บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 98

ดูเหมือนชีวิตจะซ้ำซากจำเจอีกครั้ง

หลังเลิกงาน

อโลร่ายัดเช็คทั้งหมดคืนให้ เจน ดันน์

“ขอบคุณค่ะ อโลร่า” เจน ดันน์ ไม่ปฏิเสธ เธอจะซ่อนเงินอย่างระมัดระวัง เมื่อ ฌอน สจ๊วต เบื่อหน่ายกับเกมที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้ เธอก็จะรับเงินและจากไป เธอจะวิ่งไปไกลแสนไกล และไม่มีวันที่จะหันหลังกลับมาอย่างแน่นอน

เจน ดันน์ ออกจากสำนักงานของอโลร่า ในขณะที่เธอยัดกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเช็คและเงินสดลงในกระเป๋าผ้าของเธออย่างระมัดระวัง เจน ดันน์ ลูบมันราวกับเป็นสมบัติอันล้ำค่า… ‘ลูก้านี่คือกุญแจสู่ความฝันที่เอ๋อไห่ของเรา รอฉันก่อนนะลูก้า ฉันสัญญากับคุณแล้ว ว่าฉันจะทำงานอย่างหนักเพื่อให้สำเร็จความฝันของเรา

จากนั้นเธอก็จำได้ว่ายังมีขี้เถ้าของลูก้าอยู่ในห้องเก็บศพ… ‘รอฉันก่อนนะลูก้า! ฉันจะพาคุณไปดูท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวของเอ๋อไห่ให้ได้

เจน ดันน์ นั่งแท็กซี่หลังเลิกงาน — ซึ่งเป็นสิ่งหรูหราที่เธอแทบจะไม่ได้ใช้จ่ายมาก่อน

รถแท็กซี่มาหยุดที่ชั้นล่างของหอพักของเธอ เจน ดันน์ ลงจากรถแล้วถือถุงผ้าไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง

หลังจากจ่ายค่าโดยสารแล้ว เธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่เสียเวลา

ที่บันไดนั้นเงียบมาก เธอเคยชินกับบันไดอันเงียบสงบแห่งนี้ทุกคืนที่กลับถึงบ้าน

ขณะที่เธอเดิน และไขกุญแจหอพักเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าหอพัก ไฟบันไดสลัว ๆ ส่องไปที่ร่างสองร่างที่ยืนอยู่หน้าหอพัก เจน ดันน์ ตกใจมากและกุญแจก็หล่นจากมือของเธอลงที่พื้น

ขณะที่เธอจ้องมองไปที่คนทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าหอพักของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเวลาได้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เธออ้าปากจะพูดกับพวกเขาด้วยคำพูดที่เธอไม่ได้พูดมานานมาก ในที่สุด ... เธอก็ก้มศีรษะลงและร้องออกมาเบา ๆ

"คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์”

นี่คือพ่อและแม่ของเธอ!

อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถพูดกับพวกเขาในฐานะพ่อและแม่ได้อีกต่อไป

เธอก้มหน้า ไม่เต็มใจที่จะแสดงให้ทั้งสองคนได้เห็นสภาพที่สะบักสะบอมของเธอ — ตอนนี้เธอหน้าตาเป็นอย่างไร!

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์ แต่หลังจากเรียกว่า “คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงดันน์” เสียงสะอื้นที่กลั้นไว้ในลำคอยังคงทรยศต่ออารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายในใจของเธอ

คุณผู้หญิงดันน์ลังเลในใจ “เป็นไงบ้าง เจน?” คุณผู้หญิงดันน์ที่งดงามเอ่ยขึ้นในที่สุด แม้ว่าความงามนี้จะมีอายุมากขึ้น แต่เธอก็ยังคงสง่างามและอ่อนโยน น้ำตาไหลพรากในดวงตาของคุณหญิงดันน์ หลังจากที่เธอพูดชื่อ“ เจน” ออกมา

ทันทีที่เธอพูดว่า “เจน” ตาของ เจน ดันน์ ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นกัน

ที่บันไดนั้นเงียบมาก เจน ดันน์ ไม่ตอบคำถามของ คุณผู้หญิงดันน์ ในทันที เธอก้มศีรษะลงไปอีกครั้ง คราวนี้เธอก้มหน้าต่ำกว่าเดิม มือและนิ้วของเธอที่ห้อยอยู่ข้างกายเธอกำลังสั่นโดยที่เธอไม่รู้ตัว

โจเซฟ ดันน์ ชักสีหน้า ดวงตาที่ดุดันและเคร่งขึมของเขาลดลงไปที่ลูกสาวของเขา ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ที่บันได เพราะกลัวว่าเขาจะไปรบกวนเพื่อนบ้าน เขาจะเสียหน้าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาอยากจะตบหน้าของเธอให้ได้!

เด็กเลวคนนี้รู้จักอายด้วยหรอ? เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองพวกเรา?

“คุณหญิงดันน์” เจนดันน์ต่อต้านตัวเองจากการสำลักด้วยเสียงสะอื้น ดวงตาของเธอแสบร้อน เธอไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะได้พบกับพ่อแม่ของเธออีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้ หลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุก แม่ของเธอถามเธอว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง? "ฉันสบายดีค่ะ"

เจน ดันน์ ตอบในขณะที่เธอพยายามที่จะระงับเสียงสะอื้นของเธอ

“เปิดประตูก่อนเจน พ่อของลูกและฉันมีเรื่องจะพูดกับลูก”