บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 939

บทที่ 939 ศัตรูของตระกูลชุย

บทที่ 939 ศัตรูของตระกูลชุย

ในพื้นที่ มีมือกระบี่สวมชุดดำผู้หนึ่งยืนอยู่

กระบี่ในมือของคนผู้นั้นยาวและแคบ เรียวดั่งข้อนิ้ว เป็นสีดำสนิทไร้ประกาย ตัวกระบี่คล้ายกับอสรพิษพ่นพิษร้ายออกมา มันไล่ตามเป้าหมายอย่างรวดเร็ว ทั้งแม่นยำ โหดเหี้ยม เอาแน่เอานอนไม่ได้ เพื่อให้การลอบสังหารเป็นไปอย่างไร้ที่ติ!

รูปแบบการต่อสู้เช่นนี้ไม่ได้มุ่งสร้างความเสียหายเป็นวงกว้าง แต่ถ้าใช้เพื่อลอบสังหารศัตรู มันย่อมมากพอที่จะปลิดชีพได้ในครั้งเดียว!

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือเฉินซีสามารถคาดการณ์การเคลื่อนไหวของศัตรูล่วงหน้าได้ หาไม่แล้ว ทันทีที่ปราณกระบี่ทะยานออก มันย่อมมากพอที่จะดับชีวิตของชายหนุ่มลงในชั่วพริบตา!

‘’ไม่มีทาง! ชายผู้นี้มีการบ่มเพาะเทียบเท่าขอบเขตแกนทองคำหยินหยางเท่านั้น ส่วนมือกระบี่ในชุดสีดำ…อีกฝ่ายบ่มเพาะอยู่ราวขอบเขตเซียนปฐพีระดับสี่เชียวนะ…’

ถึงกู่เทียนจะเป็นมือกระบี่เช่นกัน แต่เขากลับรู้สึกรับมือยากเวลาปะทะกับมือกระบี่ชุดดำตรงหน้า จนทำให้ใบหน้าซีดเซียว เหงื่อเย็นไหล่ท่วมแผ่นหลัง

ส่วนผู้คุ้มกันเหล่านั้นมีรากฐานการบ่มเพาะเพียงขอบเขตสถิตกายา ดังนั้นจึงไม่สามารถช่วยเหลือสิ่งใด พวกเขาได้แต่ยืนดูด้วยความกังวล

“พี่ใหญ่เฉินซี รีบช่วยท่านอากู่เทียนเร็วเข้า!”

ชุยชิงหนิงกล่าวเสียงต่ำ ตอนนี้นางยังคงตัวแนบชิดกับร่างของเฉินซี เผยให้เห็นเพียงโครงหน้าเรียวเล็กอันขาวซีดที่เต็มไปด้วยร่องรอยความกังวล

“ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรหรอก”

เฉินซีตบบ่าของเด็กสาวเป็นการปลอบประโลม

ตึ้ง!

มันเป็นไปตามที่เฉินซีคาดเดา มือกระบี่ชุดสีดำพลันเสือกแทงกระบี่ออกไปหลายหน กดดันให้กู่เทียนล่าถอยขณะที่ร่างวูบไหว ดีดตัวออกจากวงต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย

“ครั้งหน้าพวกเจ้าหนีไม่รอดแน่!”

มือกระบี่ชุดสีดำหันหลัง ชำเลืองมองไปยังเฉินซี ก่อนร่างของเขาจะวูบไหวราวกับสายฟ้าฉีกผ่านความว่างเปล่า และหายตัวไปกับความมืดรอบข้าง

ตุบ!

กู่เทียนไม่สามารถทนรับสิ่งนี้ไหวอีกต่อไป เขาทรุดนั่งลงกับพื้น หอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ เช่นเดียวกับใบหน้าที่เผยความตื่นกลัวออกมาเล็กน้อย

“หัวหน้ากู่เทียน ท่านปลอดภัยหรือไม่?”

“ท่านอากู่เทียน!”

สิ้นเสียง ชุยชิงหนิงกับกลุ่มผู้คุ้มกันต่างปรี่เข้ามา

เฉินซีที่เห็นเช่นนั้น จึงมองไปยังจุดที่นักฆ่าชุดดำหายไป พลางครุ่นคิดบางสิ่ง… การลอบสังหารครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมีเขาอยู่ เกรงว่าอีกฝ่ายคงทำสำเร็จไปแล้ว!

…และการที่สามารถส่งนักฆ่าจากขอบเขตเซียนปฐพีระดับสี่มาไล่ฆ่าชุยชิงหนิงได้ ย่อมแสดงให้เห็นว่าตัวตนของเด็กสาวนางนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอันอธิบายำไม่ได้อย่างแน่นอน!

“อีกฝ่ายกำลังเตือนข้าอย่างนั้นหรือ?”

สัญชาตญาณของเฉินซีกำลังบอกว่า สายตาของมือกระบี่ชุดดำก่อนที่จะจากไปนั้น กำลังจ้องตรงมาที่เขา ทว่าชายหนุ่มไม่ได้เก็บมาคิดจริงจังมากนัก

หากพบกันในครั้งหน้า ความแข็งแกร่งของเขาย่อมไม่อ่อนแอเท่าตอนนี้อย่างแน่นอน!

“คนผู้นั้นเป็นใคร?” เฉินซีก้าวมาข้างหน้าพลางเอ่ยถาม

“เขาคือชิงเซียว!”

หนึ่งในผู้คุ้มกันเผยสีหน้าแปลกประหลาด น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ “เขาคือนักฆ่าลึกลับที่กำลังโด่งดังในยมโลกตอนนี้ ทักษะการลอบสังหารของเขาแข็งแกร่งยิ่ง ศัตรูมีน้อยนัก ขณะที่มีปรมาจารย์นับไม่ถ้วนตายตกด้วยกระบี่ของเขา โดยเฉพาะในช่วงปีที่แล้ว เขาลงมือเพียงลำพัง ก็สามารถลอบสังหารบรรพชนเฒ่าขอบเขตเซียนปฐพีระดับเจ็ดจากนิกายใหญ่โตได้ ทำเอาทั่วหล้าตกตะลึงเลยล่ะ”

หลังจากหอบหายใจสักพัก ผู้คุ้มกันคนนั้นก็กล่าวต่อว่า “ว่ากันว่าหากต้องการให้ชิงเซียวลงมือ จำเป็นต้องว่าจ้างด้วยสมบัติอมตะเป็นอย่างน้อย! และขอเพียงเป้าหมายถูกเขาจับจ้อง มันย่อมไม่มีทางพลาดอย่างเด็ดขาด!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เจ้าตัวอดมองไปยังเฉินซีไม่ได้ สีหน้าดูแปลกประหลาดพิกล

ว่าจ้างด้วยสมบัติอมตะหรือ?

เฉินซีประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่ได้ทันสังเกตว่า ผู้คุ้มกันเหล่านั้นกำลังจ้องมองมา และสีหน้าของพวกเขาแปลกประหลาดและซับซ้อนยิ่ง

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณน้องเฉินซีแล้ว!”

เมื่อกู่เทียนลุกขึ้น เจ้าตัวก็ได้กล่าวขอบคุณอย่างเคร่งขรึม

การลอบโจมตีของชิงเซียวในครั้งนี้ไร้สัญญาณเตือนใด และแม้แต่ตัวของกู่เทียนก็ยังไม่กล้ามั่นใจว่า ตัวเองจะตรวจจับการโจมตีเมื่อครู่ได้หรือไม่ แต่ว่า…เฉินซีกลับหลบการโจมตีปลิดชีวิตของชิงเซียวได้อย่างคาดไม่ถึง!

ที่สำคัญกว่านั้นคือชายผู้นี้ช่วยชีวิตคุณหนูของเขาเอาไว้ได้สำเร็จ…

ถึงแม้จะเห็นภาพทั้งหมดนี้กับตา แต่กู่เทียนก็ยังรู้สึกยากจะเชื่อ เพราะความแข็งแกร่งของเฉินซีอยู่เพียงขอบเขตแกนทองคำหยินหยางเท่านั้น ดังนั้นจึงบอกได้ยากว่าชายหนุ่มผู้นี้โชคดีเกินไป หรือตอบสนองไวเกินไปกันแน่!

เฉินซียิ้ม กล่าวอย่างเรียบเรื่อยว่า “เรื่องบังเอิญ แค่โชคช่วยน่ะ”

กู่เทียนพยักหน้า เพราะเขาก็คิดเช่นกันว่าคงแค่โชคช่วย และสายตาของกู่เทียนในตอนนี้ยามมองไปยังเฉินซี มันก็ไร้ซึ่งท่าทีเช่นเมื่อก่อน ความระแวดระวังก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปแล้ว!

“คุณหนู…”

กู่เทียนชำเลืองมองโดยไม่ตั้งใจ จึงพบว่าใบหน้าของชุยชิงหนิงซีดเซียว ดวงตางดงามเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว ในใจจึงอดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้ “คุณหนูไม่ต้องห่วง ข้าจะต้องส่งท่านกลับเมืองผาทมิฬอย่างปลอดภัยแน่นอน!”