บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 83

ฟ้าดินสั่นสะเทือน ฝุ่นดินฟุ้งกระจายไปในอากาศ หลังจากผ่านไปสักระยะจึงกลับคืนสู่ความสงบ

เหลือไว้เพียงความเงียบสงัด!

ความเงียบที่ไม่ชอบกลปกคลุมโดยรอบ เหลือเพียงสายลมส่งเสียงหวีดหวิวยามที่มันพัดผ่าน

สายตาทุกคู่ของเหล่าอสูรจับจ้องไปยังร่างที่สวมเสื้อคลุมเปื้อนเลือดที่ยืนตระหง่านอยู่กลางอากาศ พวกมันไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น พวกมันรู้สึกสับสน ดังนั้นจึงทำได้เพียงอ้าปากค้างและไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมา

แววตาของพวกมันเต็มไปด้วยความตกตะลึงและประหลาดใจ

ฟู่!

ไม่รู้ว่าเป็นอสูรตนใดที่แค่นหายใจ แต่เสียงที่แผ่วเบาในตอนนี้กลับเสียดหูท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดเป็นอย่างยิ่ง

“คนผู้นี้มิใช่มนุษย์ธรรมดา!”

“ทั้งยังสามารถโต้กลับในยามจนตรอก?”

“คุณพระ! เต๋าแห่งสายน้ำของท่านราชาถูกเขาทำลายจริง ๆ!”

เหล่าอสูรต่างตกอยู่ในความโกลาหล เสียงร้องด้วยความประหลาดใจดังขึ้นและเงียบลงรวดเร็วอย่างน่าประหลาด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกมันทั้งตกตะลึงและความรู้สึกอันหลากหลายอย่างอธิบายไม่ถูกได้บังเกิดขึ้นพร้อมกัน

“เขาบรรลุเต๋าแห่งสายลมได้อย่างถ่องแท้ยามตกอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ไร้หนทาง พรสวรรค์ในระดับนี้ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก…” ราชาจิ้งจอกเก้าหางอุทาน

“น่าสะพรึงกลัวหรือ? แต่ข้ากลับรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องปกติที่เขาควรจะเป็นเช่นนี้” ราชาเต่าเฒ่าเอ่ยขึ้นอย่างมีเลศนัยราวกับความสำเร็จเช่นนี้มันเป็นเรื่องปกติที่เฉินซีจะต้องทำได้อยู่แล้ว

ฟุ่บ!

ทันใดนั้น มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศ มันผู้นั้นคือราชาอีกาทมิฬ ในเวลานี้ ใบหน้าของมันซีดเผือด ร่างกายโซเซไปมา และสุดท้ายมันก็ไม่อาจอดกลั้นและกระอักเลือดออกเต็มปาก

“เพราะเหตุใด! เพราะเหตุใดกัน!” ขณะที่มันจดจ้องไปยังร่างสูงซึ่งอยู่ห่างออกไป ดวงตาของราชาอีกาทมิฬเบิกโพลงราวกับพบเห็นภูตผีที่น่าสยดสยอง

การโจมตีของเฉินซีครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ทำลายเต๋าแห่งสายน้ำ แต่ทำให้ราชาอีกาทมิฬได้รับบาดเจ็บสาหัส หากไม่ใช่เพราะว่ามันหลบเลี่ยงได้ทันก็คงต้องเสียชีวิตลง ถึงกระนั้นตัวมันก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้อีกต่อไป

ข้าต้องรีบหนี!

เด็กผู้นี้มันผิดปกติเกินไป! สามารถบรรลุเต๋าแห่งสายลมได้ในชั่วพริบตา! เต๋าแห่งสายลมเป็นหนึ่งในมหาเต๋าแห่งสวรรค์และโลก ขณะที่เต๋าแห่งสายน้ำเป็นเต๋ารองแห่งธาตุน้ำ ด้วยเหตุนี้เองจึงเหมือนหิ่งห้อยที่ประชันแสงกับดวงจันทร์ทำให้ไม่อาจต้านทานได้! หากข้ายังคงดื้อรั้นต่อสู้ไป อาจจะต้องถูกฆ่าตาย…

ความคิดเหล่านี้แวบเข้ามาในหัวของราชาอีกาทมิฬอย่างรวดเร็ว และในทันทีมันได้ตัดสินใจที่จะหลบหนี

เจ้าคิดหนีหรือ? เฉินซีมองอย่างเหยียดหยามพลันควบคุมกระบี่บินด้วยจิต

ฟิ้ววว!

กระบี่ท่องปรภพกรีดผ่านท้องฟ้ารวดเร็วประหนึ่งอัสนี ราชาอีกาทมิฬไม่ทันได้หลบก็ถูกแทงทะลุด้านหลังศีรษะอย่างแม่นยำเฉียบขาด

ปุ!

เลือดพวยพุ่งออกราวกับน้ำพุ ราชาอีกาทมิฬไม่ทันจะแผดร้องโหยหวนก็ขาดใจตายร่วงหล่นลงจากอากาศ

ฟิ้ว!

หลังจากที่ลงมือ เฉินซีก็ไม่ได้สนใจศพของราชาอีกาทมิฬ เขารีบหันหลังกลับและบินทะยานกลับไปยังหุบเขาจันทราโหยหวนในทันที

ไม่มีอสูรตนใดกล้าขัดขวางเขา เพราะในตอนนี้ในใจอสูรทุกตน ชายหนุ่มเปรียบดั่งเทพเจ้าแห่งความตาย! เป็นผู้บ่มเพาะมนุษย์ที่สามารถสังหารราชาอีกาทมิฬด้วยกระบี่เพียงครั้งเดียว

…

ภายในหุบเขา

“เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดภายนอกถึงไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว? เฉินซียังปลอดภัยดีหรือไม่?” ต้วนมู่เจ๋อรู้สึกกังวล ก่อนหน้านี้ กระแสลมอันน่าสะพรึงกลัวได้โหมกระหน่ำแทบจะบดขยี้ใจกลางภูเขาจนพังทลาย ทว่าตอนนี้กลับไม่มีสุ้มเสียงใด ๆ จากภายนอก และมันก็เงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

ตู้ชิงซีและซ่งหลินต่างก็สับสนและวิตกกังวลเช่นเดียวกัน

“จบสิ้นแล้ว… เฉินซีตายแล้ว พวกเราจะถูกกลั่นเป็นโอสถ ถ้าเขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เขาควรจะปลดพันธนาการของพวกเราก่อนแล้วค่อยไปสู้กับราชาอีกาทมิฬ แต่ตอนนี้ความหวังของพวกเราถูกทำลาย โอกาสหลบหนีหายสิ้นไปหมดแล้ว!” มู่หลงเว่ยรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง นางคร่ำครวญราวกับเพิ่งสูญเสียพ่อแม่

“หุบปากซะ!” ต้วนมู่เจ๋อตวาดออกไป

“ช่างไร้ยางอาย!” ซ่งหลินกล่าวอย่างเหยียดหยาม

…

ภายในคุกเกิดการโต้เถียงอย่างดุเดือด เนื่องจากพวกเขาไม่ทราบผลของการต่อสู้ ความเศร้าโศกและความโกรธเกรี้ยวในใจของผู้คนถึงจุดที่ไม่อาจยับยั้งและระเบิดออกมาจนหมดสิ้น

ในเวลานี้เองที่เสียงฝีเท้าได้ดังขึ้น ทำให้เสียงโต้เถียงที่เกิดขึ้นภายในห้องกริบไปในทันทีจนกลายเป็นความเงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเท่านั้นที่ยังคงดังก้องกังวาน

“จบสิ้นแล้ว เลือดและวิญญาณของเราจะต้องถูกสกัดออกไป!” มู่หลงเว่ยหลับตาปี๋ สีหน้าของนางหวาดกลัวสุดขีด

ในใจของคนอื่น ๆ รวมถึงกลุ่มของตู้ชิงซีต่างรู้สึกตื่นตระหนก เมื่อฝีเท้าก้าวใกล้เข้ามา หัวใจของพวกเขาเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดเต้นแรงมากราวกับกลองศึกถูกลั่น

เงาร่างหนึ่งมาถึงหน้าประตู