บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 112

อโลร่ารู้สึกตัวสั่น และสั่นรามไปตามกระดูกสันหลังของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าความดันในชั้นบรรยากาศรอบ ๆ ตัวของเธอนั้นเริ่มลดลงสู่จุดที่ต่ำมาก ๆ

เธอรู้สึกสงสารเจนในเวลาเดียวกัน ไฮด์ โซรอส แตกต่างจากชาวต่างชาติที่ชื่อคาลเลน อโลร่านั้นได้เคยรับมือกับผู้คนหลากหลายประเภทตลอดระยะหลายปีที่ผ่านมาที่เธอทำงานนี้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงพัฒนาสายตาที่เฉียบคมในการรับรู้ลักษณะของบุคคลต่าง ๆ ได้ดีมาก

วันนี้เธออยู่ในเหตุการณ์ที่เกิดความขัดแย้งระหว่างหัวหน้าของเธอเองและคุณชายไฮด์ โซรอส

พฤติกรรมของคุณชายหนุ่มโซรอสนั้นมันเกินความคาดหมายของเธอไปมาก

อโลร่าไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของคุณชายหนุ่มรูปหล่ออย่าง ไฮด์ โซรอส

ตามที่กล่าวมาข้างต้น อโลร่าไม่คาดคิดว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของเพลย์บอยหนุ่มรูปหล่อ ที่เก่งและอัจฉริยะอย่างคุณชายโซรอส ที่ว่าความสัมพันธ์ของเขากับเจนนั้นมันมีค่ายิ่งกว่าทองคำ…?

อโลร่าไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ฌอน สจ๊วต กำลังคิดอะไรอยู่…หัวหน้าของเธอนั้นเขาไม่เคยเป็นคนที่จะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งจุ้นจ้านกับธุรกิจของผู้อื่น

หัวหน้าใหญ่ของเธอนั้นไม่รู้ว่าในเวลานี้ และขณะนี้เขานั้นสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองของเขาไปแล้วหรือยัง? ตัวเขาในขณะนี้ดูเหมือนสามีที่จับได้ว่าภรรยาของตัวเองนอกใจเขาเมื่อเขาเห็น เจน ดันน์ และคุณชายหนุ่มโซรอสอยู่ด้วยกันในวันนี้?

“อูโน่ส่งชายสองคนไปดูเธออย่างใกล้ชิด”

อูโน่ไม่สามารถตอบสนองได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ...

“รายงานให้ฉันทราบโดยเร็วที่สุดหากมีสถานการณ์อะไร”

ทันใดนั้นเองอูโน่ก็นึกขึ้นได้ว่า…หัวหน้าใหญ่ของเขานั้นต้องการให้เขาจับตาดู เจน ดันน์ ทุกการเคลื่อนไหวอย่างใกล้ชิด

ปัญหาก็คือ "หากมีสถานการณ์อะไร" นี่หัวหน้าเขากำลังหมายถึงหมายถึง "สถานการณ์" ประเภทใด?

เขาไม่สามารถรายงานทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ หรือเรื่องเล็กน้อยกับเจ้านายของเขาที่มีปัญหามากมายให้จัดการทุกวันใช่ไหม?

อูโน่เริ่มอึดอัดมาก ๆ เขารู้สึกกดดันและงุนงงมาจนยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด

“ถ้าผู้หญิงคนนั้นมีความคิดที่จะทำบางอย่างที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อฉัน…” ใบหน้าที่เหมือนหยกของผู้ชายบนเบาะผู้โดยสารด้านหลังถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็นราวกับหิมะ มีประกายของเจตนาฆ่าอยู่ในส่วนลึกของดวงตาของเขา

อย่างไรก็ตามในขณะที่ทั้ง อูโน่ และ อโลร่า กำลังสั่นในใจก็มีลักษณะแปลก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขาทั้งสองในเวลาเดียวกัน ... ถ้าเจนมีความคิดที่จะทำอะไรบางอย่างที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อหัวหน้าของพวกเขา... เมื่อหัวหน้าของพวกเขาพูดคำเหล่านั้นออกมา เขากำลังยอมรับอะไรบางอย่างแล้วหรือไม่?

วันถัดมา

ขณะที่ เจน ดันน์ กำลังทำงานอยู่ ก็มีร่างหนึ่งขวางทางเธอไว้ที่บันได

“... คุณชายสจ๊วต”

หลังจากแยกจากกันไปเป็นระยะเวลาหนึ่งในที่สุด ฌอน สจ๊วต ก็ปรากฏตัวอีกครั้งที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เขาก้มศีรษะลงเพื่อจ้องมองผู้หญิงตรงหน้า ความโกรธที่ไม่รู้ว่าคืออะไรค่อย ๆ เกิดขึ้นภายในตัวเขา

“อืม” เขาตอบอย่างนุ่มนวลด้วยน้ำเสียงทุ้มและต่ำและนั่นก็คือทั้งหมดที่เขาเอ่ยออกมา

เจนรู้สึกเกร็ง เธอก้มหน้าค่อย ๆ เดินผ่าน ฌอน สจ๊วต และก้มหน้าลงต่ำตลอดเวลาขณะที่เธอเดินไปข้างหน้า

ด้านหลังของเธอนั้น ความโกรธในดวงตาของชายคนนั้นกำลังลุกโชน

เขาคว้ามือของเธอไว้ด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่ของเขา “คุณหนูดันน์ เธอจะรีบไปไหนหรอ?” ‘เพื่อพบคนรักของเธอหรอ?’

เขาอยากจะบีบคอผู้หญิงคนนี้เมื่อนึกถึงการกระทำต่าง ๆ ที่เธอได้ทำ

เจนอยู่ในสภาพตึงเครียดมาก “ฉัน…ฉันทำงานเสร็จแล้ว ได้โปรดปล่อยเถอะค่ะคุณชายสจ๊วต ฉันจะกลับไปที่หอพักของฉันค่ะ”

"เธอกำลังจะกลับไปที่หอพักของเธออย่างนั้นหรือ? หรือจะไปพบคนรักของเธอกันแน่?”

ผิวของ เจน ดันน์ เปลี่ยนเป็นสีซีดอย่างน่ากลัวในชั่วขณะ เธอเงยหน้าขึ้นในทันที และมองชายที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยแววตาประชดประชัน

การหายใจของเธอหยุดลงชั่วขณะ ขณะที่เธอทำหน้าเย็นชาและแสร้งทำเป็นว่าดูแข็งกร้าว “ฉันเป็นโสเภณี คนโสเภณีจะทำอะไรหลังเลิกงาน ถ้าไม่ได้ไปพบกับเหล่าชายคนรักของเธอคะ? คุณชายสจ๊วตได้โปรดปล่อยมือจากฉันค่ะ”

ความโกรธเกรี้ยวนั้นถูกส่งผ่านตรงไปที่ ฌอน สจ๊วต ขณะที่เขาก็ยังคงจับแขนของ เจน ดันน์ ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เจน ดันน์ จ้องมองไปที่มือที่กำรอบข้อมือของเธอด้วยแววตาที่เย็นชา เธอถามเบา ๆ ว่า “หรือบางทีคุณชายสจ๊วตอยากจะเป็นลูกค้าของฉันสักครั้งคะ?”

ฌอน สจ๊วต โกรธมากจนเขาหัวเราะออกมาดัง ๆ “แน่นอน ไม่ต้องกลับไปวันนี้ ฉันจะเป็นลูกค้าของเธอเอง”

มือเล็ก ๆ ยื่นออกมาต่อหน้าของเขาในทันที