บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 805

บทที่ 805 ความพิโรธของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง

บทที่ 805 ความพิโรธของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง

ในวันนั้น ข่าวที่เฉินซีสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีจากนิกายวิถีกระแสสวรรค์ทั้งสิบสามคน ขัดเกลาค่ายกลกระบี่จักรวาลสยบมาร และกำจัดผู้อาวุโสอวิ๋นจูที่อยู่ขอบเขตเซียนปฐพีระดับหกได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว จนสะเทือนไปทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬ

“จริงหรือ? เฉินซีเพิ่งสังหารผู้ครองบาปมหันต์ทั้งแปดไป จากนั้นก็กวาดล้างผู้บ่มเพาะอีกกลุ่ม กำจัดผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีนิกายวิถีกระแสสวรรค์ไปกว่าสิบคนด้วยตัวคนเดียวหรือ? ข้าไม่เชื่อหรอก!”

“สวรรค์โปรด! ข่าวด่วนข่าวร้อน! ผู้อยู่อันดับหนึ่งในรุ่นเยาว์ของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองมีฝีมือสะท้านฟ้ายิ่ง! กระทั่งผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีระดับหกยังตายตกด้วยเงื้อมือของเขา!”

พอได้ยินข่าวนี้แล้ว ทุกคนต่างก็ตกตะลึงเป็นธรรมดา และไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะสังหารผู้ครองบาปมหันต์ขอบเขตเซียนปฐพีทั้งแปดคนไปได้ไม่ถึงวัน กลับใช้เวลาอันสั้นกระทำเรื่องที่น่าตกตะลึงเช่นนั้นได้แล้วหรือ?

ช่างเป็นเรื่องที่อยู่เหนือหลักเหตุผล ฟังแล้วเป็นสิ่งน่าเกรงขามและน่าหวาดกลัวยิ่ง!

ผู้บ่มเพาะทั้งหมดจากสิบนิกายเซียนและหกนิกายอสูรของแดนภวังค์ทมิฬล้วนตกใจ ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีจำนวนมากที่เร้นกายบ่มเพาะต่างก็พากันตกตะลึง และออกจากการปิดด่านบ่มเพาะ เพื่อรับฟังเรื่องราวโดยละเอียดจากศิษย์ของตนทันที

ถึงขนาดที่ว่าตัวตนสูงส่งแห่งแดนไร้นามและสรวงสวรรค์สงบเงียบยังต้องเคลื่อนไหว ลืมเนตรท่ามกลางมหาเต๋าสะเทือนเลือนลั่น คล้ายมองทะลุผ่านพื้นที่มายังทิศทางเดียวกันในแดนภวังค์ทมิฬ

ในวันนั้นเอง แดนภวังค์ทมิฬก็พากันปั่นป่วน ข่าวคราวเรื่องนี้ไปเร็วดั่งพายุ ไม่ว่ามันจะพัดพาไปที่ใด พวกเขาก็มิอาจเชื่อว่าชายหนุ่มที่มีพลังขอบเขตสถิตกายาจะสามารถทำเรื่องนี้ได้จริงหรือ?

“ถึงจะมีฝีมือไร้ผู้ทัดเทียมในรุ่นเดียวกัน และอยู่ขอบเขตสถิตกายา แต่ก็คงทำเรื่องนี้ได้ยากกระมัง? หรือว่าจะได้ขอบเขตเซียนปฐพีมานานแล้ว แต่จงใจปกปิดไว้กันแน่?” บางคนคาดเดาออกมาเช่นนี้ เพราะไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี

“เป็นไปไม่ได้หรอก! หากบรรลุถึงขอบเขตเซียนปฐพีจริง เช่นนั้นก็ต้องมีปราณเซียน แต่เฉินซีไม่มีนี่” อีกคนส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ “หากใช้ระเบิดสังหารเทวะขณะที่มีพลังต่อสู้สิบเท่า ไม่แน่ว่าเขาอาจสังหารเซียนปฐพีระดับสามได้ แต่จะสามารถสังหารผู้อาวุโสอวิ๋นจูที่อยู่ขอบเขตเซียนปฐพีระดับหกได้อย่างไรกัน? มันมีส่วนที่แปลกประหลาดอยู่ ต้องมีอะไรผิดปกติแน่!” ผู้อาวุโสบางคนสังเกตเห็นจุดผิดปกติ เพราะเฉินซีแข็งแกร่งเกินไปจนเหมือนปีศาจ เหมือนสมการที่ไม่อาจทำความเข้าใจได้

“แต่นิกายวิถีกระแสสวรรค์ไม่ทำตัวชั่วร้ายในศึกนี้ไปหน่อยหรือ? ใช้ผู้สูงส่งตั้งมากมาย กระทั่งใช้อาวุธร้ายแรงอย่างค่ายกลกระบี่จักรวาลสยบมารเพื่อรับมือกับเฉินซีแห่งนิกายกระบี่เก้าเรืองรองเพียงคนเดียว หากเป็นคนอื่นก็คงถูกกำจัดไปนานแล้วกระมัง?”

พร้อมกันนั้นก็มีหลายคนที่รู้สึกไม่พอใจ พวกเขารู้สึกว่าวิธีที่นิกายวิถีกระแสสวรรค์ซึ่งเป็นหนึ่งในสิบนิกายเซียนใช้แลดูชั่วร้ายจนแทบทนไม่ได้

“ตอนนี้ก็มั่นใจกันได้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดเป็นคำสั่งของทูตเซียนปิงซื่อเทียน อย่าลืมว่าเขาก็มาปรากฏในภูเขาร้างเต๋านภาด้วย”

“มารอันเกิดจากความรักจริงแท้! เฉินซี ปิงซื่อเทียน ชิงซิ่วอี้… ระหว่างสามคนนี้ คนหนึ่งเป็นยอดอัจฉริยะที่เพิ่งมีชื่อเสียงได้ไม่นาน อีกคนคือทูตแห่งภพเซียน ส่วนคนสุดท้ายก็เวียนว่ายตายเกิดมาร้อยชาติ เคยมีชื่อเสียงเป็นที่หนึ่งเหนือแดนภวังค์ทมิฬ แต่ล้วนถูกผูกติดกันด้วยความรัก เกิดบุญคุณความแค้นระหว่างกันขึ้นมา เกิดเรื่องร้ายแรงอยู่เนือง ๆ ไม่รู้ว่าสุดท้ายหายนะอันเกิดจากรักนี้จะต้องใช้วิธีใดจึงจะหยุดมันได้?”

บางคนที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสามต่างถอนหายใจออกมา เพราะสุดท้ายแล้ว เรื่องวุ่นวาย ความแค้นความเกลียดชังและความวิบัติทั้งหลายล้วนเกิดมาจากความรักไม่ใช่หรือ?

เพราะความรัก จึงเกิดเรื่องวุ่นวายไปทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬ และมันก็ยังทำให้ศิษย์รวมถึงผู้อาวุโสนิกายกระบี่เก้าเรืองรองล้วนรู้สึกโกรธเคืองเพราะเรื่องนี้ทั้งสิ้น!!

“พวกมันสมควรตายแล้ว! นิกายวิถีกระแสสวรรค์สมควรตาย! ปิงซื่อเทียนสมควรตายยิ่ง! พวกมันรังแกศิษย์นิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดว่าในนิกายข้าไร้ผู้มีฝีมืออย่างนั้นหรือ?”

“พวกนั้นทำเกินไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตอบโต้บ้าง ไม่เช่นนั้นนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จะรักษาจุดยืนและยืนหยัดอยู่ในโลกแห่งการบ่มเพาะได้อย่างไร?”

“ทำกันเกินไปแล้ว!”

ภายในห้องโถงกลางบนยอดเขาสัประยุทธ์ ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีทั้งหมดพากันมารวมตัวกันที่นี่ ทุกคนมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างยิ่ง ปราณเซียนภายในร่างกายกู่คำราม ทำให้พวกเขาดูเหมือนอสูรโบราณที่กำลังโกรธจัด กลิ่นอายดุดันพวยพุ่งออกมา หากผู้ใดผ่านมาเห็นเป็นต้องสั่นกลัว

“ประมุขนิกายตัดสินใจเถิดขอรับ” ทั้งผมและเครายาวของผู้อาวุโสเลี่ยเผิงปลิวไปตามแรงโทสะ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่คิดคัดค้าน

ทันทีที่พูดจบ สายตาทุกคนก็พากันมองไปยังประมุขนิกายเวินหัวถิงที่นั่งอยู่ ณ ตำแหน่งศูนย์กลาง อีกฝ่ายในเวลานี้มีสีหน้าเย็นชา แตกต่างจากท่าทีอบอุ่นดังเดิมที่เคยมี นัยน์ตาทั้งสองเจือไปด้วยแววเยือกเย็น

ผ่านไปไม่นาน เขาก็ตัดสินใจและเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “จากนี้ไป สังหารทุกคนจากนิกายวิถีกระแสสวรรค์ที่ปรากฏอยู่ภายในอาณาเขตนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้าเสีย!”

“ขับไล่ทุกกองกำลังที่มีความสัมพันธ์กับนิกายวิถีกระแสสวรรค์!”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เวินหัวถิงพลันกวาดสายตามองทุกคน จากนั้นก็มาหยุดอยู่ที่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคนหนึ่ง “เรื่องนี้ข้าจะให้ศิษย์น้องเผยเลี่ยงเป็นคนจัดการ หากพวกมันกล้าขัดขืน จงสังหารทิ้งก่อนแล้วค่อยรายงานทีหลัง!”

“น้อมรับคำสั่งประมุขนิกาย!” เผยเลี่ยงเป็นชายวัยกลางคนที่มีท่าทางเย็นชาทว่าโหดเหี้ยม เมื่อได้ยินก็เอ่ยรับคำทันที

“นอกจากนี้ให้เรียกศิษย์และผู้อาวุโสทั้งหมดของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองที่กระจายตัวอยู่ระแวกนิกายวิถีกระแสสวรรค์กลับมา ตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับนิกายวิถีกระแสสวรรค์เสีย เรื่องนี้ยกให้ศิษย์น้องอวี้เฟิงจัดการ”

“รับทราบ!”

เวินหัวถิงพยักหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบ หว่างคิ้วแฝงจิตสังหาร น้ำเสียงดังประหนึ่งระฆังกังวาน ดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้องโถง “ศิษย์น้องเลี่ยเผิง เจ้านำผู้อาวุโสขอบเขตเซียนปฐพีทั้งยี่สิบเจ็ดคนจากยอดเขาจรัสเทวะ และนำค่ายกลกระบี่สังหารดาราฤกษ์ทั้งยี่สิบแปดค่ายไปด้วย เดินทางออกจากนิกายทันที จะไปที่ใดก็ได้ ภารกิจของเจ้าคือการทำอย่างไรก็ได้ให้ทุกคนในใต้หล้ารับรู้ว่าศิษย์จากนิกายวิถีกระแสสวรรค์จะถูกสังหารไม่เลือกหน้านับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป!”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ทุกคนพลันแน่ใจว่าครั้งนี้เวินหัวถิงโกรธมากจริง ๆ จนในใจเกิดจิตสังหารขึ้นมา ซึ่งในอดีตไม่ค่อยเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาก่อน!!