บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 162

เวลาผ่านไปเร็วมาก ในพริบตาก็เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

ทุกอย่างสงบมาก แต่ความสงบสุขทำให้เจนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล

นับตั้งแต่ฌอน สจ๊วตพาเธอมาที่คฤหาสน์สจ๊วตเธอก็กินและพักผ่อนตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จากมุมมองของคนนอกเขาดูแลเธออย่างดีโดยไม่รู้ตัวและทำได้ดีมากจนไม่มีอะไรให้เลือกตำหนิ

ถ้าเป็นคนอื่นคน ๆ นั้นอาจรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก อย่างไรก็ตามยิ่งเขาประพฤติเช่นนั้นเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

เขาชอบนั่งอ่านหนังสือข้างเตียงโดยเปิดโคมไฟข้างเตียงทุกครั้งที่เธออาบน้ำ เมื่อเธอออกมาเขาจะยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ หยิบไดร์เป่าผมตามธรรมชาติจากนั้นยืนอยู่ข้างหลังเธอและใช้นิ้วของเขาทุกนิ้วผ่านเส้นผมของเธออย่างพิถีพิถัน

ทุกเช้าเมื่อเขาแปรงฟันเขายังชอบบีบยาสีฟันให้เธอเหมือนที่เขาทำ

นอกจากนี้เขายังต้องการจูบด้วยวิธีที่เอาแต่ใจ

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาทำซึ่งมีเพียงคู่รักเท่านั้นที่จะทำ

พวกเขาทำ แต่การนอนด้วยกันบนเตียงเดียวกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่คู่รักควรทำ พวกเขานอนในห้องแยกกันตลอดเวลาที่ผ่านมา

เจนอยากจะหัวเราะทุกครั้งที่เขาแสดงความห่วงใยและใส่ใจเธอด้วยการทำสิ่งที่มีเพียงคู่แต่งงานหรือคู่รักที่กำลังออกเดทเท่านั้นที่จะทำ

ในขณะนี้เสียงฟู่เบา ๆ ของไดร์เป่าผมดังก้องอยู่ในหูของเธอซ้ำ ๆ เช่นเดียวกับหลายคืนก่อนเจนนั่งที่ข้างเตียงพร้อมกับผมที่เปียกของเธอในขณะที่วันนั้นอากาศเย็นลงอย่างช้า ๆ…เธอก้มศีรษะลงมองเครื่องแต่งกายของเธอ ร่างของเธอถูกพันด้วยชุดนอนผ้านวมสีชมพูอย่างแน่นหนา…คนที่อยู่ข้างหลังเธอซื้อชุดนอนตัวใหม่นี้ให้เธอเมื่อวานนี้

โดยธรรมชาติแล้วฝีมือของคนทำชุดนอนนั้นช่างงดงามเกินบรรยาย เราสามารถจินตนาการได้ว่าราคาแพงเกินไปเพียงใด คน ๆ นี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? อะไรทำให้เขาคิดว่าเธอจะชอบชุดนอนสีชมพูนี้?

เธอฟังเสียงไดร์เป่าผมที่ดังอยู่ในหูของเธอและสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนวดเบา ๆ ที่ด้านบนของศีรษะ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอที่ฝังอยู่ในอกของเธอก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอย่างน่าหดหู่ เธอหัวเราะโดยไม่มีเสียงขณะที่น้ำตาของเธอขู่ว่าจะไหลออกมาจากดวงตาของเธอ ... นี่มันเป็นเรื่องตลกจริงๆ!

สิ่งนี้นับเป็นอะไรกัน?

“มันแห้งแล้ว” เธออ้าปากพูดเบา ๆ ในจิตใต้สำนึกของเธอเธอปฏิเสธความเมตตาและการกระทำทุกอย่างของเขา

เมื่อเธอบอกว่าผมของเธอแห้งเจนก็ค่อย ๆเอนหัวออกไป ข้างหลังเธอรูม่านตาสีดำของชายคนนั้นหดตัว…การกระทำโดยไม่รู้ตัวของเธอได้ทรยศต่อความคิดของเธอแล้ว

เธอแค่ ... เกลียดความใกล้ชิดของเขาหรือเปล่า?

ความผิดหวัง

หัวใจที่แตกสลาย

นอกจากนี้ร่องรอยของความสำนึกผิดที่อธิบายไม่ได้

เขารู้เพียงคนเดียวว่าเขารู้สึกสำนึกผิดเกี่ยวกับอะไร

หลังจากที่เธอพูดเขาก็ปิดไดร์เป่าผมและวางมันลง

มีเสียงลากขาไปมาบนพื้นดังมาจากเตียงและเขาก็หันไปมอง เสี้ยววินาทีต่อมาเขาเอื้อมมือไปจับผู้หญิงข้าง ๆเขาที่กำลังจะย้ายไปอีกด้านของเตียงขนาดใหญ่

"แต่งงานกันเถอะ"

ชายคนนั้นกล่าวโดยไม่มีสัญญาณเตือน

เจนกลับผงะ เธอจ้องมองเข้าไปในช่องว่างตรงหน้าเธอ มีช่วงหนึ่งที่เธอคิดว่าเธอกำลังได้ยินสิ่งต่างๆ

อย่างไรก็ตามตอนนี้มือของเขาวางอยู่บนไหล่ของเธอ

มันเงียบมากรอบ ๆ พวกเขาเงียบมากจนเจนรู้สึกหนาว

ความเงียบไหลผ่านร่างกายของเธอเหมือนกระแสไฟฟ้า ในที่สุดเธอก็สั่นอย่างรุนแรง

หลังจากผ่านไปนานมากเธอไม่ได้หันกลับมาและเพียงแต่จ้องมองเข้าไปในช่องว่างที่ว่างเปล่าตรงหน้าเธออย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดว่า “ฉันเป็นแค่ฆาตกร ฉันไม่คู่ควรกับผู้ชายที่มีชื่อเสียงอย่างคุณสจ๊วตหรอก”

หลังจากพูดแบบนั้น เธอนอนลงเร็วมาก เธอดึงผ้าห่มที่อยู่ข้าง ๆและคลุมตัวเอง เธอหันกลับมาและจมไหล่ลงไปใต้ผ้าห่มโดยหันหลังให้เขา เธอเผยให้เห็นศีรษะของเธอเพียงครึ่งเดียวนอกผ้าห่ม เห็นได้ชัดว่าเธอทนได้แค่ไหน

มือของคนข้างเตียงยังคงลอยอยู่กลางอากาศ เขาหรี่ตาและจ้องไปที่ด้านหลังของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง “คุณบอกว่าคุณไม่เคยทำเรื่องโรซาลีน ซัมเมอร์ส…ถ้าฉันบอกเธอว่าฉันเชื่อเธอล่ะ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฌอนผู้หยิ่งผยองได้ลดหัวกะโหลกที่ซ่อนเร้นของเขาลง!

ดวงตาสีดำของเขายังคงจ้องมองไปที่ร่างบนเตียงอย่างจับจ้อง

เขาตั้งหน้าตั้งตารอ

เขาไม่รู้ถึงความวิตกกังวลที่กระพริบอยู่ในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น

“ไม่ฉันทำ ฉันฆ่าโรซาลีน ซัมเมอร์ส ฉันเป็นฆาตกร” เธอยังคงหันหลังให้เขาโดยไม่หันกลับมา ดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอจ้องมองไปที่พื้นที่ว่างเปล่าอย่างว่างเปล่า ในสถานที่ที่ชายคนนั้นมองไม่เห็นน้ำตาของเธอเริ่มไหลลงมา…เธอกัดริมฝีปากลงอย่างแรงเพื่อระงับความรู้สึกสำลักในลำคอ ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ไม่ยอมให้เขาได้ยินเสียงร้องจากเธอแม้แต่น้อย!

น้ำตาที่เงียบงันการอดกลั้นอย่างเงียบ ๆ และการกัดริมฝีปากของเธออย่างเงียบ ๆ …มันสายเกินไปแล้ว สายเกินไป! ‘ความไว้วางใจของคุณไม่มีความหมายอะไรเลยในตอนนี้!’