บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 99

โจเซฟ ดันน์ ตัวสั่นด้วยความโกรธ!

เขาชี้ไปที่ เจน ดันน์ และดุว่า “เด็กเลว! เธอจะต้องถูกลงโทษ! ฉันให้กำเนิดเด็กที่เลวทรามเช่นเธอออกมาได้อย่างไร!”

เจน ดันน์ กัดฟันแน่น เธอกลัวว่าเธอจะหลุดคำพูดที่ไม่พอใจออกมา!

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ แล้ว เธอก็พูดอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ “คุณทั้งสองกลับไปได้แล้วค่ะ โปรดกลับไปก่อนนะคะ มันดึกแล้วพวกคุณจะได้พักผ่อน”

มือของเธอแดงขึ้นหลังจากโดนน้ำร้อนลวก แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด

เธอไม่เคยคิดเลย ว่าการพบกันครั้งแรกหลังจากที่เธอถูกปล่อยออกจากคุกจะเป็นเช่นนี้

เธอควรให้คำอธิบายที่ชัดเจนแก่ฉัน เธอเอาเงินทั้งหมดนี้มาจากไหน!” โจเซฟ ดันน์ ยังคงปฏิเสธที่จะปล่อย เจน ดันน์ ไป เขาจ้องมองมาที่เธอและพูดว่า "หรือเธอต้องการให้ฉันช่วย? เงินทั้งหมดของเธอมันสกปรก!”

ร่างกายของ เจน ดันน์ สั่นอย่างรุนแรงพร้อมกับคำว่า “สกปรก”!

"ออกไป! ออกไปเลยคุณทั้งสองคน!” เธอยังคงก้มหัวต่ำ เธอพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตู "ฉันจะโทรเรียกตำรวจ ถ้าพวกคุณยังไม่ยอมออกไป! ประธานของบริษัท ดันน์กรุ๊ป และภรรยาของเขาบุกรุกเข้าไปในบ้านของคนอื่นในยามวิกาล ฉันจะทำให้มันพาดหัวข่าวของวันพรุ่งนี้!”

ตาทั้งสองข้างของเธอเป็นสีแดง เธอไม่ต้องการความอบอุ่น ไม่ต้องการครอบครัว และยังยอมรับความจริงที่ว่าเธอถูกทอดทิ้ง อย่างไรก็ตามคนทั้งคู่นี้มีสิทธิอะไรที่มาดุเธอ ว่าเงินของเธอสกปรกต่อหน้าของเธอ?

"ฉันท้าคุณ!"

เจน ดันน์ ดึงโทรศัพท์ของเธอออกจากกระเป๋าโดยไม่พูดอะไร เธอกำลังจะกดหมายเลขในโทรศัพท์ต่อหน้าของ โจเซฟ ดันน์ จริง ๆ คุณหญิงดันน์รีบวิ่งเข้ามาจากด้านข้างในทันที “เจนอย่าทำผลีผลามในตอนนี้ พ่อของลูกทำตัวแบบนั้นเพราะเขาได้ยินข่าวลือ เขาแค่เป็นห่วงลูก ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่มาที่นี่เวลาดึกดื่นขนาดนี้หรอก พ่อของลูกทำเพื่อประโยชน์ของตัวลูกเอง”

คุณหญิงดันน์จับโทรศัพท์ของ เจน ดันน์ ไว้ในมืออย่างแน่นหนา

โจเซฟ ดันน์ ถอนหายใจออกมา “ไม่กี่วันที่ผ่านมาคุณปู่ฮอฟฟ์แมนโทรหาฉันตอนดึกบอกว่าเบรนแดนเจอเธอที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อในตอนแรก และได้จ้างคนรู้จักจากหน่วยงานนักสืบเพื่อตรวจสอบเรื่องของเธอ ถึงกระนั้นฉันก็ปฏิเสธที่จะเชื่อ วันนี้ฉันได้เห็นเงินสดทั้งหมดบนโต๊ะนี้ ฉันรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง!

“สามปีที่แล้ว เธอทำผิดพลาดแล้วยังไม่ยอมกลับใจ!

“ตอนนี้ เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุกแล้ว แทนที่จะไตร่ตรองถึงวิธีที่จะเป็นคนที่ดีขึ้น และกลับใจเธอกลับทำเรื่องเสื่อมเสียในสถานที่เสื่อมโทรมแบบนี้! เธอนี่มันเป็นเรื่องน่าอับอายเป็นที่สุดสำหรับตระกูลดันน์!

“ชายแก่ โจเซฟ ดันน์ กลายเป็นเรื่องตลกในเซี่ยงไฮ้!”

เจน ดันน์ กัดฟันแน่น เธอสั่นไปหมด!

เธอหลับตาลง…ช่างงี่เง่า!

เมื่อเธอเห็นคนทั้งคู่นี้ในวันนี้ ในตอนแรกเธอคิดว่าพวกเขายังคงห่วงใยในความสัมพันธ์ของพ่อและแม่ ที่พวกเขาเคยเลี้ยงดู พวกเขาคิดถึงเธอจึงมาปรากฏตัวขึ้นกลางดึกเช่นนี้

ตั้งแต่พวกเขามาตามหาเธอในวันนี้ เธอจึงคิดว่าจะปล่อยวางความแค้นที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจของเธอมานาน

เธอยังคงคิดว่าถ้าพวกเขามาเยี่ยมเธอในวันนี้ พวกเขาต้องคิดถึงเธออย่างน้อยที่สุด สามปีที่แล้วพวกเขาเพียงแค่กลัวที่จะทำให้ผู้ชายคนนั้นขุ่นเคืองเพราะอำนาจและอิทธิพลของเขา

เรื่องทั้งหมด มันเป็นเพียงความคิดและปรารถนาของเธอเอง!

ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้!

ถ้าพวกเขาอยากมาเยี่ยมเธอเพราะคิดถึงเธอจริง ๆ พวกเขาก็ควรจะมาเยี่ยมเธอก่อนหน้านี้ เมื่อเธอได้รับการปล่อยตัวออกจากคุก

ตอนนี้เป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้วที่เธอถูกปล่อยตัว ไม่ว่าจะเป็นคู่สามีภรรยาคู่นี้ หรือ เจสัน ดันน์ ไม่มีสมาชิกในครอบครัวของดันน์คนใดที่คิดริเริ่มที่จะมาเยี่ยมเธอเลย

อย่างไรก็ตามวันนี้พวกเขามาตามหาเธอในตอนกลางดึก และในทันที่ที่พวกเขาเข้าประตูมา มันกลับมีแต่คำตำหนิเธอแทน…นั่นเป็นเพราะเบรนแดน ฮอฟฟ์แมน เห็นเธอที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ดังนั้นพวกเขาจึง ให้หน่วยงานนักสืบสืบหาเธอ และเรื่องราวของเธอ

“เจนรีบบอกพ่อของลูกสิ ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องไม่จริง เป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิดของพวกเขา และมีเหตุผลอื่น ๆ อยู่เบื้องหลัง รีบอธิบายให้พ่อฟังอย่างชัดเจน อย่าทำให้เขาโกรธไปมากกว่านี้เลยลูก”

“การเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อ มันก็ยังดีกว่าการเป็นโสเภณีเช่นนี้!”

โจเซฟ ดันน์ เหวี่ยงคำพูดเหล่านั้นใส่เธอด้วยสายตาที่ลุกโชนด้วยความโกรธ! สายตาของเขาเมื่อเขาจ้องไปที่ เจน ดันน์ ดูเหมือนว่าเขากำลังจ้องมองไปที่ศัตรู!

คุณหญิงดันน์ก้มลงช่วยลูกสาวขึ้นจากพื้น เจน ดันน์ไม่ปฏิเสธ เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น และไม่ปิดบังเสียงที่แตกสลายของเธอโดยตั้งใจอีกต่อไป

เพื่อปกปิดเสียงแหบ และน่ากลัวของเธอ เธอจึงพูดในขณะที่บีบคอ แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดมากจนไม่อยากพูดอีกต่อไป แต่เธอก็ยังไม่ต้องการให้พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอได้ยินเสียงที่น่ากลัวนี้

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังโง่อีกครั้ง พวกเขามาที่นี่เพื่อสอนบทเรียนให้เธอ ตำหนิเธอ แล้วทำไมพวกเขาถึงจะมาสนใจแค่เสียงของเธอด้วยละ? พวกเขาจะสนใจเสียงที่พังทลายหรือไม่ เมื่อพวกเขาไม่ได้สนใจเธอในฐานะคนที่มีชีวิตจิตใจอยู่แล้ว?

“มันง่ายสำหรับคุณ ที่จะพูดอะไรก็ได้ คุณผู้ชายดันน์ ทำไมคุณไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยในวันที่ฉันถูกปล่อยออกจากคุกตอนนั้น? มองหน้าฉันสิ ฉันคิดว่าคุณคงลืมไปแล้ว ว่าไม่มีใครที่ชื่อ เจน ดันน์ ในตระกูล ดันน์ อีกต่อไป ฉันเป็นอดีตนักโทษที่เคยต้องโทษจำคุก ฉันไม่มีอดีต ไม่มีสมาชิกในครอบครัว ไม่มีพื้นฐานครอบครัว

“คุณกำลังขอให้คนอย่างฉัน หางานทำในร้านสะดวกซื้อ ที่ยินดีรับฉันในวันที่ฉันถูกปล่อยตัวออกจากคุกหรือเปล่า?

“ถ้าฉันไม่ไปหางานที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันคงต้องอดอาหาร และนอนข้างถนน ตอนนั้นคุณอยู่ที่ไหนหรอ?”

คุณหญิงดันน์เข้าไปใกล้ เจน ดันน์ มากขึ้น ขณะที่ เจน ดันน์ เงยหน้าขึ้นดวงตาของเธอก็เผยให้เห็นถึงความผิดหวัง และความหวาดกลัว คุณหญิงดันน์ปล่อยมือจากการจับแขนของ เจน ดันน์ ด้วยความกลัวจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น “ละ – ลูก…หน้าของลูกหรอ?”

เธอชี้ไปที่ใบหน้าของ เจน ดันน์ จากนั้นก็จำเสียงของเธอได้ "เสียงของลูก…"

นี่ไม่ใช่ เจน ดันน์ ของเธอ!

นี่ไม่ใช่ลูกสาวของเธอ!

ลูกสาวของเธอเป็นดอกกุหลาบสีแดงที่อ่อนเยาว์ และน่าภาคภูมิใจที่สุดในเซี่ยงไฮ้!

ธะ – เธอ…เธอเป็นใคร!”