บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 128

"พวกเราเหมือนกัน! พวกเราทั้งมีความภาคภูมิใจและหยิ่งผยอง”

“เราใช้ชีวิตทั้งชีวิตอย่างโดดเด่น ฌอน สจ๊วต! ผู้ชายที่หยิ่งผยองอย่างคุณและฉันจะยืนอยู่ได้อย่างไรหากมีผู้หญิงแบบนี้ผู้หญิงที่ถูกเกลียดชังและดูถูกโดยทุกคน ยอมรับไม่ได้แม้กระทั่งมาตรฐานของเราเอง ในฐานะผู้หญิงคนแรกที่เราเคยตกหลุมรักอย่างแท้จริงงั้นหรอ?!

“คุณรักเจน ดันน์ สจ๊วต อย่าปฏิเสธเลย คุณรู้ว่าคุณเป็นใคร? หากคุณยังไม่ตกหลุมรักเธอ ปกติคุณจะเย็นชายิ่งกว่าอาร์กติกเสียอีก คุณจะวิ่งมาหาฉันกลางดึกและต่อยฉันแบบนี้หรือ?

“ฌอน สจ๊วตคุณตกหลุมรักเธออย่างชัดเจน!

“แต่คุณรับได้ไหม สจ๊วต? คุณกล้าที่จะยอมรับว่าคุณรักเธอด้วยคำพูดของคุณเองหรือไม่?

“คุณไม่ คุณทำไม่ได้!”

ไฮด์คำรามด้วยเสียงหัวเราะอีกครั้ง พลางเย้ยหยันชายคนนั้นที่อยู่ไม่ไกลจากเขา “คุณยังทำเองไม่ได้ด้วยซ้ำ สจ๊วต แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรที่จะให้ฉันทำมัน?

“ฉันเป็นทายาทของโซรอส เอมไพร์!

“ฉันสามารถหาผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่ฉันต้องการด้วยการชี้นิ้วของฉัน!

“ ฉันไม่รักเธอ ฉันจะไม่ยอมรับว่าฉันตกหลุมรักเธอ!

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

เสียงหัวเราะของเขาดุร้าย แต่ก็เจ็บปวดอย่างสุดหัวใจ หางตาของไฮด์ชุ่มไปด้วยน้ำตา แต่เขาก็ไม่หยุดร้องโหยหวน “ฉันจะไม่มีวันตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น!”

ลูกกระเดือกของฌอนกระดกในลำคอ “อย่าเข้าใกล้เธออีกเลยโซรอส! หากวิธีการรักเธอคือการเอารอยยิ้มกลับมาบนใบหน้าของเธอ ...

“จากนั้น ฉันจะใช้วิธีของตัวเองในการแสดงคำที่ฉันไม่สามารถพูดมันออกมาได้!”

ใช่พวกเขาทั้งคู่เป็นผู้ชายที่หยิ่งทะนงและยืนอยู่เหนือคนอื่น ๆ … ไฮด์พูดถูกเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ แต่เขาเดาไม่ถูกว่าทุกอย่างจะจบลงอย่างไร

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” ไฮด์ตอบสนองราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกบ้า ๆ “ฌอน สจ๊วตฉันหวังว่าจะได้เห็น! แทบอดใจรอไม่ไหวที่จะเห็นว่าคุณใช้วิธีของตัวเองอย่างไร…ผู้หญิงแบบนั้น! เธอเป็นของคุณทั้งหมด! ฉันไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของเธอ!”

ฌอนหันไปทางซ้าย “ฉันหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดของคุณ อยู่ให้ห่างจากเธอตั้งแต่นี้ไป”

ไฮด์เพิกเฉยต่อเศษแก้วที่กระจายอยู่ทั่วพื้น ยกมือของเขาขึ้นแล้วกดมันเข้ากับหน้าอกของเขา เขากดมันด้วยแรงทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับว่ามันเป็นวิธีเดียวที่เขาจะระงับความเจ็บปวดตรงที่ตรงนั้นได้

ทั้งสองเสียงในหัวของเขากำลังโต้เถียงกันอีกครั้ง

เสียงหนึ่งบอกว่าอย่าพลาดสิ่งนี้

อีกเสียงบอกว่าคุณทำถูกแล้ว

เสียงแรกคำรามใส่เขา นายจะเสียใจในสิ่งนี้! นายจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน ไฮด์ โซรอส!

“ไม่! ฉันจะไม่เสียใจกับสิ่งนี้!” หมัดของไฮด์ทุบลงบนพื้นอย่างไร้ความปราณีและเขาได้รับแก้วมากขึ้นในผิวของเขาสำหรับปัญหาของเขา ถึงกระนั้นแก้วก็ไม่ได้สร้างความบาดเจ็บให้เขาเลย ไม่มีที่ไหนใกล้เท่าความเจ็บปวดในหัวใจของเขาเลย!

ในตอนนี้ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าความเจ็บปวดที่เขารู้สึกตอนนี้ไม่มีอะไรเทียบได้กับความเสียใจที่ทรมานซึ่งจะทรมานเขาไปอีกหลายปีข้างหน้า

หลายปีต่อมาไฮด์จะบอกฌอน

"พวกเราเหมือนกัน เราเป็นถั่วในฝัก ดังนั้นฉันสมควรได้รับมันและคุณก็เช่นกัน ฉันทนต่อแรงกดดันจากครอบครัวสำหรับเธอ แต่ฉันพ่ายแพ้ให้กับความเย่อหยิ่งที่ไร้ความหมายและความภาคภูมิใจที่ไร้ประโยชน์ของฉันเอง ฉันไม่แพ้คุณ ฉันแพ้ให้กับตัวเอง เมื่อฉันทำทุกอย่างที่ฉันทำ ฉันคิดว่าฉันทำเพื่อเธอ แต่สุดท้ายฉันก็เป็นคนเดียวที่สัมผัสได้ว่าทั้งหมด ท้ายที่สุดเราก็แค่หลงตัวเอง

“และการหลงตัวเองนี่แหละที่ทำให้ฉันเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต”

…

เป็นเวลาดึกแล้ว เมื่อทุกอย่างสงบลง เขาขับรถของเขา ซิ่งลงจากทางด่วน มีบางอย่างที่เขาคิดไม่ออกก่อนที่เขาจะมาถึงสวนสนุก อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ตรงมุมประตูสวนสนุกเขาก็เข้าใจทันที

เขากังวลและกังวลมากเมื่อได้ยินว่าเธอหายไป แม้ว่าเขาจะไม่ได้กล่าวเป็นคำพูด แต่เขาก็ตระหนักดีถึงเรื่องนี้

นั่นคือเหตุผลที่เขาตามหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดไปตามถนนทุกสายทุกครั้งที่โทรถามว่ามีใครพบเธอบ้าง ครั้งแล้วครั้งเล่า…ในตอนนั้นเขากังวลมากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะสงสัยว่าทำไมเขาถึงกังวลมากเพียงเพราะผู้หญิงที่ไม่สำคัญคนหนึ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เธอหายไป แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา…? เขาเป็นคนเลือดเย็นโดยธรรมชาติมาตลอดแล้วทำไมเขาต้องสนใจ?

ในที่สุดเขาก็เห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่มุมหนึ่งข้างประตูสวนสนุก…ตามคาดเธออยู่ที่นี่จริง ๆ ในขณะเดียวกันเขาก็ตระหนักดีว่าความกังวลและความสิ้นหวังทั้งหมดของเขาสงบลงในทันทีที่เขาเห็นภาพเงาของเธอ

เขาขึ้นไปหาเธอและมองเธอเป็นเวลาสิบห้านาที มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขาคิดอะไรในสี่ส่วนของชั่วโมงนั้น

รถค่อยๆมาหยุดที่ด้านนอกของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์แต่คนในรถไม่ได้ออกมา เขาดึงกล่องบุหรี่ออกมาแทน ประกายไฟจากไฟแช็กสว่างวาบในความมืดของคืน ปลายบุหรี่สีแดงสดของเขากะพริบด้วยการคุ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะดับบุหรี่แล้วผลักประตูให้เปิดออกไปจากรถ

เขาเดินเข้าไปในลิฟต์ เมื่อประตูเปิดออกบอดี้การ์ดสองคนที่ยืนเฝ้าอยู่บนชั้น 28 ก็ทักทายเขา “บอ…”

นิ้วเรียวยาวของชายคนนั้นกดที่ริมฝีปากของเขา และเขาก็ให้พวกเขาดู บอดี้การ์ดทั้งสองพยักหน้าและเดินออกจากห้องไปอย่างไร้เสียง

เขาเปิดประตู มองไปที่เตียงแล้วถามอย่างใจเย็นว่า “ทำไมเธอยังไม่นอน”

ผู้หญิงบนเตียงนอนพิงเสาเตียงกอดเข่าในท่าทารกในครรภ์ ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่างเธอก็หันคอช้าๆสายตาของเธอเคลื่อนจากหน้าต่างไปยังผู้ชายที่ประตู “ฉันไม่ง่วง”

สายตาเย็นชาของชายคนนั้นกวาดไปทั่วร่างกายของเธอ “ฉันพูดอะไรก่อนออกไป? หนึ่งคุณอาบน้ำและเข้านอน สองฉันจะอาบน้ำให้เธอและไปนอนกับเธอ ”สายตาของเขาวิ่งไปทั่วเสื้อผ้าของเธอและหยุดลงบนใบหน้าของเธอ “เธอจะไม่นอนบนเตียงของฉันโดยไม่ได้อาบน้ำหรอกนะ”

วินาทีต่อมาผู้หญิงที่อยู่บนเตียงก็โยนเสื้อผ้าของเธอออกต่อหน้าเขา ค่อยๆเคลื่อนตัวไปที่ขอบเตียงและพยายามลุกขึ้นยืน

ชายที่อยู่ที่ประตูก็หรี่ตาลง เขายืนอยู่ที่ประตูอย่างไม่ขยับเขยื้อน แต่สายตาของเขาไม่เคยละสายตาจากผู้หญิงคนนั้น โดยไม่พูดอะไรเขาเฝ้าดูเธอลุกจากเตียงและเดินไปที่ประตู ... เขาหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง ช่างเป็นผู้หญิงที่ดื้อรั้น

เธอกำลังมุ่งหน้าไปที่ประตู นั่นหมายความว่าเธอต้องการจากไปอย่างชัดเจน

เมื่อเธอเดินผ่านเขา ชายที่นิ่งก่อนหน้านี้ก็เอื้อมมือออกไปและคว้าเธอไปที่หลังคอของเธอ เธออาจจะสวมใส่หลายชั้น แต่จริง ๆ แล้วเธอถูกสร้างขึ้นมาเหมือนท่อนไม้ เขาหยิบปลอกคอของเธอขึ้นมาอย่างง่ายดายและพาเธอไปที่ห้องน้ำ

“คุณกำลังทำอะไร คุณสจ๊วต?” เธอรู้สึกหงุดหงิด เธอบอกแล้วว่าเธอเบื่อที่จะทำอะไรในคืนนี้ และเธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา ไม่ต้องการจะเล่นเกมของเขา

ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรสักคำในขณะที่เขาเริ่มเปลื้องผ้าเธอ

ทันใดนั้นเจนก็เริ่มตึงเครียด เลือดทั้งหมดไหลออกจากใบหน้าของเธอ "ไปให้พ้น" อย่าแตะต้องฉัน!

เจนผลักชายตรงหน้าเธออย่างแรงและถอยออกไปทันที ระวัง เธอจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าเธอ ทุกอย่างตึงเครียด ฝ่ามือของเธอมีเหงื่อออกแล้ว "คุณ สจ๊วต คุณไม่ใช่คนที่บอกว่าฉันสกปรกเหรอ? คุณเป็นคนที่เรียกฉันว่าสกปรก แล้วทำไมคุณถึงทำแบบนี้?!”

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดเหล่านั้น ทำให้เธอดูเย็นชาก่อนที่เขาจะพูดช้า ๆ “อย่างแรก เธออาบน้ำและไปนอนเอง หรืออย่างที่สอง ฉันจะอาบน้ำให้เธอและนอนกับเธอ เธอไม่เต็มใจที่ทำข้อแรก นั่นหมายความว่าเธอต้องการข้อสองอย่างชัดเจน เธอไม่ต้องการที่จะอาบน้ำและเข้านอน ที่จริงเธออยู่ดึกเพื่อฉัน ฉันสามารถตีความว่าหมายถึงการประกาศความรักและความปรารถนาที่เธอมีต่อฉันได้หรือไม่? ถ้าเธออยากให้ฉันอาบน้ำให้เธอและนอนกับเธออย่างมาก เธอก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก แค่บอกฉันแล้วฉันจะตอบสนองทุกความต้องการของเธอเอง”

“ ... ” ชั่ววินาทีที่นั่น เจนรู้สึกงุนงงและสับสน เมื่อเธอรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรหูของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างกะทันหัน จริง ๆ แล้วส่งเสียงแหบพร่าของเธอครั้งหนึ่ง “ฉันจะอาบน้ำเอง!” นั้นทำเพื่อเขาหรือ?! เธอต้องบังคับให้คำพูดเหล่านั้นออกไประหว่างฟันที่ขบกันของเธอ!