บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 120

“เจน คุณน่าสงสาร คุณยังคิดว่าคุณเป็นคุณหนูดันน์จากเมื่อก่อนหรือไม่? ฉันต้องตอบทุกอย่างที่คุณถามใช่ไหม ฮ่า ฮ่า!”

คำพูดของซูซานดังก้องอยู่ในหูของเจน เจนไม่สามารถต่อสู้กลับได้เพราะนั่นคือความจริง

เธอตามซูซาน และพวกพ้องไป หลังจากที่เธอลงจากรถและแล้วเธอก็หยุด

“ทำไมคุณไม่เดิน?” ซูซานหันกลับมา และชำเลืองมองผู้หญิงที่หยุดเดิน เธอขมวดคิ้วที่บอบบางของเธอ เธอไม่ชินที่เห็นเจนเป็นแบบนี้ อย่างไรก็ตามเธอคิดว่า… ‘ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คุณหนูดันน์คนเดิมที่เธอเคยเป็น เธอเป็นเพียงพนักงานใน อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ที่รอคอยแขกและให้ความบันเทิงแก่พวกเขาเพียงเพราะเงิน'

ซูซานหลบสายตาจากเจนด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ เจนปัจจุบันไม่สมควรได้รับความสนใจจากซูซาน ตอนนี้ เจน ดันน์ ขี้อายเหมือนหนูที่อาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ เจน ดันน์ พวกเขาเคยรู้จัก

จากนี้ไปจะไม่มีใครเปรียบเทียบเธอกับ เจน ดันน์ ได้อีกแล้ว

“ที่นี่หรอ งานปาร์ตี้?” เจนกล่าว

ซูซานได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ “เฮ้เจน คุณไร้เดียงสาจริง ๆ หรือที่คิดว่าเรากำลังจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้คุณ ปาร์ตี้เล็ก ๆ มีอะไรผิดปกติ” เธอเริ่มหัวเราะหลังจากพูด แต่ในวินาทีต่อมาใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “แล้วคุณจะเข้าไปหรือเปล่า?

ซูซานได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ “เฮ้เจน คุณไร้เดียงสาจริง ๆ หรือที่คิดว่าเรากำลังจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้คุณ ปาร์ตี้เล็ก ๆ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” เธอเริ่มหัวเราะหลังจากพูด แต่ในวินาทีต่อมาใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “แล้วคุณจะเข้าไปหรือเปล่า?”

ในขณะที่พูดนั้น ธอก็โบกโทรศัพทืต่อหน้าเจนอย่างจงใจ

ความตั้งใจของเธอชัดเจน เธอต้องการบอกเจนอย่างชัดเจนว่า "ถ้าคุณไม่เข้าไป และถ้าฉันโมโหฉันจะอัปโหลดวิดีโอทั้งหมดของคุณ"

ภายใต้แสงไฟหน้าของเจนขาวราวกับผี เธอหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันกำลังจะเข้าไป" คำพูดนั้นฟังดูเหมือนมาจากด้านหลังของฟันที่กัดแน่นของเธอ "ฉันกำลังจะเข้าไปแล้ว"

“คุณยังจำสถานที่นี้ได้ไหม?” ซูซานเดินเข้ามาหาเจนด้วยรอยยิ้ม “ฉันยังจำได้ว่าคุณตะโกนอะไรบางอย่างต่อหน้าคุณชายและเหล่าคุณหนูที่ร่ำรวยและมีอำนาจแห่งเมืองเอส ในคืนวันเกิดปีที่ 18 ของคุณ เจนคุณพูดว่าอะไร?”

ใบหน้าของเจนซีดเป็นสีเทา ที่นี่…สถานที่แห่งนี้เก็บความทรงจำที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเธอ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความลำบากใจของเธอ

คืนนั้นเธอตะโกนต่อหน้าทุกคนว่า “ฌอน สจ๊วต ฉันรักคุณ! ฉันจะทำให้คุณรักฉันกลับให้ได้!”

ในตอนนั้นเธอยังเด็กและหยิ่งยโส เธอยกคางขึ้นและมองไปที่ ฌอน สจ๊วต ที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาไม่พูดอะไรและจากไป อย่างไรก็ตามเธอยังคงมั่นใจ และไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยความภาคภูมิใจของเธอ

“ดูใบหน้าที่น่าสมเพชของคุณสิ ไม่เป็นไรฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตะโกนเช่นนั้นอีก” ซูซานถือว่ามีความเกรงใจอย่างยิ่งต่อเจนด้วยการพูดแบบนี้ ไปกันเถอะ อย่ามัววหยุดให้เสียเสียเวลา” เธอต้องการเพียงแค่ทำงานที่มอบให้กับเธอโดยผู้ชายที่มีเสน่ห์คนนั้น เมื่อเธอนึกถึงใบหน้าที่มีเสน่ห์และร่างกายที่แข็งแกร่งนั้นซูซานก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นแรง และกระชุ่มกระชวย

นี่คือศูนย์รวมความบันเทิงและผู้คนมักจะมาปาร์ตี้กันที่นี่ เจนก้มหัวลง เธอต้องการที่จะซ่อนใบหน้าของเธอ เธอไม่ต้องการให้ใครมาเห็นเธอ เธอนึกไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้คนจำเธอได้

โชคดีที่ดูเหมือนว่าซูซานไม่ได้ตั้งใจให้คนอื่นจำเธอได้ เจนซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มคนโดยก้มหน้าลง เธอเดินตามซูซานผ่านฝูงชน เมื่อเธอสัมผัสแขนเสื้อของใครบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจเธอก็ขอโทษ และเดินตามซูซานต่อไป เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว

ซูซานเดินค่อนข้างเร็ว และเป็นเรื่องยากเล็กน้อยสำหรับเจนที่จะตามทัน มีผู้คนจำนวนน้อยและน้อยกว่าในกลุ่มของเธอ ในที่สุดเสียงริมฝีเท้าและความวุ่นวายก็เงียบหายไป เจนก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง ซูซานพาเธอมาจนสุดทางเดินบนชั้นสองแล้ว

มีวงแหวนโลหะสองวงอยู่ที่ประตู พวกมันดูหนัก เจนก็เข้าใจในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น นี่ไม่ใช่งานเลี้ยงต้อนรับสำหรับเธอ แต่กลับเป็นงานเลี้ยงที่มีเจตนาแอบแฝง!

สายตาของเธอจ้องไปที่ซูซาน และดวงตาของเธอก็สงบลง มันยากที่จะพบกับความกลัวในสายตาของเธออีกต่อไป

เมื่อเธอแน่ใจว่าตัวละครหลักของงานเลี้ยงนี้คือตัวเธอเอง เจนก็สงบลงอย่างผิดปกติ มันถูกลิขิตไว้แล้ว ว่าเธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจากสิ่งนี้ได้ สิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากการติดคุกสามปีคือการปฏิบัติตามเท่านั้นที่จะรอดพ้น

“ดวงตาของคุณ นี่ช่างน่ารำคาญมาก” ซูซานเอ่ยขึ้น เจนมองซูซานด้วยสายตาสงบ และด้วยเหตุผลบางอย่างเธอก็โกรธซูซานและจ้องมองคนข้าง ๆ เธอ “คุณเป็นคนหูหนวกหรอ? โยนเธอเข้ามา!” มีความโกรธอย่างเงียบ ๆ บนใบหน้าอันบอบบางของซูซาน เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกโกรธในทันที เธอเกลียดผู้หญิงที่มองเธอแบบนั้น