บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 163

เธอรอนานเกินไปสำหรับความไว้วางใจจากเขา นานมากจนเธอหมดความหวัง 'ฌอน สจ๊วตเนื่องจากคุณปฏิเสธที่จะเชื่อใจฉันมานาน ดังนั้นโปรดไม่ไว้ใจฉันจนถึงที่สุดด้วย!'

เมื่อหัวใจของเธอถูกทิ้งให้รกร้างเหมือนทะเลทราย เขามาและบอกเธอว่าเขาเต็มใจที่จะเชื่อใจเธอ

“มันสายไปแล้วคุณสจ๊วต คุณควรกลับไปนอน” เจนกล่าว

ยืนอยู่ที่ด้านหนึ่งของเตียงและจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่หันหลังให้เขา อีกด้านหนึ่งชายคนนั้นก็รู้สึกงุนงง เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่ข้างใน…มันรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเขาถูกถอดออกไปแล้ว

เธอไม่สนใจอีกต่อไปว่าเธอจะถูกมองยังไงในสายตาของเขา

เธอไม่สนใจความเชื่อใจหรือความไม่เชื่อใจของเขาอีกต่อไปเช่นกัน

ยืนอยู่ข้างเตียง ร่างสูงตระหง่านของเขายืนตรงและสูง แต่ในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาก็ขาดความรู้สึก... เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปหลังจากหลายปีที่ผ่านมา

เห็นได้ชัดว่าคน ๆ นี้อยู่ข้าง ๆเขา แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนเธออยู่ห่างไกล

เมื่อหลายปีก่อน เธอบินไปสหรัฐอเมริกาเพื่อพบเขา ไม่มีอะไรแม้แต่ระยะทางที่ไกลที่สุดก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการดึงดูดเขาได้เหมือนแมลงเม่าบินเข้าเปลวไฟ เขาเป็นคนที่เผาเธอจนแทบไม่เหลืออะไรเลยหรือ?

ทำไมเตียงเดี่ยวถึงดึงพวกเขาออกจากกันได้จนดูเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่สุดในตอนนี้?

ความวิตกกังวลก่อตัวขึ้นด้วยสีหน้าเฉยเมยที่ฌอนมีมาโดยตลอด

เขาไม่เคยนึกภาพว่าในล้านปีวันหนึ่งคน ๆ นี้คนที่ตามหลังเขาไม่ว่าจะไปไหนไม่ว่าเขาจะไปไกลแค่ไหนและคนที่เขามักจะเห็นเมื่อใดก็ตามที่เขาหันหลัง จะดูแปลกหน้าขนาดนี้

เขา…อวดดีเกินไปหรือเปล่า?

เขา…ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า?

เขาเป็น…คนที่ลบเลือนความรักครั้งสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นไปหรือเปล่า?

มีคนสองคน คนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงโดยหันหลังให้คนที่อยู่ข้างหลังเธอ แม้ว่าจะดูเฉยเมย แต่ใบหน้าของเธอก็เปียกโชกอย่างที่สุดขณะที่เธอไม่สามารถต้านทานน้ำตาของเธอได้

เจนก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี ในที่สุดเธอก็แสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขา

ส่วนอีกคนยืนอยู่ข้างเตียงและจ้องมองไปที่ด้านหลังของผู้หญิงที่นอนบนเตียงคนนั้นอย่างว่างเปล่า เขาเป็นคนเย็นชาและไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความรัก แต่ก้นบึ้งของหัวใจของเขากลับเต็มไม่ด้วยความยุ่งเหยิงจากความวิตกกังวล

จู่ ๆฟูกก็จมลง

เจนสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความอุ่นที่อยู่ด้านหลังของเธอ ปฏิกิริยาแรกของเธอคือยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาเห็นน้ำตาเจ้ากรรม!

น่าเสียดาย ที่เธอไม่เร็วเท่าเขา ทันใดนั้นชายคนนั้นก็พลิกตัวและนอนทับเธอ เขาก้มศีรษะลงมองผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขา แต่เธอยกมือขึ้นและปิดหน้าไว้แน่น

เขาสงสัยในขณะที่เขาเอื้อมมือไปดึงแขนเธอออกจากกัน

“อย่า”

การปฏิเสธของเธอไม่ได้ทำให้เขาหมดกำลังใจที่จะดึงแขนเธอออกจากกัน ... เธอปกปิดใบหน้าของเธอ เธอต่อต้านกับการพบเขาหรอ?

ความเจ็บปวดที่มองไม่เห็นฉายผ่านดวงตาของฌอน เขาตั้งใจจะดึงแขนเธอออกจากกัน แต่วันนี้เจนก็ดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะวางแขนลง ตอนนี้ฌอนรู้สึกร้อนใจ จู่ ๆมือของเขาก็จับข้อมือของเจนเอาไว้ ด้วยความชำนาญเขาดึงแขนเธอออกไปและจับเธอไว้ในขณะที่คำราม “มองหน้าฉัน…”

ในที่สุดเขาก็สามารถดึงแขนเธอออกไปได้ แต่เขาก็ตัวแข็งทันทีเช่นกัน

สายตาของเขาชัดเจน เจนเอียงศีรษะไปด้านข้างภายใต้การจ้องมองของเขา

“เธอ…” เขาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขาอย่างเหม่อลอยแบบนั้น เขาจ้องมองขนตาที่เปียกน้ำและเบ้าตาของเธอ เขารู้สึกหัวใจสลาย แต่เขาก็แอบดีใจด้วยเช่นกัน “เธอกำลังร้องไห้…” เธอกำลังร้องไห้…ถ้าจะบอกว่าภายใต้รูปลักษณ์ที่ดูเฉยเมยของเธอและท่าทางที่ทำให้วุ่นวายใจของเธอ เธอยังคงสนใจเขาในส่วนลึกของหัวใจของเธอ?

เจนกัดริมฝีปากของเธอ “สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”

‘น้ำตาของฉันยังไม่ได้ไหลเพื่อคุณ’

นี่คือสิ่งที่เธอต้องการจะบอกเขา

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ใบหน้าที่ดูดีของชายคนนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาขณะที่เขาก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วและจิกเธอลงบนริมฝีปาก “ที่รัก”

ราวกับว่าเขายังไม่เพียงพอในขณะที่เขาดำลงไปเพื่อจิกอีกครั้ง “ที่รัก”

ทุกครั้งที่เขาจิกเขาจะเรียกเธอว่าที่รัก

เจนตกอยู่ในภวังค์…เธอควรจะเชื่อใจเขาไหม?

เธอเชื่อใจเขาได้ไหม?

ไม่!

เธอเคยให้โอกาสเขามากมายก่อนหน้านี้ ความเชื่อใจของเธอมักพบกับความผิดหวังเสมอ

เธอยื่นมือออกไปและผลักชายที่อยู่ด้านบนของเธอเล็กน้อย “คุณต้องการหรอ คุณสจ๊วต?”

รอยยิ้มอันน่ายินดีของฌอนหยุดนิ่ง เขาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้เขาด้วยความไม่เชื่อ…เธอพูดอะไร?

“ฉันแน่ใจว่าคุณรู้เรื่องนี้คุณสจ๊วต ฉันเจน ดันน์เคยเข้าคุก ฉันเป็นอดีตผู้ต้องโทษที่มีประวัติอาชญากรรม นี่คือความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้

“ความสัมพันธ์ที่คุณสจ๊วตและฉันแบ่งปันก็เหมือนกับหญิงโสเภณีและลูกค้า”

เธอเริ่มที่จะผลักผ้าห่มออกไป

ด้วยแขนที่เหมือนงูเธอเข้าหาฌอนและโอบแขนรอบคอของเขา ในตอนนี้เจนเป็นคนที่มีเสน่ห์มากกว่าปกติ

แม้จะเป็นอย่างนั้นฌอนซึ่งนอนอยู่ด้านบนของเธอก็ลุกขึ้นและหลีกเลี่ยงการกอดของเธอ

เจนก็ยันตัวเองขึ้นบนฟูกเหมือนงูอีกครั้งและเดินตามเขาไปเหมือนเงาในขณะที่หัวเราะเบา ๆ “ คุณไม่ต้องการเหรอคุณสจ๊วต?”

ฌอนจ้องเขม็งไปที่เจน ดันน์ที่ไม่คุ้นเคยและยั่วยวนด้วยความไม่เชื่อ ความเศร้าโศกไหลออกมาจากดวงตาของเขา

เจนกัดฟันแน่น ตามธรรมชาติแล้วใครบางคนที่อ่อนไหวอย่างเธอสามารถสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดและความเสียใจในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน…ความเจ็บปวดและความเสียใจในดวงตาของเขาเป็นอย่างไร?

ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ?

ไม่ ไม่ ไม่

วันนี้ผู้ร้ายที่ผลักเธอจนสุดขอบและทำให้ชีวิตของเธอยุ่งเหยิงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคุณสจ๊วตคนที่จ้องมองเธออยู่ในขณะนี้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ!

เกิดอะไรขึ้นกับความเจ็บปวดและความเสียใจนั้น?

‘โอ้ ใครจะสนล่ะ’ เจนคิดกับตัวเองในแบบที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง

"คุณสจ๊วต…” เธอขดตัวเหมือนงูอีกครั้ง แขนที่บอบบางและบอบบางของเธอโอบรัดรอบคอของชายหนุ่ม เธอคุกเข่าลงบนที่นอนแล้วค่อยๆยกศีรษะขึ้น

"คุณสจ๊วต…คุณคือผู้สนับสนุนทางการเงินรายใหญ่ของฉัน ฉันยังเป็นหนี้คุณอีกหลายร้อยล้านเลยนะรู้ไหม? คุณไม่ได้พยายามบอกใบ้ฉันว่าต้องการให้ตอบสนองความต้องการของคุณใช่หรือไม่คุณสจ๊วต”

ในขณะนี้เธอบังคับตัวเองให้ละทิ้งจิตวิญญาณและความรู้สึกละอายใจที่เหลืออยู่ ในขณะที่เธอยั่วยวนชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเหมือนผู้หญิงบริการ เธอก็ล้างสมองตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายใน

'ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะเรียบร้อย

‘คุณไม่มีอะไรเลยนอกจากราคาถูกและความต่ำต้อยในสายตาของเขา แล้วทำไมเธอจะต้องสนใจด้วยล่ะ? ถ้าเขาต้องการเธอเจน ดันน์สามารถไปได้ถูกกว่าและต่ำกว่านี้ เธอกลัวอะไรกัน? เธอเคยติดคุกไปแล้ว ดังนั้นเธอก็อาจจะทิ้งทุกอย่างไว้ที่ชะตากรรมในขณะที่เธอไม่มีอะไรจะเสีย '

บางที…บางทีเขาอาจจะคิดว่าเธอต่ำต้อยเกินไปและสูญเสียความสนใจในตัวเธอไปด้วย

นั่นจะดีที่สุด เขาควรจะปล่อยให้เธอเน่าเสียเพื่อไม่มีใครเข้าใกล้เธอได้แม้แต่ก้าวเดียว

หลังจากคิดแบบนี้แล้วเธอก็เริ่มแสดงให้หนักขึ้น แก้มทั้งสองของเธอเป็นสีแดง เห็นได้ชัดว่าเสียงของเธอแตกสลาย แต่เธอก็ยังคงยืนกรานที่จะบีบเสียงของเธอและทำหน้ามุ่ยอย่างยั่วยวน "คุณสจ๊วต…แน่ใจเหรอว่าไม่ต้องการ?”

เธอรู้ว่าท่าทางของเธอในปัจจุบันต้องดูต่ำต้อยชะมัด ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าในสายตาของผู้ชายคนนั้น…ไม่! ในสายตาของใครก็ตามที่สามารถมองเห็นพฤติกรรมปัจจุบันของเธอเจน ดันน์เป็นสินค้าที่สามารถวัดได้ด้วยเงิน

เธอรู้หมดแล้ว!

แล้วไงล่ะ?

เธอไม่สนใจ

นิ้วของเธอปัดผ่านลำคอของเขาอย่างยั่วยวน ฌอนหรี่ตาสีดำและเย็นชาของเขาและความชัดเจนก็กระพริบไปทั่วพวกมัน เขาลดสายตาลงและมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเป็นครั้งที่สอง ดวงตาเหล่านั้นสามารถทะลุทะลวงอะไรก็ได้

เขาไม่หลบเลี่ยงเหมือนที่เคยทำก่อนหน้านี้อีกต่อไป มือเรียวยาวของเขาเอื้อมไปจับมือของเธอที่กำลังเลื่อนลงไปที่ไหปลาร้าของเขา “ใครสอนท่าเหล่านี้ให้คุณ?”

เสียงทุ้มและต่ำของเขาฟังดูทุ้มและไพเราะราวกับไข่มุกที่ตกลงบนแผ่นหยก คำว่า "อืม" ที่นุ่มนวลและพยางค์เดียวก็เพียงพอแล้วที่จะชักจูงให้ใครบางคนก่ออาชญากรรมได้ เขาเอาชนะความพยายามเกี้ยวพาราสีของเจนได้อย่างง่ายดาย ถ้าจะแข่งกันว่าใครเกี้ยวพาราสีได้ดีกว่ากันฌอนต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญแน่นอน

การแสดงออกของเจนมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย "คุณสจ๊วตคุณ…ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันทำอะไร? ฉันต้องการให้ใครสอนเรื่องเหล่านี้ให้ฉันด้วยหรือ? ถ้าคุณยืนยันว่าให้ฉันบอกคุณแล้วล่ะก็…ฉันเดาว่าคงเป็นผู้ชายที่มาเที่ยวอีสต์ เอ็มเพอเรอร์”

ฌอนลูบมือของเจนอย่างอ่อนโยนด้วยฝ่ามือก่อนจะพูดอย่างไม่เร่งรีบ “ฉันคิดว่าเธอจับปลายไม้ผิด ฉันกำลังบอกว่าเธอยังไม่เชี่ยวชาญเทคนิคและการเคลื่อนไหวของเธอ”

เจนนิ่งงันกับคำพูด…ฌอนรู้วิธีที่จะตีมุขสกปรกแบบนี้ด้วยเหรอ?

“คุณรู้ไหมอะไรที่เรียกว่าการเกี้ยวพาราสี?” ชายคนนั้นถามด้วยความสง่างามอย่างแท้จริงขณะที่เขาเล่นกับนิ้วของเธอ "มา" ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือมาดึงเธอ เจนรู้สึกเวียนศีรษะอย่างกะทันหัน เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ถูกจับเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วและนอนอยู่ในแนวนอน “มา ฉันจะสอนคุณ”