บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 151

เพี๊ยะ! มีเสียงของการตบอย่างกะทันหันดังขึ้น และมันดังมาก!

เธอไม่ได้แสดงออกใด ๆ มีเพียงใบหน้านิ่งและเรียบเฉย “คุณหลอกตัวเองเสร็จหรือยัง?”

น้ำเสียงเย็นชาของเธอ มันไม่เหมือนกับที่เจนและไฮด์เคยรู้จักและพใช้พูดคุยกัน เขาแตะไปที่แก้มด้านซ้ายของเขาด้วยความอาฆาตพยาบาท รอยนิ้วมือของเจนมันค่อย ๆ ปรากฏบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “หลอกตัวเองอย่างนั้นหรอ? คุณกล่าวหาใครว่าหลอกตัวเอง?” เขาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ฉันกำลังเล่นอยู่ คุณไม่เข้าใจอีกหรอ ฉันกำลังเล่นกับคุณอยู่!”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาก็โน้มใบหน้าของเขาเข้ามาหาเธออีกครั้ง เจนผลักเขาออกไปทันที เธอมองเขาอย่างเย็นชา "คุณชายโซรอส คุณคิดว่าฉันน่ารังเกียจและสกปรกใช่ไหม? แล้วทำไมคุณยังพยายามที่จะสัมผัสฉันอยู่อีก? คุณกำลังมองหาโคลนเพื่อที่จะทามันไปทั่ว ๆ ตัวคุณอยู่หรือ?

“ขอเตือนอีกครั้งนะ คุณชายโซรอส ไม่สำคัญว่าฉันมาจากไหน แต่ตอนนี้ฉันมีบริษัท สตอร์จ ทรัสต์ มันเป็นของฉันทั้งหมด แล้วคุณละโซรอส? คุณมีอะไร?”

คุณมีอะไร ไฮด์ โซรอส?!

“แม้ว่าฉันจะเป็นผู้หญิงที่หากินกับผู้ชาย…” เธอโค้งริมฝีปากของเธอเป็นรอยยิ้ม เขาทำให้เธอรู้สึกโมโหจริง ๆ! ริมฝีปากของเธอโค้งงอเธอพูดต่อ “คุณชายโซรอส ถึงฉันจะเป็นโสเภณี แล้วฉันเคยนอนกับคุณไหม?”

เธอเป็นหนี้อะไรกับผู้ชายคนนี้? กระนั้นชายคนนี้ ก็ผลักเธอลงไปอีกครั้งอย่างไร้ความปราณี ขณะที่เธอกำลังจะปีนขึ้นจากเหว และกลับขึ้นฝั่ง

ชายคนนี้รู้อย่างแน่นอน ว่าสิ่งนั้นที่เขาทำลงไปสามารถฆ่าหรือช่วยชีวิตคนได้

“วิดีโอนี้มีความยาวไม่ถึงหนึ่งนาที ทำไมคุณถึงฆ่าฉันได้ในเวลาไม่ถึงนาทีคุณโซรอส?” เธอกล่าว

หากเธอต้องมีความผิด ขอบเขตของความผิดพลาดของเธอคือการซ่อนอดีตของเธอจากเขา

ในขณะเดียวกัน อดีตของเธอเป็นของเธอจริง ๆ หรือ?

เขารู้อะไรบ้าง?

“คุณต้องเป็นผู้ชายที่ยุ่งมากแน่ ๆ คุณชายโซรอส ฉันจะไม่ใช้เวลาของคุณ และไม่ทำให้คุณมาเสียเวลากับฉันอีกต่อไปแล้ว”

ไฮด์รู้สึกเหมือนเส้นเลือดของเขากำลังจะระเบิดออกมา ราวกับว่าเขากำลังจะบ้าคลั่งด้วยความโกรธ การแสดงออกของเขาดุร้ายมากขึ้น เขาจับเจนและพูดว่า "ใช่ ฉันไม่เคยนอนกับคุณ แต่ฉันพนันได้เลยว่าสจ๊วตเคยใช่ไหม? เจน ดันน์ คุณมี สตอร์จ ทรัสต์ เพราะสจ๊วตให้เงินคุณซื้อมันคืนใช่ไหม?

“หึ-หึ ไม่ต้องตอบฉันก็ ได้เพียงแค่มองคุณ ฉันก็ดูออก คงทำงานหนักมากสินะ บนเตียง”

"คุณกำลังพูดอะไร?!"

“ฉันกำลังพูดอะไรหรอ? คุณไม่รู้จริง ๆ หรอ? คุณต้องการให้ฉันพูดออกมาดัง ๆ และทำให้หูของฉันแปดเปื้อนหรือไม่เจน?

“สจ๊วตจะไม่มีวันให้บางสิ่งฟรี ๆ หรอก”

“คุณเป็นแค่ผู้หญิงขายตัว คุณทำอะไรได้บ้างนอกจากทำให้ผู้ชายพอใจ คุณกำลังบอกว่าคุณมีคุณสมบัติอื่นใด ที่ควรค่าแก่การเคารพหรอ? ฮะ!” ไฮด์มองเธออย่างดูถูกเหยียดหยาม

“โสเภณีทำทุกอย่างเพื่อเงินเท่านั้น ทุกคนที่มีเงินสามารถมีอะไรกับคุณได้ใช่ไหม? ถ้าคุณต้องการเงินเพียงแค่พูดออกมาสักคำ ฉันมีตั้งมากมาย”

เจนโกรธมากจนตัวสั่น!

ไฮด์ดึงกระเป๋าเงินออกมา และหยิบเงินสดจำนวนหนึ่งโยนขึ้นไปในอากาศ ขณะที่เขาคำรามใส่หน้าของเธอ “ถ้าคุณต้องการเงินก็รับไป!” ทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้ และพูดว่า “โอ้ เจน ดันน์” มีความหยิ่งผยองในสายตาของเขา ขณะที่เขาพูดกับเธอว่า “ฉันได้ยินมาว่า คุณสามารถทำอะไรก็ได้เพื่อเงิน ถ้าอย่างนั้นก็เปลื้องผ้า เปลื้องผ้าตรงนี้ต่อหน้าฉันเลยสิ”

มือของเจนกำแน่นเป็นหมัดข้าง ๆ ลพตัวของเธอ

ทันใดนั้น เธอก็คว้าแก้วน้ำจากโต๊ะแล้วสาดใส่ใบหน้าของไฮด์

“คุณไม่รู้จักฉันเลย ไฮด์ โซรอส” เธอพูดช้า ๆ

อย่างไรก็ตาม ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอโกรธมาก เมือเธอพูดอะไรแบบนั้นออกมา ความโกรธของเขาลุกโชนด้วยความหึงหวงที่รุนแรงด้วยเช่นกัน “ฉันไม่รู้จักคุณหรอ แต่นั่นคือสจ๊วต? จำไว้ว่าคุณคือคนที่หลอกให้ฉันเริ่มต้นด้วย!

“นี่คือสิ่งที่คุณเป็นหนี้ฉัน!” เขาเหมือนสัตว์ร้ายที่โกรธเกรี้ยว ขณะที่เจนจ้องมองด้วยความไม่เชื่อ เขาผลักเธอลงบนโซฟาอย่างลวก ๆ และเริ่มฉีกเสื้อผ้าของเธอ “นี่คือสิ่งที่คุณเป็นหนี้ฉัน! คุณเป็นหนี้ฉัน ดังนั้นคุณต้องจ่ายคืน คุณต้องการลบล้างเรื่องระหว่างเราใช่ไหม? ได้เลย

"นอนกับฉัน นอนกับฉันสิ แล้วหลังจากนั้นเราก็จะถึงจุดสุดยอด เราจะเรียกว่าเลิกกันได้โดยสิ้นเชิง คุณพูดว่าอะไรนะ?"

เจนอึ้งในตอนแรก แล้วก็ตกใจมาก ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ แต่ก่อนที่จิตใจของเธอจะเริ่มกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวอีกครั้ง เธอก็ได้ยินเสียงของไฮด์ดังอยู่ในหูของเธอ เขาพูดว่า

“คุณวางแผนที่จะฆ่าเพื่อนสนิทของคุณเอง เจน ดันน์ แต่ฉันก็ยังให้เกียรติคิดจะนอนกับคุณ คุณต้องพูดว่าอะไรนะ? อ่อ นอนกับฉันสิ นอนกับฉัน”

เธอมองไปที่ชายคนนั้น การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ในความทรงจำของเธอใบหน้านี้เคยอ่อนโยนและสดใสเสมอ แสงแดดอ่อน ๆ นั้นเป็นความฝันที่เธอยึดมั่นโดยไม่เต็มใจที่จะตื่นขึ้นมา เธอมองดูใบหน้าตรงหน้าเธออย่างใกล้ชิดอีกครั้ง และสูดลมหายใจเข้าลึก…เด็กผู้ชายที่แสนอ่อนโยนและอบอุ่นที่เธอเคยพึ่งพา จะไม่กลับมาอีกแล้วสินะ

“คุณบอกว่าฉันหลอกคุณ โดยซ่อนอดีตของฉัน” ผู้หญิงคนนั้นพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่รอดผ่านฟันกัดกันแน่น “ไฮด์ โซรอส ฉันจะพูดแบบนี้ป็นครั้งสุดท้าย ฟังอย่างตั้งใจนะ

“ฉัน เจน ดันน์ ไม่เคยคิดที่จะทำร้าย โรซาลีน ซัมเมอร์ และแน่นอนว่าฉันไม่ได้วางแผนการตายของเธอด้วย ถ้าคุณต้องเชื่อมโยงความตายของเธอกับฉัน ฉันมีเพียงสิ่งเดียวที่จะพูด คำว่ากรรมเก่าของเธอกลับมากัดกินเธอในชาตินี้ นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด ในการอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ"

เธอกล่าวต่ออีกว่า “ฉันไม่สนว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ แต่นั่นคือความจริง คุณอ้างว่าฉันเป็นหนี้คุณมันก็จริงที่ฉันไม่ได้บอกอดีตกับคุณ ดังนั้นตอนนี้ฉันบอกคุณแล้ว ฉันจะได้ไม่เป็นหนี้อะไรคุณอีกแล้ว”

ด้วยเหตุนี้เจนจึงพยายามผลักเขาออกไป แต่ในสายตาของเขาดูเหมือนว่าเธอปฏิเสธความก้าวหน้าของเขา ยิ่งเธอต่อต้านมากเท่าไหร่ ความหึงหวงของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น แน่นอนว่าไม่มีทางที่เขาจะได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาแทบไม่ได้ยินคำพูดใด ๆ เลย เขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่อยู่นอกเหนือจากนั้น

ตอนนี้สิ่งที่เขาคิได้ ก็คือเธอปฏิเสธเขา เธอยังปฏิเสธเขาอีกครั้ง! เขาเคยให้สมบัติแก่เธอเหมือนอัญมณี แต่เธอจะปล่อยให้สจ๊วตสัมผัสตัวเธอในขณะที่ปฏิเสธเขา!

“อย่าคิดว่าคุณจะลงเอยด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ! ราวกับว่าอะไรจะง่ายขนาดนั้น! สจ๊วตสัมผัสคุณได้แล้วทำไมฉันถึงทำไม่ได้!” เขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมกับก้มลงจูบเธออย่างบ้าคลั่ง

“ไฮด์ โซรอส! ปล่อยเถอะ!"

"คุณฝันไปเถอะ!"

จูบของเขาหยาบและไม่สุภาพ เจนพยายามหลบอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นไฮด์จึงจับมือของเธอ และรวบมันไว้เหนือหัวของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เขาตรึงเธอไว้ข้างใต้เขา และมองลงไปที่เธอขณะที่เขาพูดว่า

“สจ๊วตให้เงินคุณเท่าไหร่? ฉันจะให้คุณสองเท่า!”

“อย่าทำให้ฉันเกลียดคุณเลย”

เมื่อเขาเห็นสายตาที่มุ่งมั่นของเธอ ไฮด์ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกของเขา…มันเจ็บยิ่งกว่าอะไรที่เขาเคยรู้สึกมาก่อน และทำให้เขาสับสนไปชั่ววินาที ในขณะที่เขากำลังงุนงง เจนก็ใช้กำลังทั้งหมดผลักเขาออกจากเธอ และตะเกียกตะกายออกจากห้องไป

เธอยังคงอยู่ในอาการตื่นตระหนก หลังจากออกจากห้องนั้น ดังนั้นเธอจึงพยายามวิ่งทั้ง ๆ ที่ขายังไม่แข็งแรง ในขณะที่เธอหันหลังไปมองห้องนั้น เธอก็ชนเข้ากับใครบางคน

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร แขนที่แข็งแกร่งก็จับเอวเธอไว้แน่น กลิ่นที่คุ้นเคยของชายคนนี้เต็มจมูกของเธอ และเธอก็เงยหน้าขึ้นมองทันทีและพบกับดวงตาสีดำสนิทของเขา

เธอเม้มริมฝีปากโดยสัญชาตญาณโดยไม่พูดอะไรออกมา

ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น และดึงคางของเธอขึ้นด้วยนิ้วเรียว ๆ ของเขา เขาใช้นิ้วเรียวยาวค่อย ๆ ถูริมฝีปากที่มีเลือดฝาดและบวมด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา ตอนนี้มีอากาศที่เย็นยะเยือกอยู่รอบ ๆ ตัวเขา

มีเสียงดังอยู่ข้างหน้า และ ฌอน สจ๊วต ก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาของเขาหรี่ลงจ้องมองอย่างเย็นชา ราวกับใบมีดของน้ำแข็งที่ยิงใส่ชายตรงหน้าเขาอย่างไม่ยั้ง