บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 150

ท่ามกลางสายฝนผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากอาคารของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ และออกไปท่ามกลางพายุ เธอพบร่มจากตู้เก็บของ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะน่ากลัวแค่ไหน แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เขาพูดถูกต้อง

เธอเป็นคนที่สิ้นหวัง เป็นคนขี้ขลาด

เธอจะปล่อยให้มันผ่านไปได้อย่างไร?

เธอเดินไปที่ขอบถนน และเห็นว่ามีรถเบนท์ลีย์สีดำรออยู่ที่นั่นแล้ว

เพียงแวบเดียวเธอก็จำเจ้าของรถคันนั้นได้ จะเป็นใครได้นอกจาก ฌอน สจ๊วต ผู้หยิ่งผยอง?

เธอเดินผ่านไป และกระจกรถก็ถูกเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับ

“ได้โปรดขึ้นรถเถอะครับ คุรหนูดันน์” ดอสลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปที่เบาะหลังเพื่อเปิดประตูรถ

เธอก้าวเข้าไปในรถ และดอสก็กลับไปที่นั่งฝั่งคนขับ

“เขาบอกให้คุณมาหรือเปล่า?”

ดอสได้ยินเสียงจากเบาะหลังเอ่ยขึ้น จึงเงยหน้าขึ้นมองกระจกมองหลังมองไปผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังของรถ เธอเงียบมากใบหน้าของเธอหันไปทางด้านข้างขณะที่เธอมองไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้ เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเธอรีบวิ่งออกจากอาคารนั้นเหมือนมีผู้หญิงที่ถูกผีเข้าสิง ในเวลานั้นเธอกำลังปลดปล่อยความสิ้นหวังอย่างสุด ๆ อารมณ์ที่เอ่อล้นออกมามากจนแม้แต่ ดอสซึ่งเป็นผู้มีวุฒิภาวะที่ดีจากการถูกฝึกฝนมาแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึก ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังที่รั่วไหลออกมาจากร่างกายของเธอและส่วนลึกของหัวใจของเธอ ได้แสดงทั้งหมดออกมาในรูปแบบทางกายภาพ

ดอสเหลือบมองผู้หญิงในกระจกมองหลังอย่างระมัดระวังอีกครั้ง…ตอนนี้เธอดูเงียบสงบเกินไป

"ใช่ครับ คุณชายสจ๊วตบอกให้ผมรอคุณอยู่ชั้นล่างในรถนี้ครับ”

เจนมองไปนอกหน้าต่าง เธอไม่สามารถมองเห็นโลกภายนอกได้ชัดเจนนัก เพราะฝนได้ปกคลุมกระจกและบดบังสิ่งแวดล้อมภายนอกของรถจนหมด ถึงอย่างนั้นเธอก็จ้องมองมันอย่างตั้งใจ ขณะที่รถค่อย ๆ ขับเคลื่อนไปตามถนน กระทั่งลงจากรถดอสก็ยังคิดไม่ออกว่าผู้หญิงที่นั่งด้านหลังรถนั้นกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เมื่อเห็นเธอสิ้นหวังมาก่อนหน้านี้แล้ว เขาก็เห็นเธอเงียบสงบมาก ๆ ด้วยสองตาของเขาเอง ... ความแตกต่างนั้นมันช่างน่าขนลุก

“เรามาถึงแล้วครับ คุณหนูดันน์”

ในที่สุดเจนก็ลดหน้าต่างลงเล็กน้อยและเห็นคำว่า "สตอร์จ ทรัสต์" เขียนด้วยสีทองอยู่ไม่ไกล ริมฝีปากของเธอโค้ง “ฉันไม่ได้บอกคุณ ว่าฉันจะมาที่ สตอร์จ ทรัสต์”

“นายท่านบอกว่า ไม่ว่าคุณจะอยากไปที่ไหนคุณหนูดันน์ คุณก็ต้องมาที่ สตอร์จ ทรัสต์ ก่อนครับ”

“ไปที่ร้าน ซีโร่ ดีกรี คาเฟ่”

“แต่นาย…”

“คุณสามารถรายงานเรื่องนี้กับเขาได้ แต่ตอนนี้ฉันต้องการไปร้าน ซีโร่ ดีกรี คาเฟ่”

ดอสอยากจะประท้วง แต่แล้วเสียงแหบพร่าที่เบาะหลังก็พูดว่า "ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะลงไปเรียกแท็กซี่ไปเอง"

มุมปากของดอสกระตุก และเขาเห็นเจนเปิดประตูเพื่อจะลงจากรถตามที่เธอบอกจริง ๆ

“เดี๋ยวก่อนคุณหนุดันน์ ผมจะส่งคุณไปที่นั่นเองครับ”

รถขับเคลื่อนกลับเข้าสู่ถนน และกี่นาทีต่อมาก็มาถึงร้าน ซีโร่ ดีกรี คาเฟ่ เจนเปิดประตูและออกไปโดยไม่สนใจดอส และไม่สนใจว่าเขาจะโทรหาผู้ชายคนนั้นเพื่อรายงานเบาะแสของเธอหรือไม่

ภายในห้องของร้านกาแฟ

ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงกระดิ่งหน้าประตูที่สั่น และชายที่อยู่ข้างในก็เงยหน้าขึ้นมอง เขายิ้มให้เธออย่างอวดดี "ฉันรอมาสักพักหนึ่งแล้วนะ คุณโตแล้วนะ”

เจนก้มศีรษะลง และมองไปที่เท้าของเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำรอเสียงหัวเราะเยาะต่อไป

“ทักษะการล่อลวงของคุณเติบโตขึ้นแล้ว นั่นคือทั้งหมด”

เจนไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินไฮด์พูดแบบนั้น เธอจับจ้องไปที่พื้นและในมุมที่ไฮด์ไม่สามารถมองเห็นเธอก็โค้งมุมริมฝีปากของเธอยิ้ม ความเจ็บปวดลึก ๆ ในดวงตาของเธอแทบไม่มีเวลาแสดงก่อนที่มันจะถูกซ่อนไว้อย่างไร้ร่องรอย “ไฮด์ โซรอส”