บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 104

ฤดูร้อนในช่วงมัธยมต้นปีสาม เธอเคยพูดว่า "ฌอน สจ๊วต มาเดทกัน คุณจะต้องดูแลฉัน”

วัยรุ่นเสื้อขาวหันหัวไปรอบ ๆ และจ้องมองเธอด้วยดวงตาฟีนิกซ์ที่ชัดเจนของเขา โดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเริ่มเดิน เธอวิ่งไล่ตามเขาและคว้ามือของเขาจากด้านหลัง “ คุณใจร้ายมาก มันง่ายมากที่จะดูแลฉัน คุณไม่คิดว่าจะทำมันเลยหรอ?”

จนถึงวันนี้ เจน ดันน์ ยังคงจำคำตอบของช่วงวัยรุ่นนั้นได้

เขาเคยพูดว่า “ไม่ใช่ว่าฉันดูแลเธอไม่ได้ แต่เป็นเพราะเธอไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉัน” เขาหันกลับมาหลังจากพูดแบบนั้น และปล่อยให้เธอจับมือเขาได้ เขาจับมือเธอแล้วเดินออกจากประตูโรงเรียนไป

เจน ดันน์ จำได้ว่าตัวเองกำลังมองไปที่นิ้วที่เกี่ยวพันกันในตอนนั้น เธอคิดถึงอะไรอีกแล้ว?

โอ้…เธอจำมันได้

ตอนนั้นเธอคิดว่า ‘ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่ทำไมคุณไม่ปล่อยมือฉันละ ฌอน สจ๊วต?

เธอจับแขนของเขาอย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง และโน้มตัวเข้าหาเขา เธอยิ้มอย่างไร้ยางอายขณะที่พูดว่า “ฌอน สจ๊วต ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับคุณก็จะไม่มีใครในโลกนี้อีกแล้ว”

“เจน ดันน์? เจน ดันน์?” ไฮด์ โซรอส เรียกเธอสองครั้งด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ที่เธอฟุ้งซ่านอีกครั้ง ... มีร่องรอยของความผิดหวังอยู่ในดวงตาของเขา ดูเหมือนจะมีอีกคนที่ครอบครองหัวใจของผู้หญิงคนนี้ ซึ่งเป็นคนที่เคยปรากฏตัวในชีวิตของเธอมากก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตามในเสี้ยววินาทีต่อมา ความแวววาวในดวงตาของเขาก็กลับคืนมา เขารวบมือของเธอไว้ในมือของเขา

“ลองดูสิ เราจะลองทำไม่ได้หรอ? เชื่อผม ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องเสียน้ำตาอีก”

ไหล่ของ เจน ดันน์ สั่น มีร่องรอยของความโหยหาอยู่ในดวงตาของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของ ไฮด์ โซรอส ที่เขียนด้วยความจริงใจเต็มไปหมด ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าฝ่ามือของเธอร้อนขึ้นและลวกเธอ เธอจับมือของ ไฮด์ โซรอส ออกไปวางมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง แล้วถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว เพื่อเว้นระยะห่างระหว่างเธอกับ ไฮด์ โซรอส เธอเปิดดวงตาสีดำของเธอและจ้องไปที่ ไฮด์ โซรอส ในขณะที่กระพริบตา

“พูดอะไรหน่อย…เจน ดันน์ คุณหนีไปจากผมไม่ได้”

เขาเข้าใกล้เธอมากขึ้น เจน ดันน์ ถอยหลังไปสองสามก้าว

ดวงตาของ ไฮด์ โซรอส กระพริบในขณะที่เขาขยับเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง

เจน ดันน์ ยังคงถอยห่างออกไป

ไฮด์ โซรอส ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว เขายืดแขนยาวของเขาออกและดึงเธอมาหาเขาแล้วโอบแขนรอบเอวของเธอทันที เพื่อจับเธอให้อยู่ต่อหน้าของเขา “อย่าหนีผมไปเลย เจน ดันน์ ผมจะไม่ให้โอกาสคุณได้หนีผมไป”

เธอไม่ได้วิ่งหนี…มันก็เหมือนกับที่ ฌอน สจ๊วต พูดในตอนนั้น ทำไมต้องกังวลกับการวิ่งหนีจากคนที่ไม่ใช่คนที่ใช่นะ?

ทันใดนั้นก็มีร่องรอยของความชัดเจนและความหวาดกลัวในจิตใจของ เจน ดันน์…ดังนั้นเหตุผลที่คน ๆ นั้น ไม่จับมือเธอออกไปในตอนนั้น และปล่อยให้เธอจับมือของเขาไว้ แต่เขาบอกกับเธอว่าว่าเธอไม่ใช่คนที่เหมาะสมหรือคนที่ใช่สำหรับเขา แล้วทำไมต้องรำคาญ? ทำไมต้องทำอะไรที่ไม่จำเป็นเหล่านั้นด้วย?

หลังจากคิดแบบนี้แล้ว การกระทำของเธอก็ดูโดดเด่นขึ้นทุกครั้งที่ท้อแท้…ทำให้ตอนนี้เธอดูเหมือนคนโง่

ไฮด์ โซรอส ขมวดคิ้ว ... นี่เป็นครั้งที่สาม ที่ผู้หญิงคนนี้เหม่อลอยฝันกลางวันในวันนี้

เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอะไร ไฮด์ โซรอส โน้มตัวลงและให้ที่ เจน ดันน์ ใกล้กับริมฝีปากของเธอ

“ฌอน สจ๊วต ใช่ไหม?”

เขาเอ่ยถามขึ้นในทันที

เจน ดันน์ ตัวสั่น

ไฮด์ โซรอส ยิ้ม อย่างไรก็ตามรอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่ทำให้อารมณ์เสีย “ลืมเขาไปได้เลย เจน ดันน์ ไม่ว่าคุณสองคนจะมีอดีตแบบไหน ตอนนี้มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้น ที่ยังคงอยู่”

เจน ดันนื ดูเหมือนว่าเธอจะอ่อนไหว เธอถามทันทีที่เงยหน้าขึ้น “คุณแน่ใจได้อย่างไรว่า มีแต่ความเจ็บปวดที่ยังอยู่?”

ไฮด์ โซรอส จ้องมองไปที่คนที่เขาโอบแขนไว้แน่น ... ผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ระแคะระคายว่าการแสดงออกในตอนนี้ของเธอ เต็มไปด้วยความเป็นศัตรู เขาโค้งมุมปากอย่างแผ่วเบา…ไม่เป็นไรเขาจะทำให้เธอลืมสจ๊วตเอง

“มีความทรงจำที่มีความสุข ระหว่างคุณสองคนไหม? ถ้ามีทำไมความสิ้นหวังถึงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉผมเห็นบนใบหน้าของคุณ?"

"..." มีเพียงความเงียบ เธอไม่สามารถหาคำตอบได้