บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 972

บทที่ 972 เดินทางร่วมกับเซียน

บทที่ 972 เดินทางร่วมกับเซียน

เมืองสมบัติทมิฬ

ที่นี่คือเมืองติดชายฝั่งทะเลทุกข์ แม้มันจะไม่ใช่เมืองใหญ่โต ทว่ามีชื่อเสียงดั่งดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวัน เพราะขึ้นชื่อในเรื่องการล่าสมบัติ

ตามข่าวลือว่า ที่แห่งนี้ไม่เคยขาดการค้นพบสมบัติล้ำค่า เคล็ดบ่มเพาะโบราณ และมรดกเก่าแก่โบราณ ซึ่งใครก็ตามที่ค้นพบ คนเหล่านั้นต่างก็ทะยานขึ้นฟ้าแทบจะในพริบตานั้น แต่ละคนต่างกลายเป็นที่โด่งดังและได้ทำให้เมืองแห่งนี้เป็นที่รู้จักไปทั่วโลก

เหตุผลที่เป็นเช่นนี้ เพราะเมืองตั้งติดกับทะเลทุกข์อันไร้ขอบเขต

หนึ่งล้านปีก่อน ในระหว่างที่จักรพรรดิยมโลกองค์ที่สามปกครองยมโลก เขาได้กำราบและสังหารสรรพชีวิตมากมายนับไม่ถ้วนในสามภพ ซึ่งมีทั้งเซียน มาร พุทธ และเต๋า

และในทะเลทุกข์นี้ มันก็คือสถานที่ฝังศพของตัวตนอันทรงพลังทั้งหลายจากทั่วทั้งสามภพที่ว่า!

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีผู้ยิ่งใหญ่แห่งภพทั้งสามมากเท่าใดที่ถูกฝังไว้ในที่แห่งนี้?

ไม่มีใครทราบ!

เพราะจำนวนตัวตนอันยิ่งใหญ่ที่ตกตายมีมากเกินไป!

และมีเพียงผู้เยี่ยมยุทธ์ที่อยู่มานานนมเท่านั้นที่ล่วงรู้ว่าวันคือเหล่านั้นเป็นเช่นไร…

ทั่วทั้งทะเลทุกข์ในยามนั้นเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน คลื่นสีขุ่นสาดซัด ฟ้าร้องดังกึกก้อง ฝนและสายลมสีแดงพร้อมกลิ่นคาวโลหิตพัดผ่านตลอดวันคืน!

ท่ามกลางสิ่งเหล่านั้นมักมีเสียงคำรามโหยหวนที่สั่นสะเทือนท้องนภา เสียงของการต่อสู้ รวมทั้งภาพมายาอันน่าหวาดกลัวที่ปรากฏให้เห็นเป็นครั้งคราว

ในยุคสมัยนั้น ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้ทะเลทุกข์ภายในรัศมีหนึ่งแสนลี้!

จนกระทั่งภายหลัง เมื่อจักรพรรดิยมโลกองค์ที่สามล่วงลับ ทะเลทุกข์เผชิญกับภัยพิบัติ ทำให้วิญญาณของทวยเทพทั้งหลายที่ถูกกำราบได้รับการปลดปล่อย ที่แห่งนี้จึงค่อย ๆ เปลี่ยนไปอีกครา

นับแต่นั้นมา …สิ่งมีชีวิตในยมโลกจึงกล้าแตะต้องทะเลทุกข์ทีละน้อย

จากนั้นผู้คนต่างเป็นต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าบริเวณชายฝั่งทะเลทุกข์มีสมบัติที่แตกหัก รวมถึงเคล็ดบ่มเพาะที่ถูกทิ้งไว้เป็นจำนวนมาก!

และทุกครั้งจะมีปรากฏการณ์คล้ายกับ ‘คลื่น’ ในทะเลทุกข์ เมื่อน้ำทะเลไหลย้อนกลับ พายุหมุนก่อตัว จะก่อให้เกิดความเสียหายร้ายแรงนัก

ทว่าเมื่อปรากฏการณ์ ‘คลื่น’ สิ้นสุดลง สมบัติจำนวนมากจะถูกทิ้งไว้ที่ชายฝั่งทะเล ซึ่งผู้คนต่างคาดหวังว่า สิ่งของเหล่านี้จะเป็นของล้ำค่าที่ถูกทิ้งไว้โดยตัวตนยิ่งใหญ่ในสามภพที่เคยถูกจักรพรรดิยมโลกองค์ที่สามกำราบไว้ใต้ทะเลทุกข์

นับแต่นั้นมา เมืองสมบัติทมิฬได้ดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้เข้ามาหา โดยพวกเขาต่างคาดหวังว่าจะได้รับโอกาสติดมือกลับไปบ้าง

จนถึงตอนนี้ เมืองสมบัติทมิฬจึงมั่งคั่งยิ่งนัก มีร้านค้าและหอสมบัตินับไม่ถ้วนอยู่ในเมือง พวกเขาขายสิ่งที่เรียกว่า ‘สมบัติโบราณ’ ‘เคล็ดบ่มเพาะโบราณ’…

แน่นอน พวกมันส่วนใหญ่เป็นของปลอมที่มีค่าด้อยกว่า

แต่ถึงอย่างนั้น ยังมีบางคนที่สามารถพบสมบัติที่แท้จริงจากมัน ทำให้กลายเป็นผู้มั่งคั่งในชั่วข้ามคืน

ณ ภัตตาคารเซียนมั่งคั่ง

ยามนี้ เฉินซีกับเป้ยหลิงกำลังนั่งอยู่บนชั้นสองใกล้หน้าต่าง กำลังดื่มกินไปพลาง สนทนาเรื่องการเดินทางไปพลาง

หลังจากใช้เวลาครึ่งวัน พวกเขาจึงพบว่าสถานที่ที่ราชานรกองค์ที่สองฉู่เจียงพำนักคือ ภูเขาหมื่นกระแสที่อยู่อีกด้านของทะเลทุกข์!

น่าเสียดาย… ไม่มีค่ายกลเคลื่อนย้ายที่สามารถข้ามทะเลทุกข์จากภายในเมืองสมบัติทมิฬได้

หรือก็คือ หากต้องการไปถึงภูเขาหมื่นกระแส จะต้องบินผ่านทะเลทุกข์ด้วยตัวเอง

“ยุ่งยากยิ่งนัก มีพื้นที่อันตรายมากเกินไปในทะเลทุกข์ มีพายุมิติเวลา และอำนาจกฎข้อห้ามมากมาย หากไม่มีแผนที่ ต่อให้เป็นเซียนสวรรค์ ก็ไม่สามารถไปถึงอีกฝั่งได้”

เป้ยหลิงขมวดคิ้ว ก่อนอ้าปากเพื่อบอกข่าวที่ทราบอย่างช้า ๆ

ทะเลทุกข์คือปราการธรรมชาติ ซึ่งแบ่งแยกภูมิภาคราชหกวิถีกับภูมิภาคราชานรกออกจากกัน หากต้องการข้ามไป มีแต่ต้องเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ในยมโลกเท่านั้นจึงจะสามารถทำได้

และเพราะผู้เยี่ยมยุทธ์เหล่านี้นี่เอง แผนที่ทะเลจึงเกิดขึ้นมา ทำให้สามารถหลีกเลี่ยงพื้นที่อันตรายเหล่านั้นในทะเลทุกข์ ไม่มีทางหลงได้

“แผนที่ทะเล…”

เฉินซีครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะกล่าวว่า “ข้ารู้เท่ากับที่เจ้ารู้ แต่แผนที่ทะเลนี้ได้มายากนัก เพราะมันไม่มีขายในเมืองสมบัติทมิฬ”

“นี่ ข้าพอจะรู้จักสถานที่ดี ๆ อยู่”

ดวงตาของเป้ยหลิงทอประกาย ราวกับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ นางรีบกล่าวว่า “พวกเราสามารถไปหอการค้าสัพพัญญูเพื่อสอบถามได้ พวกเขาอ้างว่ารู้ทุกอย่างไม่ใช่หรือ? ข้าคิดว่าขอเพียงมีเงินจ่ายก็พอแล้ว บางทีเราอาจหาแผนที่ทะเลได้จากที่นั่น”

เฉินซีพลันมีหวังขึ้นมาทันตา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงยินดีว่า “ข้าลืมนึกไปเลย ไป ก่อนจะช้าไปกว่านี้ เรารีบไปกันดีกว่า”

…

ที่ใดมีเมืองในยมโลก ที่นั่นย่อมมีหอการค้าสัพพัญญู

ประโยคนี้นับว่าเป็นความจริง หลังจากเฉินซีกับเป้ยหลิงออกจากภัตตาคารเซียนมั่งคั่งแล้ว พวกเขาก็พบเจอหอการค้าสัพพัญญูสาขาย่อยในเมืองสมบัติทมิฬ

แต่ก่อนจะเข้าใกล้หอการค้าสัพพัญญู ทั้งสองกลับนิ่งไปพร้อมกัน เพราะในสายตาของพวกเขา มีร่างอันคุ้นเคยยิ่งปรากฏขึ้นบริเวณทางเข้าหอการค้าสัพพัญญู

“โหวจ่านหรือ?”

เป้ยหลิงประหลาดใจ มองชายตรงหน้า อีกฝ่ายผอมสูง ใบหน้าหมองคล้ำ …เป็นรูปลักษณ์เช่นเดียวกับโหวจ่านจากเผ่าวานรผีพันเนตรไม่ผิดแน่!

แต่นางจำได้ชัดเจนว่าตอนอยู่ในจวนตระกูลชุย โหวจ่านตายแล้วด้วยน้ำมือของผู้อาวุโสในตระกูลชุย! แล้วทำไมถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้?