บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 795

บทที่ 795 ศัตรูมาถึงหน้าประตู

บทที่ 795 ศัตรูมาถึงหน้าประตู

สีหน้าของเวินเทียนซั่วและเวินหัวเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา

คำพูดของเฉินซีทำให้พวกเขาเข้าใจในที่สุดว่า ทาสรับใช้ที่ต่ำต้อยตรงหน้า ได้กลายเป็นที่โปรดปรานของเฉินซีในทางใดทางหนึ่ง และชายหนุ่มก็ต้องการรับเขาเป็นศิษย์!!

“เพราะเหตุใด!?” เวินหัวร้องออกมาด้วยความกระวนกระวาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ผู้อาวุโส ข้าเวินหัวนั้นไม่ได้ยอดเยี่ยมกว่าข้ารับใช้ผู้นี้หรือ? ไม่ว่าจะพรสวรรค์ ครอบครองทักษะร่างดาราทองคำ หรือสถานะ ข้าก็เป็นอ๋องน้อยของตำหนักอ๋องเวิน ส่วนการบ่มเพาะ แม้ว่าข้าจะยังเด็ก แต่ข้าก็บรรลุขอบเขตแกนทองคำหยินหยางเมื่อนานมาแล้ว เหตุใดท่านจึงเลือกทาสรับใช้เป็นศิษย์ แต่กลับไม่เลือกข้า?”

ก่อนหน้านี้ เขาคุกเข่าลงด้วยความตั้งใจที่จะยอมรับเฉินซีเป็นอาจารย์ต่อหน้าธารกำนัล แต่กลับถูกอีกฝ่ายเพิกเฉย ทำให้เปลวไฟแห่งโทสะสุมอยู่ในใจ มาตอนนี้ เมื่อได้เห็นว่าเฉินซีรับทาสรับใช้ที่ต่ำต้อยเป็นศิษย์ เวินหัวจึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ และระบายความคับข้องใจออกมาจนหมด

แน่นอนว่าเวินหัวไม่กล้าถามเฉินซีตรง ๆ ดังนั้นน้ำเสียงและสีหน้าของเจ้าตัวจึงดูเศร้าโศกอย่างมาก เหมือนกับเด็กหนุ่มที่กำลังบ่นทั้งน้ำตาพร้อมกับพยายามอ้อนวอนตัดพ้อ

เด็กที่ร้องไห้มักจะได้ขนม

ในฐานะอ๋องน้อยของตำหนักอ๋องเวิน เวินหัวได้รับการเลี้ยงดูจากบิดาของเขาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้ความคิดและสติปัญญาของเจ้าตัวเหนือกว่าคนธรรมดา ดังนั้นเวินหัวจึงเข้าใจสิ่งนี้อย่างลึกซึ้ง

แต่โชคไม่ดี เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อยเหล่านี้ จะรอดพ้นจากสายตาของเฉินซีได้อย่างไร?

และยิ่งอีกฝ่ายทำเช่นนี้ เขาก็ยิ่งไม่ชอบใจมากขึ้น เพราะเวินหัวอายุยังน้อย แต่กลับเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม ดังนั้นแล้วมันจะเป็นอย่างไรเมื่อคนคนนี้เติบใหญ่ขึ้น?

บางทีคนเช่นนี้อาจกลายเป็นทรราชที่มีอำนาจเรียกลมเรียกฝน แต่เวินหัวคนนี้เห็นแก่ตัวและโหดเหี้ยมเกินไป ดังนั้นเมื่อผลประโยชน์ถูกทำลาย อีกฝ่ายย่อมนึกถึงตัวเองเป็นอันดับแรก และไม่สนใจคนอื่น

ซึ่งเพื่อประโยชน์ของตัวเขาเอง ก็อาจเป็นไปได้มากที่เวินหัวจะละทิ้งความกรุณาจากคนอื่น มิตรภาพ หรือความสัมพันธ์ในครอบครัว และกลายเป็นคนที่ไม่รู้คุณคน

เฉินซีไม่ชอบคนแบบนี้ และเขาก็หวังเช่นกันว่าศิษย์ของเขาจะไม่กลายเป็นคนแบบนั้น

เมื่อเห็นเฉินซีนิ่งเงียบ เวินเทียนซั่วพลันรีบกล่าวด้วยรอยยิ้มทันทีว่า “ผู้กล้าแซ่เฉิน ท่านก็เห็นแล้ว บุตรชายของข้าจริงใจอย่างยิ่งที่จะกราบท่านเป็นอาจารย์ของเขา แล้ว…”

เฉินซีโบกมือขัดจังหวะเวินเทียนซั่ว ก่อนที่อีกฝ่ายจะกล่าวจบเสียอีก “อ๋องน้อยนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ และแน่นอนว่าเขาย่อมสามารถเข้าร่วมหนึ่งในสิบนิกายเซียนที่ยิ่งใหญ่ด้วยพลังของตัวเองได้แน่นอน”

เมื่อคนทั้งคู่ได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเวินเทียนซั่วและเวินหัวเปลี่ยนสี

“แต่ข้าได้กล่าวไปก่อนหน้านี้แล้ว แม้ว่าคนที่ข้าเลือกจะมีพรสวรรค์ที่ด้อยกว่า แต่ข้าก็จะเลี้ยงดูเขาอย่างสุดความสามารถของข้า ทว่าหากเป็นคนที่ข้าไม่ได้เลือก แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นปราชญ์แต่กำเนิด มันผู้นั้นก็เป็นเหมือนขยะสำหรับข้า …ที่ไร้ซึ่งความหมายใด”

คำพูดต่อไปนี้ที่เฉินซีกล่าว ทำให้สีหน้าของบิดาบุตรคู่นั้นแข็งทื่อ ด้วยพวกเขาไม่อยากเชื่อว่าเฉินซีจะปฏิเสธออกมาตรง ๆ

แต่เสิ่นเหยียนกลับรู้สึกโล่งใจ กระทั่งเกิดความรู้สึกชื่นชมและขอบคุณเฉินซีมากขึ้น

“ผู้อาวุโส ท่านช่วยบอกเหตุผลให้ข้าทราบได้หรือไม่?” เวินหัวสูดหายใจลึกและยังคงไม่พอใจ เขาจึงเอ่ยถามช้า ๆ

เฉินซีขมวดคิ้ว แล้วไม่สนใจเด็กหนุ่มอีก ก่อนจะพาเสิ่นเหยียนกลับเข้าไปในห้อง

“เพราะเหตุใด? หรือว่าข้าเวินหัวไร้ค่ายิ่งกว่าทาสรับใช้ต่ำต้อยในสายตาของเจ้า!” เวินหัวระเบิดอารมณ์ออกมาเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขากัดฟันแน่น ขณะที่เข้าขวางทางตรงหน้าของเฉินซี ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่พอใจ

เฉินซีพลันหันกลับไปมองที่เวินเทียนซั่ว

ซึ่งเวินเทียนซั่วก็รีบดึงเวินหัวกลับมาเมื่อเห็นสิ่งนี้ จากนั้นเขาก็ตวาดว่า “หุบปาก! จงแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสของเจ้าซะ!”

เอี๊ยด!

ประตูห้องพลันปิดลงในจังหวะนั้นเอง

เวินหัวรู้สึกหดหู่เมื่อเห็นสิ่งนี้ และรู้ดีว่าตนเองไม่มีโอกาสได้เป็นศิษย์ของเฉินซีอีกต่อไป

…

ภายในห้องพักที่สวยงามและโอ่อ่า

เวินเทียนซั่วและเวินหัวนั่งเผชิญหน้ากันด้วยสีหน้าเศร้าหมองอย่างยิ่ง

“เจ้าทาสรับใช้บัดซดนั่น! มันกล้าชิงวาสนาของข้าไป ข้าจะฆ่ามัน! จะฆ่ามันให้จงได้!” ในอาณาเขตของเขา เวินหัวเลิกเสแสร้ง และคำรามด้วยความโกรธออกมา

ที่หว่างคิ้วของเวินเทียนซั่วเองก็เต็มไปด้วยโทสะเช่นกัน วาสนาของบุตรชายเขากลับถูกทาสรับใช้ในตำหนักแย่งชิงไป จึงทำให้เขาโกรธแค้นเช่นกัน และถ้าไม่ใช่เพราะพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่เฉินซีได้เปิดเผยก่อนหน้านี้ เจ้าตัวคงเผากระดูกของทาสรับใช้และโปรยขี้เถ้าของมันทิ้งไปนานแล้ว

“และเจ้าแซ่เฉินคนนั้นอีก เขาดูถูกคนอื่นและไม่สนใจข้าครั้งแล้วครั้งเล่า เขาคิดว่าตนเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่เสียจริง ๆ เมื่อข้าโตขึ้น ข้าจะต้องแก้แค้นอย่างแน่นอน!” ใบหน้าที่หล่อเหลาของเวินหัวเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ในขณะที่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เผยความเกลียดชังที่มีต่อเฉินซีออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“พอได้แล้ว!” เวินเทียนซั่วขมวดคิ้วและตบหน้าเวินหัว ทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มบวมปูดขึ้นมา และเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของอีกฝ่าย

การกระทำเช่นนี้ทำให้เวินหัวรู้สึกยากจะเชื่อ และจ้องมองไปยังบิดาของเขาอย่างว่างเปล่า เพราะหากจำไม่ผิด นับตั้งแต่ยังเด็กนี่เป็นครั้งแรกที่บิดาของเขาทุบตีตัวเขา!

“โง่บัดซบ! เจ้าไม่รู้หรือว่าเภทภัยมาจากปากของเจ้าเอง!?” เวินเทียนซั่วตวาดอย่างดุเดือด “คงไม่สายที่จะกล่าวคำเหล่านี้ เมื่อเจ้าเติบใหญ่แล้ว ดังนั้นหุบปากเดี๋ยวนี้จะดีกว่า มิฉะนั้น ข้าจะเป็นคนแรกที่จะทำให้เจ้าพิการ หากยังกล้าพูดจาไร้สาระอีก!”

เวินหัวอดไม่ได้ที่จะสั่นด้วยความกลัว และเขาก็พึมพำหลังจากผ่านไปนาน “แต่ข้ายอมรับไม่ได้!”

แปะ! แปะ! แปะ!