บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 104

ฤดูร้อนในช่วงมัธยมต้นปีสาม เธอเคยพูดว่า "ฌอน สจ๊วต มาเดทกัน คุณจะต้องดูแลฉัน”

วัยรุ่นเสื้อขาวหันหัวไปรอบ ๆ และจ้องมองเธอด้วยดวงตาฟีนิกซ์ที่ชัดเจนของเขา โดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเริ่มเดิน เธอวิ่งไล่ตามเขาและคว้ามือของเขาจากด้านหลัง “ คุณใจร้ายมาก มันง่ายมากที่จะดูแลฉัน คุณไม่คิดว่าจะทำมันเลยหรอ?”

จนถึงวันนี้ เจน ดันน์ ยังคงจำคำตอบของช่วงวัยรุ่นนั้นได้

เขาเคยพูดว่า “ไม่ใช่ว่าฉันดูแลเธอไม่ได้ แต่เป็นเพราะเธอไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉัน” เขาหันกลับมาหลังจากพูดแบบนั้น และปล่อยให้เธอจับมือเขาได้ เขาจับมือเธอแล้วเดินออกจากประตูโรงเรียนไป

เจน ดันน์ จำได้ว่าตัวเองกำลังมองไปที่นิ้วที่เกี่ยวพันกันในตอนนั้น เธอคิดถึงอะไรอีกแล้ว?

โอ้…เธอจำมันได้

ตอนนั้นเธอคิดว่า ‘ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่ทำไมคุณไม่ปล่อยมือฉันละ ฌอน สจ๊วต?

เธอจับแขนของเขาอย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง และโน้มตัวเข้าหาเขา เธอยิ้มอย่างไร้ยางอายขณะที่พูดว่า “ฌอน สจ๊วต ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับคุณก็จะไม่มีใครในโลกนี้อีกแล้ว”

“เจน ดันน์? เจน ดันน์?” ไฮด์ โซรอส เรียกเธอสองครั้งด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ที่เธอฟุ้งซ่านอีกครั้ง ... มีร่องรอยของความผิดหวังอยู่ในดวงตาของเขา ดูเหมือนจะมีอีกคนที่ครอบครองหัวใจของผู้หญิงคนนี้ ซึ่งเป็นคนที่เคยปรากฏตัวในชีวิตของเธอมากก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตามในเสี้ยววินาทีต่อมา ความแวววาวในดวงตาของเขาก็กลับคืนมา เขารวบมือของเธอไว้ในมือของเขา

“ลองดูสิ เราจะลองทำไม่ได้หรอ? เชื่อผม ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องเสียน้ำตาอีก”

ไหล่ของ เจน ดันน์ สั่น มีร่องรอยของความโหยหาอยู่ในดวงตาของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของ ไฮด์ โซรอส ที่เขียนด้วยความจริงใจเต็มไปหมด ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าฝ่ามือของเธอร้อนขึ้นและลวกเธอ เธอจับมือของ ไฮด์ โซรอส ออกไปวางมือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง แล้วถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว เพื่อเว้นระยะห่างระหว่างเธอกับ ไฮด์ โซรอส เธอเปิดดวงตาสีดำของเธอและจ้องไปที่ ไฮด์ โซรอส ในขณะที่กระพริบตา

“พูดอะไรหน่อย…เจน ดันน์ คุณหนีไปจากผมไม่ได้”

เขาเข้าใกล้เธอมากขึ้น เจน ดันน์ ถอยหลังไปสองสามก้าว

ดวงตาของ ไฮด์ โซรอส กระพริบในขณะที่เขาขยับเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง

เจน ดันน์ ยังคงถอยห่างออกไป

ไฮด์ โซรอส ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว เขายืดแขนยาวของเขาออกและดึงเธอมาหาเขาแล้วโอบแขนรอบเอวของเธอทันที เพื่อจับเธอให้อยู่ต่อหน้าของเขา “อย่าหนีผมไปเลย เจน ดันน์ ผมจะไม่ให้โอกาสคุณได้หนีผมไป”

เธอไม่ได้วิ่งหนี…มันก็เหมือนกับที่ ฌอน สจ๊วต พูดในตอนนั้น ทำไมต้องกังวลกับการวิ่งหนีจากคนที่ไม่ใช่คนที่ใช่นะ?

ทันใดนั้นก็มีร่องรอยของความชัดเจนและความหวาดกลัวในจิตใจของ เจน ดันน์…ดังนั้นเหตุผลที่คน ๆ นั้น ไม่จับมือเธอออกไปในตอนนั้น และปล่อยให้เธอจับมือของเขาไว้ แต่เขาบอกกับเธอว่าว่าเธอไม่ใช่คนที่เหมาะสมหรือคนที่ใช่สำหรับเขา แล้วทำไมต้องรำคาญ? ทำไมต้องทำอะไรที่ไม่จำเป็นเหล่านั้นด้วย?

หลังจากคิดแบบนี้แล้ว การกระทำของเธอก็ดูโดดเด่นขึ้นทุกครั้งที่ท้อแท้…ทำให้ตอนนี้เธอดูเหมือนคนโง่

ไฮด์ โซรอส ขมวดคิ้ว ... นี่เป็นครั้งที่สาม ที่ผู้หญิงคนนี้เหม่อลอยฝันกลางวันในวันนี้

เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอะไร ไฮด์ โซรอส โน้มตัวลงและให้ที่ เจน ดันน์ ใกล้กับริมฝีปากของเธอ

“ฌอน สจ๊วต ใช่ไหม?”

เขาเอ่ยถามขึ้นในทันที

เจน ดันน์ ตัวสั่น

ไฮด์ โซรอส ยิ้ม อย่างไรก็ตามรอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่ทำให้อารมณ์เสีย “ลืมเขาไปได้เลย เจน ดันน์ ไม่ว่าคุณสองคนจะมีอดีตแบบไหน ตอนนี้มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้น ที่ยังคงอยู่”

เจน ดันนื ดูเหมือนว่าเธอจะอ่อนไหว เธอถามทันทีที่เงยหน้าขึ้น “คุณแน่ใจได้อย่างไรว่า มีแต่ความเจ็บปวดที่ยังอยู่?”

ไฮด์ โซรอส จ้องมองไปที่คนที่เขาโอบแขนไว้แน่น ... ผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ระแคะระคายว่าการแสดงออกในตอนนี้ของเธอ เต็มไปด้วยความเป็นศัตรู เขาโค้งมุมปากอย่างแผ่วเบา…ไม่เป็นไรเขาจะทำให้เธอลืมสจ๊วตเอง

“มีความทรงจำที่มีความสุข ระหว่างคุณสองคนไหม? ถ้ามีทำไมความสิ้นหวังถึงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉผมเห็นบนใบหน้าของคุณ?"

"..." มีเพียงความเงียบ เธอไม่สามารถหาคำตอบได้

"...ฉันขอโทษค่ะ"

ไม่มีที่ไหนเลยที่ ไฮด์ โซรอส จะปลดปล่อยความโกรธในใจของเขา เขาปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ ริมฝีปากที่อบอุ่นและชื้นของเขากดลงบนริมฝีปากสีซีดของเธออย่างโหดเหี้ยม จากนั้นเขาก็กดจูบให้ลึกขึ้น

เจน ดันน์ ไม่ได้หลบเลี่ยง และปล่อยให้ชายตรงหน้าจูบเธอ

หลังจากจูบนั้น ไฮด์ โซรอส ก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “เห็นไหม? คุณไม่ได้ปฏิเสธ” ความจริงจังและความดื้อรั้นในดวงตาของเขาทำให้ เจน ดันน์ ยากที่จะมองเข้าไปในแววตาของเขาได้

เธอลดสายตาลงอย่างรู้สึกผิด โดยปกปิดอารมณ์ในดวงตาของเธอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “คุณลืมไปแล้วหรือยัง ว่าฉันทำอาชีพอะไรอยู่ คุณรู้ใช่ไหมคุณชายโซรอส แม้ว่าฉันจะเพิ่งเริ่มต้น แต่ฉันก็ยังตระหนักดี ถึงหลักการให้ความสำคัญกับลูกค้าเป็นอันดับแรก ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีโสเภณีคนไหนที่ไม่เต็มใจที่จะสนิทสนมกับลูกค้าหรือปฏิเสธลูกค้าของเธอเลยสักคน คุณชายโซรอส?”

สีหน้าของ ไฮด์ โซรอสนั้นแสดงออกถึงอารมหงุดหงิดและโมโห

เขาปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ เขาโต้กลับ “แล้วคุณจะอธิบายว่าหน้าตาของคุณ ตอนที่คุณเดินมาที่นี่ครั้งแรก และเห็นผมได้อย่างไร?

“เจน โสเภณีจะมองลูกค้าของเธอด้วยสายตาที่แสดงอารมณ์แบบนั้นหรือ?”

เจน ดันน์ ยกเปลือกตาขึ้นและจ้องไปที่ ไฮด์ โซรอส อย่างตั้งใจ การจ้องมองของเธอนั้นแน่วแน่ แต่จมอยู่กับร่องรอยของอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ ไฮด์ โซรอส รู้สึกทึ่งกับการจ้องมองของเธอ แม้กระทั่งการเต้นของหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรงเพราะมัน

เขาลดศีรษะลงเช่นกัน สายตาที่จดจ่อของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาดูเหมือนกำลังรอคำตอบจากเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน เจนก็ถอนหายใจเบา ๆ และจ้องไปที่ ไฮด์ โซรอส อย่างอ่อนโยน เธออ้าปากพูดว่า “นานมาแล้วเด็กชายที่ฉันชื่นชอบ ยืนอยู่ใต้ต้นไทร เขาเคยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเช่นกัน ตั้งแต่นั้นมาฉันก็หลงรักเสื้อเชิ้ตสีขาว”

“ในวันนี้คุณบังเอิญยืนอยู่ใต้ต้นไทร ในขณะที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ฉันตกอยู่ในภวังค์ และจมอยู่กับอดีตนั้น”

'ดังนั้น สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณเลย'

ร่องรอยของความผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ดูดีไฮด์ โซรอส ก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ในพริบตา เขาสวมใส่รูปลักษณ์อันธพาลอีกครั้ง ดวงตาของเขาเปล่งประกาย เขาออกแรงมากขึ้นในอ้อมแขนและดึงผู้หญิงในอ้อมกอดเข้ามาใกล้เขาอย่างง่ายดาย เขาก้มศีรษะลงและจูบลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง

“ถือว่าผมเป็นลูกค้าของคุณ เจน”