บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 797

บทที่ 797 จักรวาลสยบมาร

บทที่ 797 จักรวาลสยบมาร

สิ่งที่เวินเทียนซั่วพูดนั้นล้วนสมเหตุสมผล

ตอนนี้ข่าวที่ว่าเขาครอบครองแผนที่สมบัติภูเขาร้างเต๋านภา ได้รั่วไหลออกไปแล้ว และในเวลานี้ มันคงจะแพร่กระจายไปทั่วโลกแห่งการบ่มเพาะแล้ว

หากผู้บ่มเพาะต้องการกระจายข่าว มันก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก เพราะเพียงมีแผ่นหยกกับกระแสจิตธรรมดา ๆ ก็สามารถใช้แพร่กระจายข่าวไปยังทั่วทุกมุมโลกได้ในทันทีแล้ว

ในสถานการณ์ดังกล่าว การที่เวินเทียนซั่วจะรีบเดินทางเข้าสู่ภูเขาร้างเต๋านภาก่อนกำหนดนั้นก็ย่อมสมเหตุสมผล เพราะหากรั้งรอจนผู้เยี่ยมยุทธ์ภายนอกเข้ามาจำนวนมาก โอกาสที่เหตุการณ์ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้นก็คงจะเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

แม้กระทั่งผู้มีอำนาจบางคนอาจจะมาเยือนถึงประตูหน้าและเรียกร้องแผนที่ขุมทรัพย์จากพวกเขา

แต่เฉินซียังคงรู้สึกว่ามันแปลกอยู่เล็กน้อย เพราะถึงอย่างไร เขาเพิ่งปฏิเสธที่จะรับเวินหัวเป็นศิษย์เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน ด้วยนิสัยของเวินเทียนซั่วแล้ว อีกฝ่ายจะสามารถเปลี่ยนไปคุยหารือเรื่องการเดินทางเข้าสู่ภูเขาร้างเต๋านภาในเวลาอันสั้น โดยไม่มีความข้องใจเลยแม้แต่น้อยได้จริงหรือ?

“ผู้กล้าเฉิน กล่าวกันตามตรง ข้ารู้ดีอยู่แล้วว่าท่านคืออันดับหนึ่งในกลุ่มคนรุ่นเยาว์ของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง เฉินซี และหากข้าได้รับความช่วยเหลือจากท่าน การเดินทางในครั้งนี้ย่อมจะบรรลุผล โดยที่ข้าไม่ต้องกังวลถึงอันตรายใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”

เวินเทียนซั่วกล่าวด้วยความเคารพ “ผู้กล้าเฉินคิดว่าอย่างไร?”

“ไม่เลว” เฉินซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เราจะไปกันเมื่อใด?”

“ตอนนี้เลย” เวินเทียนซั่วรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง และตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“แค่ท่านกับข้าหรือ?” เฉินซีรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอีกเล็กน้อย เขายังคงรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเวินเทียนซั่วดูออกจะกระวนกระวายเกินไปหน่อย

“ยิ่งมีคนน้อยก็ยิ่งดี ด้วยความแข็งแกร่งของผู้กล้าเฉินและแผนที่ขุมทรัพย์ในมือข้า ก็ไม่จำเป็นต้องหาตัวช่วยอื่นแล้ว หากเราโชคดีพอจนพบคลังสมบัติของตำหนักเต๋านภา เราจะแบ่งมันกันคนละครึ่ง และไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาแบ่งส่วนเพิ่มอีก” เวินเทียนซั่วตอบอย่างรวดเร็ว

เฉินซีหัวเราะกับตัวเองในใจ ‘เจ้ามีเพียงแผนที่ขุมทรัพย์ แม้ว่าเจ้าจะพบคลังสมบัติ หากแต่ไม่มีกุญแจไขเปิดออก เจ้าก็ไม่อาจเข้าไปได้อยู่ดี จริงหรือไม่?’

เขาตัดสินใจแล้วว่าหากสามารถค้นหาคลังสมบัติของตำหนักเต๋านภาในระหว่างการเดินทางครั้งนี้เจอได้จริง ๆ ชายหนุ่มก็ไม่รังเกียจที่จะแบ่งปันผลประโยชน์บางอย่างให้แก่อีกฝ่าย

“ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว ไปกันเถอะ”

ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ชั่วพริบตาต่อมา ลำแสงสองสายพลันทะลวงผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน มุ่งตรงไปยังภูเขาร้างเต๋านภา

…

ระหว่างทาง เวินเทียนซั่วรู้สึกประหลาดใจที่พบว่า เฉินซีดูจะคุ้นเคยกับเส้นทางภายในภูเขาร้างเต๋านภาเป็นอย่างดี และไม่ต้องการคำแนะนำจากเขาเพื่อบินตรงไปยังจุดหมายปลายทางเลย

สิ่งนี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “ผู้กล้าเฉิน ท่านเคย…เคยมาที่ภูเขาร้างเต๋านภามาก่อนหรือ?”

“อ้อ เมื่อครู่ก่อนหน้าข้าเพิ่งมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ และเมื่อข้ากลับที่พักก็พบท่านพอดี ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ”

เฉินซีพยักหน้าและกล่าวว่า “สถานที่ที่มีแม่น้ำรูปร่างเหมือนตัวอักษร ‘เต้า’ กับภูเขาที่มีรูปร่างเหมือนหัวของมังกร นับเป็นสถานที่ที่หายากและไม่ธรรมดาจริง ๆ”

เปลือกตาของเวินเทียนซั่วกระตุกวูบเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกวิตกเล็กน้อย แผนการระหว่างตนกับนิกายวิถีกระแสสวรรค์คงไม่ได้ถูกชายผู้นี้สังเกตเห็นแล้วใช่หรือไม่?

เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองเฉินซี แต่เมื่อเห็นว่าการท่าทางของอีกฝ่ายยังคงเป็นปกติและไม่มีอะไรผิดปกติ นั่นทำให้เจ้าตัวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เวินเทียนซั่วก็คงยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เพราะปฏิบัติการครั้งนี้ก็น่ากลัวเกินไป การเคลื่อนไหวที่ผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจนำไปสู่ความตายโดยไร้ที่ฝัง ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะวิตกกังวล

“ท่านอ๋อง เป็นอะไรไป? ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรกวนใจท่านอยู่นะขอรับ?” จู่ ๆ เฉินซีก็หันกลับมา และถามขึ้นราวกับตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้

“หือ?” เวินเทียนซั่วชะงักไป จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและยิ้ม “ข้าแค่คิดว่า ในไม่ช้า ข้าอาจจะได้เห็นคลังสมบัติของตำหนักเต๋านภาในตำนานแล้ว ข้าจึงอดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เราจะพบที่นั่นอยู่นิดหน่อย”

“ท่านอ๋อง โปรดระวังตัวด้วย มีผู้เยี่ยมยุทธ์หลายคนซ่อนอยู่ใกล้กับภูเขารูปหัวมังกร จุดประสงค์ของพวกเขาชัดเจนเกินไป ท่านต้องไม่ประมาทแม้เพียงนิดนะขอรับ” ชายหนุ่มเตือน

“ผู้กล้าเฉินพูดถูก นี่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับคลังสมบัติของตำหนักเต๋านภา เราจะประมาทไม่ได้จริง ๆ” เวินเทียนซั่วพยักหน้า

เฉินซียิ้มและไม่พูดอะไรอีก

ในเวลาไม่นาน พวกเขาก็สามารถมองเห็นภูเขาที่มีรูปร่างเหมือนหัวมังกรในระยะสายตา มันถูกอาบด้วยแสงสีเงินของดวงจันทร์ สูงตระหง่านและดูงดงามยิ่ง

ทว่าทันใดนั้นเอง เฉินซีกลับหยุดเคลื่อนไหวและซ่อนตัวอยู่ในชั้นเมฆ “ท่านอ๋อง มีผู้บ่มเพาะมากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในภูเขาด้านหน้านี้ ดูเหมือนในหมู่พวกเขาจะมีผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีอยู่มากมาย เหตุใดท่านไม่เอาแผนที่ขุมทรัพย์ออกมาก่อนเล่า เราจะได้วางแผนและตัดสินใจกันว่าจะทำอย่างไรต่อ?”

เวินเทียนซั่วตกใจและรีบพูดว่า “เอาล่ะ เอาเช่นนั้นเถิด”

ขณะที่พูด เขาก็ดึงแผ่นหยกออกมาและส่งต่อให้เฉินซี “ข้าได้สิ่งนี้มาจากโรงประมูลในเมืองวารีเมฆาเมื่อครึ่งปีก่อน ตอนแรกข้าคิดว่ามันเป็นทักษะบ่มเพาะ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าแผ่นหยกครึ่งหลังจริง ๆ แล้วจะเป็นแผนที่ขุมทรัพย์ ตามที่กล่าวไว้ในแผ่นหยก มันควรจะเป็นแผนที่สมบัติที่นำไปสู่คลังสมบัติของตำหนักเต๋านภาอย่างไม่ต้องสงสัย”

เฉินซียื่นมือออกไปรับ และเริ่มตรวจสอบอย่างระมัดระวัง

เป็นดังที่เวินเทียนซั่วกล่าวไว้ ในแผ่นหยกนี้มีลวดลายของภูเขาและภูมิประเทศมากมาย โดยในบรรดาภูเขาแม่น้ำนั้น ยอดเขาที่มีรูปร่างเหมือนหัวมังกรกับแม่น้ำรูปร่างเหมือนตัวอักษร ‘เต้า’ ที่ล้อมอยู่รอบ ๆ ภูเขาเองก็ปรากฏอยู่เช่นกัน