บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 129

น้ำร้อนตกลงมาที่เธอ เธอหลับตาและปล่อยให้ความคิดของเธอโลดแล่นไป…เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะเดินไปตามถนนสายนี้ต่อไปอย่างไร

มันจะง่ายมากถ้าเธอแค่ยอมแพ้ พ่อของเธอไม่ได้รักเธอ แม่ของเธอก็ไม่ได้สนใจเธอ มันคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอที่จะจบเรื่องทั้งหมด… แต่ เธอก็ไม่อยากยอมแพ้แบบนั้น!

เธอยังไม่ได้ชำระหนี้ให้กับลูก้า นั่นหมายความว่าเธอไม่มีเหตุผลที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

สำหรับผู้ชายคนนั้น…เจนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง เธอต้องเล่นเกมของเขาต่อไปอีกนานแค่ไหน?

ไม่ เธอไม่สามารถนั่งรอความตายได้ ตอนแรกเธอหวังว่าเขาจะเบื่อเธอในไม่ช้า และจากนั้นเขาจะปล่อยเธอไปโดยที่เธอไม่ต้องเสี่ยงที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง สำหรับเงินที่เธอต้องการ…สิ่งแรกก่อนอื่นเธอต้องคิดหาวิธีที่จะออกไปจากสายตาของเขา

เธอหันหน้าไปทางกระจกและมองไปที่เงาสะท้อนของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากอาบน้ำเจนก็ใส่เสื้อผ้าที่เธอใส่อีกครั้ง ใช้เวลามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในห้องน้ำ

เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ แต่เธอเดาว่าต้องเป็นเวลาอย่างน้อยสามสิบถึงสี่สิบนาที ถ้าผู้ชายคนนั้นยังไม่จากไป เขาคงจะตะโกนใส่เธอไปนานแล้ว เพื่อเร่งเธอหลังจากที่เธอเสียเวลาไปขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ยินเสียงใด ๆ จากภายนอกตลอดเวลานี้เลย

หัวใจของเธอสงบลงเล็กน้อยแล้วเธอก็เอื้อมมือไปเปิดประตู เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ อย่างไม่เป็นทางการเธอก็ตัวแข็งทันที…มันเป็นไปได้อย่างไร?

คนนั้นยังอยู่ตรงหน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานอยู่ใต้โคมไฟตั้งพื้น เขายังไม่ได้จากไป

เขานั่งอยู่บนโซฟาหนังที่นั่งเดี่ยว ดูเหมือนสุภาพบุรุษที่สมบูรณ์แบบ เรียบง่ายและฉลาด เจนยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำไม่สามารถขยับได้แม้แต่ก้าวเดียว ... เพราะเธอไม่อยากเข้าใกล้เขามากขึ้น ตอนนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการปิดประตูห้องน้ำด้วยเสียงหวีดร้องโดยวางกำแพงกั้นระหว่างเขากับเธอ

แต่ในความเป็นจริง สถานการณ์อยู่เหนือการควบคุมของเธอ

ชายคนนั้นได้ยินเสียงที่เธอทำและเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือของเขา เมื่อเขามองไปที่เธอดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวของเขาลึกล้ำและมืดมนมากมองไปที่เธอที่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ

อย่างไรก็ตามสายตาของเขาจ้องมองเธอเพียงไม่ถึงวินาทีก่อนจะเดินออกไป

เจนแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทันใดนั้น!

มีเสียงลมเบา ๆ และร่างเพรียวของชายคนนั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟาทันที เขาก้าวไปหาเธอทีละก้าวเดินเข้าไปหาเธออย่างสงบ

เจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้ แต่ผู้ชายคนนั้นสามารถมองเห็นได้ชัดเจน

ถ้าเขาประเมินอย่างรอบคอบในดวงตาของเธอในระดับสเกลริกเตอร์ มันอาจเป็นคำเตือนแผ่นดินไหว 7.0 หรือ 8.0 ริกเตอร์…ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเขา แต่เขาก็เพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด มุ่งตรงไปที่เธอ

ในขณะที่เขาเข้ามาใกล้เธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปครึ่งก้าว โดยจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าเธออย่างตั้งใจราวกับว่าเขาเป็นทหารศัตรูที่บุกรุกเข้ามา วิธีที่เธอมองเขา ... ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก

เขาก้าวไปหาเธออีกก้าว ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ไม่สามารถทนต่อความกลัวที่ไม่อาจบรรยายได้ในใจของเธอได้อีกต่อไป สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างประหม่าและตื่นตระหนก

"คุณ…"

“อาบน้ำเสร็จหรือยัง” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นทันเวลา

เจนยังคงมองไปที่เขา โดยเพ่งความสนใจทั้งหมดไปที่เขา และระมัดระวังตัวตลอดเวลา “ช ... ใช่”

“คุณเสร็จแล้ว แต่ฉันยัง”

“ ... ” เสียงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบจนเจนไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรในขณะนั้น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็อ้าปากค้าง “โอ้…” เมื่อเธอเข้าใจแล้วเธอก็ถามโดยสัญชาตญาณว่า “คุณอยากอาบน้ำที่นี่ไหมคุณสจ๊วต”

เธอขมวดคิ้ว…ตอนนี้เขากำลังเล่นอะไรอยู่?

"ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ ฉันควรอาบน้ำที่ไหนอีก?” ชายคนนั้นเดินไปรอบ ๆ เจนและหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่สะอาดจากชั้นวางใกล้ ๆ ก่อนจะหันไปมองร่างที่ขวางทางเข้าห้องน้ำ เขาทำให้ผู้หญิงที่กำลังกึ่งรู้สึกตัวแอบมองไปที่ประตูห้อง “ไม่จำเป็นต้องมอง ฉันล็อกลิฟต์ไว้ก่อนหน้านี้ เธอจึงไม่สามารถลงไปได้ แค่ปฏิบัติตัวและรอฉันอยู่บนเตียง”

ใบหน้าของเธอซีดเซียว และเธอให้ชายคนนั้น ซึ่งกำลังปลดกระดุมเสื้อของเขาอยู่ ด้วยแสงสะท้อนที่เหลือเชื่อ เธอกำมือแน่นเป็นหมัดข้างตัวเธอ แต่ถึงหมัดจะกำแน่น แต่หัวใจของเธอก็เหมือนรถไฟเหาะ…เขาหมายความว่ายังไงกันนะ?

ศีรษะของเธอลดระดับลง แต่จิตใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง... ถ้าเธอขอร้องเขา ... ไม่ มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะขอร้องเขา ...

“คุณยืนอยู่ที่นั่นเพื่ออะไร? นั่งบนเตียงรอฉัน…โอ้ และเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ไปนอนนะ” น้ำเสียงของชายคนนั้นดูเรียบเฉยและไม่ดุดัน แต่คำสั่งที่อ่อนโยนในคำพูดของเขาทำให้เธอไม่สามารถขัดขืนเขาได้จริง ๆ การเน้นครั้งสุดท้ายที่คำว่า “เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้านอน” ทำให้เจนรู้สึกตื่นตระหนกเป็นพิเศษ

เธอรีบปิดประตูห้องน้ำ ในขณะที่เธอมองลงไป เธอเห็นเท้าเปล่าของเธอและในที่สุดก็จำได้ว่าเธอทิ้งรองเท้าไว้ในห้องน้ำตอนที่เธอกำลังอาบน้ำ

เธอหันกลับมาอีกครั้งและมองไปที่ประตูห้องน้ำ ซึ่งตอนนี้ปิดสนิท

ไม่สำคัญว่าเธอจะมีรองเท้า เธอรีบวิ่งออกจากห้องนอนด้วยเท้าเปล่าและตรงไปที่ลิฟต์ เธอกดนิ้วลงบนปุ่มลิฟต์หลายครั้ง แต่อย่างที่เขาพูดประตูก็ไม่เป็นใจ

หัวใจของเธอเต้นแรง เขากำลังอาบน้ำเพื่อให้เธอมีเวลาในการเตรียมตัว ถ้าลิฟต์ถูกล็อคที่ชั้นนี้เขาควรมีรีโมทหรือคีย์การ์ด เธอหันกลับไปที่โต๊ะกาแฟตู้เก็บรองเท้าทุกที่ที่เธอมักจะเจอรีโมทหรือคีย์การ์ด

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ไม่มีประโยชน์

ในที่สุดเธอก็หันกลับไปมองที่ห้องนอนแสงสีเหลืองอบอุ่นสาดออกมาจากประตู ... เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดเธอก็กัดฟันและกลับไปที่ห้องนอนนั้น

เสียงฝักบัวยังดังมาจากห้องน้ำ เจนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อยและเริ่มภารกิจสอดแนมของเธอทันที ตอนนี้เธอมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวนั่นคือการค้นหารีโมทหรือคีย์การ์ด

เธอรื้อค้นลิ้นชักข้างเตียงอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว ขณะที่เธอค้นหาเธอก็ยังคงเงยหน้าฟังเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ

สิ่งที่เธอไม่เห็นคือประตูห้องน้ำเปิดออกอย่างเงียบงันเมื่อถึงจุดหนึ่ง ชายคนนั้นยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำพร้อมกับกอดอกไว้ตรงหน้าหน้าอกของเขาและเฝ้ามองทุกการกระทำของเธอ

เจนเริ่มหมดหวัง…มันไปอยู่ที่ไหนนะ?!

“ที่ไหน…? สิ่งนี้ไม่สมเหตุสมผล” เธอมองไปทุกที่ที่มีให้มอง ทำไมเธอไม่พบอะไรเลย?

"เธอกำลังมองหาอะไร?" เสียงพูดเบา ๆ ข้างหลังเธอ เจนมีปฏิกิริยาราวกับว่าเธอกลายเป็นหิน

ชายคนนั้นมองเธอเรียบ ๆโดยไม่รีบร้อน หลังจากนั้นประมาณหนึ่งนาทีผู้หญิงข้างเตียงก็หันกลับมาแขนขาของเธอแข็งและสับสน ... ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง!

“คุณ… แต่น้ำ… แต่คุณ…น้ำ…” ใบหน้าของเธอซีดเผือดขณะที่เธอชี้ไปมาระหว่างผู้ชายที่ประตูห้องน้ำและฝักบัวที่เรียงซ้อนกันอยู่ข้างหลังเขา ยังคงไหลอยู่ดังนั้นเขาควรจะอาบน้ำอยู่ทำไมเขาถึงยืนสงบนิ่งอยู่ที่ประตู? ... เขาเฝ้ามองเธอมานานแค่ไหน?

เจนไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าประตูถูกเปิดออกเมื่อไหร่และเมื่อไหร่ที่ชายคนนั้นเริ่มยืนอยู่ข้างหลังเธอ…ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกเป็นของเล่นที่เต้นอยู่ในฝ่ามือของเขา…ดูเหมือนจะบอกเธอว่าไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม เธอจะไม่สามารถหลบหนีการควบคุมของเขาได้

ความรู้สึกนั้นทั้งน่ากลัวและขุ่นเคือง

“โอ้…เธฮหมายถึงน้ำยังเปิดอยู่ ฉันไม่ได้บอกเธอเหรอ ผนังกระจกด้านหนึ่งของห้องน้ำเป็นกระจกส่องทางเดียว เธอมองจากข้างในได้ แต่มองจากข้างนอกไม่ได้”

"แต่ฉัน…"

“แต่เธอไม่สังเกตเห็นใช่ไหม” เขาถามคำถามในใจของเธอและหัวเราะเบา ๆ “ นั่นอาจเป็นเพราะโดยปกติแล้วจะมีม่านอยู่เหนือกระจก ฉันวาดไว้ก่อนหน้านี้”

ขณะที่เขาพูดเขาก็กลับไปที่ห้องน้ำแล้วและปิดฝักบัว เมื่อเขาหันกลับมาหาเธอเขาก็โบกคีย์การ์ดในมือ “คุณกำลังมองหาสิ่งนี้หรือไม่?”