บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 120

“เจน คุณน่าสงสาร คุณยังคิดว่าคุณเป็นคุณหนูดันน์จากเมื่อก่อนหรือไม่? ฉันต้องตอบทุกอย่างที่คุณถามใช่ไหม ฮ่า ฮ่า!”

คำพูดของซูซานดังก้องอยู่ในหูของเจน เจนไม่สามารถต่อสู้กลับได้เพราะนั่นคือความจริง

เธอตามซูซาน และพวกพ้องไป หลังจากที่เธอลงจากรถและแล้วเธอก็หยุด

“ทำไมคุณไม่เดิน?” ซูซานหันกลับมา และชำเลืองมองผู้หญิงที่หยุดเดิน เธอขมวดคิ้วที่บอบบางของเธอ เธอไม่ชินที่เห็นเจนเป็นแบบนี้ อย่างไรก็ตามเธอคิดว่า… ‘ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คุณหนูดันน์คนเดิมที่เธอเคยเป็น เธอเป็นเพียงพนักงานใน อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ที่รอคอยแขกและให้ความบันเทิงแก่พวกเขาเพียงเพราะเงิน'

ซูซานหลบสายตาจากเจนด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ เจนปัจจุบันไม่สมควรได้รับความสนใจจากซูซาน ตอนนี้ เจน ดันน์ ขี้อายเหมือนหนูที่อาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ เจน ดันน์ พวกเขาเคยรู้จัก

จากนี้ไปจะไม่มีใครเปรียบเทียบเธอกับ เจน ดันน์ ได้อีกแล้ว

“ที่นี่หรอ งานปาร์ตี้?” เจนกล่าว

ซูซานได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ “เฮ้เจน คุณไร้เดียงสาจริง ๆ หรือที่คิดว่าเรากำลังจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้คุณ ปาร์ตี้เล็ก ๆ มีอะไรผิดปกติ” เธอเริ่มหัวเราะหลังจากพูด แต่ในวินาทีต่อมาใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “แล้วคุณจะเข้าไปหรือเปล่า?

ซูซานได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ “เฮ้เจน คุณไร้เดียงสาจริง ๆ หรือที่คิดว่าเรากำลังจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้คุณ ปาร์ตี้เล็ก ๆ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” เธอเริ่มหัวเราะหลังจากพูด แต่ในวินาทีต่อมาใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “แล้วคุณจะเข้าไปหรือเปล่า?”

ในขณะที่พูดนั้น ธอก็โบกโทรศัพทืต่อหน้าเจนอย่างจงใจ

ความตั้งใจของเธอชัดเจน เธอต้องการบอกเจนอย่างชัดเจนว่า "ถ้าคุณไม่เข้าไป และถ้าฉันโมโหฉันจะอัปโหลดวิดีโอทั้งหมดของคุณ"

ภายใต้แสงไฟหน้าของเจนขาวราวกับผี เธอหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันกำลังจะเข้าไป" คำพูดนั้นฟังดูเหมือนมาจากด้านหลังของฟันที่กัดแน่นของเธอ "ฉันกำลังจะเข้าไปแล้ว"

“คุณยังจำสถานที่นี้ได้ไหม?” ซูซานเดินเข้ามาหาเจนด้วยรอยยิ้ม “ฉันยังจำได้ว่าคุณตะโกนอะไรบางอย่างต่อหน้าคุณชายและเหล่าคุณหนูที่ร่ำรวยและมีอำนาจแห่งเมืองเอส ในคืนวันเกิดปีที่ 18 ของคุณ เจนคุณพูดว่าอะไร?”

ใบหน้าของเจนซีดเป็นสีเทา ที่นี่…สถานที่แห่งนี้เก็บความทรงจำที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเธอ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความลำบากใจของเธอ

คืนนั้นเธอตะโกนต่อหน้าทุกคนว่า “ฌอน สจ๊วต ฉันรักคุณ! ฉันจะทำให้คุณรักฉันกลับให้ได้!”

ในตอนนั้นเธอยังเด็กและหยิ่งยโส เธอยกคางขึ้นและมองไปที่ ฌอน สจ๊วต ที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาไม่พูดอะไรและจากไป อย่างไรก็ตามเธอยังคงมั่นใจ และไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยความภาคภูมิใจของเธอ

“ดูใบหน้าที่น่าสมเพชของคุณสิ ไม่เป็นไรฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตะโกนเช่นนั้นอีก” ซูซานถือว่ามีความเกรงใจอย่างยิ่งต่อเจนด้วยการพูดแบบนี้ ไปกันเถอะ อย่ามัววหยุดให้เสียเสียเวลา” เธอต้องการเพียงแค่ทำงานที่มอบให้กับเธอโดยผู้ชายที่มีเสน่ห์คนนั้น เมื่อเธอนึกถึงใบหน้าที่มีเสน่ห์และร่างกายที่แข็งแกร่งนั้นซูซานก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นแรง และกระชุ่มกระชวย

นี่คือศูนย์รวมความบันเทิงและผู้คนมักจะมาปาร์ตี้กันที่นี่ เจนก้มหัวลง เธอต้องการที่จะซ่อนใบหน้าของเธอ เธอไม่ต้องการให้ใครมาเห็นเธอ เธอนึกไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้คนจำเธอได้

โชคดีที่ดูเหมือนว่าซูซานไม่ได้ตั้งใจให้คนอื่นจำเธอได้ เจนซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มคนโดยก้มหน้าลง เธอเดินตามซูซานผ่านฝูงชน เมื่อเธอสัมผัสแขนเสื้อของใครบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจเธอก็ขอโทษ และเดินตามซูซานต่อไป เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว

ซูซานเดินค่อนข้างเร็ว และเป็นเรื่องยากเล็กน้อยสำหรับเจนที่จะตามทัน มีผู้คนจำนวนน้อยและน้อยกว่าในกลุ่มของเธอ ในที่สุดเสียงริมฝีเท้าและความวุ่นวายก็เงียบหายไป เจนก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง ซูซานพาเธอมาจนสุดทางเดินบนชั้นสองแล้ว

มีวงแหวนโลหะสองวงอยู่ที่ประตู พวกมันดูหนัก เจนก็เข้าใจในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น นี่ไม่ใช่งานเลี้ยงต้อนรับสำหรับเธอ แต่กลับเป็นงานเลี้ยงที่มีเจตนาแอบแฝง!

สายตาของเธอจ้องไปที่ซูซาน และดวงตาของเธอก็สงบลง มันยากที่จะพบกับความกลัวในสายตาของเธออีกต่อไป

เมื่อเธอแน่ใจว่าตัวละครหลักของงานเลี้ยงนี้คือตัวเธอเอง เจนก็สงบลงอย่างผิดปกติ มันถูกลิขิตไว้แล้ว ว่าเธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจากสิ่งนี้ได้ สิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากการติดคุกสามปีคือการปฏิบัติตามเท่านั้นที่จะรอดพ้น

“ดวงตาของคุณ นี่ช่างน่ารำคาญมาก” ซูซานเอ่ยขึ้น เจนมองซูซานด้วยสายตาสงบ และด้วยเหตุผลบางอย่างเธอก็โกรธซูซานและจ้องมองคนข้าง ๆ เธอ “คุณเป็นคนหูหนวกหรอ? โยนเธอเข้ามา!” มีความโกรธอย่างเงียบ ๆ บนใบหน้าอันบอบบางของซูซาน เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกโกรธในทันที เธอเกลียดผู้หญิงที่มองเธอแบบนั้น

เธอเป็นเพียงคนบ้าที่รอลูกค้า และให้ความบันเทิงกับพวกเขาเพื่อแลกเงิน เธอคิดว่าเธอยังคงเป็นคุณหนูเจน ดันน์ แห่ง เดอะบันด์ อยู่จริง ๆ หรือ?

หลังจากซูซานพูดอย่างนั้น คนสองคนจากด้านหลังเจนก็เดินไปข้างหน้าและดึงประตูบานใหญ่ออก ก่อนที่เจนจะคิดได้เธอถูกผลักเข้าไปข้างในจากด้านหลัง "เข้าไป"

เจนเสียหลักจนเกือบที่จะล้มลงไปกองกับพื้น

เธอรู้ว่าเธอควรจะร่วมมือกับการแสดงของพวกเขา เธอรู้ดีว่าเธอควรจะล้มลงอ่อนแอ…ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะมีความสุข

อย่างไรก็ตาม…

ไม่!

ไม่มีทาง!

เธอรู้ว่าคนเราสามารถมีความเมตตาได้ แต่ในขณะเดียวกันก็อาจเป็นคนชั่วได้เช่นกัน

เธอรู้ว่าพวกเขาต้องการเห็นอะไรจากเธอ พวกเขาอยากเห็นเธอหลอกตัวเอง พวกเขาอยากเห็นเธออ่อนแอสะบักสะบอม และหมดแรง…ไม่!

หัวใจของเธอหนักแน่นขึ้น และมีความมุ่งมั่นในดวงตาของเธอ ไม่! วันนี้เธอไม่สามารถล้มลงอย่างอ่อนแอได้ ไม่มีใครสงสัยเธอว่าทำไมวันนี้เธอถึงตั้งใจที่จะขัดขืนมาก เพราะเธอก็ไม่รู้ตัวเอง! จู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ที่จะอยู่ร่วมกับความต้องการของพวกผู้หญิงเหล่านี้

เธอเซเล็กน้อย

หนึ่งก้าว สองก้าว และสามก้าว…ใคร ๆ ก็บอกได้ว่าผู้หญิงที่เดินโซซัดโซเซคนนี้จะล้มหน้าคว่ำในก้าวที่สี่แน่นอน

อย่างไรก็ตาม ...

สี่ก้าว ห้าก้าว และหกก้าว…เธอไม่อยากล้มลงต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ไม่มีทาง!

สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือแค่สะดุดแต่จะไม่ยอมหยุด ตราบใดที่เธอไม่ล้มลง เธอก็จะก้าวออกไปอีกก้าว ตราบใดที่เธอยังคงเคลื่อนไหว เธอจะไม่ยอมล้มลง เธอพูดคำเหล่านี้ซ้ำ ๆ ในหัวขณะที่ทำมันอยู่

อย่างไรก็ตามการทำเช่นนี้ ทำให้ขาของเธอเจ็บ เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ผู้หญิงที่ควรจะล้มลงเดินโซซัดโซเซต่อหน้าทุกคนอีกสองสามก้าว ในที่สุดเธอก็คว้าขอบโต๊ะกาแฟและหยุดตัวเองไม่ให้ล้มลงได้ อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่รูปลักษณ์ที่น่ามองนัก

ในขณะนั้นมีเม็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ อย่างไรก็ตามเธอยังคงยืนกรานที่จะยิ้ม จะเป็นอย่างไรนะถ้าเธอทำตัวต่ำต้อย?

เธอหันหน้าไปมองซูซานที่อยู่ข้างหลังเธอ มีนัยแห่งชัยชนะในสายตาของเจน เธอทำได้! อย่างน้อยที่สุดเธอก็ไม่ล้มลง

ในขณะนั้นเจนกำลังแสดงให้ซูซานเห็นตัวตนที่หยิ่งยโส และร้ายกาจของเธอในตอนนั้น

ไม่!

เจนไม่สมควรได้รับสิ่งนี้!

มีความเย็นชาบนใบหน้าอันบอบบางของซูซาน

เจนกล่าวว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่กับคุณแล้ว คุณสามารถลบไฟล์ในวิดีโอ และไฟล์สำรองข้อมูลตามที่ตกลงไว้ได้หรือยัง?”

ซูซานหัวเราะอย่างเย็นชาในทันที คำสามคำออกมาจากริมฝีปากสีแดงสดของเธอ “ฉัน จะ ไม่" เธอพูดทั้งสามคำทีละคำการออกเสียงของเธอชัดเจนและเน้น ๆ ทุกคำที่เธอพูด