บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 851

บทที่ 851 เจดีย์ต้าเหยี่ยน

บทที่ 851 เจดีย์ต้าเหยี่ยน

นครหลวงสี่จักรพรรดิ

มันเป็นเมืองที่อยู่ ณ ใจกลางพิภพยันต์อักขระ มีขนาดกว้างขวางยิ่งนัก แต่ก็เป็นสถานที่โบราณที่สุดเช่นกัน อิฐสร้างกำแพงทั้งหลายและหินที่ใช้ปูทางเดินเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา ดูมีอายุอย่างยิ่ง

ทุกคนรู้ดีว่านครหลวงนี้เป็นเมืองแรกที่เกิดขึ้นเมื่อพิภพยันต์อักขระถูกสร้างขึ้น จักรพรรดิตะวันออก จักรพรรดิแห่งความมืด ราชินีวิหคอมตะ และบรรพบุรุษอสูรเป็นผู้สร้างพิภพยันต์อักขระขึ้นมาผู้ครอบครองพลังที่เอื้อมคว้านภาได้ เป็นผู้สร้างสถานที่แห่งนี้ขึ้นมา

เวลาผ่านไปนับไม่ถ้วน ชื่อเสียงของที่นี่ได้ดึงดูดผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งหลายให้เดินทางเข้ามา ทั้งเข้ามาท่องเที่ยวและรั้งอยู่ในเมืองเพื่อค้นหาร่องรอยที่ตัวตนยิ่งใหญ่เหล่านั้นทิ้งไว้เมื่อหลายปีก่อน

แต่การจะเข้าเมืองแห่งนี้ไม่ได้ง่ายดายเลย

เหตุผลก็คือต้องใช้พลังธรรมเทพ ยกตัวอย่างเช่น หากเฉินซีไม่รวมพลังธรรมเทพจนได้สามหมื่นดวง ไม่ว่าเขาจะเก่งกล้าสามารถจนมีพลังบ่มเพาะสูงส่งเพียงใดก็ไม่สามารถเข้าเมืองได้

นี่นับว่าเป็นกฎเหล็ก เป็นกฎที่ตระกูลใหญ่ทั้งสี่คอยดำรงรักษาไว้ นับตั้งแต่โบราณมาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครแหกกฎข้อนี้ได้

อีกทั้งนอกจากสมาชิกตระกูลใหญ่ทั้งสี่แล้ว ผู้อื่นยังไม่สามารถเข้านครหลวงก่อนวันเปิดเจดีย์ต้าเหยี่ยนได้

เพราะในตอนนั้นทั่วทั้งเมืองจะถูกปกคลุมไปด้วยการป้องกันจากเจดีย์ต้าเหยี่ยน ดังนั้นคนอื่นจึงสามารถเข้ามาในเมืองได้เมื่อเจดีย์ต้าเหยี่ยนเปิดแล้วเท่านั้น

เมื่อเฉินซีเข้าเมืองมาภายใต้การนำทางของเหลียงปิง เขาจึงพบว่าถนนสายโบราณเส้นนี้เต็มไปด้วยผู้บ่มเพาะมากมาย ยิ่งเข้าใกล้ใจกลางเมืองเท่าไร ก็ยิ่งเห็นคนหนาตามากขึ้นเท่านั้น

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือผู้มีพลังบ่มเพาะต้อยต่ำที่สุดคือตัวตนขอบเขตสถิตกายา อีกทั้งยังมีจำนวนไม่มาก ส่วนมากจะเป็นตัวตนขอบเขตเซียนปฐพี

ถึงขนาดที่พบเจอผู้มีกลิ่นอายน่าเกรงขามอยู่บ่อยครั้ง และหากไม่เกินคาด พวกเขาเหล่านี้ก็คงเป็นตัวตนขอบเขตเซียนสวรรค์!

แต่ผู้สูงส่งเหล่านี้แวบผ่านสายตาเขาเพียงชั่วขณะก่อนจะหายไปในฝูงชน ว่องไวดั่งปรอท ไม่อาจติดตามการเคลื่อนไหวได้เลย

ข้อเท็จจริงเหล่านี้ซัดเข้ากลางใจเฉินซีอย่างแรง เมื่อเปรียบเทียบแล้ว พลังบ่มเพาะของเขาก็นับว่าต้อยต่ำที่สุดในหมู่ผู้เยี่ยมยุทธ์ภายในนครหลวงแห่งนี้! แน่นอนว่าเป็นเพียงเฉพาะพลังบ่มเพาะ ไม่นับความแข็งแกร่งในการต่อสู้

แต่กระนั้นก็ทำให้เขารู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งผู้อื่นเก่งกาจเพียงใด ยิ่งหมายความว่าศัตรูย่อมดุร้ายมากเท่านั้น โชคดีที่เขาไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง

จริง ๆ ก็เห็นกันเด่นชัดอยู่แล้ว ผู้ที่สามารถรวบรวมพลังธรรมเทพสามหมื่นดวงและเข้ามาในนครหลวงแห่งนี้ได้จะมีพวกอ่อนด้อยวิชาด้วยหรือ?

“ไม่จำเป็นต้องกังวลมากนัก นอกจากเรื่องความแข็งแกร่งแล้วก็ยังต้องมีความสามารถระดับหนึ่งถึงจะสามารถขึ้นไปยังเจดีย์ต้าเหยี่ยนได้” เถิงหลานที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “แต่ความสามารถนั้นมีเพียงตระกูลใหญ่ทั้งสี่เท่านั้นที่มี”

“อ้อ?” เฉินซีเลิกคิ้วสูง หากเป็นเช่นนั้น เขาก็คลายความกังวลได้พอสมควร

“เจ้าเองก็รู้ว่าตระกูลใหญ่ทั้งสี่เป็นผู้ควบคุมไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์ เจดีย์สยบพิภพ ตราประทับเทพปฐพี และกระบี่สะบั้นเต๋า สมบัติศักดิ์สิทธิ์โกลาหลทั้งสี่ชิ้นนี้ส่งต่อกันมาตั้งแต่ยุคโบราณ เป็นสิ่งที่ช่วยให้ผู้สูงส่งทั้งสี่สร้างพิภพยันต์อักขระขึ้นมา ดังนั้นพวกมันจึงแตกต่างจากสมบัติอมตะจนเทียบกันไม่ได้”

เถิงหลานพูดขึ้นช้า ๆ “สำคัญกว่านั้นคือ เมื่อใช้ของเหล่านั้นแล้วก็จะเข้าเจดีย์ต้าเหยี่ยนได้ง่ายยิ่งขึ้น แน่นอนว่ามันก็แค่ตัวช่วยเท่านั้น ย่อมขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งและโชคของผู้ใช้ในการขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งเจดีย์ต้าเหยี่ยนด้วย ถึงกระนั้นการที่มีสมบัติศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้อยู่ ก็มากพอจะเหนือกว่าคนอื่นที่ต้องเข้าเจดีย์ต้าเหยี่ยนเหมือนกันได้แล้ว”

เฉินซีพยักหน้าด้วยเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายยิ่ง หากเจดีย์ต้าเหยี่ยนเปรียบเหมือนมีพุ่มไม้ใหญ่ปกคลุม การถือครองสมบัติศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ชิ้นนี้ก็เหมือนมีคมเคียวที่สามารถเกี่ยวเฉือนพุ่มไม้จนขาดได้ ในขณะที่คนอื่น ๆ ได้แต่ใช้มือเปล่าปีนป่ายเท่านั้น

จากนั้นเขาก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า “หรือแม่นางเหลียงจะถือไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์อยู่?”

เถิงหลานพยักหน้า จากนั้นส่ายหัวกล่าวว่า “ไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์ของจริงอยู่ในภพเซียนเมื่อนานมาแล้ว คุณหนูใหญ่เพียงแต่ถือของปลอมไว้เท่านั้น มีเพียงกระแสพลังของไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์อยู่”

“ของปลอมหรือ?” เฉินซีชะงักไป

“ใช่แล้ว ไม่เพียงตระกูลเหลียงเท่านั้น ตระกูลอื่น ๆ อย่าง หลัว อิน และตระกูลกู่ก็เช่นกัน” เถิงหลานอธิบายอย่างใจเย็นยิ่งนัก “สมบัติศักดิ์สิทธิ์โกลาหลทั้งสี่ได้จากไปนานแล้วหลังจากที่พิภพยันต์อักขระถูกสร้างขึ้น ตระกูลใหญ่ทั้งสี่เพียงเก็บรักษากระแสพลังที่พวกมันหลงเหลือไว้เท่านั้น”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เถิงหลานก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “อย่างไรเสีย ความแข็งแกร่งของตระกูลใหญ่ทั้งสี่ก็ไม่ได้มากพอจะเก็บรักษาสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถสร้างโลกขึ้นมาเช่นนั้นได้อยู่แล้ว เพราะมันรังแต่จะนำภัยพิบัติมาสู่ตัวเท่านั้น”

ชายหนุ่มถึงได้เพิ่งเข้าใจในตอนนี้

“เรามาถึงแล้ว” จังหวะนั้นเอง เหลียงปิงที่เดินนำอยู่ทางด้านหน้าก็หยุดฝีเท้าลง

เฉินซีจึงเงยหน้าขึ้น รู้สึกไหววูบภายในใจทันทีเมื่อได้เห็นภาพของเจดีย์ต้าเหยี่ยน

ภายในการมองเห็นนั้น เขาเห็นเจดีย์สัมฤทธิ์ตั้งตระหง่านสูงเสียดฟ้า ทั่วทั้งตัวเจดีย์สะท้อนแสงอ่อนโยนออกมา ปลดปล่อยกระแสปราณมงคลและกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์

กระแสปราณมงคลและกลิ่นอายความศักดิ์สิทธิ์พวยพุ่ยพร้อมกับอักขระยันต์ ราวกับงอกปีกกระพือบินไปรอบ ๆ เจดีย์ และทิ้งร่องรอยลึกล้ำไม่อาจอธิบายได้เอาไว้