บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 150

ท่ามกลางสายฝนผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากอาคารของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ และออกไปท่ามกลางพายุ เธอพบร่มจากตู้เก็บของ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะน่ากลัวแค่ไหน แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เขาพูดถูกต้อง

เธอเป็นคนที่สิ้นหวัง เป็นคนขี้ขลาด

เธอจะปล่อยให้มันผ่านไปได้อย่างไร?

เธอเดินไปที่ขอบถนน และเห็นว่ามีรถเบนท์ลีย์สีดำรออยู่ที่นั่นแล้ว

เพียงแวบเดียวเธอก็จำเจ้าของรถคันนั้นได้ จะเป็นใครได้นอกจาก ฌอน สจ๊วต ผู้หยิ่งผยอง?

เธอเดินผ่านไป และกระจกรถก็ถูกเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับ

“ได้โปรดขึ้นรถเถอะครับ คุรหนูดันน์” ดอสลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปที่เบาะหลังเพื่อเปิดประตูรถ

เธอก้าวเข้าไปในรถ และดอสก็กลับไปที่นั่งฝั่งคนขับ

“เขาบอกให้คุณมาหรือเปล่า?”

ดอสได้ยินเสียงจากเบาะหลังเอ่ยขึ้น จึงเงยหน้าขึ้นมองกระจกมองหลังมองไปผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังของรถ เธอเงียบมากใบหน้าของเธอหันไปทางด้านข้างขณะที่เธอมองไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้ เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเธอรีบวิ่งออกจากอาคารนั้นเหมือนมีผู้หญิงที่ถูกผีเข้าสิง ในเวลานั้นเธอกำลังปลดปล่อยความสิ้นหวังอย่างสุด ๆ อารมณ์ที่เอ่อล้นออกมามากจนแม้แต่ ดอสซึ่งเป็นผู้มีวุฒิภาวะที่ดีจากการถูกฝึกฝนมาแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึก ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังที่รั่วไหลออกมาจากร่างกายของเธอและส่วนลึกของหัวใจของเธอ ได้แสดงทั้งหมดออกมาในรูปแบบทางกายภาพ

ดอสเหลือบมองผู้หญิงในกระจกมองหลังอย่างระมัดระวังอีกครั้ง…ตอนนี้เธอดูเงียบสงบเกินไป

"ใช่ครับ คุณชายสจ๊วตบอกให้ผมรอคุณอยู่ชั้นล่างในรถนี้ครับ”

เจนมองไปนอกหน้าต่าง เธอไม่สามารถมองเห็นโลกภายนอกได้ชัดเจนนัก เพราะฝนได้ปกคลุมกระจกและบดบังสิ่งแวดล้อมภายนอกของรถจนหมด ถึงอย่างนั้นเธอก็จ้องมองมันอย่างตั้งใจ ขณะที่รถค่อย ๆ ขับเคลื่อนไปตามถนน กระทั่งลงจากรถดอสก็ยังคิดไม่ออกว่าผู้หญิงที่นั่งด้านหลังรถนั้นกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เมื่อเห็นเธอสิ้นหวังมาก่อนหน้านี้แล้ว เขาก็เห็นเธอเงียบสงบมาก ๆ ด้วยสองตาของเขาเอง ... ความแตกต่างนั้นมันช่างน่าขนลุก

“เรามาถึงแล้วครับ คุณหนูดันน์”

ในที่สุดเจนก็ลดหน้าต่างลงเล็กน้อยและเห็นคำว่า "สตอร์จ ทรัสต์" เขียนด้วยสีทองอยู่ไม่ไกล ริมฝีปากของเธอโค้ง “ฉันไม่ได้บอกคุณ ว่าฉันจะมาที่ สตอร์จ ทรัสต์”

“นายท่านบอกว่า ไม่ว่าคุณจะอยากไปที่ไหนคุณหนูดันน์ คุณก็ต้องมาที่ สตอร์จ ทรัสต์ ก่อนครับ”

“ไปที่ร้าน ซีโร่ ดีกรี คาเฟ่”

“แต่นาย…”

“คุณสามารถรายงานเรื่องนี้กับเขาได้ แต่ตอนนี้ฉันต้องการไปร้าน ซีโร่ ดีกรี คาเฟ่”

ดอสอยากจะประท้วง แต่แล้วเสียงแหบพร่าที่เบาะหลังก็พูดว่า "ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะลงไปเรียกแท็กซี่ไปเอง"

มุมปากของดอสกระตุก และเขาเห็นเจนเปิดประตูเพื่อจะลงจากรถตามที่เธอบอกจริง ๆ

“เดี๋ยวก่อนคุณหนุดันน์ ผมจะส่งคุณไปที่นั่นเองครับ”

รถขับเคลื่อนกลับเข้าสู่ถนน และกี่นาทีต่อมาก็มาถึงร้าน ซีโร่ ดีกรี คาเฟ่ เจนเปิดประตูและออกไปโดยไม่สนใจดอส และไม่สนใจว่าเขาจะโทรหาผู้ชายคนนั้นเพื่อรายงานเบาะแสของเธอหรือไม่

ภายในห้องของร้านกาแฟ

ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงกระดิ่งหน้าประตูที่สั่น และชายที่อยู่ข้างในก็เงยหน้าขึ้นมอง เขายิ้มให้เธออย่างอวดดี "ฉันรอมาสักพักหนึ่งแล้วนะ คุณโตแล้วนะ”

เจนก้มศีรษะลง และมองไปที่เท้าของเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำรอเสียงหัวเราะเยาะต่อไป

“ทักษะการล่อลวงของคุณเติบโตขึ้นแล้ว นั่นคือทั้งหมด”

เจนไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินไฮด์พูดแบบนั้น เธอจับจ้องไปที่พื้นและในมุมที่ไฮด์ไม่สามารถมองเห็นเธอก็โค้งมุมริมฝีปากของเธอยิ้ม ความเจ็บปวดลึก ๆ ในดวงตาของเธอแทบไม่มีเวลาแสดงก่อนที่มันจะถูกซ่อนไว้อย่างไร้ร่องรอย “ไฮด์ โซรอส”

เธอเคยเรียกเขาว่า “คุณชายโซรอส เท่านั้น” แต่ตอนนี้เธอเรียกเขาด้วยชื่อของเขาห้วน ๆ ชายคนนั้นเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมาทันที “ใครให้สิทธิ์คุณพูดชื่อฉันห้วน ๆ ฉันรู้สึกขยะแขยงมาก เมื่อได้ยินชื่อของฉันบนริมฝีปากของคุณ”

เจนมองไปที่ไฮด์ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาโดยไม่พูด เธอคลิกที่วิดีโอและผลักโทรศัพท์ของเธอไปต่อหน้าไฮด์ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้พูดอะไร แต่เธอจับจ้องไปที่ใบหน้าของเขา

วิดีโอสั้นมาก ความยาวรวม ๆ น้อยกว่าหนึ่งนาที จากครั้งที่สองที่ไฮด์ดูวิดีโอ ความสงสัยที่ไม่เต็มใจของเจนได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นความจริง

เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เธอยืนขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะ "โซรอสฉันรู้ว่าเงินพูดได้ในโลกนี้ และทุกคนล้วนเห็นแก่ตัวเป็นหลักความยุติธรรมที่ถูกสาปแช่งมานาน แต่คราวนี้คุณต่ำเกินไป”

ไฮด์โกรธมาก “เจน ดันน์ คุณเป็นโสเภณีสกปรก! คุณมีสิทธิ์พูดอะไรมาพูดกับฉันเกี่ยวกับความยุติธรรม?”

ผู้หญิงคนนี้มาพูดปรัชชาของเธอด้วยท่าทางนิ่ง ๆ แบบนั้นกับเขาได้อย่างไร? เขาต่ำเกินไป? “ไม่ว่าฉันจะไปต่ำแค่ไหน ฉันจะต่ำเทียบกับคุณได้ไหม? คุณแสร้งทำเป็นน่าสงสาร และน่าสมเพช คุณล่อลวงฉันแล้วก็ ฌอน สจ๊วต” เมื่อไฮด์ กล่าวถึง ฌอน สจ๊วต ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะอย่างเย็นชา “บอกฉันสิ เพราะฉันชักอยากที่จะรู้ คราวนี้คุณหลอกล่อสจ๊วตได้อย่างไร?”

เขาเอื้อมนิ้วออกมาแล้วเกี่ยวคางของเธอ “คุณใช้อะไร? ร่างกายของคุณ? หรือ…ความไร้ยางอายของคุณ?”

เลือดในตัวของเจนเริ่มเต้นเป็นจังหวะ และไหลออกจากใบหน้าของเธอ เธอไม่เคยคาดหวังว่า ไฮด์จะดูถูกเธอแบบนั้น…หรือเธอคิดว่าไฮด์ จะดูถูกเธอ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าไฮด์จะต่ำและทำให้เธออับอายได้ขนาดนี้

"ไปเถอะ"

เธอพูดอย่างใจเย็นด้วยน้ำเสียงที่หยาบกร้านของเธอ แต่ถ้าคุณตั้งใจฟัง คุณก็ยังคงได้ยินอารมณ์ที่อยู่ข้างใต้ใบหน้าอันเยือกเย็นของเธอ เธอไม่ได้สำรวมเหมือนที่แสร้งทำเป็นมาก่อน

“ฮะ ~ แกล้งทำไม?”

เจนเงยหน้าขึ้น และพบกับเด็กชายตัวโต เธอยังจำได้ว่าเขาดูเหมือนเพลย์บอยจอมอวดดีคนเดิม เมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น แต่เมื่อพวกเขารู้จักกันดีขึ้นเธอก็ค่อย ๆ ตระหนักว่า ไฮด์ โซรอส ตัวจริงไม่ใช่คนอย่างที่ทุกคนคิด “คุณจริงจังไหม?”

ไฮด์กระพริบตาแล้วยิ้มให้เธออย่างเซ็กซี่

เขายิ้มให้เธอเหมือนกับครั้งแรกที่พวกเขาพบกันที่บันได และพูดทุกอย่างที่ต้องพูด ตอนนี้เจนเข้าใจแล้วว่า แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการมีความขัดแย้งโดยตรงกับเขา แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกในตอนนี้ เขาเป็นแสงเดียวที่ปรากฏขึ้นในโลกของเธอในทันทีเมื่อมันมืดและเทา และถ้าเธอมีทางเลือกเธอก็ไม่อยากที่จะปะทะกับเขาจริง ๆ

อย่างไรก็ตามการ์ดใบนั้นไม่ได้อยู่บนโต๊ะอีกต่อไป

“ไฮด์ โซรอส ฉันไม่ได้เป็นหนี้อะไรคุณเลย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

คำพูดนั้นทำให้ไฮด์ผิดหวังทันที “แน่นอน คุณมีหนี้กับฉัน!”

“ฉันเป็นหนี้อะไรคุณ?”

“คุณ…คุณเป็นหนี้ฉัน…” ผู้หญิงเลวคนนี้ เธอเป็นหนี้อะไรเขา? ทำไมคำพูดของเธอถึงส่งผลให้เขาโกรธขนาดนี้?

ชายที่โกรธเกรี้ยวอยู่ เขาไม่มีเหตุผลมากพอที่จะพูดถึง

“ไฮด์ โซรอส ฉันไม่ได้เป็นหนี้อะไรคุณเลย คนเดียวที่ฉันเป็นหนี้ทุกประเภทได้ล่วงลับไปแล้ว” เธอยกโทรศัพท์ขึ้น “ฉันไม่รู้ว่าวิดีโอนี้มาจากไหน โซรอส แต่ฉันรู้ว่าคุณเคยเห็นมันมาก่อน” การดูวิดีโอนี้ครั้งแรกของเขาในตอนนี้ ถูกจับคู่กับการแสดงออกที่ทั้งเคร่งขรึม และไม่ไยดี ราวกับว่าเขาเคยดูวิดีโอนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“วันนี้วิดีโอนี้ได้รับความนิยมในกลุ่มของ สตอร์จ ทรัสต์ พนักงานทุกคนได้เห็นมัน และฉันพนันได้เลยว่าตอนนี้วิดีโอกำลังออกไปสู่โลกกว้างด้วยเช่นกัน พรุ่งนี้…ไม่ก่อนพรุ่งนี้ ในวันนี้หรือแม้กระทั่งตอนนี้ทุกคนในโลกธุรกิจอาจจะได้เห็นมันแล้ว

“ไฮดื โซรอส ฉันรู้ว่าที่นี่และตอนนี้ ฉันควรจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อควบคุมความเสียหายที่เกิดขึ้นให้เร็วที่สุด แต่ฉันใช้เวลาอันมีค่าของฉันเพื่อมาพบคุณ... คุณคือคนที่ปล่อยวิดีโอนี้ใช่ไหม?ไฮด์ โซรอส” แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าวิดีโอนี้มาจากไหน แต่เธอก็ไม่ได้ถามคำถามนี้ เธอไม่อยากรู้ว่าทำไมมีคนถ่ายเรื่องนี้ไว้ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขาเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของเธอ หัวใจของไฮด์ก็เจ็บปวดทันที “คุณคิดว่าฉันเป็นคนถ่ายวิดีโอหรือเปล่า? ราวกับว่าฉันจะเสียเวลาไปเปล่า ๆ แบบนั้นเพื่ออะไรหรอ?”

เขากัดฟันแน่น แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าเขาพยายามปกป้องตัวเองมากแค่ไหนโดยบอกว่า…เขาไม่เคยสงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงรู้สึกรำคาญกับความจริงที่ว่าเจนผิดหวังในตัวเขา

เจนเอื้อมมือของเธอออก และดึงมือเขาที่กำแขนเธอแน่นออกจากข้อมือของเธอ ด้วยท่าทีที่เด็ดขาด และเธอก็จ้องมองไปที่เขา “มันจบลงแล้ว ถ้าคุณคิดว่าก่อนหน้านี้ วันนี้ฉันเป็นหนี้อะไรของคุณ ความจริง และคำอธิบายจากคุณ ตั้งแต่ตอนที่คุณปล่อยวิดีโอ เราก็ถึงเวลานั้นแล้ว ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ทั้งสองคนไม่มีใครโง่ นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่ประท้วงเมื่อเธอบอกว่าเขาปล่อยวิดีโอ พูดตามตรงเขาไม่ได้ถ่ายวิดีโอ แต่…เขาเป็นคนที่ปล่อยมันออกมาในที่สุด

เธอเงยหน้าขึ้นมอง และจากไปอย่างไม่แคร์โลก…เธอจะทิ้งเขาไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร!

เขารีบเอื้อมมือไปจับแขนเธออย่างโหดเหี้ยม และดึงเธอเข้าหาตัวเขา ในชั่ววินาทีนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาแสดงออกมาอย่างดุร้ายราวกับปีศาจ “เจน ดันน์! คุณเป็นแค่ผู้หญิงหากินกับผู้ชาย ดังนั้นอย่าไปมีหน้าทำตัวเหมือนกับเป็นนางฟ้า!” เธอบอกว่า ถ้าไม่เป็นหนี้กัน อย่างนั้นเราก็ไม่เป็นหนี้กัน!?! แต่เธอเล่นงานเขาเหมือนกับคนโง่! เธอจะพูดได้อย่างไรว่าพวกเขาควรจบกันแล้ว และยิ่งในความคิดของเขา ที่เขาจะเรียกคำพูดของเธอว่ามันคือการบอกเลิก!

เธอฝันไปเถอะเจน!

“มาดูกันว่าใครจะทำให้คุณพอใจมากกว่ากัน สจ๊วตหรือฉัน!”

เขาดึงแขนเธออย่างรุนแรง และกระแทกริมฝีปากของเขาเข้าหาริมฝีปากของเธอ!