บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 102

ฌอน สจ๊วต รู้สึกไม่เต็มใจที่จะไป อีสต์ เอ็มเพอเรอร์

“ทำไมช่วงนี้ นายไม่ค่อยมาที่ อีสต์ เอ็มพอเรอร์ เลยหรอ?” เอลิออร์ ไวท์ นั่งบนโต๊ะทำงานของ ฌอน สจ๊วต ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยเป็นทางการนัก

หลังจากนั้น ฌอนไม่แม้แต่จะขยับคิ้วของเขาด้วยซ้ำ เรย์ เซียร์ร่า หัวเราะเบา ๆ “เป็นอะไรไป เอลิออร์ ไวท์? นายหวังว่าเขาจะทำอะไรที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ หรอ?”

เอลิออร์ ไวท์ กลอกตาไปที่ เรย์ เซียร์ร่า เรื่องราวเบื้องหลังอาจดำเนินต่อไปเป็นเวลาหลายวัน เรย์เซียร์ร่า ออกนอกประเทศไประยะหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เบาะแสเกี่ยวกับเหตุการณ์ล่าสุดที่เพิ่งเกิดขึ้น

“เฮ้ เป็นเพราะเธอหรือเปล่านะ” เอลิออร์ ไวท์ เคาะโต๊ะ

ฌอน สจ๊วต ไม่ได้พูดอะไร เรย์ เซียร์ร่า โน้มตัวไปข้างหน้าพร้อมกับใบหน้าที่ดูซุบซิบ "ใครหรอ? ใคร เธอคือใคร? เพราะเธอคนไหน? เธอเป็นใคร?" จากนั้นด้วยท่าทางที่ซุกซนและขี้นินทาเขา เขาจึงกล่าวขึ้นว่า “โย่ คุณชายสจ๊วต ประธานผู้ยิ่งใหญ่ของเราแอบชอบใครอยู่หรอ? จะสวยแบบไหนได้บ้าง? นายจะแนะนำเธอให้พี่น้องของนายรู้จักเมื่อไรกันหรอ?”

เอลิออร์ ไวท์ แกล้งทำสีหน้าเศร้าหมอง “เรย์ เซียร์ร่า พูดออกมาอีกนายเกิดปัญหาแน่ ๆ แล้วนายจะรู้สึกแย่ที่พูดมันออกมา นายจะโดนลงโทษแน่ ๆ ”

“อะไร เรื่องบ้าอะไรกัน! สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนาย! ฉันแค่กำลังถามเขา คุณชายสจ๊วต ประธานผู้ยิ่งใหญ่ของเรา เธอคนนั้นคือใครหรอ? ความงามใดที่ครองใจคุณชายสจ๊วตผู้ยิ่งใหญ่ของเราได้สำเร็จนะ”

กำปั้นมุ่งตรงไปยังใบหน้าของ เรย์ เซียร์ร่า ดวงตาของ เรย์ เซียร์ร่า หดตัวอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาหลบหลีกการโจมตี เขาตบหน้าอกแล้วพูดว่า “แหม๋ พ่อม้ามืด! ฌอน สจ๊วต นายซุ่มโจมตีฉัน!”

เอลิออร์ ไวท์ หัวเราะเบา ๆ “คนโง่ ฉันบอกแล้วใช่ไหม นายมั่นใจได้เลย ว่าจะได้รับการลงโทษอีก ถ้านายยังคงถามคำถามเหล่านั้นออกมา สมน้ำหน้า ที่ไม่เชื่อในตัวฉัน”

เรย์ เซียร์ร่า มองไปมาระหว่าง เอลิออร์ ไวท์ และ ฌอน สจ๊วต ด้วยสีหน้าสงสัยงุนงง ทันใดนั้นร่องรอยแห่งความชัดเจนก็ปรากฏขึ้นทั่วดวงตาของเขา “อย่าบอกฉันนะ ว่า เจน ดันน์?”

ตุบ!

ทันทีที่เขาพูดคำเหล่านั้นจบ เรย์ เซียร์ร่า ก็โดนต่อย

"ฉันถูก! ฉันพูดถูกแน่ ๆ !” “ทำไมฉันถึงโดนโจมตีอย่างอื่นี้ละ?”“ บอกฉันมาเร็ว ๆ เลย ฌอน สจ๊วต เกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันไม่อยู่?”

ดวงตาที่ฉ่ำวาวของ เรย์ เซียร์ร่า เต็มไปด้วยพลังและประกายที่น่ากลัว สายตาที่เยือกเย็นราวกับใบมีดตกลงมาที่เขา ฌอน สจ๊วต พูดอย่างใจเย็น “กำปั้นหรือตบ นายอยากชิมอันไหน?”

“เอ่อ…”

เอลิออร์ ไวท์ ดึง เรย์ เซียร์ร่า ลากเขาไปข้างหลัง เขาหันศีรษะและจ้องไปที่ ฌอน สจ๊วต ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน

“นายกำลังคิดอะไรอยู่?”

ปากกาแบรนด์ปาร์คเกอร์ในมือของ ฌอน สจ๊วต หยุดชะงัก หลังจากนั้นครู่หนึ่งมันก็ถูกวางลงบนโต๊ะในขณะที่เขาหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด

เอลิออร์ ไวท์ ไม่ได้กดดันเขาเช่นกัน

ฌอน สจ๊วต เงยหน้าขึ้นและพูดกับ เอลิออร์ ไวท์ ว่า “ฉันอยากเห็น เจน ดันน์ เมื่อสามปีที่แล้ว”

ทันทีที่เขาพูดคำเหล่านั้นทั้ง เอลิออร์ ไวท์ และ เรย์ เซียร์ร่า ก็ตกตะลึง

“นั่นคือประวัติศาสตร์ตอนนี้” เอลิออร์ ไวท์ กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “สิ่งที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้ นายไม่สามารถเปลี่ยนเธอได้”

“ฉันไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนเธอ” ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานกล่าวด้วยความจริงจัง “ฉันไม่ชอบที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้ เจน ดันน์ ที่ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่เคารพตัวเอง และจิตวิญญาณนี้ไม่ใช่ เจน ดันน์”

“นายสามารถหลับตา และเพิกเฉยต่อเธอได้” เอลิออร์ ไวท์ คิดว่า ฌอน สจ๊วต กำลังหาเรื่อง ถ้าเขาไม่ชอบเธอ เขาก็แค่หลับตาและมองข้ามเธอไป

“ถ้าเธออยากไป ก็ปล่อยเธอไป” เอลิออร์ ไวท์ กล่าวเสริม หลังจากที่เห็นว่า ฌอน สจ๊วต ยังคงไม่ได้พูดอะไรสักคำออกมา

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เขาแนะนำจบ ฌอน สจ๊วต ก็แสดงท่าทีน่าสงสัยจริง ๆ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ในขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชา “ไม่เลย! เธออยากจะไปจากฉันหรอ? เธอก็คงทำได้แค่ฝัน!”

ไม่เพียง แต่ เอลิออร์ ไวท์ ตรวจพบปัญหา แต่ เรย์ เซียร์ร่า เพลย์บอยที่ชอบเรื่องการซุบซิบนินทาก็ยังรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไปเช่นกัน

“ฌอน สจ๊วต นายทำมันไปแล้ว” เอลิออร์ ไวท์ พูดขึ้น

โดยปกติใบหน้าของ เรย์ เซียร์ร่า จะมีรอยยิ้มอยู่ตลอด แต่ตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มเผยบนใบหน้าของเขา เหลือเพียงรูปลักษณ์ที่เคร่งขรึมบนใบหน้าของเขา “โรคสตอกโฮล์ม นายเป็นคนตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง”

“เธอเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงกับไม่ไป อีสต์ เอ็มเพอเรอร์หรอ? ปัญหาที่นายมีกับเธอคืออะไร? เป็นเพราะนายไม่อยากเจอเธอหรือเปล่า? หรือนาย ... กลัวที่จะเจอเธอ?” เอลิออร์ ไวท์ เป็นหมอ – แต่ว่าคำพูดของเขาแทงทะลุหัวใจของฌอนราวกับเข็ม!

“มันจะเป็นไปได้ยังไง?” ฌอน สจ๊วต อุทานออกมา ทำไมเขาจะต้องกลัวที่จะพบเธอ? นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

“นายตกหลุมรักเธอแล้ว” เรย์ เซียร์ร่า กล่าวต่อจากจุดที่ เอลิออร์ ไวท์ พูดทิ้งไว้

ใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ของชายที่อยู่หลังโต๊ะทำงานค่อย ๆ เผยให้เห็นความเยาะเย้ย “นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้!”