บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 101

ประตูหอพักถูกแง้มทิ้งไว้ ในห้องนั่งเล่นมีร่างของหญิงสาวนอนนิ่งอยู่บนพื้น และจ้องมองกระเบื้องปูพื้นที่ว่างเปล่า

เธอยังคงจ้องมองไปที่กระเบื้องปูพื้นที่ว่างเปล่า น้ำตาใส ๆ ไหลหยดลงบนใบหน้าของเธออย่างช้า ๆ

เธอนึกถึงรอยยิ้มของโมนาลิซ่า ว่ากันว่าตาข้างหนึ่งของ โมนาลิซ่า กำลังร้องไห้ในขณะที่อีกข้างกำลังยิ้ม นี่เป็นเรื่องไร้สาระและเป็นไปไม่ได้เลย

เจนรู้สึกมาตลอดว่ามันเป็นเพียงเรื่องของการเลือกสีของจิตรกรซึ่งคนรุ่นหลัง ๆ ก็พูดถึงกันมากเกินไป

จะมีใครในโลกนี้ ที่มีดวงตาที่ทั้งร้องไห้และยิ้มในเวลาเดียวกันได้อย่างนั้น?

มันไร้สาระเกินไป!

อย่างไรก็ตามวันนี้ เจน ดันน์ คิดว่าการมีความรู้สึกสองส่วนที่เราสามารถสัมผัสได้พร้อม ๆ กันในโลกนี้ มันเป็นไปได้อย่างแน่นอน

นั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกในตอนนี้

ความรู้สึกตื่นเต้นของการแก้แค้น ทำให้เธออยากจะหัวเราะอย่างมีสีสันและร้องไห้อย่างเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ... ในที่สุดน้ำตาสีใส ๆ นี้ก็ดูบ้ามากขึ้นไปอีก เธอร้องไห้อย่างหนัก

เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังหัวเราะและร้องไห้ หรือร้องไห้และหัวเราะ มันต้องเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง

วันถัดมา

ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์สจ๊วต มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสง่างาม

หน้าโซฟาคู่สามีภรรยาวัยกลางคนกำลังมองเขาอย่างระมัดระวัง

ด้านหลังชายคนนี้มีพ่อบ้านชราหน้าตาเคร่งขรึม ผมของเขาเป็นสีเทาและใบหน้าของเขาเรียบเฉย

สายตาของ ฌอน สจ๊วต กวาดไปทั่วของขวัญบนโต๊ะ กาแฟตรงหน้า ก่อนที่จะจับจ้องไปที่คู่รักวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเขา

ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย “ฉันเข้าใจที่คุณพูด คุณผู้ชายดันน์” มีร่องรอยของความไม่สมบูรณ์ในดวงตาของเขา เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนทันทีและสั่งว่า“ซัมเมอร์ส่งคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์”

"ครับท่าน"

พ่อบ้านซัมเมอร์เดินไปข้างหน้าและงอเอวเล็กน้อยทำท่า "ได้โปรด" “คุณชายของเราค่อนข้างยุ่งในตอนนี้ เขาเข้าใจสิ่งที่ทั้งคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์พูด ได้โปรดออกไปก่อนเถอะครับ“

"ของขวัญ…” ตอนนี้ โจเซฟ ดันน์ รู้สึกประหม่าเล็กน้อยขณะจ้องไปที่ ฌอน สจ๊วต อย่างมีความหวัง”

ชายคนนั้นเอนศีรษะไปทางด้านข้างเล็กน้อย รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา “มันของที่คุณผู้ชายของดันน์มอบให้ ดังนั้นวางไว้ตรงนั้นแหล่ะ”

ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดเหล่านั้น โจเซฟ ดันน์ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ภายในใจ…ด้วยการรับของขวัญของเขา ฌอน สจ๊วต ก็สัญญาว่าจะไม่ให้บริษัทดันน์กรุ๊ป และสมาชิกคนอื่น ๆ ในครอบครัวดันน์มีปัญหากับเด็กเลวคนนั้นอีกต่อไปแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นเราวางมันไว้ที่นี่นะคุณชายสจ๊วต เอาละเราจะไปแล้ว”

โจเซฟ ดันน์ รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งขณะที่เขาเดินตามพ่อบ้านซัมเมอร์สที่ไร้มารยาทออกจากคฤหาสน์ไป

พวกเขาหยุดอยู่ข้างรถของพวกเขา พ่อบ้านซัมเมอร์ยืนห่างจากคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์สองเมตร

ก่อนที่ โจเซฟ ดันน์ จะเข้าไปในรถ ทันใดนั้นเขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาหันกลับมาและมองไปที่พ่อบ้านซัมเมอร์ "คุณซัมเมอร์ เด็กที่ดีเช่นโรซาลีนต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเราล้มเหลวในการให้ความรู้แก่เด็กเลวทรามคนนั้นให้ดี เราต้องขอโทษจริง ๆ”

ถ้า เจน ดันน์ อยู่ที่นั่นเธออาจรู้สึกเสียใจ…ก่อนที่เธอจะสารภาพผิดพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอเองก็สารภาพความผิดในนามของเธอแล้ว

ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของพ่อบ้านซัมเมอร์ยังคงไร้รอยยิ้มเช่นเคย เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “เป็นเวลาสามปีแล้ว ที่โรซาลีนจากไป หากนี่เป็นชะตากรรมของเธอฉันก็จะยอมรับมัน”

“คุณหนูดันน์จะต้องชดใช้ให้กับสิ่งเลวร้ายที่เธอทำด้วยตัวเอง มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณหรือภรรยาของคุณหรอกคุณผู้ชายดันน์ แม้ว่าฉันจะเป็นแค่พ่อบ้านของสจ๊วต แต่ฉันก็รู้ว่าควรแยกอยะเช่นไร”

“ฉันได้ยินมาว่า…คุณผู้ชายดันน์ได้ตีพิมพ์ในเอกสารว่าความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกสาวของคุณ คุณหนูดันน์ถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิงแล้วจริงหรือ?”

“ฉันรู้สึกละอายใจ ที่รู้ว่าคุณซัมเมอร์เข้าใจหลักการถูกและผิดเป็นอย่างดี เราไม่สามารถเก็บเด็กที่ชั่วช้าเช่นนี้ได้อีกต่อไป ครอบครัวดันน์ของเราไม่สามารถแก้ปัญหาได้อีกต่อไป หากการตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์สามารถทำให้คุณซัมเมอร์รู้สึกสบายใจขึ้น ที่ฉันไม่ได้ทำสิ่งนี้โดยเปล่าประโยชน์”

ในที่สุดใบหน้าที่เคร่งขรึมและแก่ชราของพ่อบ้านซัมเมอร์ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น “ตอนนี้มันสายไปแล้ว ลาก่อนครับ คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์”