บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 148

“คุณมาที่นี่…เพื่อจะหัวเราะเยาะฉันหรอ?” เจนเงยหน้าขึ้นและฝืนยิ้มด้วยแววตาเศร้า ๆ ให้กับผู้ชายตรงหน้าเธอ “คุณคงดีใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ? คุณชายสจ๊วต ยิ่งฉันดูแย่มากเท่าไร คุณก็จะยิ่งมีความสุขใช่ไหม?”

ฮ่า ๆ ยิ่งเธอรู้สึกแย่มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนได้ล้างแค้นให้กับโรซาลีนหวานใจของเขาที่จากไปใช่ไหม?

"คุณชายสจ๊วต…คุณไม่จำเป็นต้องทำทั้งหมดนี้ จริง ๆ สิ่งที่คุณเคยทำมาก่อนหน้านี้ ฉันจะไม่รู้สึกดีกับมันอีกแล้ว ฉันเคยสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ คุณถึงเปลี่ยนมาเทคแคร์ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว นี่คือเหตุผล”

รูม่านตาสีดำสนิทของฌอนขยายออก และการหายใจของเขาติดอยู่ในลำคอ เขาลดเปลือกตาลงและมองผู้หญิงที่ขดตัวเป็นลูกบอลในตู้เสื้อผ้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปน ๆ กับความเสน่หา

ทันใดนั้นเขาก็ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณเห็นอะไร? คุณหมายถึงอะไร ทำไม?”

เสียงของเขาต่ำ แต่ทุกคำพูดนั้นเข้าหูของผู้หญิงที่กำลังขดตัวอยู่ เธอโอบแขนรอบตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยอารมณ์ ... เขายังถามคำถามแบบนั้นด้วยหน้าตาที่ใสซื่อได้ยังไง? เขาหมายถึงอะไร ทำไม?

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ฉันหมายถึงอะไร? คุณชายสจ๊วต คุณถามยังจะถามคำถามแบบนั้นอีกหรอ? ทำไม?" เธอเงยหน้าขึ้นมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับหยกที่ไร้มนุษยธรรมของเขา ทันใดนั้นเธอก็ชี้นิ้วใส่ตัวเอง “คุณเห็นตัวเองบ้างไหม คุณชายสจ๊วต?

“ฉันหมายถึงอะไร?

“ฉันหมายถึงสิ่งนี้! คุณเห็นไหม?!

“ฉันรู้ว่าคุณเห็นฉันเป็นฆาตกรที่เคยปลิดชีวิตของ โรซาลีน ซัมเมอร์ เท่านั้น คุณเกลียดฉัน คุณต้องการแก้แค้นฉัน แต่ฉันเป็นมนุษย์! ฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนะ!

“ฉันยังคงรู้สึกเจ็บปวด ฉันมีหัวใจ ฉันไม่ใช่หุ่นเชิดของคุณ”

เจนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอดูสับสนและแสดงออกถึงความเจ็บปวด โดยที่มันแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง เธอบอกว่าน้ำตาของเธอแห้งไปนานแล้วเธอบอกว่าเธอไม่สามารถร้องไห้ได้อีกต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้น้ำตาของเธอเอ่อคลอในดวงตาของเธอ เธอเปิดใจให้กว้างเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าและพูดเบา ๆ ว่า

“ฉันหวังว่าคุณจะฆ่าฉันเมื่อสามปีก่อน” เธอกระพริบตา และน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม