บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 149

ชายคนนั้นยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า มองไปที่ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อย่างไม่ละสายตา เขากลืนน้ำลายพร้อมกับกลืนทุกคำที่เขาควรพูด แต่ทำไม่ได้ลงไปในลำคอ

ทันใดนั้นเขาก็ก้มร่างสูง ๆ ของเขา และเอื้อมมือไปหาเธอ

“อย่าแตะต้องตัวฉัน!” เธอคำรามออกมาในทันที ด้วยเสียงแหบ ๆ ของเธอ เขาเห็นความเกลียดชังลึก ๆ ในดวงตาของเธอ และความเจ็บปวดในใจของเขาก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา หลังจากที่เขามองเธออีกครั้ง เขาก็ยังคงยื่นมือไปหาเธอ

“ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าแตะต้องตัวฉัน!” เจนมองเขาเหมือนกับเขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามเอื้อมมือไปหาเธอ เธอจะตอบสนองด้วยการทำตัวเหมือนเม่นที่มีหนามแหลมคมทั้งตัวเพื่อไม่ให้เขาแตะต้องตัวเธอ

ฌอนยังคงยื่นมือไปหาเธอโดยไม่พูดอะไร วินาทีต่อมาเขารู้สึกเจ็บแปลบระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปที่ผู้หญิงที่กัดมือของเขาอย่างดุร้ายด้วยฟันอันแหลมคมของเธอ ชายคนนี้ได้ใช้ชีวิตของเขาทำร้ายผู้คน แต่ไม่เคยมีใครทำร้ายเขามาก่อน ตอนนี้เขากำลังมองไปที่ผู้หญิงที่กัดเขาเหมือนสัตว์ดุร้ายที่กำลังทำร้ายเขา อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรในดวงตาสีดำสนิทของเขา ยกเว้นการยอมรับอย่างเงียบ ๆ

“ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” หลังจากนั้นไม่นานเสียงทุ้มของชายคนนั้น ก็ได้ทำลายความเงียบภายในห้อง

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น รูม่านตาของเจนก็ขยายใหญ่ขึ้น และเธอก็เงยหน้ามองชายคนนั้นทันที ใบหน้าที่สวยงามของเขาดูสงบเงียบ ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็หัวเราะอย่างไร้เสียง

เธอรู้สึกดีขึ้นหรือยังหรอ?

ดีขึ้น?

เธอหลับตาลง… ‘ฌอน สจ๊วต คุณไม่รู้จักฉันเลยสักนิด’

เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อสงบสติอารมณ์ของเธอ เธอต้องทำมันถ้าเธอต้องการที่จะอยู่ด้วยเหตุด้วยผล

“คุณสงบลงหรือยัง?” เสียงทุ้ม ๆ ดังเข้ามาในหูของเธออีกครั้ง

เจนลืมตาขึ้น

“ถ้าคุณสงบแล้ว ตอนนี้ไปที่ห้องน้ำและล้างหน้าล้างตา ทำความสะอาดตัวคุณก่อนเถอะ แล้วพบกันในห้องทำงาน” ด้วยคำพูดเหล่านั้นเขาหันกลับและเดินไปที่ห้องทำงานโดยพูดว่า “สิบห้านาที ฉันจะรอคุณนานแค่นั้น”

เมื่อเขาหันไปมองที่เจนแววตาที่เขาให้เธอนั้นเต็มไปด้วยความหมายและอำนาจ ไม่ว่าเจนจะไม่เต็มใจแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังเขา

สิบห้านาทีต่อมา เธอยืนอยู่หน้าประตูห้อฃทำงานาและลังเล ในขณะที่เธอกำลังจะเคาะประตู เสียงทุ้ม ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของผู้ชายคนนั้นก็พูดออกมาจากข้างในว่า "เข้ามาสิ"

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง…เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอยืนอยู่ข้างนอก?

ถึงกระนั้น เธอก็เปิดประตูและเข้าไปข้างใน ชายคนนั้นนั่งอยู่หลังโต๊ะในห้องทำงานของเขา และเขาก็ชี้ไปที่โซฟาตรงข้ามเขา เจนเดินไปหามันอย่างเงียบ ๆ และนั่งลงที่โชฟานั้น

ภายในห้องมีความเงียบที่น่าขนลุกอีกครั้ง ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรในทันที แต่เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนตะปูที่แหลมคม แม้ว่าเธอจะก้มหน้าต่ำและจ้องที่หัวเข่าของเธอ แต่เจนก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่เฉียบคมของเขาที่จ้องมองเธออยู่

“ละทิ้งหน้าที่” หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเสียงอันเยือกเย็นของเขาก็พูดออกมาอย่างชัดเจน

ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น ไหล่ของเจนก็สั่นระริกอย่างมาก และการหายใจของเธอก็ติดอยู่ที่หน้าอกของเธอ ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงจับจ้องที่หัวเข่าของเธอ และปิดปากของเธอสนิท ไม่พูดคำใด ๆ ออกมาเลย

“ขี้ขลาด” เสียงนั้นพูดอีกครั้งอย่างเย็นชาและไม่ลังเลสักนิด

เจนนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาและเงียบ แต่ริมฝีปากที่เม้มบาง ๆ ของเธอแสดงให้เห็นว่า ตอนนี้เธอไม่พอใจแค่ไหน

“ท่านอาวุโสของดันน์ ดูแลคุณอย่างดี คุณอาศัยอยู่ภายใต้ปีกของเขาและการปกป้องของเขามาตลอด ดังนั้นคุณจึงไม่มีสิทธิ์แบกรับตำแหน่งผู้ก่อตั้ง สตอร์จ ทรัสต์ ได้”

เจนนั่งอยู่บนโซฟาอารมณ์ของเธอกำลังพลุ่งพล่าน ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและโต้กลับด้วยความโกรธ “คุณพูดอะไรก็ได้เกี่ยวกับฉัน แต่คุณจะบอกว่าฉันไม่คู่ควรกับ สตอร์จ ทรัสต์ ได้อย่างไร?! ฉันต่อสู้เพื่อ สตอร์จ ทรัสต์ และสร้างมันขึ้นมาด้วยสองมือของฉันเอง!” เขาจะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอก็ได้ แต่ผู้ชายที่ถูกสาปคนนี้ ไม่ควรพูดว่าเธอไม่คู่ควรกับ สตอร์จ ทรัสต์

ฌอนสอดนิ้วไปด้านหลังศีรษะแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ ทำให้เจนดูราวกับจะพูดว่า "โอ้โฮ ~ เยี่ยมสุด ๆ!" อย่างไรก็ตามเจนสามารถเผยความรู้สึกของเธอออกมาได้อย่างชัดเจนในแววตาของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังบอกเขาว่า “เยี่ยมสุด ๆ!” ที่เต็มไปด้วยการถากถาง

“คุณเป็นผู้หญิง แต่คุณยืนยันที่จะก้าวเข้าสู่สนามรบของผู้ชาย ตั้งแต่เริ่มต้นคุณควรเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความท้าทาย และความล้มเหลวทุกประเภท คุณแพ้แค่การรบครั้งเดียว คุณคิดว่าศัตรูของคุณจะเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ หรอ?” เสียงของเขานุ่มนวลและเชื่องช้า แต่เขาพูดถึงความเป็นจริงที่โหดร้ายที่สุดในสังคมธุรกิจ