บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 147

หลายวันหลังจากนั้น เจนดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เธอกลายเป็นคนเงียบขรึม และอดทนมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ดูเหมือนจะเชื่อฟังฌอนมากขึ้นอีกด้วย...

เธอไม่ขัดขืนเลยกับสิ่งที่เขาพูด

อย่างไรก็ตาม การเชื่อฟังของเธอกำลังซ่อนหัวใจที่อยากจะหลบหนีอยู่!

เธอจัดการทุกอย่างเกี่ยวกับ สตอร์จ ทรัสต์ อย่างเร่งรีบด้วยความเร็วที่เธอพยายามทำนั้นนำไปสู่การปฏิรูปใหม่ทั้งหมด เธอทำกับตระกูลดันน์ ในสิ่งที่พวกเขาทำกับเธอหลังจากที่เธอเข้าคุกโดยใช้วิเวียนและคนอื่น ๆ เพื่อทำให้คนที่สูงกว่าไม่มีพลังขัดขืนเช่นเดียวกับปลาวาฬที่กลืนหนอน เธอปิดความขัดแย้งภายในทั้งหมดอย่างจริงจังในระยะเวลาอันสั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้

ตอนนี้เธอมีวิเวียนและคนอื่น ๆ ที่ดูแลงานภายในของบริษัท สิ่งที่เธอต้องทำคือเชื่อใจพวกเขาอย่างเต็มที่และให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่ด้วยเช่นกัน

งานที่แท้จริงของเจน คือการเยี่ยมเยือนพันธมิตรทางธุรกิจเก่าแก่ของ สตอร์จ ทรัสต์ แต่ละราย เพื่อหาข้อตกลงต่าง ๆ ในทางธุรกิจ

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่าย

ความยุ่งเหยิงภายในของบริษัท อาจถูกจัดการไปบ้างแล้วในตอนนี้ แต่บาดแผลนั้นยังห่างไกลจากการเยียวยาอย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ทุกคนที่จะยินดีที่เธอสามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ทั้งหมดในช่วงเวลาอันสั้น เธอกำลังไปเยี่ยมคู่ค้าเก่าของเธอด้วยความถี่ที่เพิ่มมากขึ้น

นั่นหมายความว่าทุกคนสามารถค้นพบได้อย่างง่ายดายว่าเธอกำลังจะไปที่ไหนและเมื่อไร

ก่อนที่เธอจะสามารถเกลี้ยกล่อมหุ้นส่วนเก่าของเธอได้ คลื่นอีกระลอกก็เข้ามาถล่มเธอ จู่ ๆ มีวิดีโอปรากฏในฟอรัมออนไลน์ของบริษัท โดยแสดงให้เห็นว่าเจนคุกเข่าที่เท้าของชายวัยกลางคนหัวล้านมีอ่างแช่เท้า และเธอกำลังนวดเท้าไปด้วยข้าง ๆ ของเธอนั้นมีลังขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเงินสดที่บรรจุอยู่ข้างในนั้น

วิดีโอดังกล่าวมีความยาวไม่ถึงหนึ่งนาที แต่ทุกคนที่เห็นนั้น จะเห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ในนั้นดูต่ำต้อยและน่าสมเพชแค่ไหน

สตอร์จ ทรัสต์ ทั้งหมดอยู่ในความโกลาหลในทันที เมื่อเจนเห็นว่าทุกสายตาที่จ้องมองเธอดูแปลก ๆ ไป

เธอขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น?" ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามนั้นออกมา

ไม่มีใครพูดอะไรในตอนแรก เจนมองการแสดงออกที่แปลกประหลาดบนใบหน้าของพวกเขา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการดูถูกในดวงตาของพวกเขา ...

ทันใดนั้นความหวาดกลัวที่คุ้นเคยก็ปะทุขึ้นภายในตัวเธอ…มันเป็นอารมณ์ที่เจนไม่สามารถควบคุมได้ ซึ่งเป็นผลข้างเคียงจากการถูกทรมานที่เธอต้องทนทุกข์มานาน

มันแทบจะเป็นสัญชาตญาณ สิ่งใดก็ตามที่กระตุ้นส่วนนั้นของเธอ มันมักจะก่อให้เกิดความกลัวที่ไม่สามารถควบคุมได้จากส่วนลึกภายในหัวใจของเธอ

เธอยกเท้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว และหันหลังอยากที่จะวิ่งหนี

อย่างไรก็ตาม เธอทำแค่ยกเท้าขึ้น และถอยหลังไปเพียงสองก้าว...

ทันใดนั้นก็มีวัตถุบางอย่างถูกขว้างปามาที่เธอ “คุณมันไร้ยางอาย ถึงขนาดจะคุกเข่าให้ใครก็ได้! ผู้หญิงอย่างเธอจะมีสิทธิ์เป็นผู้นำของ สตอร์จ ทรัสต์ ได้ยังไง?! เอานรกออกจาก สตอร์จ ทรัสต์!” คนที่ปาวัตถุนั้นใส่เธอตะโกนออกมาต่อว่าเธอ

หลังจากนั้นมันก็เหมือนกับว่าพวกเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้ และสิ่งต่าง ๆ ในบริษัทก็กระจัดกระจายในเวลาอันรวดเร็ว หลังจากเสียงตะโกนครั้งแรกดังขึ้น ก็มีเสียงที่สอง สาม และสี่…ตามมา เสียงนับไม่ถ้วนดังขึ้นเรื่อย ๆ และมีสิ่งของมากมายนับไม่ถ้วนที่ถูกขว้างปามาที่เธอ บางคนโยนลูกบอลกระดาษ ในขณะที่คนอื่น ๆ โยนอาหารเช้าของพวกเขา รวมทั้งแซนวิชไข่ตุ๋น แพนเค้ก ...

วัตถุต่าง ๆ ลอยเคว้งอยู่ในอากาศจนดูวุ่นวายไปหมด

ดอสตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งเข้ามาเพื่อที่จะปกป้องเจน แต่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงวัตถุเหล่านั้นได้ทั้งหมด

“เอานรกออกจาก สตอร์จ ทรัสต์!”

“คุณไม่มีสิทธิ์เป็นประธานของ สตอร์จ ทรัสต์!”

“คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ! คุณจะลาก สตอร์จ ทรัสต์ ต่ำตมไปพร้อม ๆ กับตัวคุณ!”

เสียงแต่ละครั้งดังกว่าครั้งสุดท้าย ใบหน้าของเจนซีด และนั่นคือตอนที่วิเวียนและคนอื่น ๆ รีบวิ่งลงไปชั้นล่างเช่นกัน “พวกคุณ!”

"พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? พวกคุณหมิ่นประธานได้ยังไง!”

“หยุดเถอะ!”

วิเวียนและคนอื่น ๆ เข้าร่วมการต่อสู้ และตะโกนให้ทุกคนหยุด แต่ความพยายามของพวกเขาก็ไร้ผล

“ดูหมิ่นหรอ? ทำไมผู้หญิงที่ต่ำต้อยอย่างนั้น ถึงควรได้รับความเคารพหรอ?!”

ใบหน้าของเจนซีดลงและทันใดนั้น เธอก็ผลักดอสออกไป วิเวียนและคนอื่น ๆ พยายามซ่อนเธอไว้ด้านหลังของพวกเขา แต่เธอก็ผลักพวกเขาเหล่านั้นออกไปด้วย

เธอก้าวออกมา ทันใดนั้นแก้วกาแฟก็ถูกปามาที่หัวของเธอ ดอสอยากจะหยุดมัน แต่มันก็สายเกินไป แก้วกาแฟกระแทกเข้าที่ศีรษะของเจนและของเหลวสีน้ำตาลก็เปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้าไหลลงมาตามเส้นผมของเธอ

เธอยกมือขึ้นเช็ดหน้าผาก สายตาของเธอจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ทำงานที่ใกล้ที่สุด ทันทีที่เธอเห็นภาพนั้นหัวใจของเธอก็กระโจนเข้าสู่ลำคอ!

เธอรีบเดินไปหามัน แล้วคลิกที่วิดีโอแล้วกดเล่นซ้ำ เมื่อวิดีโอเริ่มเล่นใบหน้าของเธอก็ซีดลง เมื่อเวลาผ่านไปเลือดทั้งหมดก็ไหลออกจากใบหน้าของเธอ

มันเป็นวิดีโอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องนั้น เมื่อตอนที่ ซูซาน วิลสัน บังคับให้เจนไปกับเธอ!

เดี๋ยวนะ…ทำไมถึงมีวิดีโอนี้!

ใครกันนะ?!

เดี๋ยวก่อน! ในมุมนั้น!

จู่ ๆ หัวใจของเธอก็เจ็บแปลบ จนแทบที่จะหายใจไม่ออก!

เธอดูวิดีโอซ้ำแล้วซ้ำเล่า การจ้องมองเปฌนเวลานานซ้ำแล้วซ้ำเล่า ของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกมึนงงอย่างช้า ๆ

"คุณหนูดันน์! ระวัง!" เมื่อเธอมองเห็นผู้หญิงตรงหน้าแกว่งไปมา วิเวียนก็ดูกังวลทันที เธอวิ่งไปหาเจนเพื่อช่วยให้เธอยืนได้มั่นคงมากขึ้น “คุณโอเคไหมคะ?”

วิเวียนก็ดูวิดีโอเช่นกัน ดังนั้นการแสดงออกของเธอจึงค่อนข้างซับซ้อนในตอนนี้ ในใจของเธอ เจนเป็นผู้หญิงที่ทะนงตนมาโดยตลอดเธอหยิ่งผยองและมีความมั่นใจในตัวเอง เธอไม่สามารถเชื่อมโยงเจนกับผู้หญิงไร้นามคนนั้นในวิดีโอได้เลย

การแสดงออกของเจนดูแข็งกระด้าง แต่สายตาของเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่วิดีโอ ไม่มีใครบอกได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้

“คุณกำลังจะไปไหน คุณหนูดันน์” ทันทีที่วิเวียนปล่อยเจน และคลายกำมือของเธอออก เจนก็วิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก

ดอสรีบวิ่งตามไป

“อย่าตามฉันมา!” เจนหันกลับมา และคำรามด้วยพลังทั้งหมดของเธอเสียงแหบ ๆ ของเธอขู่ดอส

ข้างนอกฝนตก เธอวิ่งออกไปและลื่นตกบันไดทันที นื่องจากฝนที่เทลงมาเธอก็รีบวิ่งไปที่ถนน และเรียกรถแท็กซี่

“คุณโอเคไหมครับ คุณผู้หญิง?” คนขับแท็กซี่เห็นว่าผู้หญิงที่นั่งเบาะหลังหน้าซีดเหมือนผีแล้วพูดว่า “คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ คุณผู้หญิง? คุณต้องการให้ฉันส่งคุณไปโรงพยาบาลหรือไม่?”

ที่เบาะหลังเจนกอดตัวเองแน่น ใบหน้าของเธอขาวซีดราวกับผ้าปูที่นอน เธอสามารถระงับความหวาดกลัวและแสร้งทำเป็นมั่นใจต่อหน้าคนอื่น ๆ ได้ แต่หลังจากที่วิดีโอรั่วไหลในวันนี้ วิธีที่คนเหล่านั้นมองเธอด้วยความดูถูกนั้น... มันให้ความรู้สึกเหมือนเธอกลับไปอยู่ในฝันร้ายของเธอ เมื่อพวกเขาดึงผมของเธอ ทุบตีเธอถ่มน้ำลาย ... ภาพนั้นยิ้นมาอย่างช้า ๆ มันได้ทำลายศักดิ์ศรีของเธอในฐานะคน ๆ หนึ่งออกไป

ในตอนนั้น เธอรายล้อมไปด้วยอาชญากรที่ถูกจองจำไว้ในคุกเดียวกันกับเธอ แต่พวกเขาก็ยังมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยและดูถูก สายตาของพวกเขาซ้อนทับกับคนที่มองเธอในวันนี้

เธอจ่ายเงินให้คนขับแท็กซี่และออกจากรถ ไม่เคยมีความรู้สึกนี้มาก่อนเลย ที่เธออยากจะกลับไปที่นั่น ที่ที่เธอเกลียดและไม่อยากจะกลับมาโดยตลอด

ช่างเป็นเรื่องตลก ห้องนั้นสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอมาตลอด แต่ตอนนี้มันกลายเป็นที่หลบภัยของเธอไปแล้ว

เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ มีร่องรอยของการประชดประชันอยู่ในใจของเธอ

…

หลังจากฌอนรับสาย เขาก็โทรกลับเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ม่านหนาทึบถูกดึงออกและไฟในห้องก็เปิดไม่ติด ทั้งห้องมืดสนิท เขาค้นสำรวจสถานที่ทั้งหมด และในที่สุดก็พบเธอในตู้เสื้อผ้า

ในขณะที่เขาเปิดตู้เสื้อผ้า เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเจ็บปวดอยู่ในอก เธอนอนขดตัวเป็นลูกบอลเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า เขามั่นใจว่าในวินาทีที่เขาเปิดประตูตู้เสื้อผ้า คนที่อยู่ข้างในอยากจะหันหลังวิ่งทันที แต่ตู้นั้นเล็กเกินกว่าที่เธอจะได้รับความปรารถนาของเธอนั้น

แต่ทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้น?

ต่อมาเมื่อเขาดูวิดีโอบางส่วนที่ถูกซ่อนเอาไว้โดยเจตนา ในที่สุดฌอนก็เข้าใจว่าทำไมเจนจึงขดตัวในตู้เสื้อผ้าที่ดูรก ๆ แบบนี้ ... ราวกับลูกสุนัขในกรง

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าผู้หญิงที่หยิ่งยโสอย่างเธอ สามารถถูกลดสถานะให้อยู่ในสภาพเช่นนี้ได้ภายในเวลาเพียงสามปี

ในตอนนั้น…เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการฉีกคนที่รังแกเธอให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่คนที่น่าถูกจัดการมากที่สุด คือตัวเขาเอง!