บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 796

บทที่ 796 แม่น้ำเต๋าและภูเขามังกร

บทที่ 796 แม่น้ำเต๋าและภูเขามังกร

ร่างกายของเวินเทียนซั่วแข็งทื่อเมื่อได้ยินเงื่อนไขที่องค์หญิงเหลิ่งฉานเอ๋อร์เสนอขึ้นมา นางตั้งใจจะรับบุตรชายของเขาเป็นศิษย์นิกายวิถีกระแสสวรรค์ ทั้งยังรับเขาเป็นผู้อาวุโสด้วยอย่างนั้นหรือ?

นี่เป็นเงื่อนไขที่น่าสนใจอย่างยิ่ง!

ในฐานะที่เป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพี เวินเทียนซั่วมีความสามารถเพียงพอในการควบคุมลมฝนภายในแคว้นหวงเหลียงเท่านั้น เพราะภายในแดนภวังค์ทมิฬแห่งนี้ เขาไม่ใช่คนวิเศษวิโสอะไรมากมาย ไม่ได้คู่ควรอะไรกับนิกายที่ยิ่งใหญ่ทั้งสิบนั้นด้วยซ้ำ

ชั่วขณะหนึ่ง ใจของเวินเทียนซั่วพลันสั่นสะท้าน หากเป็นเช่นนี้ แม้ว่าเฉินซีจะตาย เขาก็คงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตำหนักแห่งนี้ เพราะอย่างไรเสีย ไม่ว่าตำหนักของเขาจะกว้างใหญ่สักเพียงใด แต่คนในตระกูลของเขานั้นก็มีเพียงไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น การจะพาพวกเขาทั้งหมดไปที่นิกายวิถีกระแสสวรรค์ด้วยกันจึงเป็นเรื่องที่ไม่ได้ยากเลย

ถึงตอนนั้น ในฐานะผู้อาวุโสของนิกายวิถีกระแสสวรรค์ ตัวเขาย่อมสามารถสร้างอนาคตที่ดีให้แก่คนในตระกูลได้อย่างแน่นอน!

“ท่านพ่อ ข้าเต็มใจขอรับ!” ก่อนที่เวินเทียนซั่วจะได้พูดอะไร เวินหัวก็ชิงพูดขึ้นเสียงดังด้วยไม่อาจระงับความตื่นเต้นในใจ “เฉินซีทำให้ข้าต้องอับอายเช่นนั้น แล้วท่านพ่อ เหตุใดท่านยังเอาแต่ลังเลอยู่อีก?”

เวินเทียนซั่วเลิกคิ้วสูง เขารีบผุดลุกยืนและมองออกไปด้านนอกห้องราวกับกลัวว่าจะมีใครได้ยินเข้า

“ท่านอ๋องอย่าได้กังวลไป พวกเราได้ปิดผนึกสถานที่แห่งนี้ไว้ตั้งแต่ที่มาถึงแล้ว ดังนั้นเสียงใด ๆ ที่เกิดขึ้นภายในรัศมีเก้าสิบจั้งนี้จะไม่สามารถเล็ดลอดออกไปได้” องค์หญิงเหลิ่งฉานเอ๋อร์หัวเราะ สีหน้าของนางเปี่ยมด้วยความมั่นใจราวกับว่าสถานการณ์ทั้งหมดอยู่ในกำมือตน

ในขณะนั้น เวินเทียนซั่วเป็นกังวลว่าบทสนทนาที่เกิดขึ้นที่นี่จะลอยไปเข้าหูของเฉินซี เพราะอย่างไรก็ดีทั้งหลวงจีนจื่ออวิ๋นและคนอื่น ๆ ก็ล้วนแต่จบชีวิตอย่างอนาถด้วยน้ำมือของชายหนุ่ม!

ทว่าเขาพลันสบายใจมากขึ้นเมื่อหญิงสาวกล่าวเช่นนั้น

“แม่นางเหลิ่ง พูดตามตรง ความแข็งแกร่งของเฉินซีในยามนี้นั้นเหนือชั้นอย่างมาก แม้เขาจะบรรลุถึงเพียงขอบเขตสถิตกายา ทว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขานั้นเทียบได้กับผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีระดับห้า…” เวินเทียนซั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา

ทว่ายังไม่ทันพูดจบ หญิงสาวก็ขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน “พวกข้ารู้เรื่องนี้ก่อนจะมาที่นี่เสียอีก อย่ากังวลไปเลยท่านอ๋อง การที่พวกข้ากล้ามาถึงที่นี่ ย่อมแปลว่าพวกข้ามีวิธีที่จะจัดการเขาอย่างแน่นอน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงหน้าอันงดงามของนางก็ฉายแววเด็ดเดี่ยวและอาฆาตแค้น

นางไม่ได้โป้ปด เมื่อปิงซื่อเทียนได้ยินว่าเฉินซีออกจากนิกายมาทำภารกิจ เขาก็ได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มไม่เพียงส่งผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีทั้งสิบสองคนออกมาเท่านั้น แต่ยังจัดหาศัสตราวุธขั้นสูงให้แก่พวกเขาด้วย!

เป้าหมายมีเพียงหนึ่งเดียวคือการบดขยี้เฉินซี!!

ซึ่งตอนที่ได้ยินว่าเฉินซีจัดการกับผู้ครองบาปมหันต์ทั้งแปดได้ด้วยตัวเอง เขาก็ตัดสินใจส่งผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีระดับหก ผู้อาวุโสอวิ๋นจูออกมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย!

และหากพวกเขายังไม่สามารถสังหารเฉินซีได้อีก ก็น่าขายหน้าแล้ว!

แน่นอนว่าเวินเทียนซั่วหาใช่คนไร้เหตุผลหรือใจโลเลอะไร เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันและพยักหน้า “ได้ ข้าตกลง ข้าจะทำตามที่แม่นางเหลิ่งสั่งทุกประการ!”

องค์หญิงเหลิ่งฉานเอ๋อร์พลันคลี่ยิ้มออกทันที นางรำพึงในใจเบา ๆ ‘เฉินซีเอ๋ยเฉินซี ถ้าครั้งนี้ข้ายังจัดการเจ้าไม่ได้อีก ข้าจะยอมรับว่าเจ้านั้นคู่ควรกับปรมาจารย์ชิง แต่หากเจ้าตายละก็ นั่นก็เป็นเรื่องที่โทษใครไม่ได้ ก็ใครใช้ให้เจ้าแข็งขืนต่อใต้เท้าปิงซื่อเทียนเล่า?’

…

ไม่กี่ชั่วยามก่อนรุ่งสาง

ที่ด้านนอกเมืองวารีเมฆา

เฉินซีตบไหล่เสิ่นเหยียนเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า “จากที่นี่ไปถึงนิกายกระบี่เก้าเรืองรองนั้นมีระยะทางประมาณหมื่นสองพันหกร้อยลี้ มันเป็นหนทางที่ยาวไกลและต้องเผชิญกับภยันตรายตลอดเส้นทาง จงรักษาตัวด้วย หากเจ้าไปถึงที่นั่นได้อย่างปลอดภัยก็จะถือว่าผ่านการทดสอบ”

เสิ่นเหยียนพยักหน้ารับคำอย่างไม่ลังเล เขาพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า “โปรดวางใจ ต่อให้ข้าต้องคลาน ข้าก็จะคลานไปให้ถึงนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง!”

เฉินซียิ้มและหยิบยันต์หยกออกมาจากถุงเก็บของ ก่อนจะส่งให้เสิ่นเหยียน “เก็บยันต์หยกนี่ไว้ เมื่อเจออันตรายก็จงหักมันเสีย แล้วมันจะปกป้องคุ้มครองเจ้า แต่เจ้าจงพึงระลึกไว้ว่ามันใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

เสิ่นเหยียนรับยันต์หยกมาไว้ในมือแล้วจึงเก็บมันไว้ด้วยความระมัดระวัง เขาคุกเข่าลงก่อนจะเอ่ย “ขอบคุณท่าน เสิ่นเหยียนจะรักษาโอกาสนี้ไว้ให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน!”

ทันที่ที่พูดจบ เขาก็ลุกขึ้น ก่อนที่ร่างผอมบางของเสิ่นเหยียนจะค่อย ๆ เลือนหายไปท่ามกลางความมืดมิดของราตรี

“สหายน้อย ข้ายังได้มอบยันต์เซียนจักรวาลให้เจ้าด้วย ฉะนั้น อย่าทำให้ข้าผิดหวัง…” เฉินซีพึมพำกับตัวเอง เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเสิ่นเหยียนจะสามารถผ่านบททดสอบนี้ไปได้อย่างราบรื่น

สายลมบางเบายามค่ำคืนพัดพาความหนาวเหน็บ เฉินซียังคงยืนตระหง่านท่ามกล่างกระแสลมเอื่อยอยู่นาน ก่อนจะหันหลังและเดินจากไป

ตราบใดที่เรื่องที่ไม่คาดฝันยังไม่เกิดขึ้น ภารกิจขจัดคนพาลของเขาก็นับว่าเสร็จสิ้น ‘สำหรับการผดุงความยุติธรรมในนามแห่งสวรรค์ ข้ายังเหลือผู้ครองบาปมหันต์อีกสองคนที่ต้องจัดการ…’ เฉินซีขบคิดเงียบ ๆ ระหว่างที่ออกเดิน

เฉินซีแหงนมองขึ้นไปอย่างเลื่อนลอย ไกลออกไปนั้นคือภูเขาร้างเต๋านภาที่ยังคงสูงตระหง่าน ก่อนที่เสียงรำพันจะแว่วภายในใจอย่างแผ่วเบา ‘ตั้งแต่ที่มาถึงเมืองวารีเมฆา ข้ายังไม่เคยได้เข้าไปสำรวจมันสักครั้ง ในเมื่อตอนนี้ข้าไม่มีเรื่องให้ต้องทำ จะลองไปดูก็คงไม่เสียหาย!’

ฟิ้วว!

เพียงชั่วพริบตา เขาก็เลือนหายไปในทันที