บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 148

“คุณมาที่นี่…เพื่อจะหัวเราะเยาะฉันหรอ?” เจนเงยหน้าขึ้นและฝืนยิ้มด้วยแววตาเศร้า ๆ ให้กับผู้ชายตรงหน้าเธอ “คุณคงดีใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ? คุณชายสจ๊วต ยิ่งฉันดูแย่มากเท่าไร คุณก็จะยิ่งมีความสุขใช่ไหม?”

ฮ่า ๆ ยิ่งเธอรู้สึกแย่มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนได้ล้างแค้นให้กับโรซาลีนหวานใจของเขาที่จากไปใช่ไหม?

"คุณชายสจ๊วต…คุณไม่จำเป็นต้องทำทั้งหมดนี้ จริง ๆ สิ่งที่คุณเคยทำมาก่อนหน้านี้ ฉันจะไม่รู้สึกดีกับมันอีกแล้ว ฉันเคยสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ คุณถึงเปลี่ยนมาเทคแคร์ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว นี่คือเหตุผล”

รูม่านตาสีดำสนิทของฌอนขยายออก และการหายใจของเขาติดอยู่ในลำคอ เขาลดเปลือกตาลงและมองผู้หญิงที่ขดตัวเป็นลูกบอลในตู้เสื้อผ้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปน ๆ กับความเสน่หา

ทันใดนั้นเขาก็ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณเห็นอะไร? คุณหมายถึงอะไร ทำไม?”

เสียงของเขาต่ำ แต่ทุกคำพูดนั้นเข้าหูของผู้หญิงที่กำลังขดตัวอยู่ เธอโอบแขนรอบตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยอารมณ์ ... เขายังถามคำถามแบบนั้นด้วยหน้าตาที่ใสซื่อได้ยังไง? เขาหมายถึงอะไร ทำไม?

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ฉันหมายถึงอะไร? คุณชายสจ๊วต คุณถามยังจะถามคำถามแบบนั้นอีกหรอ? ทำไม?" เธอเงยหน้าขึ้นมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับหยกที่ไร้มนุษยธรรมของเขา ทันใดนั้นเธอก็ชี้นิ้วใส่ตัวเอง “คุณเห็นตัวเองบ้างไหม คุณชายสจ๊วต?

“ฉันหมายถึงอะไร?

“ฉันหมายถึงสิ่งนี้! คุณเห็นไหม?!

“ฉันรู้ว่าคุณเห็นฉันเป็นฆาตกรที่เคยปลิดชีวิตของ โรซาลีน ซัมเมอร์ เท่านั้น คุณเกลียดฉัน คุณต้องการแก้แค้นฉัน แต่ฉันเป็นมนุษย์! ฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนะ!

“ฉันยังคงรู้สึกเจ็บปวด ฉันมีหัวใจ ฉันไม่ใช่หุ่นเชิดของคุณ”

เจนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอดูสับสนและแสดงออกถึงความเจ็บปวด โดยที่มันแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง เธอบอกว่าน้ำตาของเธอแห้งไปนานแล้วเธอบอกว่าเธอไม่สามารถร้องไห้ได้อีกต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้น้ำตาของเธอเอ่อคลอในดวงตาของเธอ เธอเปิดใจให้กว้างเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าและพูดเบา ๆ ว่า

“ฉันหวังว่าคุณจะฆ่าฉันเมื่อสามปีก่อน” เธอกระพริบตา และน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม

ถ้าเธอเสียชีวิตไปแล้ว เธอก็ไม่ต้องเข้าโรงละครที่พวกเขาผ่าควักเอาไตของเธอออกมา “ฉันแน่ใจว่าคุณไม่รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไรที่ต้องตื่นขึ้นมา ในขณะที่มีคนควักอวัยวะของคุณโดยเอาส่วนหนึ่งข้างในร่างกายออกไปจากตัวของคุณ ส่วนที่น่ากลัวที่สุดของเรื่องทั้งหมดไม่ใช่แค่นั้น ที่แย่ยิ่งกว่าการสูญเสียไตของฉันก็คือความจริงที่ว่า ฉันยังมีสติสัมปชัญญะตลอดเวลาที่เขาผ่าควักไตของฉันออกมา!

“คุณไม่มีทางเข้าใจ ว่าเวลาที่มองท้องฟ้าจากข้างในที่นั้นมันเป็นอย่างไร สิ่งที่ฉันเห็นคือโลกภายนอกหน้าต่างตะแกรงโลหะเล็ก ๆ แคบ ๆ และคุณจะไม่มีวันเข้าใจว่าการมีชีวิตอยู่สามปีข้างในนั้นมันเป็นอย่างไร เมื่อทุกวันรู้สึกเหมือนกับเวลามันเชื่องช้ามาก ๆ หนึ่งวันราวกับสิบปี! คุณจะไม่มีทางรู้ว่าความทรมานนั้น คุณจะไม่มีทางรู้ว่ามันเป็นอย่างไร เมื่อใดก็ตามที่ฉันพยายามไม่เชื่อฟังหรือต่อต้านขัดขืนคนพวกนั้นเขาจะกดหัวฉันลงไปที่ ... ” โถชักโครก ในเวลานั้น โอ้เธออยากจะตายแค่ไหน…เจนหายใจไม่ออก และหยุดพูดไปชั่วขณะ เพราะเธอไม่สามารถพูดมันได้อีกต่อไปแล้ว!

เธอจะพูดมันออกมาดัง ๆ ได้ยังไง?

มันน่าอับอายขนาดนั้น!

เธอจะพูดออกมาดัง ๆ กับผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร ผู้ชายที่ทำให้เธอมีเหตุผลที่เธอไม่สามารถแม้แต่จะโอบกอดการปลดปล่อยอันแสนหวาน ด้วยงความตายได้? เธอจะระบายกับผู้บงการเบื้องหลังความเจ็บปวด และความทุกข์ทรมานทั้งหมดของเธอนั้นได้อย่างไร!

เธอหวังว่าเขาจะพูดอะไรหลังจากนั้นหรอ?

คำว่าขอโทษหรือ?

หรือว่าคำว่า…เธอสมควรได้รับมัน?

“ฌอน สจ๊วต” เธอไม่สามารถเสแสร้งได้อีกต่อไป ด้วยวิธีที่เธอเรียกเขาว่า “คุณชายสจ๊วต” ไม่ได้ให้ความยุติธรรมกับความเกลียดชังที่ซับซ้อน ที่เธอมีต่อผู้ชายคนนี้ “ฌอน สจ๊วต บอกฉันสิ ฉันจะไม่เกลียดคุณได้อย่างไร?”

เธอหลับตาลง น้ำตาที่เหือดแห้งมานานหลายปีจู่ ๆ ก็กลับมาพรั่งพรุอีกครั้ง น้ำตาที่เธอกักเก็บมานานหลายปีวันนี้มันก็ได้ไหลออกมาอย่างอิสระ เธอหลับตาลง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอไม่สามารถควบคุมท่อน้ำตาที่ถูกสาปนี้ได้อีกต่อไป!

ปล่อยให้มันไหล ปล่อยให้ไหลตามที่ต้องการ ปล่อยให้ไหล และระบายมันให้หมด เธอเบื่อที่จะกลั้นมันไว้ เธอจึงหยุดพยายามที่จะกลั้นมันไว้ข้างใน “ฌอน สจ๊วต! ฌอน สจ๊วต !! ฌอน สจ๊วต !!!” เธอคำรามด้วยเสียงต่ำและแหบพร่าของเธอ เธอคำรามราวกับว่าเธอต้องการจะตะโกนดัง ๆ และระบายความในใจของเธอนั้นออกมาทั้งหมด เธอกรีดร้องคำรามชื่อของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยอารมณ์ที่ถูกกักขังของเธอ ไม่จำเป็นต้องมีคำอื่น ๆ ความรัก และความเกลียดชัง ความสุข และความเศร้า ความเสน่หา และความหวาดกลัวทั้งหมดของเธอ ... เธอไม่ต้องการคำพูดที่หรูหราใด ๆ ในการระบายออกมา “ฌอน สจ๊วต” ชื่อนี้ครอบคลุมทุกอย่าง! คำเหล่านี้เป็นคำเดียวที่สามารถอธิบาย ๆ ทุกสิ่ง ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเจนทั้งหมดจนถึงตอนนี้!

“ฌอน สจ๊วต! ฌอน สจ๊วต !! ฌอน สจ๊วต…” ฝนตกนอกหน้าต่าง และเสียงโหยหวนภายในห้อง…ความเสียใจ และความเจ็บปวดเต็มห้อง ความแค้นและความเกลียดชัง…ความรักจากความหลังยังคงอบอวลเหลืออยู่แค่ไหน?

เธอสร้างความเจ็บปวดกี่ชั้นแล้วบนบาดแผลสด ๆ บนหัวใจของผู้ชายคนนี้? อีกกี่ชั่วชีวิตที่เขาจะต้องจมอยู่กับความเสียใจ?