บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 852

บทที่ 852 เจดีย์สิบชั้น

บทที่ 852 เจดีย์สิบชั้น

เช้าวันต่อมา

ยังไม่ทันรุ่งสาง ทั่วทั้งนครหลวงสี่จักรพรรดิต่างส่งเสียงอึกทึกคึกคัก คลื่นผู้บ่มเพาะก้าวออกมาโดยที่ยังไม่เช้าด้วยซ้ำ ต่างคนต่างมุ่งหน้าสู่ใจกลางนครหลวง

เฉินซี เหลียงปิง และเถิงหลานออกเดินทางเช่นกัน เมื่อพวกเขามาถึงตรงหน้าเจดีย์ต้าเหยี่ยน ท้องนภาที่ย้อมด้วยสีดำพลันถูกทะลวงด้วยลำแสงแรกแห่งรุ่งสาง!

รุ่งสางมาเยือน สาดส่องทั่วแดนดิน

เจดีย์ต้าเหยี่ยนที่เดิมตั้งตระหง่านอย่างเงียบงันในราตรี บัดนี้ถูกปกคลุมด้วยกลุ่มแสงพร่ามัวเจิดจ้า ตั้งตระหง่านอยู่ในท้องนภา ราวกับกำลังตื่นจากการหลับใหลอันเป็นนิรันดร์

แสงทองธรรมเทพวูบไหว แสงศักดิ์สิทธิ์ล้นหลาม อักขระยันต์นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในนั้น นิมิตขนาดใหญ่นี้ช่างเหมือนปาฏิหาริย์ จนผู้คนอดหวนคิดไม่ได้ …ในตอนนั้น ใครเป็นผู้สร้างเจดีย์ต้าเหยี่ยนไว้? แล้วคนผู้นั้นมาจากที่ใดกัน?

ไม่มีผู้ใดรู้!

แม้กระทั่งทายาทของตระกูลโบราณอย่างเหลียงปิง ยังไม่สามารถให้คำตอบที่แน่ชัดได้

ราวกับว่าตั้งแต่เริ่มเปิดพิภพยันต์อักขระมา เจดีย์อันน่าอัศจรรย์นี้ได้มีมาก่อนแล้ว และได้กลายเป็นหัวใจของทั่วทั้งพิภพยันต์อักขระ อีกทั้งยังเป็นแหล่งกำเนิดของพลังธรรมเทพในสวรรค์และโลกแห่งนี้

เฉินซียืนอยู่ในฝูงชน ชำเลืองมองไปมา ก่อนจะพบกับร่องรอยของพวกหลัวจื่อเซวียนในทันที เพราะพวกเขาสะดุดตาเกินไป รอบพื้นที่ที่คนกลุ่มนี้อยู่ ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้ ทำให้พวกเขาโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน!

เมื่อเขาชำเลืองมอง หนานซิ่วจง ฉู่เซียว เฉาเหอและคนอื่นคล้ายกับสังเกตเห็นเช่นกัน จึงหันมามอง เมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นเฉินซี ความแค้นและจิตสังหารที่ไม่ปิดบังพลันปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกเขา

มีเพียงหลัวจื่อเซวียนที่ยิ้มเล็กน้อย มุมปากของเขายกขึ้นอย่างเหยียดหยัน

ทว่าเฉินซียังคงไม่แสดงสีหน้า ก่อนจะถอนสายตากลับมา

เถิงหลานยิ้มอ่อนอยู่ทางด้านข้างแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องห่วง ก่อนจะเข้าไปในเจดีย์ต้าเหยี่ยน พวกเขาจะไม่ลงมือ ต่อให้ทำจริง ก็ต้องรอจนกว่าจะไปถึงชั้นแปดของเจดีย์ต้าเหยี่ยนก่อน”

เฉินซีประหลาดใจ แล้วจึงถามว่า “แบบนี้มีความหมายว่าอย่างไร?”

เถิงหลานอธิบายอย่างอดทน

ที่จริงแล้วมันเรียบง่ายมาก ภายในเจดีย์ต้าเหยี่ยนมีโลกเป็นของตัวเอง โดยแบ่งออกเป็นสิบชั้น เคล็ดวิชาลึกลับจะซ่อนอยู่ในชั้นที่สิบ

ซึ่งทุกชั้นในเจดีย์ต้าเหยี่ยนนั้นเต็มไปด้วยข้อห้ามและภัยคุกคามมากมาย ยิ่งขึ้นไปชั้นสูงเท่าไร ข้อห้ามยิ่งทรงพลังมากเท่านั้น ภัยคุกคามยิ่งมากตาม

โดยเฉพาะชั้นที่เก้า มันเหมือนกับคูน้ำ แม้ผ่านยุคสมัยนับไม่ถ้วน ก็ไม่อาจทราบได้ว่ามีผู้คนเท่าไรที่ติดอยู่บนชั้นเก้า โดยในบรรดาพวกเขา มีกระทั่งผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนสวรรค์รวมอยู่ด้วย!

ทว่าสำหรับสมาชิกของสี่ตระกูลใหญ่ มันกลับไม่ใช่เรื่องยากนัก ด้วยความช่วยเหลือของสมบัติศักดิ์สิทธิ์โกลาหลอย่างไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์ ตราประทับเทพปฐพี เจดีย์สยบพิภพ และกระบี่สะบั้นเต๋า ทำให้พวกเขาสามารถเข้าไปได้อย่างราบรื่น

แน่นอนว่าเมื่อเข้าสู่ชั้นที่เก้า ก็จะสามารถไปถึงชั้นที่สิบได้ แต่นอกจากความช่วยเหลือของสมบัติศักดิ์สิทธิ์โกลาหลเหล่านี้แล้ว พวกเขายังต้องพึ่งความแข็งแกร่งและวาสนาของตัวเองด้วย!

เหตุผลที่เถิงหลานกล่าวเช่นนั้น ก็เพราะหลัวจื่อเซวียนจะต้องเลือกลงมือในชั้นที่แปดของเจดีย์ต้าเหยี่ยน ส่วนหนึ่งก็เพราะเหตุผลนี้… แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือ หากได้ไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์มาครอบครอง กอปรกับกระบี่สะบั้นเต๋าที่เจ้าตัวมีอยู่ก่อนแล้ว รวมถึงตราประทับเทพปฐพีในมือของกู่หลิวสุ่ย จึงมีความหวังที่จะเข้าสู่ชั้นที่สิบมากขึ้น

หากไม่ใช่เพราะการสูญเสียเจดีย์สยบพิภพของตระกูลอิน ทันทีที่สมบัติศักดิ์สิทธิ์โกลาหลสี่ชิ้นรวมเข้าด้วยกัน พวกเขาย่อมเข้าสู่ชั้นที่สิบได้อย่างแน่นอน ซึ่งเรื่องเช่นนั้นเคยเกิดขึ้นหลายครั้งในประวัติศาสตร์ของพิภพยันต์อักขระ

น่าเสียดาย สมบัติมีเพียงชิ้นเดียว กอปรกับความบาดหมางและความแตกแยกของสี่ตระกูลใหญ่ พวกเขาย่อมไม่เต็มใจที่จะยกสมบัติศักดิ์สิทธิ์โกลาหลของตระกูลตัวเองให้ผู้อื่นใช้

เมื่อเฉินซีทราบเรื่องราวทั้งหมดนี้แล้ว ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่า หลัวจื่อเซวียนจะไม่ทำอันใดที่ด้านนอกของเจดีย์ต้าเหยี่ยนแน่ ด้วยกังวลว่าจะเป็นการกดดันมากเกินไป จนเหลียงปิงจากไปพร้อมกับไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์ ซึ่งแบบนั้นจะเท่ากับได้ไม่คุ้มเสีย!

“ที่จริง แม้จะไม่ได้รับความช่วยเหลือของไม้บรรทัดหยั่งรู้สวรรค์หรือของชิ้นอื่น ก็ยังมีคนที่สามารถเข้าสู่ชั้นที่เก้าของเจดีย์ต้าเหยี่ยน จนทะลวงสู่ชั้นที่สิบได้สำเร็จ”

ดวงตาของเถิงหลานทอประกายด้วยความประหลาดใจ เขากล่าวช้า ๆ ว่า “เหมือนกับอาหลี …ตอนนั้นนางอยู่เพียงลำพัง ก็ยังขึ้นสู่จุดสูงสุดของเจดีย์ จนได้สมบัติลึกลับไปชิ้นหนึ่ง”

เฉินซีลูบจมูก ลอบถอนหายใจออกมา ยิ่งเข้าใจศิษย์พี่มากเท่าไร ก็ยิ่งตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไป แข็งแกร่งจนไม่สามารถคาดเดาได้ว่าการบ่มเพาะของอีกฝ่ายไปถึงขั้นไหน

หลังจากนั้น เขาพลันตระหนักปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้ ก่อนจะถามว่า “ชั้นบนสุดของเจดีย์ต้าเหยี่ยนมีสมบัติอยู่ทั้งหมดกี่ชิ้น?”

เถิงหลานยิ้มก่อนส่ายหน้า “ทุกสามพันปี เจดีย์ต้าเหยี่ยนจะเปิดออกหนึ่งครั้ง ทุกครั้งที่เปิด สมบัติชิ้นหนึ่งจะปรากฏขึ้น เหตุผลสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีใครอธิบายได้ เว้นแต่…”

“เว้นแต่อันใด?” เฉินซีถาม

“เว้นแต่ว่าสักวัน จะมีใครสักคนสามารถพิชิตเจดีย์นี้ได้อย่างแท้จริง ความลึกลับที่อยู่ข้างในอาจจะถูกค้นพบก็เป็นได้” เถิงหลานตอบอย่างแผ่วเบา จากนั้นหัวเราะกับตัวเอง ราวกับรู้สึกว่ากำลังพูดจาเหลวไหล

หลายยุคสมัยที่ผ่านมา เจดีย์ต้าเหยี่ยนตั้งอยู่ที่นี่มานานเท่าใดไม่ทราบ มียอดฝีมือนับไม่ถ้วนที่โชคดีพอจะได้เข้ามา แต่ไม่มีใครสามารถพิชิตได้ จนกระทั่งตอนนี้!

วิ้ง!

ในตอนนี้ เสียงใสราวกับระฆังยามเช้ากลองยามเย็น พลันดังก้องทั่วสวรรค์และปฐพี สะเทือนจิตใจ

“มันกำลังจะเปิดออก!”