บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 119

“เอาสิ ถ้าอย่างนั้นคุณก็โทรหาเขาด้วยตัวเองเลย ที่นี่ตรงนี้ เมื่อเขาอยู่ที่นี่เขาจะได้เห็นด้วยตาตัวเอง ว่าเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาเองก็ไม่สนใจเขาเลย” เจนพูดออกมา

เจนอยากจะหัวเราะ ผู้ชายคนนี้กล้าคิดว่าความคิดของเธอเป็นความคิดของเขาได้อย่างไร? เขากล้าคิดได้ยังไง ว่าเธอจะไม่บอกทุกอย่างกับไฮด์

อ่อ บางทีเธออาจจะกลายเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายในสายตาของผู้ชายคนนี้

“คุณ…” สายตาของคาลเลนเปลี่ยนไปเป็นยิ่งรังเกียจ “คุณนี่มันน่าคลื่นไส้มาก คุณบอกว่าฉันไม่สนใจไฮด์ แต่เมื่อคุณพูดเช่นนั้นออกมา ก็หมายความว่าคุณไม่สนใจความรู้สึกของเขาเหมือนกัน การที่ไฮด์ปฏิบัติกับคุณเป็นอย่างดีมันเป็นเรื่องที่เสียเปล่า”

เจนพูดในใจว่า "ใช่ มันเสียเปล่า"

“ฉันเห็นด้วยค่ะ คุณชายคาลเลน”

คาลเลนไม่คาดคิดว่าเจนจะยอมรับสิ่งนั้นโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

เขาโกรธมาก เขารู้สึกโกรธแทนเพื่อนของเขา ไฮด์ โซรอส

“อย่าหลงตัวเองมากนัก ผมจะบอกให้เขารู้ ว่าคุณเป็นผู้หญิงแบบไหน ผู้หญิงอย่างคุณก็เหมือนเนื้องอกร้าย ผมจะไม่ยอมให้เนื้องอกอย่างคุณอยู่ใกล้ ๆ เพื่อนรักของผม และทำร้ายเขา”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็ปล่อยมือจากเธอ

…

เจนและคาลเลนกลับมาที่ห้องพร้อมกัน

การแสดงออกในดวงตาของ ไฮด์ โซรอส เปลี่ยนไป เมื่อคาลเลนนั่งลง เขาก็พบกับดวงตาที่ลึกล้ำของ ไฮด์ โซรอส เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา

“นายไม่มีกลิ่นควันบุหรี่” ริมฝีปากบางของ ไฮด์ โซรอส ขยับพูด ขณะมองไปที่คาลเลน ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาอย่างเย็นชา

คาลเลนบอกว่าเขาจะออกไปสูบบุหรี่ แต่เขาไม่ได้กลิ่นเหมือนควันบุหรี่จากตัวของคาลเลนเลย เขายังกลับมาที่ห้องหลังจากเจนไม่นาน จากนั้น ไฮด์ โซรอส ก็จำได้ว่าคาลเลนออกไปจากห้องตามหลังเจนไปติด ๆ

ไฮด์ โซรอส ก้มหน้าลง

ซัคอยู่ข้าง ๆ เขายกแก้วกาแฟในมือขึ้นมาแล้วหยุดไว้ข้าง ๆ ริมฝีปากของเขา

“ฉันไปทักทายคุณหนูดันน์ เรารู้จักกันที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เรื่องก็มีแค่นั้น ก็ถือว่าแค่ทักทายคนรู้จักไหม?”

ไฮด์ โซรอส ชายตามอง พรางพูด “ฉันรู้ว่าเธอทำงานที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ นายไม่จำเป็นต้องแปลกใจเกี่ยวกับเรื่องนี้”

คาลเลนแทบจะหัวเราะออกมา จากความหงุดหงิดของเขา เขาหยิบกล่องบุหรี่ออกมาด้วยนิ้วเรียวยาว และจุดบุหรี่ตรงหน้าเจน หลังจากนั้นเขาก็ลิ้มรสมันอย่างช้า ๆ

ไฮด์ โซรอส ยกคางของเขามากยิ่งขึ้น เขาพูดกับคาลเลนว่า “นี่นายไม่ได้สูบบุหรี่ข้างนอกหรอ?”

ซัคยังคงตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขายืนขึ้น “ฉันจำได้ว่าฉันมีอย่างอื่นที่ต้องไปทำ เมื่อกี้ฉันดื่มแอลกอฮอล์ คาลเลนขับรถพาฉันกลับบ้านที”

หลังจากนั้นเขาก็ดึงคาลเลนขึ้นจากที่นั่งโดยไม่พูดอะไร “คุณหนูดันน์ ไว้เจอกันใหม่นะ”

หลังจากพวกเขาทั้งสองจากไป ไฮด์ โซรอส ก็หันกลับมามองเจนตั้งแต่หัวจรดเท้า “เขาทำอะไรกับคุณ?”

“ไม่มีอะไรค่ะ”

“แล้วเขาพูดอะไรกับคุณบ้าง?”

“เขาแค่ทักทายปกติค่ะ”

ไฮด์ โซรอส มองเธอและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อเธอ

เจนไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม มันขึ้นอยู่กับเขา ว่าเขาอยากจะเชื่อเธอหรือไม่

“ผมมีหลายอย่างที่ต้องดูแลเมื่อเร็ว ๆ นี้ เพิ่งจะดีขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เจนหลังจากที่ฉันทำสิ่งเหล่านี้สำเร็จแล้ว ผมจะพาคุณไปจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์”

พาเธอไปจาก อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ อย่างนั้นหรือ? ในขณะนั้นเธอรู้สึกว่า เขาจะทำในสิ่งที่เธอต้องการมันมากในขณะนี้

อย่างไรก็ตามถ้ามันง่ายสำหรับเธอที่จะออกจาก อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เธอก็คงจะทำได้ตั้งนานแล้ว

ฌอนไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ เขาจะยังคงสามารถหาเธอพบ แม้ว่าเธอจะออกจาก อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ก็ตาม นอกจากนี้สิ่งเดียวที่สามารถพิสูจน์ตัวตนของเธอ ซึ่งก็คือบัตรประจำตัวประชาชนของเธอก็อยู่ที่เขา แม้ว่าเธออยากจะออกไปตอนนี้ ก็ยากที่จะทำเช่นนั้นได้หากไม่มีบัตรประจำตัวของเธอ

…

หลังจากที่คาลเลนจากไปเขาก็ไม่ได้กลับบ้าน เขาขอให้ชาวโซเชียลพบเขาที่ร้านกาแฟ เขาเล่าเรื่องบางอย่างให้เธอฟัง ก่อนที่เธอจะจากไปชาวโซเชียลพยักหน้าและกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยคุณ. ฉันจะทำให้เพื่อนของคุณเห็นธรรมชาติที่แท้จริงของผู้หญิงคนนั้น อย่างไรก็ตามคุณได้สัญญากับฉันว่า…อืมแค่คืนเดียว อย่าลืม”

คาลเลนหัวเราะเบา ๆ และเอนตัวไปข้างหูของชาวโซเชียลอย่างยั่วยวน "แน่นอน คุณหนูวิลสันสวยงามขนาดนี้ ผมจะพลาดนัดกับคุณได้อย่างไร?”

คุณหนูวิลสันรู้สึกหัวหมุนกับคาลเลน หลังจากที่เขาจีบเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกและใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเขา เธอไม่เต็มใจที่จะจากไป “ฉันจะทำคืนพรุ่งนี้ คุณต้องอยู่ที่นั่นในเวลานั้น เพื่อแนะนำในกรณีที่ฉันทำงานได้ไม่ดีพอ”

"แน่นอน คุณหนูวิลสันสวยมาก และมีฝีมือมาก ผมเชื่อในความสามารถในการทำงานของคุณ นอกจากนี้แม้ว่าคุณจะทำออกมาได้ไม่ดี ผมก็ไม่พลาดโอกาสที่จะใช้เวลากับสาวงามอย่างคุณ”

เขาประจบคุณหนูวิลสันมาก

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอให้คุณหนุวิลสันโชคดี” หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็หันกลับมา ในขณะที่เขาหันกลับมาก็มีแววตารังเกียจฉายออกมาจากเขา เขาไม่ต้องการที่จะอยู่ต่อไปอีก ดังนั้นเขาจึงเดินจากไปอย่างเร่งรีบ

…

ตอนกลางคืน

ไฮด์ โซรอส ไม่ได้บอกเจน ว่าทำไมเขาถึงขอใบลางานให้กับเธอ

“คุณลางานให้ฉัน เพื่อที่คุณจะได้พาฉันไปนั่งชิงช้าสวรรค์แค่นี้หรอคะ คุณชายโซรอส?” เจนมองไปที่ชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"ไปกันเถอะ ผมสัญญากับคุณว่าฉันจะพาคุณไปนั่งชิงช้าสวรรค์”

มือของ ไฮด์ โซรอส เอื้อมไปคว้าเธอ เจนถอยออกไปด้วยความระมัดระวัง

"เจน?" ‘เธอไม่อยากนั่งชิงช้าสวรรค์หรอ?’

เจนมองไปที่ ไฮด์ โซรอส ด้วยความระมัดระวัง "คุณชายโซรอส ฉันขอโทษค่ะ”

'ฉันขอโทษ ฉันมี แต่คำขอโทษสำหรับคุณ'

ไฮด์ตกใจ หลังจากนั้นไม่นานก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าที่จริงจังของเขา "ทุกอย่างปกติดี เราจะไม่ขึ้นมันในวันนี้ เราจะนั่งชิงช้าสวรรค์ในอนาคตสักวันหนึ่ง” มีความหมายอื่นอยู่เบื้องหลังประโยคนั้น

เจนไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า จากนั้นเธอกล่าวว่า “คุณชายโซรอส ฉันเหนื่อยนิดหน่อย แค่พาฉันกลับไปที่หอพักของฉันเถอะ”

เมื่อไฮด์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็มองไปที่เจน และในที่สุดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม ๆ ของเขาว่า “โอเค”

เมื่อพวกเขาอยู่ชั้นล่างที่หอพักของเจน เธอก็เริ่มพูดว่า “ฉันมีอะไรจะบอกคุณค่ะ คุณชายโซรอส ฉันไม่…” ‘ฉันไม่ชอบคุณ’

"แปปนะ!" ชายที่นั่งฝั่งคนขับพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “ผมมีสายเรียกเข้า เจนคุณควรลงจากรถไปก่อนเถอะ”

"คุณชายไฮด์ โซรอส ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันพูดเสร็จก่อนละ?” สายตาของเจนจ้องไปที่ไฮด์ เธอได้ยินเสียงเรียกเข้าของเขาหลายครั้ง แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ยินอะไรเลย แต่เขาบอกว่ามีสายเรียกเข้า นอกเหนือจากการป้องกันไม่ให้เธอพูดจนจบประโยคแล้ว เธอยังไม่รู้ว่าเขามีเหตุผลอะไรอีก

“เจนออกไปก่อนเถอะ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันต้องดูแลที่บ้านและที่ทำงาน ฉันยุ่งมาก” เขากล่าว เมื่อเขาเห็นการแสดงออกที่ไม่ถูกต้องของเจนหัวใจของเขาก็อ่อนลง และการแสดงออกของเขาก็อ่อนโยนลง “เจนบอกฉันทุกอย่างเมื่อฉันทำงานเสร็จแล้วโอเคไหม? อีกไม่นานหรอก"

สำหรับเจนแล้ว ไฮด์ โซรอส ดูเหมือนว่าเขากำลังอ้อนวอนเธออยู่ หัวใจของเจนเต้นผิดจังหวะ ด้านเหตุผลของเธอบอกเธอว่า ตอนนี้เธอต้องทำให้เรื่องของเธอกับเขานั้นชัดเจน อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเมื่อเธอมองไปที่ความเหนื่อยล้าในดวงตาของชายหนุ่มข้าง ๆ เธอคนนี้ เธอไม่สามารถพูดคำที่กำลังติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอออกมาได้

เธอถอนหายใจและไม่พูดอะไร เธอลงจากรถด้วยความเงียบ

วันถัดมา

เมื่อเจนกำลังเดินไปที่ทำงาน มีรถสองสามคันแล่นผ่านข้าง ๆ เธอ จากนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอห่างประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร

ท่ามกลางเสียงเบรกของรถ เจนตาเบิกกว้าง เธอมองใบหน้าที่คุ้นเคยที่กำลังลงจากรถ

“เอ๊ะ? เจน ดันน์ ใช่ไหม?” หัวหน้ากลุ่มเป็นผู้หญิงที่สวย การแต่งหน้าของเธอทำได้ดีมาก เธอเดินไปหาเจนในรองเท้าส้นสูงของเธอ เธอดูตกใจ “นี่คือเจน ดันน์ ที่เคยโด่งดังในเดอะบันด์จริง ๆ หรือ? แต่…” ผู้หญิงคนนั้นแสบจมูก “คุณกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? ฉันยังจำมารยาทที่สง่างามของคุณในตอนนั้นได้อยู่เลย”

แน่นอนว่าเจนรู้จักผู้หญิงคนนี้ เธอชื่อ ซูซาน วิลสัน

มีใบหน้าของคนที่เธอเคยคุ้นเคยหลาย ๆ คนมารวมตัวกันรอบ ๆ ตัวเธอ

“เอ๊ะ? นั่นคือ เจน ดันน์ จริง ๆ! ฉันไม่เชื่อคุณ ตอนที่คุณบอกว่าเป็นเจน ตอนนี้ฉันกำลังมองเธออย่างใกล้ชิดมากขึ้น มันคือเจนจริง ๆ ด้วย”

“อย่างไรก็ตามเจน…คุณกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?”

“ใช่ น้องเจน”

“คุณยังเรียกเธอว่าน้องสาวของคุณอยู่เหรอ? คุณไม่อายที่มีน้องสาวที่ต้องติดคุกหรือ?” ซูซานหัวเราะเบา ๆ จากนั้นมันก็เหมือนกับว่าเธอนึกถึงอะไรบางอย่างได้ เธอถามเจนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล “เจนคุณออกมาข้างนอกเมื่อไหร่? คุณออกมาได้อย่างไร? ทำไมคุณไม่บอกเรา? ตอนนั้นเราสนิทกันมาก คุณควรบอกเราเกี่ยวกับการกลับมาของคุณ เพื่อที่เราจะได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับสำหรับคุณ”

ใบหน้าของเจนขาวซีด เธอต้องการงานเลี้ยงต้อนรับสำหรับสิ่งนี้หรือไม่? เธอเงยหน้าขึ้นมองซูซาน เห็นได้ชัดว่าเธอแค่ต้องการทำให้เจนอับอาย และทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ

"ทุกอย่างปกติดี ตอนนี้เราได้พบกันอีกครั้งแล้ว เรามาจัดงานเลี้ยงต้อนรับกันเถอะ” ซูซานกล่าวพร้อมจับไหล่ของเจน “ไปกันเถอะเจน เราจะจัดงานเลี้ยงให้คุณในวันนี้ ไปกันเถอะ"

“ไม่!” เจนยืนกรานปฏิเสธที่จะให้ซูซานพาเธอไป

“ฉันจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? จะไม่ไปได้ยังไง นี่คืองานเลี้ยงต้อนรับสำหรับคุณ เราจะปล่อยให้ดาราหลักในปาร์ตี้พลาดงานปาร์ตี้ได้ยังไงกัน?” ซูซานพูดขณะที่เธอจับไหล่เจนอีกครั้ง เธอผลักเจนเข้าไปที่เบาะหลังของรถ “เจนเธอไม่ควรทำสีหน้าแบบนี้กับพวกเรานะ”

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา “ถ้าคุณไม่เคารพเรา ฉันจะอัปโหลดวิดีโอนี้”

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เธอก็ยกโทรศัพท์ต่อหน้าเจน

เจนตกใจมาก

เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอเบิกตากว้าง “คุณได้รับสิ่งนี้มาได้อย่างไร? คุณได้รับสิ่งนี้มาได้อย่างไร? คุณได้รับวิดีโอนี้มาได้อย่างไร” เลือดที่ใบหน้าของเธอหายไป "ส่งมาให้ฉัน! ส่งมาให้ฉัน!"

ซูซานโยนโทรศัพท์ให้อีกคน “คุณต้องการที่จะฉกมันหรือไม่? เอาไปเลย ฉันยังมีข้อมูลสำรองอยู่” ซูซานพูดขณะกอดอก เธอยิ้มอย่างเย็นชา เธอแค่ดูเจนหลอกตัวเอง “ฉันจะถามคุณอีกครั้ง คุณจะเคารพเราหรือไม่? คุณจะไปงานเลี้ยงต้อนรับหรือไม่?”

เธอควรไปหรือไม่?

ใบหน้าของเจนเป็นสีเทาราวกับเถ้าถ่าน "ฉันจะไป! ให้ข้อมูลสำรองทั้งหมดแก่ฉัน!”

“อืม…มันขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพของคุณในงานปาร์ตี้”

“คุณได้รับวิดีโอนั้นมาได้อย่างไร?” หัวใจของเจนนั้นบอบช้ำ และชอกช้ำทันทีที่เห็นวิดีโอของเธอ ที่ถูกทำให้อับอายขายหน้า วิดีโอนั้นกระตุ้นความทรงจำในช่วงสามปีที่ผ่านมา และพวกเขาก็เล่นมันซ้ำในหัวของเธอ

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้” พูดตามตรง ซูซานได้รับมันมาโดยบังเอิญเท่านั้น

“วันนี้พวกคุณจะทำอะไร?

ซูซานหัวเราะและพูดว่า “เรากำลังทำอะไรอยู่? พบกันเร็ว ๆ นี้” จากนั้นเธอกล่าวต่อว่า “คุณไม่มีชีวิตของคนรวย และไม่มีเกียรติอีกต่อไปแล้ว คุณยังต้องการที่จะมีชื่อเสียงอีกหรือ? อย่าโทษฉัน ฉันทำตามคำสั่งเท่านั้น”

“กำลังดำเนินการตามคำสั่ง…ของใคร?”