนั้น ข้าก็ยินดีที่จะมอบสมบัติอย่างหนึ่งเป็นของตอบแทน”

เฉินซีขมวดคิ้วทันที เขาเอ่ย “ข้าไม่ได้เป็นคนว่าจ้างหงซาน จึงไม่มีอำนาจใดเหนือเขา”

“เป็นเช่นนี้เอง เช่นนั้นก็ดีแล้ว” หร่านเจียวคลี่ยิ้มอย่างสุขใจ ก่อนหันมองหงซานแล้วกล่าว “หงซาน เจ้าฟังนะ เดี๋ยวนี้หางานไม่ง่าย เอาเป็นว่าเจ้ามาอยู่กับข้าดีหรือไม่? ด้วยการมาเป็นทาสรับใช้ของข้า มันยังดีเสียกว่าต้องออกไปเก็บสมุนไพรข้างนอกนั่นตั้งเยอะ”

หงซานรู้สึกว่าในอกร้อนรุ่มไปหมด เกือบจะเคี้ยวขบฟันจนแหลก “ฝันไปเถอะ!”

เพียะ!

เสียงเพียะดังก้อง!

หงซานถึงกับอึ้งไป ความรู้สึกถูกดูหมิ่นพลุ่งพล่านอยู่ภายในใจ ดวงตากลายเป็นแดงก่ำ หน้าผากมีเส้นเลือดขึ้นปูดโปน ต้องการจะกระโจนเข้าต่อสู้เต็มแก่

ทว่าหร่านเจียวยังคงรอยยิ้มเยาะเอาไว้ นางไม่คิดปิดบังแววถากถางสักนิด “หากกล้าลงมือ เจ้าได้ตายแน่ ที่นี่คือหอชุมนุมทรัพย์ล้ำค่า ไม่ใช่ตระกูลหงที่ล่มสลายของเจ้า”

ร่างของชายหนุ่มพลันแข็งทื่อ เจ้าตัวเผยสีหน้าซับซ้อนและพยายามระงับไฟแค้นในใจ เขายังอยากบ่มเพาะพลัง ยังอยากแข็งแกร่งขึ้นเพื่อสร้างตระกูลหงขึ้นมาใหม่ ดังนั้นจะยอมทิ้งทุกอย่างแล้วเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ได้อย่างไร?

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่?!” เขากัดฟันถาม

เพียะ!

หร่านเจียวใช้หลังมือตบหน้าเขาอีกครั้ง “ต้องการอะไรอย่างนั้นหรือ? หลายปีก่อนพ่อเจ้าอยากให้ข้าแต่งงานกับขยะเช่นเจ้า หากข้าไม่รีบฉวยโอกาสหนี ชั่วชีวิตนี้ก็คงถูกทำลายไปแล้ว!”

ใบหน้าของหงซานบิดเบี้ยวในทันที เขาเบิกตากว้างจนแทบถลน “เจ้า… ในเมื่อไม่ต้องการแต่งงานกับข้า เหตุใดต้องหลอกให้ท่านพ่อส่งเจ้ามาที่หอชุมนุมทรัพย์ล้ำค่าด้วย? ท่านพ่อถึงขนาดต้องคุกเข่าต่อหน้าแม่นางเริ่นเชียวนะ!”

พอพูดมาถึงท่อนสุดท้าย เขาก็ตะโกนออกมา ในใจเต็มไปด้วยความโกรธาที่จวนจะเบิดอยู่รอมร่อ