บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 163

เธอรอนานเกินไปสำหรับความไว้วางใจจากเขา นานมากจนเธอหมดความหวัง 'ฌอน สจ๊วตเนื่องจากคุณปฏิเสธที่จะเชื่อใจฉันมานาน ดังนั้นโปรดไม่ไว้ใจฉันจนถึงที่สุดด้วย!'

เมื่อหัวใจของเธอถูกทิ้งให้รกร้างเหมือนทะเลทราย เขามาและบอกเธอว่าเขาเต็มใจที่จะเชื่อใจเธอ

“มันสายไปแล้วคุณสจ๊วต คุณควรกลับไปนอน” เจนกล่าว

ยืนอยู่ที่ด้านหนึ่งของเตียงและจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่หันหลังให้เขา อีกด้านหนึ่งชายคนนั้นก็รู้สึกงุนงง เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่ข้างใน…มันรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเขาถูกถอดออกไปแล้ว

เธอไม่สนใจอีกต่อไปว่าเธอจะถูกมองยังไงในสายตาของเขา

เธอไม่สนใจความเชื่อใจหรือความไม่เชื่อใจของเขาอีกต่อไปเช่นกัน

ยืนอยู่ข้างเตียง ร่างสูงตระหง่านของเขายืนตรงและสูง แต่ในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาก็ขาดความรู้สึก... เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปหลังจากหลายปีที่ผ่านมา

เห็นได้ชัดว่าคน ๆ นี้อยู่ข้าง ๆเขา แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนเธออยู่ห่างไกล

เมื่อหลายปีก่อน เธอบินไปสหรัฐอเมริกาเพื่อพบเขา ไม่มีอะไรแม้แต่ระยะทางที่ไกลที่สุดก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการดึงดูดเขาได้เหมือนแมลงเม่าบินเข้าเปลวไฟ เขาเป็นคนที่เผาเธอจนแทบไม่เหลืออะไรเลยหรือ?

ทำไมเตียงเดี่ยวถึงดึงพวกเขาออกจากกันได้จนดูเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่สุดในตอนนี้?

ความวิตกกังวลก่อตัวขึ้นด้วยสีหน้าเฉยเมยที่ฌอนมีมาโดยตลอด

เขาไม่เคยนึกภาพว่าในล้านปีวันหนึ่งคน ๆ นี้คนที่ตามหลังเขาไม่ว่าจะไปไหนไม่ว่าเขาจะไปไกลแค่ไหนและคนที่เขามักจะเห็นเมื่อใดก็ตามที่เขาหันหลัง จะดูแปลกหน้าขนาดนี้

เขา…อวดดีเกินไปหรือเปล่า?

เขา…ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า?

เขาเป็น…คนที่ลบเลือนความรักครั้งสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นไปหรือเปล่า?

มีคนสองคน คนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงโดยหันหลังให้คนที่อยู่ข้างหลังเธอ แม้ว่าจะดูเฉยเมย แต่ใบหน้าของเธอก็เปียกโชกอย่างที่สุดขณะที่เธอไม่สามารถต้านทานน้ำตาของเธอได้

เจนก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี ในที่สุดเธอก็แสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขา

ส่วนอีกคนยืนอยู่ข้างเตียงและจ้องมองไปที่ด้านหลังของผู้หญิงที่นอนบนเตียงคนนั้นอย่างว่างเปล่า เขาเป็นคนเย็นชาและไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความรัก แต่ก้นบึ้งของหัวใจของเขากลับเต็มไม่ด้วยความยุ่งเหยิงจากความวิตกกังวล

จู่ ๆฟูกก็จมลง

เจนสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความอุ่นที่อยู่ด้านหลังของเธอ ปฏิกิริยาแรกของเธอคือยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาเห็นน้ำตาเจ้ากรรม!

น่าเสียดาย ที่เธอไม่เร็วเท่าเขา ทันใดนั้นชายคนนั้นก็พลิกตัวและนอนทับเธอ เขาก้มศีรษะลงมองผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขา แต่เธอยกมือขึ้นและปิดหน้าไว้แน่น

เขาสงสัยในขณะที่เขาเอื้อมมือไปดึงแขนเธอออกจากกัน

“อย่า”

การปฏิเสธของเธอไม่ได้ทำให้เขาหมดกำลังใจที่จะดึงแขนเธอออกจากกัน ... เธอปกปิดใบหน้าของเธอ เธอต่อต้านกับการพบเขาหรอ?

ความเจ็บปวดที่มองไม่เห็นฉายผ่านดวงตาของฌอน เขาตั้งใจจะดึงแขนเธอออกจากกัน แต่วันนี้เจนก็ดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะวางแขนลง ตอนนี้ฌอนรู้สึกร้อนใจ จู่ ๆมือของเขาก็จับข้อมือของเจนเอาไว้ ด้วยความชำนาญเขาดึงแขนเธอออกไปและจับเธอไว้ในขณะที่คำราม “มองหน้าฉัน…”

ในที่สุดเขาก็สามารถดึงแขนเธอออกไปได้ แต่เขาก็ตัวแข็งทันทีเช่นกัน

สายตาของเขาชัดเจน เจนเอียงศีรษะไปด้านข้างภายใต้การจ้องมองของเขา

“เธอ…” เขาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขาอย่างเหม่อลอยแบบนั้น เขาจ้องมองขนตาที่เปียกน้ำและเบ้าตาของเธอ เขารู้สึกหัวใจสลาย แต่เขาก็แอบดีใจด้วยเช่นกัน “เธอกำลังร้องไห้…” เธอกำลังร้องไห้…ถ้าจะบอกว่าภายใต้รูปลักษณ์ที่ดูเฉยเมยของเธอและท่าทางที่ทำให้วุ่นวายใจของเธอ เธอยังคงสนใจเขาในส่วนลึกของหัวใจของเธอ?

เจนกัดริมฝีปากของเธอ “สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”

‘น้ำตาของฉันยังไม่ได้ไหลเพื่อคุณ’

นี่คือสิ่งที่เธอต้องการจะบอกเขา

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ใบหน้าที่ดูดีของชายคนนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาขณะที่เขาก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วและจิกเธอลงบนริมฝีปาก “ที่รัก”

ราวกับว่าเขายังไม่เพียงพอในขณะที่เขาดำลงไปเพื่อจิกอีกครั้ง “ที่รัก”

ทุกครั้งที่เขาจิกเขาจะเรียกเธอว่าที่รัก

เจนตกอยู่ในภวังค์…เธอควรจะเชื่อใจเขาไหม?

เธอเชื่อใจเขาได้ไหม?