บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 100

แม้ว่าเธอจะดูเฉยเมย แต่จริง ๆ แล้วมีความเจ็บปวดอย่างมากในดวงตาของเธอ ... บ่อยกว่านั้นคนที่อยู่ใกล้ที่สุดคือคนที่สามารถทำให้เธอเจ็บที่สุด เจน ดันนื หัวเราะเบา ๆ ช่างเป็นคู่ที่น่าสนใจ มีคนหนึ่งถามเธอว่าทำไมเธอถึงมีชีวิตที่น่าสมเพชและต่ำต้อยเช่นนี้ อีกคนก็ยิ่งเหี้ยมโหดกว่า เมื่อเธอเอ่ยถามว่าเธอเป็นใคร

ความเหนื่อยล้ากลืนกินเธอ

อย่างไรก็ตามการต่อสู้ครั้งนี้ยังไม่จบ

คำพูดของ เจน ดันน์ ทำให้ใบหน้าของ โจเซฟ ดันน์ ซีดลงอย่างน่ากลัว ในช่วงเวลาสั้น ๆ เขารู้สึกถึงความรู้สึกผิดที่ก้นบึ้งของหัวใจ อย่างไรก็ตามเขายังคงเรียกร้อง เจน ดันน์

“เปลี่ยนงาน! อย่าทำงานที่ไร้ยางอายอีกต่อไป! เธอกำลังหลอกตัวเอง!”

ปลายตาของเขากวาดไปทั่วกองธนบัตรและเช็คจำนวนมากบนโต๊ะ ร่องรอยของความรู้สึกผิดที่เขาได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย!

“เงินสกปรกทั้งหมดนี้! เธอไม่รู้สึกละอายใจที่ถือและใช้จ่ายมันเลยหรือ!” เมื่อเห็นกองเงินกองนี้และคิดว่าพวกมันมาจากไหน โจเซฟ ดันน์ ก็ถูกครอบงำด้วยความโกรธ เมื่อไฟที่รุนแรงค่อย ๆ ลุกโชนขึ้น!

ด้วยความโมโหมือใหญ่ ๆ คว้าเช็คจำนวนมาก “เงินสกปรก! เงินสกปรกขนาดนี้! เราไม่ต้องการมัน!” ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น โจเซฟ ดันน์ ก็ฉีกเช็คออกกเป็นชิ้น ๆ !

เจน ดันน์ เบิกตากว้างและลุกขึ้นทันที เธอตะครุบ โจเซฟ ดันน์ "นี่เป็นของ ๆ ฉัน! ใครให้สิทธิ์คุณในการฉีกสิ่งต่าง ๆ ของฉัน!”

"ไปกันเถอะ! ปล่อยมือของเธอ!”

อย่างไรก็ตามมันก็สายเกินไป เช็คในมือของ โจเซฟ ดันน์ ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาเหลือบมองไปที่โต๊ะจากปลายหางตา เจน ดันน์ มองตามการจ้องมองของเขา และทันใดนั้นเธอก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเธอกลับมามีสติสัมปชัญญะ เธอก็รีบดำเนินการในขณะที่พยายามปกป้องเช็คและเงินสดที่เหลืออยู่บนโต๊ะ โจเซฟ ดันน์ เร็วกว่าเธอ ด้วยการ "ฉีก" เช็คที่ฉีกขาดกระจัดกระจายไปกลางอากาศก่อนที่พวกมันจะร่วงลงไปในน้ำ เจน ดันน์ เบิกตากว้าง…นี่คือฝนที่แพงที่สุดที่เธอเคยเห็น!

เธอตัวแข็งทื่อท่ามกลางสายฝนเศษกระดาษกลางอากาศ มันไม่ใช่เศษกระดาษเช๊คหรือเศษเงินที่โปรยปรายลงมาบนตัวเธอ แต่มันคือความฝันของเธอ!

ความฝันของเธอและลูก้า!

เสียงดังกึกก้อง ราวกับว่าเธอเห็นตึกในฝันที่เอ๋อไห่ที่สร้างด้วยเงิน ตึกที่เธอวางซ้อนกันอย่างอุตสาหะได้พังทลายลงต่อหน้าเธอ แต่เธอกลับทำได้เพียงแค่นั่งมองด้วยตาที่เบิกกว้าง และก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย!

“เงินสกปรกขนาดนี้! ทำลายพวกมัน และแก้ไขปัญหาทั้งหมด!”

โจเซฟ ดันน์ พูดในขณะที่หัวเราะเยาะ

เจน ดันน์ ก้มหน้าลงต่ำ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถามเขาในขณะที่ตัวสั่น “คุณกล้าดียังไง…คุณกล้าดียังไง!” ‘ทำลายลูก้า และความฝันที่เอ๋อไห่ของฉัน!’

‘คุณกล้าทำลายเงินที่หามันมาได้อย่างยากลำบากของคนอื่นแบบนั้นได้ยังไง!’

เขาบอกว่ามันสกปรกหรอ?

เขาบอกว่าเงินทั้งหมดนี้สกปรกหรอ?

เธอยอมขายศักดิ์ศรี และจิตวิญญาณของตัวเอง เพื่อแลกกับเงินนี้…ใครให้สิทธิ์พ่อผู้ให้กำเนิดมาต่อว่าเธอว่าสกปรก! จะบอกว่าเงินนี้มันสกปรก!

เขาไม่รู้อะไรเลย!

เขาบอกว่านี่เป็นเงินที่สกปรก เขาจึงฉีกมันออกเป็นชิ้น ๆ อย่างนั้นหรอ?

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ...

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ..."

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... ”

โจเซฟ ดันน์ ขมวดคิ้วมองพฤติกรรมที่ผิดปกติของ เจน ดันน์ “เธอไม่รู้สึกละอายใจเลยหรือ! เงินสกปรกขนาดนี้! เธอไม่รู้สึกอับอายที่ใช้เงินนี้บ้างเลยหรือ!”

“เธอกำลังหัวเราะหรอ? เธอรู้สึกอับอายบ้างหรือไม่! เธอประสาทหรอ เธอหัวเราะได้อย่างไรกัน?”

“ไม่!” เจน ดันน์ คำรามขึ้นในทันที เสียงเกรี้ยวกราดของเธอคำราม “ฉันมันไร้ยางอาย! ฉันไม่รู้สึกอับอาย! ใช่ฉันเป็นโสเภณีที่คุณบอกว่าฉันเป็น!”

เพี๊ยะ~!

โจเซฟ ดันน์ โกรธมากจนตบหน้าของ เจน ดันน์ อีกครั้ง “เจ้าเด็กเลว! เด็กเลว! เธอยอมแพ้กับตัวเองแล้ว - ช่างน่าสมเพชเสียจริง! ฉันเตือนเธอ ให้เปลี่ยนงานของเธอในทันที หยุดไปที่ที่น่ารังเกียจ! เราจะเสียหน้ามากไปกว่านี้ไม่ได้!”

เจน ดันน์ จ้องมองชายวัยกลางคนตรงหน้าเธอด้วยความเงียบ ... นี่คือพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ!

“ฉันสมัครงานเป็นคนทำความสะอาดที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ในวันที่ฉันได้รับการปล่อยตัว” ‘อย่างน้อยฉันก็มีที่พักและของกินแทนการนอนข้างถนน’ เธอเล่าอย่างช้า ๆ

“ฉันทำงานเป็นคนทำความสะอาดมาระยะหนึ่ง ไม่คาดคิดว่าฉันจะพบกับคุณชายสจ๊วตที่นั่น หลังจากได้พบกับคุณชายสจ๊วต ฉันถูกย้ายไปที่แผนกต้อนรับลูกค้า คนที่ตัดสินใจเรื่องนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคุณชายสจ๊วต”

เธอจ้องไปที่ โจเซฟ ดันน์ บอกพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ ว่าเธอทำงานที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ หลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัว อย่างไรก็ตามมันเธอสมัครเป็นพนักงานทำความสะอาด

อย่างไรก็ตามเป็นที่ชัดเจน ว่าบิดาผู้ให้กำเนิดของเธอไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเธอ ... หรือบางทีเขาก็ไม่สนใจด้วยซ้ำว่า เจน ดันน์ อยู่ที่นั่นเพื่อทำงานเป็นคนทำความสะอาดหรือจมอยู่ในความเลวทรามของตนเอง

สิ่งที่เขากังวล ...

ผิวของ โจเซฟ ดันน์ เปลี่ยนเป็นสีซีดเขียวและเทา สายตาของเขาจับจ้องไปที่ เจน ดันน์ ที่ล้มลงกับพื้น…ดูเหมือนว่า ฌอน สจ๊วต จะเกลียดเด็กที่ชั่วช้าคนนี้อย่างสุดหัวใจในตอนนี้ เขาเกลียดเธอมากจนย้ายเด็กเลวคนนี้ไปอยู่แผนกแบบนั้น เขาตั้งใจที่จะทำให้เด็กเลวทรามคนนี้ ต้องอับอายและยอมให้เด็กเลวคนนี้เป็นโสเภณี!

"ไปกันเถอะ!"

โจเซฟ ดันน์ รีบออกจากหอพักของ เจน ดันน์ โดยไม่พูดอะไร

คุณหญิงดันน์ยังคงมึนงงอยู่ ขณะที่เธอถูก โจเซฟ ดันน์ ดึงแขนและถูกลากออกจากหอพักของเจน

“ทำไมเราถึงออกมาอย่างกะทันหันหรอ โจเซฟ?”

โจเซฟ ดันน์ วิ่งเหยาะ ๆ ไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าที่เร่งรีบ “เราควรจะนั่งเฉย ๆ รอสู้กับ ฌอน สจ๊วต หรอ ถ้าเราไม่รีบออกมาจากที่นั่น? คุณไม่ได้ยินสิ่งที่เด็กเลวคนนั้นพูดหรอ! ดูเหมือน ฌอน สจ๊วต จะเกลียดเด็กที่เลวทรามคนนี้ถึงแก่นในแล้วตอนนี้

“เตรียมของขวัญคืนนี้ ฉันจะไปเยี่ยม ฌอน สจ๊วต ด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้ ฉันต้องแสดงจุดยืนให้ชัดเจน ว่าเด็กเลวคนนี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกในครอบครัวของดันน์อีกต่อไป พรุ่งนี้จ้างหน่วยงานสื่อหลักเพื่อตีพิมพ์ในกระดาษประกาศว่าครอบครัวดันน์ได้ตัดขาดกับ เจน ดันน์ แล้ว ตระกูลดันน์ เป็นผู้บริสุทธิ์ตลอดทั้งสามชั่วอายุคน ไม่มีใครในตระกูลที่ชื่อ เจน ดันน์”

คุณหญิงดันน์ตกตะลึง…เมื่อตอนนั้นพวกเขาไม่ได้ช่วย เจน ดันน์ ในตอนนั้นพวกเขาก็แสดงจุดยืนให้ชัดเจน อย่างไรก็ตามหากพวกเขาใส่ไว้ในเอกสารเพื่อสลายความสัมพันธ์ทางเครือญาติกับเธอคำตัดสินจะถือเป็นที่สิ้นสุด

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ อะไรทั้งนั้นแล้ว! ลองคิดดูว่า ฌอน สจ๊วต โหดเหี้ยมและเจ้าเล่ห์แค่ไหน? คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดกับมัน ชีวิตเพื่อชีวิต หากเด็กที่เลวทรามคนนี้มีความกล้าที่จะทำในสิ่งที่เธอทำ เธอก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบต่อการกระทำของเธอ เราทำในสิ่งที่ทำได้แล้ว เราทำในสิ่งที่ถูกต้อง”