บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 113

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ไฮด์ โซรอส มาถึงชั้นล่างของหอพักของ เจน ดันน์ เพื่อมารับเธอไปรับประทานอาหารกลางวัน เจนมีวันหยุดหนึ่งวันในช่วงสุดสัปดาห์ ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อในตลาดกลางคืนกลายเป็นสถานที่ที่เจนและไฮด์ โซรอส แวะเวียนมาบ่อยที่สุด

คุณฮาร์เปอร์คุ้นเคยกับการเห็น ไฮด์ โซรอส พาแฟนตัวน้อยของเขามาที่ร้านอาหารเพื่อกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ร้านของเขา

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันในวันนี้ ไฮด์ โซรอส ก็พาเธอตรงไปที่โรงภาพยนตร์ทันที

เจนยังคงหลงอยู่ในภวังค์ในขณะนี้ ข้าวโพดคั่วและถ้วยเครื่องดื่มล้วนเป็นเครื่องเตือนใจเธอ เธอถูก ไฮด์ โซรอส หลอกอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเจนโดยไม่รู้ตัว

เธอต้องยอมรับว่า ไฮด์ โซรอส เป็นคนที่น่าทึ่งมาก เมื่อเขาตั้งใจที่จะปฏิบัติต่อใครสักคนด้วยความรักคน ๆ นั้นก็จะมีความสุขมากแน่ ๆ ขณะที่เธอคิดเช่นนั้นรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของเธอ

เธอจ้องมองไปที่เด็กผู้ชายตัวโตข้าง ๆ เธอด้วยใบหน้าที่ดูซับซ้อน เธอตัดสินใจแล้ว หลังจากการชมภาพยนตร์ในวันนี้ เธอจะตั้ง ว่าเธอจะพอแค่นี้ เธอไม่อยากตกหลุมรัก ไฮด์ โซรอส

เธอจะต้องบอกเขาด้วย ว่านี่คือจุดที่พวกเขาควรหยุดและพอได้แล้ว

เธอต้องยอมรับว่าเธอได้ทำตามใจตัวเองกับวิธีที่ ไฮด์ โซรอส มองเธอ ราวกับว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาเหมือนคนทั่ว ๆ ไป สายตาของเขาปราศจากความรังเกียจและเยาะเย้ย เขาไม่เคยแกล้งเธอหรือมองเธอด้วยสายตาที่ดูถูกเลย

เธอต้องยอมรับด้วยว่าเธอหลงระเริงไปกับแสงที่ส่องผ่านรอยแตกนี้ เมื่อมีเพียงความมืดรอบ ๆ ตัวเธอแสงนี้ก็ดูมีค่ามากยิ่งขึ้นไปอีก

อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆ กำลังดำเนินไปในทิศทางที่อยู่เหนือการควบคุมของเธอ…เธอถูกลิขิตให้ไม่สามารถตอบสนองต่อความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่แสร้งทำเป็นนิ่ง แต่แท้จริงแล้วเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวโต หากเป็นเช่นนั้นก็เป็นการดีกว่า ที่เธอจะจัดการเรื่องต่าง ๆ และตั้งคำถามกับเขาให้ตรงถึงความจริงโดยเร็วที่สุด

เธอจมลึกลงไปในโคลนตมแล้ว เธอจะมามีชีวิตที่เสวยความสุขเช่นนี้ได้อย่างไร?

เธอจะลากคนบริสุทธิ์เข้าไปในโคลนตมนั้นได้อย่างไร?

โดยธรรมชาติแล้วการปล่อยวางเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ทันใดนั้นความอบอุ่นก็ปกคลุมที่หลังมือของเธอ เจนมีปฏิกิริยาตอบสนองราวกับว่าเธอถูกไฟลวก เธอก้มหน้าลงเพื่อดูที่หลังมือของเธอ ฝ่ามือกว้างของ ไฮด์ โซรอส จับเธอไว้แน่น “อย่าหลบนะ” เสียงทุ้มและต่ำที่มีเสนห์ที่ทำให้ยากที่ใครจะถอยห่างออกไปหรือไม่หลงไหลไปกับมัน

เจนกำลังสั่นสะท้านจากส่วนในสุดของหัวใจ ขณะที่เธอปล่อยให้ฝ่ามือของเขาจับที่มือของเธอ เธอหันหน้าไปดูหนังต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอตั้งใจมากขึ้น เธอต้องหาโอกาสที่จะจัดการเรื่องทุกอย่างกับ ไฮด์ โซรอส ให้สอดคล้องกับความจริงหลังจากภาพยนตร์เรื่องนี้จบลง…เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี เธอไม่สมควรได้รับความสุข และเธอเองก็ไม่สามารถตอบสนองต่อความรู้สึกของเขาได้

ในตอนแรกเธอคิดเพียงว่าหนุ่มตัวโตข้าง ๆ เธอคนนี้แค่อยากรู้อยากเห็นมากเกินไป และชอบแสวงหาสิ่งแปลกใหม่ อย่างไรก็ตามต่อมา…ทุกสิ่งที่ ไฮด์ โซรอส ทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีที่เขาจ้องมองเธอ…เธอไม่ใช่คนโง่

ในขณะที่เจนหันไปมองใบหน้าที่มีเสน่ห์ของ ไฮด์ โซรอส ใบหน้าของเขานั้นก็เผยรอยยิ้มกว้างในความมืดนั้น รอยยิ้มนั้นมีความพึงพอใจและความสุขอย่างแท้จริง แต่เจนกลับมองไม่เห็นมัน

เจนไม่รู้ว่าหนังเกี่ยวกับอะไร ในระหว่างดูหนัง เธอมัวแต่คิดหาวิธีที่จะพูดคุยจัดการเรื่องทุกอย่างกับชายหนุ่มข้าง ๆ เธอนี้หลังจากนี้

เมื่อภาพยนตร์จบลง และไฟเปิดขึ้นอีกครั้ง ไฮด์ โซรอส ก็จับมือของเจนไว้ และไม่ยอมปล่อยขณะที่เขาพาเธอเดินออกไปที่ประตูทางออกตามฝูงชนไป

เจนรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในตอนนี้ เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อจ้องมองไปที่ด้านหลังของชายตรงหน้าเธอ ฝ่ามือของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและมันก็เหนียวมาก ๆ ด้วย เธออดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่ส่วนที่นิ้วทั้งสองของพวกเขาเกี่ยวพันกันและคิดว่า ‘เขาไม่รู้สึกอึดอัดหรือรังเกียจเลยหรือเมื่อมือของเขาตัองมาสัมผัสมือเหนียว ๆ ที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเจน?’

ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เจนคิด ไฮด์ โซรอส มีความสุขอย่างมาก เขาจับมือของเจนอย่างกระตือรือร้นขณะที่พวกเขาเดินไปที่ลานจอดรถ เจนนั่งเบาะผู้โดยสารด้านหน้า

“อย่าเพิ่งออกรถนะคะ”

“หืม?” ไฮด์ โซรอส หันกลับมามองด้วยความงงงวย “มีของที่คุณอยากซื้อไหม?”

สิ่งแรกที่อยู่ในใจของเขา เมื่อเธอบอกเขาว่ายังไม่ให้ออกรถก็คือเธอลืมซื้อของหรือเปล่า…แค่นี้มันก็ทำให้เจนอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดอยู่ที่ในลำคอของเธอ

ไฮด์ โซรอส เอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและอ่อนโยนว่า “คุณต้องการอะไรหรอ? มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์อยู่แล้ว เรามีเวลาเหลือเฟือเผื่อทั้งหมดในโลกเลย”

“... ไม่” เธอกัดฟัน และแสดงความละเอียดอ่อนในดวงตาของเธอ "คุณชายโซรอสเราทำไม่ได้…” ‘ต่อไปแบบนี้…’ เธอกำลังจะพูด