บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 98

ดูเหมือนชีวิตจะซ้ำซากจำเจอีกครั้ง

หลังเลิกงาน

อโลร่ายัดเช็คทั้งหมดคืนให้ เจน ดันน์

“ขอบคุณค่ะ อโลร่า” เจน ดันน์ ไม่ปฏิเสธ เธอจะซ่อนเงินอย่างระมัดระวัง เมื่อ ฌอน สจ๊วต เบื่อหน่ายกับเกมที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้ เธอก็จะรับเงินและจากไป เธอจะวิ่งไปไกลแสนไกล และไม่มีวันที่จะหันหลังกลับมาอย่างแน่นอน

เจน ดันน์ ออกจากสำนักงานของอโลร่า ในขณะที่เธอยัดกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเช็คและเงินสดลงในกระเป๋าผ้าของเธออย่างระมัดระวัง เจน ดันน์ ลูบมันราวกับเป็นสมบัติอันล้ำค่า… ‘ลูก้านี่คือกุญแจสู่ความฝันที่เอ๋อไห่ของเรา รอฉันก่อนนะลูก้า ฉันสัญญากับคุณแล้ว ว่าฉันจะทำงานอย่างหนักเพื่อให้สำเร็จความฝันของเรา

จากนั้นเธอก็จำได้ว่ายังมีขี้เถ้าของลูก้าอยู่ในห้องเก็บศพ… ‘รอฉันก่อนนะลูก้า! ฉันจะพาคุณไปดูท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวของเอ๋อไห่ให้ได้

เจน ดันน์ นั่งแท็กซี่หลังเลิกงาน — ซึ่งเป็นสิ่งหรูหราที่เธอแทบจะไม่ได้ใช้จ่ายมาก่อน

รถแท็กซี่มาหยุดที่ชั้นล่างของหอพักของเธอ เจน ดันน์ ลงจากรถแล้วถือถุงผ้าไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง

หลังจากจ่ายค่าโดยสารแล้ว เธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่เสียเวลา

ที่บันไดนั้นเงียบมาก เธอเคยชินกับบันไดอันเงียบสงบแห่งนี้ทุกคืนที่กลับถึงบ้าน

ขณะที่เธอเดิน และไขกุญแจหอพักเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าหอพัก ไฟบันไดสลัว ๆ ส่องไปที่ร่างสองร่างที่ยืนอยู่หน้าหอพัก เจน ดันน์ ตกใจมากและกุญแจก็หล่นจากมือของเธอลงที่พื้น

ขณะที่เธอจ้องมองไปที่คนทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าหอพักของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเวลาได้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เธออ้าปากจะพูดกับพวกเขาด้วยคำพูดที่เธอไม่ได้พูดมานานมาก ในที่สุด ... เธอก็ก้มศีรษะลงและร้องออกมาเบา ๆ

"คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์”

นี่คือพ่อและแม่ของเธอ!

อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถพูดกับพวกเขาในฐานะพ่อและแม่ได้อีกต่อไป

เธอก้มหน้า ไม่เต็มใจที่จะแสดงให้ทั้งสองคนได้เห็นสภาพที่สะบักสะบอมของเธอ — ตอนนี้เธอหน้าตาเป็นอย่างไร!

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์ แต่หลังจากเรียกว่า “คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์” เสียงสะอื้นที่กลั้นไว้ในลำคอยังคงทรยศต่ออารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายในใจของเธอ

คุณผู้หญิงดันน์ลังเลในใจ “เป็นไงบ้าง เจน?” คุณผู้หญิงดันน์ที่งดงามเอ่ยขึ้นในที่สุด แม้ว่าความงามนี้จะมีอายุมากขึ้น แต่เธอก็ยังคงสง่างามและอ่อนโยน น้ำตาไหลพรากในดวงตาของคุณหญิงดันน์ หลังจากที่เธอพูดชื่อ“ เจน” ออกมา

ทันทีที่เธอพูดว่า “เจน” ตาของ เจน ดันน์ ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นกัน

ที่บันไดนั้นเงียบมาก เจน ดันน์ ไม่ตอบคำถามของ คุณผู้หญิงดันน์ ในทันที เธอก้มศีรษะลงไปอีกครั้ง คราวนี้เธอก้มหน้าต่ำกว่าเดิม มือและนิ้วของเธอที่ห้อยอยู่ข้างกายเธอกำลังสั่นโดยที่เธอไม่รู้ตัว

โจเซฟ ดันน์ ชักสีหน้า ดวงตาที่ดุดันและเคร่งขึมของเขาลดลงไปที่ลูกสาวของเขา ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ที่บันได เพราะกลัวว่าเขาจะไปรบกวนเพื่อนบ้าน เขาจะเสียหน้าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาอยากจะตบหน้าของเธอให้ได้!

เด็กเลวคนนี้รู้จักอายด้วยหรอ? เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองพวกเรา?

“คุณหญิงดันน์” เจนดันน์ต่อต้านตัวเองจากการสำลักด้วยเสียงสะอื้น ดวงตาของเธอแสบร้อน เธอไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะได้พบกับพ่อแม่ของเธออีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้ หลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุก แม่ของเธอถามเธอว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง? "ฉันสบายดีค่ะ"

เจน ดันน์ ตอบในขณะที่เธอพยายามที่จะระงับเสียงสะอื้นของเธอ

“เปิดประตูก่อนเจน พ่อของลูกและฉันมีเรื่องจะพูดกับลูก”

"คุณผู้ชายดันน์” เธอพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง “โปรดดื่มน้ำก่อน…”

พรึบ!

โจเซฟ ดันน์ เหวี่ยงชามออกไปจากมือของ เจน ดันน์ น้ำร้อนถูกแรงกระแทกจนหกใส่แขนของ เจนดันน์ และสาดลงบนใบหน้าและลำคอของเธอ!

น้ำร้อน หกใส่เธอ เธอใช้เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอดูดซับน้ำนั้นในทันที ความร้อนที่แผดเผาทำให้เจน ดันน์ ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

“คุณเป็นอะไรไปแล้ว โจเซฟ!” มีสีหน้าโกรธเคืองเผยให้เห็นบนใบหน้าของคุณหญิงดันน์ เธอเดินไปอย่างรวดเร็วและพยุง เจน ดันน์ ด้วยแขนของเธอ “เจน ไหนให้แม่ดูสิ น้ำร้อนมาก…”

“หลีกไป! เป็นเพราะคุณตามใจเธอแบบนั้น จึงเป็นเหตุให้สภาพเธอเป็นเช่นทุกวันนี้ไง!” โจเซฟรีบมาดึงภรรยาของเขาออกจากเจนอย่างแรงจนส่งผลให้ คุณหญิงดันน์เซและล้มลงก้นกระแทกพื้น “ใจเย็น ๆ โจเซฟ ฟังเจนก่อน คุณต้องไม่ใช้ความรุนแรงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

ใบหน้าของ เจน ดันน์ ซีด เธอต้องการช่วยคุณหญิงดันน์ แต่ในทันทีก็มีคนดึงข้อมือเธอจากด้านหลัง “อย่าเอามือสกปรก ๆ ของเธอไปแตะต้องตัวแม่!”

เพียงแค่ประโยคเดียว เจน ดันน์ ก็หยุดการเคลื่อนไหวของเธอ เธอหยุดอยู่ตรงจุดเดิมราวกับว่าเธอเป็นรูปปั้น…เธอพูดอย่างช้า ๆ “ได้โปรดปล่อยมือจากฉันเถอะค่ะ คุณผู้ชายดันน์ อย่าแตะต้องคนสกปรก ๆ อย่างฉัน และทำให้ตัวเองต้องแปดเปื้อนเลย”

โจเซฟ ดันน์ เหวี่ยงแขนของ เจน ดันน์ ออกไปอย่างรุนแรง “หยุดประชดประชัน เธอควรให้คำอธิบายฉันดีกว่า เจน ดันน์ เงินบนโต๊ะนั่น!” เขาชี้ไปที่ถุงผ้าบนโต๊ะอย่างดุร้าย “เธอได้มันมาอย่างไร!”

เจน ดันน์ ก้มหน้าต่ำตั้งแต่ต้นจนจบ คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์ยังไม่ได้เห็นใบหน้าของ เจน ดันน์ อย่างชัดเจนจนถึงตอนนี้ อย่างไรก็ตามจากความคุ้นเคยของผู้ปกครองที่มีต่อลูกสาวผู้ให้กำเนิดของตนเอง และข้อมูลที่ส่งถึงพวกเขาจากหน่วยงานนักสืบได้รับการพิสูจน์แล้วว่าคนที่อยู่ในหอพักนี้เป็นลูกสาวของพวกเขาจริงๆ – เจน ดันน์!

เจน ดันน์ ก้มหัว แต่มือของเธอสั่นอย่างรุนแรง เมื่อได้ยินการซักถามของพ่อผู้ให้กำเนิด ที่มุมริมฝีปากของเธอนั้นโค้งขึ้นในมุมที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ขณะที่เธอหัวเราะเบา ๆ โดยไม่มีเสียง ...

“แทนที่จะถามฉันว่า ฉันได้เงินมาได้อย่างไร ทำไมคุณผู้ชายดันน์ไม่ถามฉัน ว่าฉันได้เงินมาจากผู้ชายคนไหน และมาตรการวิธีการที่ฉันใช้เพื่อแลกเงินทั้งหมดนี้จากผู้ชายคนนั้น” เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ... เธอถูกทอดทิ้งมานาน เธอจะลืมความจริงนี้ไปได้อย่างไร?