บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 149

ชายคนนั้นยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า มองไปที่ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อย่างไม่ละสายตา เขากลืนน้ำลายพร้อมกับกลืนทุกคำที่เขาควรพูด แต่ทำไม่ได้ลงไปในลำคอ

ทันใดนั้นเขาก็ก้มร่างสูง ๆ ของเขา และเอื้อมมือไปหาเธอ

“อย่าแตะต้องตัวฉัน!” เธอคำรามออกมาในทันที ด้วยเสียงแหบ ๆ ของเธอ เขาเห็นความเกลียดชังลึก ๆ ในดวงตาของเธอ และความเจ็บปวดในใจของเขาก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา หลังจากที่เขามองเธออีกครั้ง เขาก็ยังคงยื่นมือไปหาเธอ

“ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าแตะต้องตัวฉัน!” เจนมองเขาเหมือนกับเขาเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามเอื้อมมือไปหาเธอ เธอจะตอบสนองด้วยการทำตัวเหมือนเม่นที่มีหนามแหลมคมทั้งตัวเพื่อไม่ให้เขาแตะต้องตัวเธอ

ฌอนยังคงยื่นมือไปหาเธอโดยไม่พูดอะไร วินาทีต่อมาเขารู้สึกเจ็บแปลบระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปที่ผู้หญิงที่กัดมือของเขาอย่างดุร้ายด้วยฟันอันแหลมคมของเธอ ชายคนนี้ได้ใช้ชีวิตของเขาทำร้ายผู้คน แต่ไม่เคยมีใครทำร้ายเขามาก่อน ตอนนี้เขากำลังมองไปที่ผู้หญิงที่กัดเขาเหมือนสัตว์ดุร้ายที่กำลังทำร้ายเขา อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรในดวงตาสีดำสนิทของเขา ยกเว้นการยอมรับอย่างเงียบ ๆ

“ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” หลังจากนั้นไม่นานเสียงทุ้มของชายคนนั้น ก็ได้ทำลายความเงียบภายในห้อง

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น รูม่านตาของเจนก็ขยายใหญ่ขึ้น และเธอก็เงยหน้ามองชายคนนั้นทันที ใบหน้าที่สวยงามของเขาดูสงบเงียบ ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็หัวเราะอย่างไร้เสียง

เธอรู้สึกดีขึ้นหรือยังหรอ?

ดีขึ้น?

เธอหลับตาลง… ‘ฌอน สจ๊วต คุณไม่รู้จักฉันเลยสักนิด’

เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อสงบสติอารมณ์ของเธอ เธอต้องทำมันถ้าเธอต้องการที่จะอยู่ด้วยเหตุด้วยผล

“คุณสงบลงหรือยัง?” เสียงทุ้ม ๆ ดังเข้ามาในหูของเธออีกครั้ง

เจนลืมตาขึ้น

“ถ้าคุณสงบแล้ว ตอนนี้ไปที่ห้องน้ำและล้างหน้าล้างตา ทำความสะอาดตัวคุณก่อนเถอะ แล้วพบกันในห้องทำงาน” ด้วยคำพูดเหล่านั้นเขาหันกลับและเดินไปที่ห้องทำงานโดยพูดว่า “สิบห้านาที ฉันจะรอคุณนานแค่นั้น”

เมื่อเขาหันไปมองที่เจนแววตาที่เขาให้เธอนั้นเต็มไปด้วยความหมายและอำนาจ ไม่ว่าเจนจะไม่เต็มใจแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังเขา

สิบห้านาทีต่อมา เธอยืนอยู่หน้าประตูห้อฃทำงานาและลังเล ในขณะที่เธอกำลังจะเคาะประตู เสียงทุ้ม ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของผู้ชายคนนั้นก็พูดออกมาจากข้างในว่า "เข้ามาสิ"

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง…เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอยืนอยู่ข้างนอก?

ถึงกระนั้น เธอก็เปิดประตูและเข้าไปข้างใน ชายคนนั้นนั่งอยู่หลังโต๊ะในห้องทำงานของเขา และเขาก็ชี้ไปที่โซฟาตรงข้ามเขา เจนเดินไปหามันอย่างเงียบ ๆ และนั่งลงที่โชฟานั้น

ภายในห้องมีความเงียบที่น่าขนลุกอีกครั้ง ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรในทันที แต่เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนตะปูที่แหลมคม แม้ว่าเธอจะก้มหน้าต่ำและจ้องที่หัวเข่าของเธอ แต่เจนก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่เฉียบคมของเขาที่จ้องมองเธออยู่

“ละทิ้งหน้าที่” หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเสียงอันเยือกเย็นของเขาก็พูดออกมาอย่างชัดเจน

ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น ไหล่ของเจนก็สั่นระริกอย่างมาก และการหายใจของเธอก็ติดอยู่ที่หน้าอกของเธอ ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงจับจ้องที่หัวเข่าของเธอ และปิดปากของเธอสนิท ไม่พูดคำใด ๆ ออกมาเลย

“ขี้ขลาด” เสียงนั้นพูดอีกครั้งอย่างเย็นชาและไม่ลังเลสักนิด

เจนนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาและเงียบ แต่ริมฝีปากที่เม้มบาง ๆ ของเธอแสดงให้เห็นว่า ตอนนี้เธอไม่พอใจแค่ไหน

“ท่านอาวุโสของดันน์ ดูแลคุณอย่างดี คุณอาศัยอยู่ภายใต้ปีกของเขาและการปกป้องของเขามาตลอด ดังนั้นคุณจึงไม่มีสิทธิ์แบกรับตำแหน่งผู้ก่อตั้ง สตอร์จ ทรัสต์ ได้”

เจนนั่งอยู่บนโซฟาอารมณ์ของเธอกำลังพลุ่งพล่าน ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและโต้กลับด้วยความโกรธ “คุณพูดอะไรก็ได้เกี่ยวกับฉัน แต่คุณจะบอกว่าฉันไม่คู่ควรกับ สตอร์จ ทรัสต์ ได้อย่างไร?! ฉันต่อสู้เพื่อ สตอร์จ ทรัสต์ และสร้างมันขึ้นมาด้วยสองมือของฉันเอง!” เขาจะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอก็ได้ แต่ผู้ชายที่ถูกสาปคนนี้ ไม่ควรพูดว่าเธอไม่คู่ควรกับ สตอร์จ ทรัสต์

ฌอนสอดนิ้วไปด้านหลังศีรษะแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ ทำให้เจนดูราวกับจะพูดว่า "โอ้โฮ ~ เยี่ยมสุด ๆ!" อย่างไรก็ตามเจนสามารถเผยความรู้สึกของเธอออกมาได้อย่างชัดเจนในแววตาของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังบอกเขาว่า “เยี่ยมสุด ๆ!” ที่เต็มไปด้วยการถากถาง

“คุณเป็นผู้หญิง แต่คุณยืนยันที่จะก้าวเข้าสู่สนามรบของผู้ชาย ตั้งแต่เริ่มต้นคุณควรเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความท้าทาย และความล้มเหลวทุกประเภท คุณแพ้แค่การรบครั้งเดียว คุณคิดว่าศัตรูของคุณจะเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ หรอ?” เสียงของเขานุ่มนวลและเชื่องช้า แต่เขาพูดถึงความเป็นจริงที่โหดร้ายที่สุดในสังคมธุรกิจ

“ตั้งแต่ตอนที่คุณกระโจนเข้าสู่สงครามของมนุษย์ คุณน่าจะรู้ดี ในโลกของธุรกิจไม่มีอะไรสำคัญนอกจากความสำเร็จ หรือความล้มเหลว ศัตรูของคุณจะใช้ทุกอย่างที่เขาสามารถทำได้ เพื่อขวางทางของคุณ

“วิดีโอเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้คุณผิดหวังหรือ?” มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ดังมาถึงหูของเจน และมันชัดเจนอยู่ในหูของเธอ “เจน ดันน์ ในตอนท้ายของวัน ท่านอาวุโสของดันนืปกป้องคุณมากเกินไป คุณไม่เคยเห็นอย่างแท้จริง ว่าสนามรบไร้อาวุธหน้าตาเป็นอย่างไร”

ด้วยคำพูดเหล่านั้น ชายคนนั้นจึงคลายร่างสูงและเพรียวของเขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เขาจัดแต่งเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วเดินออกจากประตูห้องทำงานไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย

ตอนนี้กในห้องทำงานนั้นว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง เจนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวนั่งบนโซฟา ขณะที่เธอมองไปที่โต๊ะทำงานที่ไม่มีคนอยู่ในขณะนี้ ยังคงมีเสียงดังอยู่ในหูของเธอ

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้…เจนคิดเสมอว่าเธอมีความสามารถเทียบเท่ากับผู้ชายทุกคน เธอคิดเสมอว่าเธอเป็นผู้ก่อตั้ง สตอร์จ ทรัสต์ มาจากจุดเริ่มต้นด้วยพรสวรรค์ และการทำงานอย่างหนักของเธอ

แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังเชื่อเช่นนั้น อย่างไรก็ตามในตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นแสดงให้เธอเห็นถึงส่วนหนึ่งของโลกธุรกิจที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน - ไม่ใช่ศัตรูทั้งหมดของเธอที่เป็นสุภาพบุรุษผู้ซื่อสัตย์!

ความจริงตั้งแต่วันแรกที่ปู่ของเธอแนะนำเธอเข้าสู่โลกแห่งธุรกิจ เขาได้สอนเธอเกี่ยวกับด้านมืดของสนามรบนี้ แต่เธอไม่เคยเอาจริงเอาจังเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนเลย

เธอไม่ใช่คนโง่ คำพูดของฌอนก่อนหน้านี้ อาจเป็นการวิพากษ์วิจารณ์เธอหรือสอนบทเรียนให้เธอ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นจริงคือ - "วิดีโอ" ของวันนี้ พิสูจน์แล้วว่าในที่สุดก็มีใครบางคนบุกเข้ามาโจมตีเธอ!

หญิงสาวนั่งอยู่บนโซฟา ศีรษะของเธอลดลงขณะจ้องมองไปที่พรมในความเงียบเป็นเวลานาน

ในขณะเดียวกัน ในสมองและจิตใจของเธอ เธอไม่เคยคิดจะหยุดแข่งขัน

ประการแรกมุมของวิดีโอ แสดงให้เห็นว่ามันถูกถ่ายจากประตู เมื่อเธอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น…ใครอยู่ที่ประตู?

ถึงกระนั้น ใครจะมีเวลาว่างมากพอที่จะบันทึกเรื่องราวทั้งหมดไว้?

เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา สายสิบเอ็ดหลักที่เป็นหมายเลขโทรศัพท์ยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเธอ นิ้วของเธอวนอยู่เหนือปุ่มกดเป็นเวลานาน

วินาทีที่ผ่านมา เธอกัดฟันแน่นและกดปุ่ม

ตรู๊ดดด— ตรู๊ดดด— เสียงต่อสายใช้เวลานาน เมื่อเจนกำลังจะวางสายก็มีเสียงของอีกคนมารับสาย

เขาไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

ทั้งคู่ถือโทรศัพท์ของพวกเขา และไม่เต็มใจที่จะเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบในการโทรแบบไร้คำพูดนี้

ไฮด์ไม่สามารถซ่อนความเกลียดชังในดวงตาของเขาได้…นี่คือผู้หญิงที่ทำให้เขากลายเป็นหุ้นส่วนที่น่าหัวเราะ! เมื่อใดก็ตามที่เขาจำได้ ว่าเขาเทใจให้เธออย่างไร รักเธอเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ เขามักจะรู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ งี่เง่า และเป็นเรื่องตลกในชีวิตเขา!

สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ เขาได้สร้างศัตรูกับปู่ของเขา และสจ๊วต เขาหันหลังให้คณะกรรมการและครอบครัวทั้งหมดของเขา!

เธอให้อะไรเขาตอบแทนมาบ้าง?

อัปยศที่สุด!

ความอัปยศอดสูที่ไม่มีที่สิ้นสุด!

ไม่มีความเย่อหยิ่งแบบเพลย์บอยของเขาในดวงตาที่สวยงามของเขาอีกต่อไป สิ่งที่เหลืออยู่คือเมฆดำแห่งความเกลียดชัง!

“เรามานัดเจอกันเถอะ”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสียงแหบของเธอก็พูดผ่านโทรศัพท์ในที่สุด

ไฮด์บีบโทรศัพท์อย่างรุนแรงด้วยนิ้วของเขา เมื่อเขาได้ยินเสียงแหบพร่าที่คุ้นเคยทางโทรศัพท์ เขากลืนน้ำลายและหัวใจของเขาก็เต้นรัว…บ้าจริง! เขาคิดถึงเธอจริง ๆ ด้วย!

ไม่ มันเป็นเพียงความคิดของเขาที่เล่นตลกกับตัวเขาเอง!

เขากัดฟันแน่น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มืดมิด แต่น้ำเสียงของเขาเบาและร่าเริงอย่างหลอกลวง “โอเคฉันเคยกินปลาตัวใหญ่และเนื้อสัชั้นดี เป็นการดีที่จะดูการแสดงของตัวตลกเป็นครั้งคราวบ้าง”